ตอนที่25 รอคำตอบ

“เข้าใจละ”

ต้นรักพยักหน้าพลางเข้าใจและหายห่วงที่แม่เธอจะได้มีเพื่อนคุยนอกจากพยาบาลที่คอยดูแลอยู่

“ผมอยากได้คำตอบ”

คาวีเห็นว่าจังหวะนี้แหละที่เขาจะได้ขอคำตอบที่เคยถามหญิงสาวเอาไว้เสียที เพราะเขารอมันไม่ไหวแล้ว

“คำตอบอะไร”

ต้นหลิวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าคาวีหมายถึงเรื่องอะไร

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้”

คาวีรู้ว่าต้นหลิวรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่เธอทำไขสือไปเท่านั้นเอง

“ก็คุณบอกว่าให้ฉันคิดก่อนนี่”

ต้นหลิวยังคิดที่จะบ่ายเบี่ยงในการตอบคำถาม

“มันนานแล้วนี่คุณ”

คาวีเห็นว่าที่เขาต้องถามเพราะว่าคำตอบที่เขารอคอยเขารอมันมานานแล้ว ถ้าเขาไม่ท้วงเธอมีหรือจะได้คำตอบ

“ถ้าคุณช่วยให้คุณเบนกลับมาเหมือนเดิมเมื่อไหร่ วันนั้นฉันจะ...ตกลง”

อันที่จริงต้นหลิวเองก็คิดเรื่องนี้มาแล้วเหมือนกัน แต่ก็ยิ่งมองว่าเธอกับเขามันต่างกันก็ยิ่งทำให้เธอตอบตกลงกับเขาไม่ได้ แต่วันนี้เธอไม่สนแล้ว เธอคิดอย่างเดียวว่าถ้าตอนนี้หมอหนุ่มรักษาเบนจามินให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็วได้ เธอก็จะตกลงคำขอของเขา เพราะเธออยากเห็นน้องเธอมีความสุขกับชีวิตครอบครัวเสียที

“จริงนะคุณ”

คาวีดึงมือเรียวมากุมเอาไว้ด้วยความดีใจ

“อืม...ปล่อยก่อน”

ต้นหลิวมองซ้ายมองขวาอย่างระแวง เพราะรู้สึกว่ามีแต่คนจับจ้องมองมาที่เธอเป็นตาเดียว ด้วยพฤติกรรมของชายหนุ่มที่ดูจะประเจิดประเจ้อเกินไป

วันต่อมา

เพนท์เฮ้าส์

“ต้นรัก...ต้นรัก...”

เบนจามินตื่นมาในตอนเช้า เขานั่งรอหญิงสาวอยู่ที่โซฟาพร้อมเช็กข่าวจากโน๊ตบุ๊คราคาแพงอยู่นานสองนานก็ไม่เห็นว่าต้นรักนั้นจะมาเรียกเขาทานอาหารเช้าเสียที จึงเดินไปตะโกนเรียกหญิงสาวในครัวเพื่อดูว่าทำไมวันนี้เธอทำอาหารช้ากว่าวันอื่น

“เอ่อ คุณต้นรักไม่อยู่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะครับคุณเบน”

โจชัวเข้ามาหาเจ้านายของเขาด้วยสีหน้าฉงน

“อ่อ ฉันลืมไป”

เบนจามินลืมไปเสียสนิทว่าหญิงสาวกลับบ้านไป เป็นความเคยชินไปเสียแล้วว่าตอนเช้าเขาจะต้องทานอาหารที่หญิงสาวทำสดใหม่ให้ทุกวัน แต่วันนี้ไม่มีเธออยู่เลยแปลกไป

ทางด้านต้นรัก

“เป็นยังไงบ้างลูกอาการแพ้ยังหนักอยู่เหมือนเดิมใช่ไหม”

อนงค์ค่อยๆเดินมาดูคนเป็นลูกสาวเพราะเห็นว่าต้นรักนั้นยังมีอาการอาเจียนอยู่เมื่อได้กลิ่นอาหารคาว

