ตอนที่24 น้อยใจ

อาทิตย์ต่อมา

เพนท์เฮ้าส์หรู

“อาหารเช้าเรียบร้อยแล้วค่ะคุณเบน”

เบนจามินกลับมาพักที่เพนท์เฮ้าส์ได้วันสองวันแล้ว แต่ก็ยังคงมีทีมแพทย์แวะเวียนมาดูอาการของเขาอยู่ไม่ห่าง ต้นรักยังคงตามติดเบนจามินคอยดูแลเขาอยู่ตลอด หวังทุกวินาทีว่าเขาจะจำเธอได้ เรื่องลูกในท้องเธอยังไม่คิดที่จะบอกเขาตอนนี้ เพราะเธออยากให้เขาจำความรู้สึกที่เคยรู้สึกกับเธอได้เสียก่อนจึงค่อยบอกเรื่องนี้กับเขา

“นี่ฉันกำลังจะแต่งงานกับเธอจริงๆเหรอ”

เบนจามินจำต้องให้ต้นรักมาอยู่กับเขาตามคำขอของคุณย่าของเขา ชายหนุ่มนึกสงสัยตัวเองอยู่ว่าตอนก่อนหน้านั้นเขาคิดอะไรอยู่ถึงอยากจะแต่งงาน แถมหญิงสาวยังดูจืดชืดไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยควงอีกด้วย

“ค่ะ...”

“อืม...”

ต้นรักรีบพยักหน้าตอบชายหนุ่มอย่างมีความหวัง ว่าที่เขาถามเธอเรื่องนี้มาเขาอาจจะจำอะไรได้ก็ได้ แต่เบนจามินไม่ได้พูดอะไรต่อแถมยังทำหน้าเซ็ง ทำให้เธอรู้ว่าที่เขาถามเธอเขาไม่ได้คิดอะไรได้ คงแค่ไม่แน่ใจเท่านั้นว่าเขากับเธอจะแต่งงานกันจริงๆ

“คุณเบนทานเยอะๆเลยนะคะ เสร็จแล้วจะได้ทานยาค่ะ”

ถึงชายหนุ่มจะกลับมาเอาแต่ใจหรือหงุดหงิดใส่เธอแบบเดิมเธอก็ยอม ขอแค่ได้ดูแลอยู่ข้างๆเขาแบบนี้ก็พอ

“ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องบอกหรอก”

เบนจามินรู้สึกรำคาญพอสมควร ที่หญิงสาวจะต้องคอยบอกเขาตลอดเวลาเรื่องทำนั่นทำนี่ทุกเวลา เขาโตแล้วไม่ใช่เด็กๆจึงไม่ค่อยพอใจที่เธอทำแบบนี้นัก

“ฉันก็แค่เป็นห่วงคุณนี่คะ”

ต้นรักหน้าละห้อ ยถึงเธอจะทำใจมาแล้วก็เถอะว่าชายหนุ่มอาจจะทำนิสัยเดิมกับเธอออกมา แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้จริงๆ ยิ่งคิดถึงวันเวลาที่เธอรักกันดีอยู่กับเขาก็ยิ่งดึงให้ตัวเองใจห่อเหี่ยวมากขึ้นไปอีก

“อืม...ทานข้าวเถอะ”

เบนจามินแอบตกใจกับอาการของหญิงสาว ที่เธอดูหน้าเจื่อนไปในทันทีหลังสิ้นเสียงคำพูดของเขาเมื่อครู่ จึงหันไปบอกให้เธอทานข้าวจะดีกว่า เผื่อจะลืมเรื่องที่เขาพูดเมื่อครู่ไปซะ

“อุ้บ...”

ต้นรักรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันทีเธอเกิดคลื่นไส้ขึ้นมาอีกรอบ เมื่อครู่ที่เข้าครัวทำอาหารก็อาเจียนไปหลายรอบเช่นกันกว่าจะทำเสร็จ ทรมานพอสมควรแต่เธอก็ยังอยากจะทำอาหารให้เบนจามินด้วยตัวเองอยู่ดี

“ฉันเห็นเธอเป็นแบบนี้หายครั้งแล้ว ตกลงเป็นอะไรกันแน่”

เบนจามินรีบเดินตามต้นรักเพื่อเข้ามาดูอาการของเธอ เขาสังเกตเห็นเธอเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว รู้สึกว่าเธอต้องเป็นอะไรสักอย่างแน่แต่แค่ยังไม่ยอมบอก

“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร คุณเบนไปทานข้าวเถอะค่ะ ฉันคงไม่ทาน”

ต้นรักรีบส่ายหัวพัลวัน เธอไม่อยากจะบอกอะไรกับเขาตอนนี้ พร้อมไล่ให้เขากลับไปทานข้าว ส่วนเธอเองก็คงจะไปนอนพักสักเดี๋ยวคงดีขึ้น

“ไม่ได้ เธอต้องทานข้าวไม่ทานข้าวก็ต้องทานผลไม้หรือไม่ก็นม ถ้าเธอเป็นอะไรคุณย่าก็เล่นงานฉันอีก”

เบนจามินยิ่งเห็นหญิงสาวทานอะไรไม่ได้แบบนี้เขาจำต้องบังคับให้เธอทาน หากป่วยขึ้นมาเขาอาจจะโดนคุณย่าของเขาตำหนิเอาได้ หากเธอทานไม่ได้จริงๆเขาก็จะพาเธอไปหาหมอตรวจให้รู้ไปเลยว่าเธอเป็นอะไรกันแน่

“ถ้าคุณเบนกลัวคุณย่าตำหนิเรื่องนั้นไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ คุณเบนไปทานข้าวเถอะค่ะ”

