ตอนที่8 สงสัย

“โอเค แล้วรอยที่หน้าคุณล่ะอันนี้คุณแก้ตัวกับน้องคุณเองก็แล้วกัน”

คาวีรู้ว่าเขาควรทำอะไรไม่ทำอะไรเพียงแต่รอยที่หน้าหญิงสาวให้เธอหาคำตอบให้น้องของเธอเองก็แล้วกัน เพราะมันเห่อแดงไปทั่วแก้มเสียขนาดนั้น

“ไหนผมขอดูหน่อย”

เมื่อจอดรถได้คาวีก็หันมาจับหน้าหญิงสาวแล้วจ้องดูรอยใกล้ๆเขาจะดูว่ามันช้ำแค่ไหนจะได้ให้ยาทาถูก

“....”

ต้นหลิวถึงกับเบิกตาโพรงหายใจติดขัดที่จู่ๆหมอหนุ่มก็ยื่นหน้ามาเสียใกล้จนจมูกแทบจะชนกัน เธอเคยอยู่ใกล้ผู้ชายขนาดนี้เสียที่ไหนกัน

“เดี๋ยวผมหายาให้ทาก็แล้วกันนะ”

“เอ่อ อืม ขอบคุณ เลิกดูได้แล้ว”

ต้นหลิวรู้สึกว่าใจเธอเต้นผิดจังหวะ พร้อมผละตัวออกจากหมอหนุ่มและเปิดประตูรถเดินดุ่มๆเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างไม่คิดจะรอเจ้าของรถ

“อะไรกัน จะรอหน่อยก็ไม่ได้”

คาวีส่ายหัวให้กับพฤติกรรมที่เดาใจยากของหญิงสาว จากนั้นจึงลงจากรถและเดินตามเธอไปติดๆ

“รักเค้ามาแล้ว ซื้อแซลมอนโรลของโปรดมาให้ด้วยนะ”

ต้นหลิวเข้าห้องมาได้ก็รีบชูกล่องของโปรดให้น้องเธอดูทันที

“มันแพงจะตายหลิว ซื้อมาทำไม”

ต้นรักรู้ว่าสถานการณ์การเงินที่บ้านเธอตอนนี้เป็นยังไง แล้วอีกอย่างพี่เธอก็ไม่มีงานทำยังจะซื้อของแพงๆให้เธอได้ทานอีก

“ไม่เป็นไรเลย เค้าซื้อได้รักทานให้หมดเลยนะเค้าอิ่มมาแล้ว”

ต้นหลิวอยากให้คนเป็นน้องได้ทานของโปรด เงินที่เธอมีก็ซื้อได้แค่ชุดเดียว เธอเสียสละให้น้องเธอได้ทานของอร่อย เธอเองทนหิวได้ไม่เป็นไร เพราะน้องเธอเสียสละมากกว่าเธอเสียอีก

“อ้าวคุณหมอสวัสดีค่ะ”

“ครับ สบายดีนะครับคุณต้นรัก”

ต้นรักเห็นคาวียืนอยู่หลังพี่สาวของเธอจึงรีบทักทาย คาวียืนฟังสองพี่น้องคุยกันพลางมองไปที่ต้นหลิวเ ขารู้ดีว่าเธอยังไม่ได้ทานอะไรแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป เพียงแค่ทักทายต้นรักตอบก็เท่านั้น

“สบายดีค่ะ แม่อาการดีขึ้นมาก ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ”

ตอนนี้แม่ของเธออาการดีขึ้นมาก ต้นรักรู้สึกขอบคุณคาวีจริงๆที่ใช้เวลาไม่นานในการรักษาอาการของแม่เธอก็ดีขึ้นมาก ความดันไม่ต่ำเหมือนแต่ก่อนแล้ว

“ยินดีครับ ต้องขอบคุณเบนจามินมากกว่าที่เค้าต้องการให้คุณแม่คุณได้รับการรักษาอย่างดีที่สุด”

คาวีเองก็รักษาอาการของคนไข้เขาอย่างเต็มที่อยู่แล้วรวมถึงอุปกรณ์การรักษาบางอย่างที่โรงพยาบาลไม่มีเบนจามินก็เป็นคนจัดหามาให้ทุกอย่าง เขายังทึ่งในน้ำใจของเบนจามินแต่หากถึงแม้เบนจามินไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเขาเองก็ต้องช่วยอยู่แล้วมันคือหน้าที่ของหมอ

“เออ...แล้วตาบอดี้การ์ดหน้าหล่อคนนั้นไปไหนซะล่ะ”

ต้นหลิวกลับมาก็ไม่เห็นฮาเปอร์นั่งอยู่หน้าห้องแล้วจึงถามหากับน้องเธอ

“อ๋อไปทานข้าวน่ะ แล้ว... หน้าหลิวไปโดนอะไรมา”

ต้นรักเป็นคนบอกให้ฮาเปอร์ไปหาอะไรทานเมื่อครู่ก่อนหน้าที่พี่สาวเธอจะกลับมานี่เอง พลันสายตาเห็นสิ่งผิดปกติบนหน้าพี่สาวที่มันแดงผิดปกติจึงรีบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อดูให้ชัด

“อ๋อ...ซุ่มซ่ามนิดหน่อยน่ะ”

ต้นหลิวรีบหันหน้าหลบน้องสาวของเธอทันที เธอไม่อยากให้ต้นรักสังเกตใกล้มากกลัวจะเห็นรอยนิ้วมือเสียก่อน หากเป็นเช่นนั้นเดี๋ยวเธอจะได้ตอบคำถามยาว

“อืม...งั้นคุณไปทายาก่อนดีกว่า ตามผมมา”

“ค่ะ”