“ค่ะแม่”

“งั้นลองทานน้ำผลไม้รวมนี่ดูนะ”

อนงค์วานให้พยาบาลที่ดูแลเธอปั่นน้ำผลไม้รวมให้ต้นรักลองทาน เพราะเธอเองตอนแพ้ท้องก็ทานได้แต่น้ำผลไม้รวม

“ค่ะ”

“ตอนที่แม่แพ้ท้องเราก็อาการเป็นแบบนี้เหมือนกัน ดีที่พ่อของเราพยายามหานั่นหานี่มาให้แม่ทานอยู่หลายอย่าง จนมาจบอยู่ที่น้ำผลไม้รวมนี่แหละ”

“หืม อร่อยมากเลยค่ะ”

ต้นรักดื่มน้ำผลไม้ในแก้วก็รู้สึกชื่นใจขึ้นหน่อยที่มีอะไรลงท้องบ้าง แถมเธอยังไม่อาเจียนออกเหมือนตอนทานอาหารอย่างอื่นด้วย เธอได้เมนูที่เธอจะทานในทุกๆวันแล้ว ไม่อย่างนั้นลูกเธอในท้องคงไม่ได้รับสารอาหารอะไรในระหว่างที่เธอแพ้ท้องอยู่แน่

“แล้วทำไมกลับมากะทันหันแบบนี้ล่ะลูก หรือว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

อนงค์เห็นว่าต้นรักกลับมากะทันหันก็คิดว่าลูกเธอคงจะมีปัญหาจึงถามขึ้น เผื่อว่าถ้าหากลูกเธอเล่าให้เธอฟังจะได้เป็นการระบายออกมาบ้าง

“รักก็คิดถึงแม่ไงจ๊ะ”

ต้นรักไม่ได้คิดจะเอาปัญหากลับมาบ้านเลยสักนิด ที่เธอกลับมาเพราะว่าอยากจะกลับมาดูแลแม่เธอบ้างเท่านั้น

ส่วนเบนจามินเธอยอมรับว่าเมื่อวานเธอมีอาการเคืองเขาอยู่บ้าง แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรให้มันหดหู่หัวใจ เพราะรู้ว่าชายหนุ่มก็มีนิสัยแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแต่มาหยุดเมื่อพักหลังๆ และก็ไม่แปลกที่เขาจะมีนิสัยเดิมเพระจำในช่วงที่ทำตัวดีกับเธอไม่ได้นั่นเอง

สามวันต่อมา

20.00 น.

“คุณเบนจะไปไหนครับ”

โจชัวเห็นคนเป็นเจ้านายแต่งตัวเสียหล่อในเวลานี้จึงต้องเอ่ยปากถามว่าเขานั้นจะออกไปไหน

“เบื่อๆ จะออกไปเที่ยวสักหน่อย”

สองสามวันมานี้เบนจามินรู้สึกเบื่อเป็นที่สุด เพราะไม่มีต้นรักคอยอยู่ข้างๆ คอยวอแวเขาตลอดเหมือนตอนที่กลับมาคราแรกเลยเซ็งๆ กะจะออกไปหาความสุขข้างนอกเสียหน่อย และก็แอบรู้สึกน้อยใจลึกๆ ที่หญิงสาวไม่ติดต่อมาหาเขาบ้าง เล่นเงียบไปดื้อๆ ทำเหมือนคนไม่เคยอยู่ด้วยกัน

คลับหรู

“คุณเบนครับมาทางนี้หน่อยครับ”

โจชัวเห็นเบนจามินเริ่มที่จะดื่มเยอะขึ้นแถมยังมีสาวๆมานั่งรายล้อม เมื่อเห็นท่าไม่ดีเขาจึงต้องดึงเจ้านายของเขาออกมาก่อน เพราะกลัวว่าคืนนี้เจ้านายของเขาจะหิ้วสาวเข้าห้อง เขาในฐานะคนดูแลใกล้ชิดจะปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นไม่ได้

