ตอนที่1 งานพิเศษ

เพนท์เฮ้าส์หรู

18.30 น.

“คุณเบนจะไปไหนครับ”

โจชัวเห็นเจ้านายเขาเตรียมตัวจะออกไปอย่างไม่บอกไม่กล่าวจึงต้องรีบเดินไปถาม มิเช่นนั้นหากเขาปล่อยให้เจ้านายของเขาไปไหนโดยที่เขาไม่รู้แล้วเกิดอันตรายอะไรกับเจ้านายคงไม่เป็นผลดีแน่

“นายไม่ต้องตามวันนี้ฉันอยากผ่อนคลายคนเดียว”

วันนี้เบนจามินอยากจะไปพักผ่อนตามประสาหนุ่มโสดสุดฮอตด้วยตัวคนเดียว เมื่อมีลูกน้องหรือคนสนิทแห่กันไปด้วยทีไรพวกสาวๆไม่อยากจะมาใกล้เขาทุกที เว้นเสียแต่ผู้หญิงที่อยากจะบริการเขาเพราะอยากได้ทิปหนักๆ แต่พวกนี้เขาเองก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไร

“เอ่อ...ครับ”

โจชัวเห็นดังนั้นจึงรีบถอยให้เจ้านายหนุ่มของเขาออกไปแต่โดยดี เพราะเห็นท่าเจ้านายตนมาแบบนี้แล้วเขาคงจะขัดอะไรไม่ได้ที่ผ่อนคลายของเจ้านายนั้นเขาพอจะรู้อยู่ว่าจะไปที่ไหน

เบนจามินเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลลอเปอร์เป็นลูกครึ่งไทยอิตาลีถูกเลี้ยงโดยคุณย่าของเขามาตั้งแต่เด็กๆ เป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจเพราะถูกตามใจอยู่บ่อยๆ หากแต่ชายหนุ่มเป็นคนที่เก่งในสายงานแทบจะทุกอย่างแถมยังเข้ามาบริหารงานแทนพ่อของเขาแทบจะทุกอย่างได้ดีอีกด้วย ประวัติเสียแทบจะไม่มีนอกเสียจากเรื่องผู้หญิงที่ทำให้ต้องเขม่นกับคู่ค้าธุรกิจอยู่บ่อยๆ เรื่องชู้สาวที่ผู้หญิงของอีกฝ่ายจะวิ่งโล่มาหาเขาเอง เพราะทั้งหนุ่มกว่าเก่งกว่ารวยกว่า

โรงพยาบาล

“บิลค่ารักษาของแม่เดือนนี้มาแล้วนะหลิว”

ต้นรักนั่งคุยกับต้นหลิวแฝดพี่ด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเป็นกังวล เพราะเธอและพี่สาวของเธอต่างก็ช่วยกันทำงานเงินที่ได้มาส่วนใหญ่ก็ต้องมาใช้รักษาแม่เธอจนเกือบหมด แถมตอนนี้ที่เธอเครียดหนักก็เห็นจะเป็นพี่สาวของเธอก็พึ่งจะมาตกงานเพราะมีปัญหากับคนที่ทำงาน ด้วยความที่เป็นคนไม่ค่อยยอมคนนั่นเอง

“อ่อ อืมเรื่องนี้เดี๋ยวหลิวจัดการเองรักไม่ต้องห่วง คืนนี้รักอยู่เฝ้าแม่ไปก่อนนะ”

ต้นหลิวดูบิลค่ารักษาเธอก็ต้องปั้นหน้าให้ยิ้มแย้มไว้ก่อนเพื่อที่น้องสาวของเธอนั้นจะได้ไม่กังวล พร้อมบอกให้ต้นรักนั้นเฝ้าแม่แทนเธอในคืนนี้ไปก่อน ด้วยมีธุระที่จะต้องไปทำ

“แล้วหลิวจะไปไหน”

ต้นรักถามคนเป็นพี่ด้วยสีหน้าสงสัย นี่ก็ดึกแล้วเธอไม่รู้ว่าพี่สาวเธอจะไปไหนอีก

“เค้าจะไปทำงานพิเศษน่ะ”

