ตอนที่4 ยอม

โรงพยาบาล

ต้นหลิวมานั่งรอฟังข่าวกับคาวีที่โรงพยาบาล ส่วนพริกแกงนั้นต้นหลิวให้เพื่อนเธอกลับไปก่อนเพราะดึกมากแล้ว

“เป็นยังไงบ้างคุณ”

ต้นหลิวเห็นคาวีคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่นานสองนานเมื่อเห็นเขาวางสายเธอก็รีบเข้าไปถามเรื่องถามราวทันทีว่าตอนนี้น้องสาวของเธอเป็นยังไงบ้าง

“ข่าวดีก็คือ เค้าจะไม่เอาเรื่องคุณ”

“จริงเหรอ??”

“แต่เค้าจะไม่ปล่อยน้องคุณ”

“ทำแบบนี้ไม่ได้คุณติดต่อเค้าไปใหม่ได้ไหมว่าฉันยอมรับผิดทุกอย่าง แต่ให้เขาปล่อยน้องฉันเถอะนะ เค้าจะมาทำแบบนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นก็จะแจ้งตำรวจที่เค้าจับน้องฉันไปเหมือนกัน”

ต้นหลิวถึงกับเข่าทรุดผู้ชายคนนั้นจะทำเหมือนบ้านเมืองไม่มีกฎหมาย ไม่ได้ยังไงเธอก็ไม่ยอมให้เขากักตัวน้องสาวเธอไว้แบบนี้แน่

“ตำรวจทำอะไรเค้าไม่ได้หรอก เรื่องนี้คุณผิดเต็มๆ เห็นหรือยังการทำอะไรไม่คิดมันจะเป็นยังไง”

คาวีก็หมดหนทางที่จะช่วยจริงๆ เบนจามินนั้นมีอิทธิพลแค่ไหนเขารู้ดี พร้อมหันไปคาดโทษหญิงสาวให้เธอได้คิดว่าผลของการทำอะไรสิ้นคิดมันก่อให้เกิดปัญหาอะไรบ้าง

“ฮึก ฮือๆๆ แล้วจะให้ฉันทำยังไง”

ต้นหลิวจากที่เป็นคนที่ค่อนข้างเข้มแข็ง เจอแบบนี้เธอเองก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน ดันไปเหยียบหางเสือเข้าเสียเต็มที่ ตอนนี้เธอจึงทำได้แต่ร้องให้สะอึกสะอื้นปล่อยโฮออกมาอย่างไม่คิดอายใคร

“เอาน่า...เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเข้าไปคุยกับเค้าด้วยตัวผมเอง”

คาวีถอนหายใจ เขาเองก็ไม่น่าปากไวซ้ำเติมเธอเสียตอนนี้เลยเชียว เขาคิดไว้แล้วว่ายังไงพรุ่งนี้เขาก็จะไปคุยกับเบนจามินตัวต่อตัวอยู่ดี เพราะเขาเองก็ไม่ชอบให้เบนจามินทำตัวอยู่เหนือคนอื่นแบบนี้เช่นกัน

เพนท์เฮ้าส์

“พี่สาวเธอเป็นคนขโมยของฉันไป”

เบนจามินเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่นั่งทำหน้าละห้อยอยู่หลังจากคุยกับคาวีเสร็จ

“ฮะ คุณจะเอาเรื่องพี่ฉันไหม? อย่าเอาเรื่องพวกเราเลยนะฉันรู้ว่าทีพี่ฉันทำไปเพราะเหตุจำเป็น”

ต้นรักคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เธอพยายามขอร้องให้อีกฝ่ายไม่เอาเรื่องพี่สาวเธอ ไม่อย่างนั้นคงจะต้องเสียประวัติและเสียเวลาขึ้นโรงขึ้นศาล

“ฉันรู้...ฉันจะไม่เอาเรื่องพี่สาวเธอก็ได้ ถ้าหากเธอยอมอยู่กับฉัน”

เบนจามินยิ้มมุมปาก เขารู้เหตุผลทุกอย่างแล้ว เพราะคาวีเป็นคนอธิบายให้เขาฟัง เขามีข้อเสนอให้กับหญิงสาวนิดหน่อยแลกกับการไม่เอาเรื่องพี่สาวของเธอ

“คุณจะบ้าหรือไง ให้ฉันมาอยู่กับคุณ เราไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำ แล้วฉันจะมาอยู่กับคุณในฐานะอะไร”

