ตอนที่7 มีเรื่อง

“ถ้าวันไหนรักไม่โอเคเค้าบอกเลยว่าเค้าจะช่วยรักทุกวิถีทาง แม้ต้องแลกด้วยชีวิตเค้าก็ยอม”

ต้นหลิวก็ยังยืนยันให้น้องสาวของเธอได้มั่นใจว่าเธอพร้อมเป็นที่พึ่งของน้องสาวเธอได้ตลอดเวลา

“ไม่หรอกหลิว เค้าโอเคจริงๆ”

ต้นรักกุมมือคนเป็นพี่สาวแน่น ยืนยันคำเดิมว่าเธอโอเคเพราะเธอได้ตัดสินใจไปแล้ว

“แล้วถ้าแม่ฟื้นมาเราจะบอกกับแม่ยังไง”

ต้นหลิวยังคงกังวลใจอีกเรื่องหากแม่เธอฟื้นมาแล้วรู้เรื่องราวทุกอย่างวันนั้นมันจะเป็นอย่างไร เธอรู้ว่าแม่ต้องผิดหวังในตัวเธอมากแน่ๆ

“อืม ให้มันถึงวันนั้นก่อนก็แล้วกัน”

ต้นรักเองก็ยังคิดไม่ออกว่าถึงวันนั้นแล้วมันจะเป็นอย่างไรแต่ยังไงความจริงมันก็คือความจริงที่แม่ของเธอจะต้องรับรู้อยู่ดี

“จะเที่ยงแล้วเค้าจะออกไปซื้อข้าว รักจะเอาอะไรไหม”

ต้นหลิวเห็นว่านี่มันก็ใกล้เที่ยงแล้วเธอยังไม่ได้หาข้าวไว้ทานเลย หญิงสาวจึงต้องออกไปหาซื้ออะไรแถวห้างใกล้ๆนี้เสียหน่อย เพราะวันนี้น้องสาวเธอกลับมาทานข้าวกับเธอทั้งทีก็คงต้องหาอาหารญี่ปุ่นของโปรดให้น้องเธอทานบ้าง

“อะไรก็ได้หลิวไปเถอะ เดี๋ยวเค้าอยู่เฝ้าแม่เอง”

ต้นรักอยากอยู่เฝ้าแม่เธอมากกว่า หากพี่สาวเธอจะซื้ออะไรมาก็ทานได้ทั้งนั้น

“อืม...แล้วเค้าจะรีบไปรีบกลับ”

แกร๊กก

ต้นหลิวหยิบกระเป๋าสะพายคู่ใจของเธอได้ก็รีบเปิดประตูออกมาทันที

“คุณต้นรักจะไปไหนครับ”

ฮาเปอร์ที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องเมื่อเห็นหญิงสาวพุ่งตัวออกมาก็ต้องรีบสกัดเอาไว้ก่อนเพราะเขาต้องรู้ว่าเธอจะไปไหน

“ต้นรักอยู่ในห้อง ฉันต้นหลิวเป็นพี่สาวต้นรัก”

ต้นหลิวรู้ว่าคงจะเป็นคนของเบนจามินที่มาเฝ้าน้องสาวเธอจึงรีบเปิดประตูชี้ให้ชายหนุ่มดูว่าน้องสาวเธออยู่ด้านใน พร้อมแนะนำตัวอย่างรวดเร็วว่าเธอคือพี่สาวเพราะเธอจะได้รีบไป

“เอ่อ...ครับ”

ฮาเปอร์มองไปในห้องเกาหัวเล็กน้อย ลืมไปสนิทว่าหญิงสาวมีฝาแฝด แต่ก็เหมือนกันจนทบแยกไม่ออกเลยจริงๆ เมื่อหายสงสัยก็กลับไปนั่งเฝ้าที่หน้าห้องต่อดังเดิม

ห้างสรรพสินค้า

“นี่คุณมาหาอะไรทานเหรอ”

คาวีที่พึ่งทานข้าวกลางวันเสร็จเห็นต้นหลิวมาซื้ออาหารในร้านที่เขาพึ่งทานเสร็จพอดีจึงเดินเข้าไปทักเธอ

“มาซื้อของโปรดให้ต้นรักค่ะ”

