ตอนที่6 ท้าทาย

วันต่อมา

“เป็นยังไงบ้าง”

เบนจามินเห็นหญิงสาวขยับตัวขึ้นในช่วงสายของวันจึงใช้หลังมือนั้นวัดอุณหภูมิที่หน้าผากของเธอดูว่าไข้ลดแล้วหรือยัง เพราะเมื่อคืนเธอตัวร้อนทั้งคืนจนเขาต้องปลุกให้เธอลุกขึ้นมาทานยา

เบนจามินนึกโมโหที่หญิงสาวผละหน้าหนีจากมือของเขาอย่างท้าทาย ซ้ำยังไม่ยอมตอบยอมคุยกับเขาว่าตัวเธอนั้นอาการเป็นอย่างไรบ้าง รู้แบบนี้ปล่อยให้นอนป่วยโดยไม่ดูแลเสียก็ดี

“ฉันจะบอกอะไรเธอให้ เธอควรจะทำตัวดีๆกับฉันเอาไว้แล้วเธออยากได้อะไรก็จะได้ทานข้าวแล้วทานยาซะ”

จากนั้นจึงลุกขึ้นหันหลังให้หญิงสาวและประกาศก้องให้เธอได้ยินสิ่งที่เขาต้องการจะให้เธอได้รู้ เป็นการบอกนัยๆว่าเธอไม่ควรที่จะปฏิเสธเขา

หลังจากชายหนุ่มเดินหันหลังออกจากห้องไปแล้วน้ำตาหญิงสาวก็ร่วงหล่นลงมาอย่างไม่ขาดสาย คิดว่าหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาเรื่องร้ายๆมันจะเป็นแค่ฝันเสียอีก

เธอร้องออกมาจนน้ำตาแห้งเหือดพร้อมบอกกับตัวเองให้ทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ให้ได้ แล้วทำใจอยู่กับมันให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

เย็นของวัน

“เอกสารที่ต้องเซ็นครับคุณเบน”

เมื่อเจ้านายหนุ่มไม่ยอมเข้าบริษัทก็ต้องเป็นธุระของโจชัวที่จะต้องยกแฟ้มเอกสารทั้งหมดมาให้เจ้านายของเขาเซ็นถึงเพนท์เฮ้าส์

“อืม วางไว้นั่นแหละ”

เบนจามินนั่งอ่านข่าวธุรกิจอย่างใจจดใจจ่อเขาจะต้องอัพเดตตลอดเวลา เมื่อลูกน้องยกงานมาให้เขาจึงสั่งให้ว่างเอาไว้ก่อนคืนนี้เขาจะดูเอง

“เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมมาเก็บนะครับ”

เสร็จธุระโจชัวก็เดินออกจากเพนท์เฮ้าส์ไปทันที เพราะถือว่าธุระของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ออกมาก็ดีแล้ว มาทานข้าวสิ ฉันสั่งของมาเต็มเลย”

เบนจามินนั่งอ่านข่าวได้พักใหญ่ก็เห็นหญิงสาวเดินออกมาด้านนอกเลยให้เธอมาทานข้าวพร้อมเขาเสียเลย

“เดี๋ยวฉันเอาไปใส่จานให้นะคะ”

ต้นรักคิดว่ายังดีที่เขายังคิดห่วงเธอไม่ได้ปล่อยให้ต้องหาอะไรทานเองเธอจึงอาสาจะจัดการกับอาหารพวกนี้ใส่จานให้ แต่ยังมองหาห้องครัวไม่ยักจะเห็นเพราะที่นี่ค่อนข้างกว้าง

“ครัวอยู่ด้านโน้น”

เบนจามินรู้ว่าหญิงสาวองหาอะไรจึงชี้มือให้หญิงสาวเดินไปถูก

“ค่ะ”

ไม่นานอาหารหลากหลายก็เรียงรายอยู่บนโต๊ะอาหารโดยการจัดจานของหญิงสาว

“ทำไมคุณสั่งมาเยอะจังล่ะคะ”

ต้นรักเห็นว่าโต๊ะอาหารก็มีเพียงแค่เธอและชายหนุ่มแค่สองคนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงสั่งอาหารมาหลายอย่างแบบนี้

“อาหารพวกนี้มีประโยชน์กับเธอทั้งนั้น เธอทานได้ทั้งหมดฉันถามหมอให้แล้ว”

เบนจามินไม่รู้ว่าหญิงสาวชอบทานอะไรเขาเลยสั่งมาหลายๆอย่าง และทุกอย่างเขาถามน้ำใสมาแล้วว่าหญิงสาวจะทานได้หรือไม่ เขาเลี่ยงที่จะตอบคำถามหญิงสาวว่าทำไมเขาถึงสั่งมาเยอะเพราะไม่อยากให้เธอคิดว่าเขาเป็นห่วงเธอมากเกินไปกลัวว่าหญิงสาวจะได้ใจ

“ขอบคุณค่ะ”