ต้นรักไม่คิดว่าคนตรงหน้าเธอจะพูดจากับเธอแบบนี้ เขาเห็นเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันที่จู่ๆจะมาอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าอย่างหน้าตาเฉย อีกอย่างเธอคิดว่าเขาคงจะให้เธอมาอยู่ในสถานะไหนก็พอจะดูออกจากพฤติกรรมของเขาที่แสดงออกกับเธอ

“ถ้าเธอไม่ยอม ฉันจะเอาเรื่องพี่สาวเธอให้ถึงที่สุด ให้หมดอนาคตกันไปเลย ดูซิถ้าแม่เธอรู้ว่าพี่สาวเธอทำตัวแย่ๆจะรู้สึกยังไง”

เบนจามินยังคงพ่นคำขู่ใส่หญิงสาวอันที่จริงแล้วเขาสามารถทำให้มันเป็นจริงได้ในพริบตาเดียวเท่านั้นในการดับอนาคตพี่สาวของหญิงสาวหากเธอไม่ยอม

“.......”

ต้นรักหมดคำจะพูดเธอน้ำตาคลอเบ้ามาอีกระลอก ไม่คิดว่าจะเธอจะเจอคนจิตใจดำด้านเช่นนี้มาก่อน

“ถ้าเธอยอมเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันก็จะไม่เอาเรื่องพี่สาวเธอ ส่วนแม่เธอฉันก็จะช่วยรักษาให้หายด้วย พี่เธอจะได้ไม่ไปขโมยของใครอีก แบบนี้เธอมีแต่ได้กับได้นะ คิดเอาว่าอยากจะให้อนาคตพี่สาวเธอพังหรือเปล่าฉันให้เวลาเธอคิด5วิ..1..2.3..4”

เบนจามินเองก็ไม่ใช่คนที่ใจร้ายอะไร หากหญิงสาวยอมเขาแต่โดยดีแถมยังเสนอออกค่ารักษาแม่เธอให้จนกว่าจะหายอีกด้วยเผื่อหญิงสาวจะนำไปเป็นข้อพิจารณาในการคิดที่จะอยู่กับเขาหรือไม่หากเธอไม่เขาก็ต้องทำตัวเป็นคนใจร้าย

“อึก อือ ฮือ ฮือ...ก็ได้ ก็ได้ ฉันยอมทุกอย่าง”

ต้นรักโดนบีบไปเสียทุกทางทั้งอนาคตพี่สาวชีวิตของแม่อยู่ในกำมือของเธอหมดแล้ว ตอนนี้ทำให้เธอต้องเอ่ยปากยอมทั้งน้ำตาสะอึกสะอื้นจนแทบจะขาดใจ

“ดี...ให้มันว่าง่ายแบบนี้สิถึงจะน่าเลี้ยง”

เบนจามินอมยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ตอนนี้เขาเองเป็นฝ่ายชนะอีกแล้ว พร้อมลงไปนั่งบนโซฟากอดกุมหญิงสาวเอาไว้แนบแน่น ให้รู้ว่าตอนนี้ชีวิตของเธอเป็นของเขาแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามขัดขืนก็ตาม แต่แรงเธอหรือจะมาสู้แรงของเขา

“นี่คุณจะอุ้มฉันไปไหน”

ต้นรักร้องต้าน เพระจู่ๆชายหนุ่มก็อุ้มเธอตัวลอยขึ้นด้วยท่าเจ้าสาว

“เธอตกลงเป็นของฉัน แล้วฉันก็จะพาเธอไปหาอะไรสนุกๆทำไง”

ในเมื่อเธอตกลงเป็นของเขาแล้ว เบนจามินจึงได้กอดก่ายหญิงสาวแนบชิด ผู้ชายเต็มตัวอย่างเขามีหรือจะปล่อยให้เธอรอดเงื้อมมือของเขาคืนนี้ไปได้

“นี่คุณ ไม่นะไม่ใช่ตอนนี้”

ต้นรักถึงกับใจตกลงไปอยู่ตาตุ่ม เธอพอจะรู้ว่าที่เขาพูดมันหมายความว่าอย่างไร เธอตกลงเขาแล้วก็ใช่ว่าเธอจะพร้อมกับเรื่องแบบนี้ตอนนี้เสียเมื่อไรกัน

“อย่าทำเป็นไม่เคยไปหน่อยเลย เด็กสาวสวยที่จบมหาลัยแล้วอย่างเธอจะบอกว่าไม่เคยฉันเชื่อยาก”

เบนจามอนเห็นสีหน้าหญิงสาวแสดงทำเหมือนตกใจไม่เคยกับเรื่องแบบนี้ อย่ามาหลอกเขาเสียให้ยาก เขาไม่เชื่อเธอแม้แต่น้อยยังคงอุ้มหญิงสาวเดินดุ่มๆเข้าห้องของเขาไป จากนั้นก็พากันทิ้งตัวลงไปที่เตียงนุ่ม

“นี่คุณไม่นะ ฉันยังไม่พร้อม ปล่อย...”