ต้นหลิวเลี่ยงที่จะตอบความจริง เพราะถ้าหากเธอบอกกับน้องเธอไปว่าเธอจะไปทำอะไรคงจะไม่ได้ไปเป็นแน่

“งานอะไรเหรอ”

ต้นรักก็ยังอยากจะรู้ว่าไอ้งานที่พี่สาวเธอจะไปทำมันเป็นงานอะไร ถ้าหากมันอันตรายเธอจะไม่ยอมให้พี่สาวเธอไปแน่นอน

“มันเป็นงานแถวๆคลับใกล้ๆนี่เองหลิวทำพวกเสริฟอาหารอะไรแบบนี้ เดี๋ยวขอตัวไปก่อนนะ”

ต้นหลิวเห็นว่าถ้าเธออยู่นานกว่านี้น้องเธอได้รู้แน่ว่าเธอจะไปทำอะไร จึงรีบปลีกตัวออกไปก่อนจะดีกว่าและปล่อยทิ้งให้ต้นรักสงสัยมีสีหน้าฉงนอยู่คนเดียว

ห้องตรวจ

“หมอครับ เคสคนไข้ที่หมอรับรักษา”

“ขอบคุณครับ”

คาวีหมอหนุ่มดีกรีลูกเจ้าของโรงพยาบาลที่พึ่งกลับมาจากการหาความรู้จากเมืองนอกจนจบปริญญาเอก ทำงานที่ต่างประเทศได้พักใหญ่มีฝีมือมากเมื่อชำนาญในเรื่องสายงานดีแล้วจึงกลับมาช่วยที่บ้านบริหารงานที่โรงพยาบาล เขาเป็นคนที่รักความสงบไม่ค่อยออกงานสังคมเท่าไหร่ มีแต่คนในเท่านั้นที่จะรู้ว่าเขาเป็นใคร

ตอนกลับมาเคสแรกที่เขาช่วยคนของเพื่อนที่เป็นหมอด้วยกันหายดีไปแล้ว เคสต่อมาเขาก็อยากจะช่วยอีกเหมือนกันเพราะรู้ประวัติคร่าวๆมาว่านอนที่โรงพยาบาลหลายเดือนแล้ว

ได้ยินจากปากหมอท่านอื่นมาว่าคนไข้ป่วยมานานมีเพียงลูกแฝดสองคนที่คอยผลัดกันมาดูแลเท่านั้น แถมค่าใช้จ่ายก็ผ่อนจ่ายกับโรงพยาบาลอีก หากเขาสามารถช่วยให้คนป่วยคนนี้กลับมาหายโดยเร็วก็เท่ากับเขานั้นช่วยทั้งสามชีวิต

แกร๊กกก

“สวัสดีครับ ผมหมอคาวีที่พึ่งรับเคสต่อมาจากคุณหมอท่านเดิมครับ”

ก่อนกลับคาวีถือโอกาสมาดูคนไข้ของเขาก่อนจะกลับเมื่อเห็นหญิงสาวเขาค่อนข้างประหม่าเล็กน้อย ก็แม่สาวเจ้าเล่นสวยหยาดเยิ้มเสียขนาดนั้น รอยยิ้มอย่างเป็นกันเองที่ส่งมาให้นั่นอีก ทำให้เขาต้องหลบสายตาไปมองคนที่นอนป่วยอยู่อย่างรวดเร็ว

“สวัสดีค่ะคุณหมอ ฉันต้นรักค่ะ”

ต้นรักรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใครก็รีบยกมือไหว้ทักทายอย่างมีมารยาทตามวิสัยของเธอ หญิงสาวได้ยินจากพยาบาลที่ดูแลแม่เธอบอกว่าหมอคนใหม่ที่จะรับเคสของแม่มารักษาต่อนั้นเก่งมาก ขนาดคนไข้ที่พึ่งรักษาไปนอนหลับไปเป็นเดือนพอถึงมือหมอคนนี้ไม่นานก็ฟื้นแถมยังเป็นปกติอย่างรวดเร็วอีกด้วย เธอหวังว่าจะฝากความหวังกับหมอหนุ่มช่วยให้แม่เธอหายวันหายคืนได้