“อะไรของแกวะ”

เบนจามินหน้ามุ่ยที่ถูกลูกน้องคนสนิทหิ้วออกมาทั้งที่กำลังสนุกอยู่ท่ามกลางสาวๆ

“คุณต้นรักเธอกลับมาแล้วครับ เธอบอกว่าถ้าคุณไม่กลับเธอก็จะไม่ยอมนอนครับ คุณเบนกลับเถอะครับ คุณเบนก็รู้ว่าคุณต้นรักสุขภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

โจชัวโชว์หน้าจอที่ฮาเปอร์เฟสไทม์มาหาเขาให้เบนจามินดูว่าต้นรักนั้นกำลังนั่งรอเจ้านายของเขากลับอย่างใจจดใจจ่อ

“เฮ้อ...เออๆกลับก็ได้”

เบนจามินไม่รู้ว่าทำไมหญิงสาวจึงกลับมาอย่างไม่บอกไม่กล่าว ด้วยความเป็นห่วงสุขภาพของต้นรักอยู่ลึกๆจึงยอมกลับแต่โดยดี

เพนท์เฮ้าส์หรู

“ฮาเปอร์ เมื่อไรคุณเบนจะกลับ ฉันจะเข้าไปนอนแล้วนะ”

ต้นรักกลับมาที่เพนท์เฮ้าส์เพราะฮาเปอร์เป็นคนไปรับเธอโดยบอกกับเธอว่าเบนจามินอยากให้เธอกลับ แถมยังให้เธอนั่งรอกว่าเขาจะกลับมาอีก ตอนนี้เธอเองก็เริ่มง่วงแล้วด้วย ชะเง้อแล้วชะเง้ออีก แต่ก็ไม่ยักจะเห็นเบนจามินกลับมาเสียที

“อีกเดี๋ยวก็กลับแล้วครับ”

ฮาปอร์ตอบหญิงสาวไปด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน เขาก็พึ่งได้รับข้อความจากโจชัวว่าเจ้านายของเขากำลังจะกลับมาแล้วฮาปอร์จึงโล่งใจได้หน่อย

22.00 น.

“คุณเบน นี่ดื่มมาเหรอคะ”

ต้นรักได้กลิ่นแอลกอฮอล์เธอถึงกับต้องเอามือบีบจมูกเอาไว้ และถอยหลังยืนให้ห่างจากชายหนุ่มให้มากที่สุด เพราะกลิ่นฉุนๆมันทำให้เธอคลื่นไส้ขึ้นมา

“นี่ จะกลับมาทำไมไม่บอกกันก่อน ฉันกลับมาแล้วเธอก็ไปนอนได้แล้ว”

มาถึงเบนจามินก็รีบไล่ต้นรักไปนอน หวังว่าเธอเห็นหน้าเขาแล้วจะได้ไปนอนหลับอย่างสบายใจเสียที

“คะ?”

ต้นรักมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาฉงน งงในคำถามของเขาไม่พอ ยังงงที่เขาเดินหนีเธอเข้าห้องทั้งที่ให้เธออยู่รอตั้งนาน

“คุณเบนเป็นคนให้ฉันกลับมาไม่ใช่เหรอคะ?”

ต้นรักหันหน้าไปถามโจชัวแบบงงๆว่าเธอเข้าใจอะไรผิดหรือว่าเบนจามินเข้าใจผิดกันแน่

“อ..เอ่อ...คุณเบนคงจะเบลอๆครับ..คุณต้นรักไปพักผ่อนเถอะครับ”

โจชัวเองก็ไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้ยังไงดีว่ามันเป็นแผนของพวกเขา จึงอ้างว่าเจ้านายของเขาอาจจะเมาจนเบลอ หญิงสาวจะได้ไม่ถือสาหาความอะไร

“ค่ะ”

ต้นรักพยักหน้ารับแล้วจึงเดินเข้าห้องนอนของเธอ เพราะตอนนี้ง่วงจนอยากนอนเต็มแก่แล้ว