ต้นรักร้องห้ามชายหนุ่มอย่างสุดเสียงแต่เหมือนจะต้านทานอะไรชายหนุ่มไม่ได้แม้แต่นิดเดียว เขายังคงซุกไซร้อยู่บนเนื้อตัวเธออย่างป่าเถื่อนและหิวกระหาย ไม่นานหญิงสาวก็ตกเป็นของเขาอย่างต่อต้านไม่ได้

“ฉันเจ็บ พอแล้ว ฮือ ฮือ...”

“เงียบ”

หญิงสาวดิ้นพล่านเพราะรสสวาทที่ชายหนุ่มมอบให้มันป่าเถื่อนกับเธอเกินทน ชายหนุ่มรู้อยู่แก่ใจว่าเขาเป็นคนแรกของเธอแต่ก็หยุดยั้งอารมณ์ดิบเถื่อนให้แผ่วเบาลงไม่ได้ เป็นเพราะร่างอรชรที่ดูจะเล็กแต่บางสิ่งมันเต็มไม้เต็มมือเรียกอารมณ์ของเขาได้เป็นอย่างดี

หญิงสาวหัวสั่นหัวครอนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อชายหนุ่มโหมกระหน่ำบทรักมาบนตัวเธอ ตัวของเขาหรือใหญ่ปานยักษ์เมื่อเทียบกับตัวของหญิงสาว แต่ไม่ได้คิดเลยว่าร่างเล็กจะรับไหวหรือไม่ ยังกระทำการเอาใจตนเองอยู่เรื่อยไปจนกว่าจะพอใจ

เช้าวันต่อมา

08.00 น.

“นี่เสื้อผ้าครับคุณเบน ส่วนหมอน้ำอีกสักพักคงถึงครับ”

โจชัวสั่งให้คนไปหาซื้อของที่เจ้านายของเขาโทรมาสั่งตั้งแต่เมื่อคืน พอเช้าตรู่เขาก็รีบเอาของมาให้ทันที ส่วนหมอน้ำใสลูกพี่ลูกน้องของเจ้านายหนุ่มของเขากำลังตามมา

“อืม...”

“คุณเบนจะให้ผมพาเธอไปส่งตอนไหนครับ”

โจชัวรู้ว่าเมื่อคืนเจ้านายหนุ่มของเขาอยู่กับผู้หญิง แต่เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เจ้านายของเขาพาผู้หญิงมาถึงที่นี่ ปกติแล้วได้ที่ไหนก็อยู่ที่นั่น เสร็จกิจแล้วก็กลับไม่ค้างกับใครทั้งนั้น ขนาดนางแบบดาราดังยังไม่เคยพามาที่นี่เลย เขาชักอยากจะเห็นหน้าผู้หญิงคนที่เจ้านายเขาพามาที่นี่แล้วล่ะสิ

“ไม่ต้อง เธอจะอยู่ที่นี่”

“ฮะ...”

การกระทำกับคำพูดของเจ้านายของเขาทำโจชัวมีสีหน้างุนงงเข้าไปใหญ่ นี่ถึงขนาดจะให้อยู่ด้วยกันที่นี่คงไม่ใช่เพียงคู่นอนแล้ว

“ยืนงงอะไรเล่ามีอะไรทำก็ไปทำสิ วันนี้แกเข้าบริษัทแทนฉันไปก่อนนะโจชัว”

เบนจามินยังไม่เห็นโจชัวจะออกไปเสียทีแถมยังทำหน้างง เขาจึงต้องขึ้นเสียงดุกันหน่อย เพราะเขารู้ว่าลูกน้องคนสนิทคนนี้กำลังสงสัย และตัวเขาเองก็ยังไม่พร้อมจะตอบอะไรตอนนี้

“ทำไมครับ”

โจชัวอยากรู้เหตุผลที่เจ้านายของเขาไม่ยอมเข้าบริษัทหากใครถามเขาเองก็จะได้ตอบถูก

“เอ้า...ไอ้นี่ก็ฉันสั่ง”

เบนจามินลุกยืนขึ้นถลึงตาและเสียงแข็งส่าโจชัวอีกรอบ

“โอเคครับคุณเบน”

โจชัวเห็นเช่นนั้นจึงต้องรีบพาตัวเองออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว หากถามให้มากเรื่องก็คงจะได้ตายอยู่ตรงนี้เป็นแน่