ต้นรักฉีกยิ้มเล็กๆ ขอบคุณชายหนุ่มที่ดูว่าเขาเป็นห่วงเธอบ้าง ถึงคำพูดจะดูไม่ค่อยจะหวานหูไปหน่อยก็เถอะ เธอจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างสงสัย อยากจะรู้จริงๆว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ บางทีก็ดูใจร้ายจนน่ากลัว แต่บางทีก็ดูใจดีเป็นคนละคน

“มองอะไร ทานสิจะได้ทานยา”

“ค่ะ”

ต้นรักหลุดจากภวังค์ความคิดพร้อมหันไปสนใจอาหารในจานหลังจากที่เธอจ้องเขาจนโดนจับได้

“อีกสองวันฉันจะบินไปอิตาลีสักสามสี่วัน”

เบนจามินต้องไปดูงานแทนพ่อของเขาอย่างเร่งด่วนเพราะพ่อของเขายังติดธุระบริษัทที่นี่อยู่ หน้าที่นี้เลยต้องตกมาเป็นของเขาแทน

“ค่ะ”

“เธออยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”

เบนจามินแปลกใจที่เธอไม่คิดจะถามเขาบ้างหรือยังไงว่าไปทำอะไรกลับเมื่อไร

“งั้นฉันขอไปเฝ้าแม่ได้ไหมคะ”

ต้นรักเห็นว่าหากเขาไม่ได้อยู่ที่นี่เธอเองก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่เหมือนกัน เธออยากกลับไปดูแม่ของเธอใจจะขาดแล้วจึงใช้จังหวะนี้ขออนุญาตเขาทันที

“ฉันกลับมาจะต้องเจอเธอเข้าใจที่พูดไหม”

เบนจามินสีหน้าเปลี่ยนเป็นตึงขึ้นทันที เขาคิดว่าเธอคงจะดีใจมากที่เขาไม่อยู่แต่ เขาเองก็ไม่ได้ห้ามเธอให้ไปมาหาสู่ครอบครัว เพียงแต่เมื่อเขากลับมาต้องได้เจอเธอที่นี่ก็เท่านั้น

“เข้าใจค่ะ”

ต้นรักฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ นี่คงเป็นรอยยิ้มแรกที่เธอยิ้มต่อหน้าเขา

“เธอ...”

เบนจามินอยากจะถามใจจะขาดว่าหญิงสาวไม่อยากที่จะไปกับเขาด้วยหรืออย่างไร หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงเกาะแกะตามติดเขาไปทุกที่เพราะอยากเที่ยวอยากช้อปปิ้งตามประสาผู้หญิง

“คะ?”

ต้นรักหันไปถามชายหนุ่มด้วยความสงสัยว่าเขามีอะไรจะพูดกับเธอ

“ไม่มีอะไรทานข้าวเถอะ”

เบนจามินเห็นว่าเธอยังอารมณ์ดีกับการที่จะได้ไปหาแม่ เลยไม่อยากพูดอะไรกวนใจ เพราะเขาเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็รู้คำตอบอยู่ในใจแล้วหละ

2 วันต่อมา

ตลอดเวลาที่ต้นรักอยู่เพนท์เฮ้าส์ของเบนจามินชายหนุ่มก็ไม่ได้กวนใจเธอมากนัก เหตุเพราะยุ่งกับงานและการเตรียมตัวที่จะไปดูงานที่อิตาลีกับโจชัว

หญิงสาวเองก็ทำหน้าที่เป็นแม่บ้านคอยจัดโน่นจัดนี่แก้เบื่อไปในตัว ชายหนุ่มรู้สึกพอใจในการกระทำของเธอมาก เขาให้เธออยู่อย่างสบายๆไม่ชอบ ชอบที่จะหยิบจับทำงานโน่นนี่ตลอดเวลา ดูไปดูมาเธอก็เป็นแม่ศรีเรือนได้ดีคนหนึ่งเลย

สนามบิน

“ฉันไปละนะ”

“เดินทางดีๆนะคะ”

ถึงเวลาที่เครื่องของชายหนุ่มจะออกแล้วต้นรักไม่ลืมที่จะอวยพรให้อีกฝ่ายเดินทางดีๆตามมารยาท เพราะเขาลากเธอให้ตามมาส่งด้วย จะไม่เอ่ยอวยพรเขาสักหน่อยก็ยังไงยังไงอยู่

“เอ่อ...”