ต้นรักกะว่าจะไม่น้อยใจกับคำพูดของชายหนุ่มอยู่แล้วเชียว แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ พูดจบแล้วจึงรีบเดินกลับเข้าห้องของเธอไปโดยเร็ว

“เป็นอะไรอีกเนี่ย”

เบนจามินถึงกับยกมือเกาหัวกับอาการของหญิงสาว ที่จู่ๆเธอก็เดินหนีเขาไปดื้อๆเสียอย่างนั้น

บริษัท

“พี่ดีใจนะที่หลิวกลับมาทำงานกับพวกเราอีก พวกปากหอยปากปูพวกนั้นอย่าไปสนใจอะไรเลย หลิวทำงานด้วยฝีมืออยู่แล้วพี่รู้”

หลังจากที่ต้นหลิวออกไป ลูกค้าที่เคยจ้างงานที่บริษัทของเอมอรก็ขาดหาย เพราะต่างก็อยากจะได้คนที่มีฝีมืออย่างต้นหลิวมาออกแบบงานให้ แต่เมื่อรู้ว่าต้นหลิวไม่สามารถทำงานให้ได้ต่างก็ยกเลิกงานกันไปแทบจะทุกราย จนพิ้งกี้ต้องวิ่งโล่มาให้ต้นหลิวนั้นกลับไปทำงานตามคำสั่งของเอมอร

“ขอบคุณที่เชื่อใจหลิวนะคะพี่พิ้งกี้”

ต้นหลิวดีใจที่ยังมีคนเชื่อใจเธออยู่ว่าเธอทำงานด้วยความสามารถ เพราะคราแรกเธอก็ไม่รู้จริงๆว่าหมอหนุ่มฝากเธอเข้างาน

“ลูกค้าเค้าอยากจะได้หลิวไปออกแบบงานให้จนถึงขั้นถ้าไม่ใช่หลิวทำเค้าก็ไม่จ้างเราเลยรู้ไหม”

พิ้งกี้ก็พึ่งรู้ไม่นานว่าบอลลูนเป็นคนหาเรื่องต้นหลิวจนทำให้ออกจากงาน คิดว่าออกเพราะว่าต้องมาดูแลแม่ของเธอ

“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“จริง”

“นี่นะยัยบอลลูนโดนคุณเอมอรต่อว่าอย่างหนักเลยรู้หรือเปล่า”

“แล้วยัยนั่นเป็นไงบ้างคะ”

ต้นหลิวอยากจะเห็นหน้ายัยบอลลูนตอนที่โดนต่อว่าเสียจริงว่าจะอาการเป็นยังไง

“ก็จ๋อยไปพักใหญ่เลย ไม่กล้าซ่ากับใครได้อีกเพราะคุณเอมอรบอกว่าถ้ามีครั้งต่อไปไม่เอาไว้แน่”

เอมอรเองในคราแรกก็คิดว่าต้นหลิวลาออกเพราะเหตุผลเดียวกับที่พิ้งกี้คิด แต่เมื่อรู่เรื่องราวจากการที่พนักงานต่างซุบซิบกันจนถึงหูเธอจึงได้เรียกบอลลูนมาต่อว่าเสียหน้าเสีย

เย็นของวัน

“คุณ”

คาวียืนรอต้นหลิวอยู่ที่หน้าบริษัทพักหนึ่งแล้ว เมื่อเห็นหญิงสาวเดินลงมาเขาจึงเดินเข้าไปหาทันที

“คุณมาทำอะไรที่นี่”

ต้นหลิวแปลกใจที่วันนี้เจอกับชายหนุ่มที่นี่

“ผมมารอรับคุณไง”

คาวีพูดพร้อมเดินจูงมือหญิงสาวหมายจะพาไปขึ้นรถที่จอดอยู่ด้านหน้า

“รับฉัน...รับทำไมฉันกลับเองได้”

ต้นหลิวยืนนิ่งขืนแรงดึงจากชายหนุ่ม

“ไปเถอะขึ้นรถ”

“คุณนี่อะไรเนี่ยย”

ยังไงหญิงสาวก็แพ้แรงของชายหนุ่มอยู่ดี และแล้วคาวีก็ลากต้นหลิวขึ้นรถได้สำเร็จ

ร้านอาหาร

“ฉันจะกลับไปทานข้าวกับแม่”

คาวีพาต้นหลิวมาที่ร้านอาหารแล้วก็ลากเธอมานั่งที่โต๊ะอาหารโดยที่ไม่สนว่าหญิงสาวพูดอะไร

“แม่คุณมีคนทานด้วยแล้ว”

“ใคร”

ต้นหลิวทำหน้าสงสัยว่าใครจะมาทานข้าวกับแม่ของเธอจะเป็นต้นรักก็ไม่นาจะใช่ เพราะปกติแล้วต้นรักจะโทรบอกเธอก่อนที่จะกลับมา

“คุณก็น่าจะรู้ว่าใคร”

คาวียังใบ้ให้หญิงสาวได้คิดอีกสักนิด

“ลุงบรูคเหรอ”

เห็นจะมีคนเดียว ถ้าไม่ใช่ต้นรักก็น่าจะเป็นพ่อของเบนจามิน ที่พักหลังมานี้มาเยี่ยมแม่ของเธออยู่บ่อยๆ จนเธอเองก็สนิทกับเขาไปแล้วเหมือนกัน

“....”

คาวีพยักหน้าอมยิ้มที่หญิงสาวเข้าใจอะไรง่ายๆโดยที่เขานั้นไม่ต้องเฉลยเลยสักนิด