“ผมดูประวัติของคุณแม่คุณคร่าวๆแล้ว ผมว่าผมมีทางรักษาให้คุณแม่คุณกลับมาเป็นปกติได้อีกครั้งอย่างรวดเร็วจะได้เซฟค่ารักษาของพวกคุณด้วย”

คาวีดูการรักษาในระยะเวลาที่ผ่านมา บวกกับอาการที่คนป่วยเป็นเขาว่าเขาสามารถหาวิธีรักษาแม่ของหญิงสาวให้กลับมาเป็นปกติได้ในเร็ววัน

“จริงเหรอคะคุณหมอ ขอบคุณจริงๆนะคะ”

ต้นรักรู้สึกมีความหวังอีกครั้ง จากครั้งก่อนๆที่เหมือนหมอท่านเดิมรักษาไปตามอาการก็เท่านั้น

“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ หน้าที่ของหมอคือรักษาคนไข้ให้หายจากโรคที่เป็นอยู่อยู่แล้วครับ”

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

“ค่ะ”

คาวียิ้มตามหญิงสาวอย่างไม่รู้ตัวรู้สึกประหม่าแปลกๆเวลาอยู่ใกล้กับเธอ ดังนั้นเขาคิดว่าเขาควรจะออกไปจากตรงนี้จะดีกว่า

อืด..อืด..

“อ้าวมือถือหลิวนี่นา ว่าไงพริกแกงพอดีหลิวลืมมือถือ”

ต้นรักรีบบอกปลายสายว่าพี่สาวเธอนั้นลืมมือถือไว้ที่เธอ

“เอ้า!!..มาลืมอะไรตอนนี้ยิ่งมีธุระสำคัญอยู่ด้วย”

“ฉันอยู่ไม่ไกลจากหลิวเท่าไหร่ เดี๋ยวนั่งวินเอาไปให้ก็ได้แค่นี้นะ”

ต้นรักเห็นว่าพริกแกงน่าจะมีธุระสำคัญไม่อย่างนั้นคงไม่ทำเสียงตกใจแบบนั้น เมื่อรู้ว่าต้นหลิวนั้นลืมมือถือหญิงสาวคิดว่าคลับที่ต้นหลิวบอกว่าไปทำงานน่าจะเป็นคลับเดียวกับที่เธอคิด หากนั่งวินเอามือถือไปให้ต้นหลิวก็คงใช้เวลาไม่นานมากนัก เธอจึงรีบถือกระเป๋าแล้วออกไปทันทีจะได้รีบไปรีบกลับ

“คุณจะไปไหนเหรอครับ”

คาวีกำลังเดินจะไปที่ลานจอดรถหน้าโรงพยาบาลเขาเห็นหญิงสาวเดินถือกระเป๋าดูรีบร้อนจึงร้องทักเอาไว้ก่อน

“พอดีต้นหลิวพี่สาวฉันลืมมือถือไว้น่ะค่ะ เธอบอกว่าไปเป็นเด็กเสริฟที่คลับใกล้ๆ ฉันเลยจะเอามือถือไปให้ค่ะคุณหมอ”

“ไปพร้อมผมก็ได้ครับ ผมกำลังจะกลับบ้านผ่านตรงนั้นพอดี ตอนนี้วินหน้าโรงพยาบาลก็คิวค่อนข้างแน่นด้วย”

คาวีเห็นว่าเดี๋ยวเขาก็ต้องขับผ่านตรงนั้นอยู่ดีแต่ก็แอบตกใจนิดหน่อยที่พี่สาวของหญิงสาวไปเป็นเด็กเสริฟที่นั่น เพราะที่คลับนั้นมีแต่พวกคนมีอิทธิพล แล้วก็พวกที่มาหาความสุขชั่วคราวทั้งนั้น

“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณหมอ”

“ตามผมมาเลยครับ”

ต้นรักเห็นจะเป็นดั่งที่หมอหนุ่มว่า เธอนั่งรถไปกับเขาเลยจะไวกว่า