ต้นหลิวเห็นว่าเป็นคาวีก็หันไปยิ้มให้ตามมารยาท

“คุณต้นรักอยู่ที่โรงพยาบาลเหรอ”

“ใช่ค่ะคุณมีอะไรรึเปล่า”

“เปล่า...ถ้างั้นกลับพร้อมผมเลยไหม ผมทานข้าวเสร็จพอดี”

คาวีรู้ว่าหญิงสาวต้องกลับไปเฝ้าแม่เธอที่โรงพยาบาลอยู่แล้วจึงชวนกลับด้วยกันเสียเลย เขาเองก็อยากจะไปทักทายต้นรักด้วย

“อืม...ก็ดีค่ะจะได้ไม่เปลืองค่ารถ”

ต้นหลิวไม่ปฏิเสธ นั่งรถฟรีมีหรือเธอจะไม่ชอบ

“เห็นหน้าซื่อๆแบบนี้ก็ร่านไม่ใช่เล่นนะ เมื่อเช้ากอดกับเบนจามินที่สนามบินเที่ยงเดินควงกับหมอหนุ่มไฮโซ”

ไม่รู้ว่ามัจะบังเอิญอะไรขนาดนั้นที่อลิซนางแบบที่เคยเป็นคู่ขาของเบนจามินดันมาทานข้าวกับเพื่อนที่นี่พอดี เธอเห็นหญิงสาวคนเมื่อเช้าที่สนามบินก็รีบเข้ามาขวางตรงหน้า ทั้งยังพูดจาต่อว่าหญิงสาวเสียหาย

“เบนจามิน?...นี่เธอว่าใครฮะ”

ต้นหลิวได้ยินชื่อของเบนจามินก็พอจะเดาสถานการณ์ออกว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเคยเห็นน้องเธอกับเบนจามินอยู่ด้วยกันเป็นแน่ แต่ถึงอย่างไรผู้หญิงตรงหน้าของเธอก็ไม่ควรใช้วาจาส่อเสียดด่าทอคนอื่นเสียหายแบบนี้ คนอย่างต้นหลิวหรือจะยอมปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปง่ายๆ

“.....”

คาวีจับที่ไหล่หญิงสาวเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะดูออกว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะเข้าใจผิดคิดว่าเธอนั้นเป็นต้นรักเลยอยากจะให้ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป

“ทำไม ร้อนตัวหรือไง จับปลาสองมือระวังจะไม่ได้สักตัว ฉันขอเตือน”

อลิซพูดจบก็เดินเฉียดไหล่หญิงสาวไป คิดว่าผู้หญิงที่เธอพึ่งด่าไปหยกๆคงไม่กล้าทำอะไรเธอ

“นี่นังหน้าพลาสติก...ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะจะไปไหนมานี่เลย”

“โอ้ย...นังบ้า”

ต้นหลิวเก็บอารมณ์ของเธอไม่ได้อีกต่อไป เธอเดินตามหญิงสาวคนนั้นพร้อมกระชากผมยาวสลวยของเธอเสียเต็มมือจนอลิซร้องเสียงหลง ตอนนี้คนในห้างที่กำลังชุกชุมเพราะเป็นเวลาเที่ยงต่างก็มองกันมาที่สองสาวเป็นตาเดียว

เพียะ

เมื่ออลิซตั้งตัวได้ก็เงื้อมมือตบหญิงสาวกลับจนต้นหลิวหน้าหัน

“ตบฉันเหรอ เธอตายแน่”

ต้นหลิวเลือดขึ้นหน้า คิดว่าไม่เธอก็ยัยผู้หญิงที่ด่าเธอก็ต้องตายกันไปข้าง พร้อมเงื้อมมือจะตบกลับอย่างเต็มแรง แต่ก็โดนคาวีนั้นรวบตัวลากออกไปก่อน

“นี่คุณหยุด มานี่เลย”

คาวีจำต้องรีบพาหญิงสาวกลับ ไม่เช่นนั้นคนได้มุงดูกันเยอะกว่านี้เป็นแน่

“ฝากไว้ก่อนเถอะ”

อลิซไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเมื่อมีเรื่องตบตีกันกลางห้างเธอไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กแค่นั้นจะกล้ามีเรื่องกับเธอพร้อมตะโกนให้หลังหญิงสาวก่อนวิ่งฝ่าฝูงชนออกไป

“ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น นังหน้าพลาสติกอย่าให้เจออีกทีจะตบให้ดั้งหลุดเลยคอยดู”

ต้นหลิวยังโกรธจนตัวสั่นไม่หาย เธออยากจะวิ่งตามแม่นั่นไปใจจะขาด แต่ติดตรงที่โดนหมอหนุ่มรวบตัวลากออกจากห้างไปที่ลานจอดรถ

“พอได้แล้วคุณ โอ้ย ผมล่ะปวดหัวกับคุณจริงๆ”

คาวีมาถึงรถได้ก็รีบยัดหญิงสาวเข้าไปในรถขับออกไปทันที

“นั่งนั่นมันว่าฉันร่านนี่นา”

ต้นหลิวยังมือไม้สั่นไม่หายเจ็บใจที่โดนผู้หญิงคนนั้นตบแล้วไม่ได้เอาคืน

“ทำไมต้องหัวร้อนง่ายขนาดนี้ด้วยนะ แค่ทำเป็นไม่สนใจก็หมดเรื่อง”

คาวีเห็นว่าเรื่องนี้ต้นหลิวไม่น่าไปหัวร้อนเอาเสียเลย เขาคิดว่าเธอไม่จำเป็นต้องไปมีเรื่องกับผู้หญิงแบบนั้นด้วยซ้ำ ถ้าเธอควบคุมอารมณ์ได้มากกว่านี้ก็ไม่ต้องเจ็บตัวกันหรอก

“อย่าหวังว่าคนอย่างฉันจะยอมให้คนอื่นมาด่าง่ายๆ พวกเก่งแต่ปากชอบแขวะคนอื่นต้องทำให้เลือดกลบปาก คุณไม่น่ามาดึงฉันไว้ก่อนเลย โดนมันตบฝ่ายเดียวเลยเห็นไหม”

คนอย่างต้นหลิวไม่มีเสียหรอกที่จะยอมให้ใครมาด่าฟรีๆ ยิ่งกับเรื่องที่เธอไม่ได้ทำเธอไม่มีวันยอมพร้อมหันไปต่อว่าชายหนุ่มที่ดึงตัวเธอออกมาเสียก่อนเลยอดที่จะเอาคืน คิดแล้วก็เจ็บใจ

“คุณไปจิกหัวเธอก่อนไม่ใช่หรือไง ทำไมไม่เรียบร้อยเหมือนน้องคุณบ้างนะ”

คาวีรู้ว่าหญิงสาวโดนผู้หญิงคนนั้นตบแต่เธอเองก็ไปจิกหัวอีกฝ่ายก่อนเขาเห็นกับตาพร้อมส่ายหัวที่พี่น้องแฝดคู่นี้นิสัยต่างกันโดยสิ้นเชิง

“หึ่...ฉันมันก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าฉันเป็นแบบต้นรักอีกคนก็โดนรังแกกันทั้งคู่พอดี”

ต้นหลิวชินแล้วกับคนอื่นที่ชอบพูดแบบนี้ เธอเจอมาตั้งแต่เด็ก แต่หากเธออ่อนแอเหมือนน้องเธอก็คงไม่มีใครปกป้องใครกันพอดี

“คุณจะบอกว่าคุณปกป้องทุกคนงั้นสิ”

คาวีรู้ว่าหญิงสาวเป็นคนเก่งและค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง แต่ถ้าหากใช้สมองแทนการใช้กำลังก็จะดีมาก

“ก็ใช่น่ะสิ...นี่แล้วเรื่องนี้คุณห้ามบอกต้นรักเด็ดขาดรู้ไหมฉันไม่อยากให้น้องฉันคิดมากยิ่งขี้กังวลอยู่ด้วย”

ต้นหลิวสั่งห้ามคาวีว่าห้ามเล่าเรื่องนี้ให้น้องเธอฟังเด็ดขาดเพราะกลัวว่าน้องเธอจะเป็นกังวล ทั้งเรื่องผู้หญิงคนนั้นที่ดูท่าจะรู้จักกับเบนจามิน และเรื่องที่เธอไปตบตีกับใครมาด้วย