จู่ๆเบนจามินก็โผเข้ามากอดหญิงสาวอย่างไม่อายสายตาใคร เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องปกติ แต่มันค่อนข้างไม่ปกติสำหรับหญิงสาวเท่าไหร่ที่ต้องกอดกับผู้ชายท่ามกลางผู้คนมากมายขนาดนี้

“เธอก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ”

เบนจามินสั่งให้ลูกน้องดูแลเธอตลอดอยู่แล้ว แต่รู้สึกว่าเมื่อจะไปจริงๆก็รู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวอยู่เนืองๆว่าเธอจะกินจะอยู่อย่างไรเมื่อเขาไม่อยู่

“ค่ะ”

ต้นรักรีบรับคำชายหนุ่มพร้อมผละตัวออกจากเขาทันที เหตุเพราะเธอไม่ชิน เธอมองดูชายหนุ่มเดินเข้าไปจนสุดสายตาแล้วหันหลังกลับพร้อมฮาเปอร์ ลูกน้องของชายหนุ่มที่เขาสั่งให้มาดูแลเธอ

“เธอ นั่นมันคุณเบนนี่นา มีของเล่นใหม่อีกแล้วเหรอ”

“หึ่...เดี๋ยวก็เขี่ยทิ้ง ใช้ผู้หญิงเปลืองเป็นว่าเล่น”

สองนางแบบสาวอลิซและน้ำหวานที่มาส่งเพื่อนของเธอที่นี่พอดีบังเอิญเห็นชายหนุ่มที่เคยควงพวกเธอเล่นกำลังกอดกับผู้หญิงหน้าตาจืดชืดอยู่เลยคุยกันสนุกปาก เพราะพวกเธอนั้นรู้ชื่อเสียงเรียงนามความใช้ผู้หญิงเปลืองของเบนจามินดี ทั้งสองต่างก็คิดว่าหญิงสาวที่เบนจามินกอดอยู่นั้นไม่นานก็คงจะมีชะตาเป็นแบบพวกเธอแน่นอน

“คุณต้นรักจะไปไหนต่อครับ”

ฮาเปอร์ลูกน้องของเบนจามินอีกคนที่ชายหนุ่มสั่งให้ดูแลหญิงสาวอย่าให้คลาดสายตา ตอนนี้เขาก็ทำหน้าที่ของเขาอย่างเต็มที่

“ไปโรงพยาบาลค่ะ”

ต้นรักเองไม่ได้อยากให้ใครมาดูแลเธอหรอก แต่เป็นเพราะคำสั่งของเบนจามินเธอจึงขัดอะไรไม่ได้ มีคนตามอยู่ห่างๆก็ยังดีกว่าไม่ได้ไปไหน ตอนนี้ที่แรกที่เธออยากจะไปก็คือไปหาแม่กับพี่สาวของเธอ

“หลิว”

ต้นรักมาถึงโรงพยาบาลก็ให้ฮาเปอร์รออยู่หน้าห้อง เธอเปิดประตูเข้าไปก็เรียกต้นหลิวเบาๆ คิดไว้แล้วว่ายังไงพี่ของเธอก็ต้องอยู่แน่นอน

“รักมาได้ไง นึกว่าจะมาหาพวกเราไม่ได้ซะอีก”

ต้นหลิวรีบลุกขึ้นไปกอดคนเป็นน้องอย่างห่วงใย คิดว่าเบนจามินจะไม่ปล่อยให้น้องเธอมาหาครอบครัวบ้างเสียอีก

“พอดีคุณเบนเค้าไม่อยู่ เค้าเลยขอมาอยู่กับแม่”

“คุณเบนอะไรนั่นเค้าดีกับรักใช่ไหม”

ต้นหลิวมานั่งคุยกับต้นรักที่โซฟาในห้องผู้ป่วยวีไอพีที่เบนจามินเป็นคนจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมด หญิงสาวอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นดีกับน้องสาวของเธอหรือไม่ ถึงเขาจะเป็นคนออกค่ารักษาพยาบาลให้แม่เธออย่างดีทุกอย่าง แต่เธอก็ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกับน้องสาวเธอบ้าง

“อืมม...ดีสิไม่อย่างนั้นเค้าจะช่วยออกค่ารักษาให้แม่เราเหรอ”

ต้นรักต้องปั้นหน้ายิ้มออกมาให้พี่สาวเธอได้สบายใจอันที่จริงเขาก็ดีกับเธอทุกอย่าง ถ้าหากเขาไม่บังคับเธอบางเรื่องที่เธอไม่เต็มใจเท่านั้นเอง

“เค้าเห็นรักยิ้มได้เค้าก็ดีใจเค้าขอโทษนะที่ทำให้รักต้องเจอเรื่องอะไรแบบนี้”

ต้นหลิวรีบขอโทษคนเป็นน้องสาวด้วยสีหน้าที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะเรื่องที่มันไม่ควรจะเกิดกับน้องสาวเธอก็กลับมาเกิดเพราะฝีมือเธอล้วนๆ แถมคนที่ต้องรับผิดชอบยังต้องเป็นน้องเธอทั้งหมดอีก

“เรื่องมันก็ผ่านมาแล้วอย่าเศร้าให้มันทำร้ายจิตใจตัวเองเลย”

ต้นรักทำได้แต่ยิ้มให้พี่สาวเธอสบายใจ เธอไม่อยากให้ต้นหลิวคิดอะไรมาก เพราะเรื่องมันก็ได้เกิดไปแล้วคงไปแก้ไขอะไรไม่ได้