คาวีรีบบอกให้ต้นหลิวตามเขาไปหายาทา อีกอย่างเขาก็อยากหาอะไรให้เธอทานด้วย

“อิ่มแล้วงั้นเหรอ ผมยังไม่เห็นคุณทานอะไรเลยนะ”

คาวีพาหญิงสาวมาที่ห้องทำงานส่วนตัวของเขาพร้อมหันไปถามหญิงสาวถึงเรื่องที่เธอยังไม่ได้ทานอาหารกลางวัน

“ก็อิ่มไง”

ต้นหลิวยังปากแข็งทั้งๆที่ท้องเธอมันหิวจนแสบไส้ไปหมดแล้ว เธอกะว่าหากตอนเย็นกลับบ้านแล้วเธอก็จะไปพึ่งบะหมี่ซองที่อยู่ในบ้านสักสองห่อก็พออยู่ได้แล้ว

“ทานซะ”

คาวีหยิบกล่องอาหารในตู้เย็นใส่ไมโครเวฟแล้วยื่นให้หญิงสาว

“หึ”

ต้นหลิวส่ายหัวพัลวัน เธอยังยืนยันปั้นหน้านิ่งว่าไม่หิวเฉกเช่นตอนแรกที่ตอบกับชายหนุ่ม เพราะไม่อยากถูกมองว่าน่าสงสาร

“ไม่งั้นผมจะบอกคุณต้นรักว่าคุณยังไม่ได้ทานอะไร”

คาวีพ่นคำขู่ออกมาให้หญิงสาวยอมทานเสียดีๆ เพราะเขารู้ว่าทานอาหารผิดเวลามันไม่ดีต่อสุขภาพ อีกอย่างปัญหาของหญิงสาวตอนนี้ก็คงจะเป็นเรื่องเงิน

“ก็ได้”

ต้นหลิวต้องยอมทานอาหารกล่องนั้นแต่โดยดีเพราะคำขู่ของชายหนุ่ม

“คุณทานไปก็แล้วกันนะเดี๋ยวผมทำงานก่อนแล้วนี่ก็ยาทา”

“ขอบคุณค่ะ”

ต้นหลิวตักอาหารในกล่องเข้าปากไปพลางมองรอบๆห้องนี้ไป เธออยากรู้ว่าหมอที่โรงพยาบาลนี้เขามีห้องส่วนตัวแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่า เพราะมันดูวีไอพีมาก

พลางคิดถึงคำพูดของผู้หญิงที่เธอมีเรื่องด้วยในช่วงเที่ยงก็ยิ่งสงสัยกับคำว่าหมอหนุ่มไฮโซ แต่ก็ยังเก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจไม่ได้ถามอะไรชายหนุ่มออกไป

ช่วงเย็นของวัน

“ต้นหลิวล่ะครับ”

คาวีเลิกงานแล้วเขากะจะมาหาต้นหลิวเสียหน่อยแต่เมื่อเข้ามาในห้องไม่เจอหญิงสาวเห็นแต่คนเป็นน้องสาวนั่งอยู่จึงถามหาคนที่ต้องการเจอ

“อ๋อ หลิวกลับบ้านค่ะ ฉันพึ่งให้ฮาเปอร์ไปส่งเพิ่งออกกันไปเมื่อกี้เองค่ะ”

ต้นรักเห็นว่าหมอหนุ่มคงจะมีธุระกับพี่สาวเธอจึงบอกว่าต้นหลิวนั้นพึ่งจะออกไปเมื่อครู่

“อ๋อ...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

คาวีได้ยินดังนั้นก็ขอตัวไปตามต้นหลิวทันที วันนี้เขารู้ว่าเธอจะกลับบ้านเลยอยากจะไปดูความเป็นอยู่ของเธอสักหน่อย เผื่อว่าเขาจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง เมื่อกลางวันก็ไม่มีอะไรทานแล้วตอนเย็นไม่รู้ว่าเธอจะทานอะไรเขานึกห่วงเธออยู่เหมือนกัน ส่วนต้นรักนั้นเขารู้ว่าเธอมีคนที่คอยดูแลอยู่แล้วคงไม่น่าห่วงเท่าไร

“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง”

คาวีรีบเดินไปหาฮาเปอร์บอกกับอีกฝ่ายว่าเขานั้นจะเป็นคนไปส่งต้นหลิวเอง

“ครับคุณคาวี”

ฮาเปอร์รู้จักคาวีดีว่าเขาเป็นใคร หากอีกฝ่ายจะไปส่งหญิงสาวเขาคงขัดไม่ได้

“ไปกับผม”

“ไปไหน ฉันจะกลับบ้าน”

คาวีไปเดินไปดึงมือหญิงสาวให้ลงจากรถแล้วไปกับเขา ต้นหลิวไม่เข้าใจว่าคาวีจะพาเธอไปไหนอีก ตอนนี้เธออยากจะกลับบ้านแล้ว

“เดี๋ยวผมไปส่ง จะไปทานข้าวด้วย”

“คุณจะไปทานข้าวคุณก็ไปสิ่ ฉันจะกลับบ้าน”

“จะพาไปเลี้ยงข้าว ไปไหม”

คาวีเดินจูงมือหญิงสาวมาที่รถของเขาทั้งที่หญิงสาวไม่ได้เต็มใจและค่อนข้างงงกับการกระทำของเขา

“ไม่ไป จะกลับบ้าน”

“งั้นซื้อไปทานที่บ้าน”

“อะไรของคุณเนี่ย”

ต้นหลิวไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะมายุ่งอะไรกับเธอนักหนา ตอนนี้ก็จับเธอยัดใส่รถเรียบร้อยแล้วด้วย เธอเลยต้องยอมไปกับเขาแต่โดยดี