ตอนที่13 มีแฟนหรือเปล่า

“ถามทำไม”

คาวีไม่คิดว่าหญิงสาวจะถามเขาเรื่องนี้ คิดว่าเธอจะคิดได้เองเสียอีกว่าเขามีหรือไม่มี

“ก็ฉันเห็นคุณเลิกงานก็กลับบ้าน บางทีก็มาทานข้าวกับฉัน”

“ก็ไม่มีน่ะสิ”

“คุณไม่ลองมีบ้างล่ะ จะได้มีคนมานั่งทานข้าวเป็นเพื่อนคุณแทนฉันไง”

ต้นหลิวเห็นว่าถ้าหากชายหนุ่มมีแฟนอาจจะไม่ต้องลากเธอมาทานข้าวเป็นเพื่อนแบบนี้ก็ได้ เพราะอีกหน่อยเธอก็คงจะไม่ค่อยมีเวลามานั่งทานข้าวเป็นเพื่อนของเขามากนัก

“ก็บอกว่าไม่มี ไม่อยากมี”

คาวีรู้สึกขัดใจที่หญิงสาวพยายามพูดยัดเยียดให้เขามีแฟนอยู่นั่น ทำอย่างกับว่าคนรู้ใจมันจะหาง่ายๆอย่างนั้น

“อะไรของเค้ามาทำเสียงแข็งใส่อีก ไม่มีก็ไม่มีสิ”

ต้นหลิวบ่นอู้อี้ที่ถูกชายหนุ่มก็เสียงแข็งใส่ จากนั้นเธอจึงตั้งตารออาหาร ไม่อยากพูดคุยกับอีกฝ่ายให้มากคำ เพราะเดาอารมณ์หมอหนุ่มไม่ถูก

เพนท์เฮ้าส์หรู

“นี่มันอะไรกันคะ”

“ก็เธอบอกว่าอยากได้ขนม”

ต้นรักเข้าห้องมาก็เห็นกองขนมขบเคี้ยวกับพวกช็อคโกแลตเต็มห้องไปหมดจึงหันมาถามชายหนุ่มแปลกใจว่าเขาจะซื้อมาทำไมเยอะแยะ เมื่อได้รับคำตอบจากเขาเธอถึงกับต้องส่ายหัว วันหลังหากเขาถามอะไรเธออีกเธอคงต้องอธิบายรายละเอียดว่าเธออยากได้อะไรปริมาณเท่าไรเสียแล้ว

21.00 น.

“ทำอะไรคะ”

ต้นรักนั่งอยู่หน้ากระจกหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอสังเกตเห็นชายหนุ่มนั่งยุ่งกับกระเป๋าเธอมาพักใหญ่แล้ว

“เอ่อ...ฉันแค่อยากรู้ว่าในถุงนี้มันคืออะไร เห็นเธอถือมาจากบ้านตั้งแต่เช้าแล้ว”

เบนจามินเห็นหญิงสาวถือถุงผ้านี้มาตั้งแต่เช้าก็แค่อยากจะรู้ว่ามันมีอะไรนักหนาเธอถึงได้แบกไปแบกมา

“ก็แค่ไหมพรมที่ฉันเอามาจากบ้านไว้ถักขายน่ะค่ะ”

ต้นรักอยู่ที่นี่ก็ค่อนข้างเบื่อที่ไม่มีอะไรทำ พอกลับบ้านก็ถือโอกาสขนเอาไหมพรมของเธอมาถักที่นี่เสียเลย อย่างน้อยก็แก้เหงาแล้วก็เป็นการหารายได้ไปในตัวด้วย

“ขาย เพื่อ? เงินฉันก็ให้เธอใช้ได้สบายจะทำงานทำไมอีก”

เบนจามินมองไปที่หญิงสาวเขม็งเขาให้เงินเธอใช้อยากได้อะไรก็ขอให้บอกเขาจะซื้อให้ แต่เธอกลับอยากจะถักไหมพรมขายเสียอย่างนั้น

“คือฉันแค่อยากหาอะไรทำแก้เบื่อน่ะค่ะ”

ต้นรักไม่ได้ปฏิเสธว่าที่เธออยู่มันไม่สบาย แต่เธอแค่อยากมีอะไรทำแก้เบื่อเท่านั้น

“อืมงั้นเหรอ งั้นฉันสั่งให้เธอถักเสื้อให้ฉัน คิดราคามาได้เลย อืม เอางี้ดีกว่า ฉันให้เธอตัวละสองหมื่น จะถักกี่ตัวก็ได้เอามาขายฉันได้เลย”

เบนจามินเห็นหน้าหญิงสาวก็พอจะเข้าใจหากเธออยากจะขายเขาก็ขอเป็นลูกค้าของเธอเลยก็แล้วกัน

“ตัวละสองหมื่น? สองพันก็แพงแล้วค่ะ”

ต้นรักส่ายหัวให้กับคนที่เกิดมารวยอย่างเขาจริงๆ ถ้าเธอขายเสื้อไหมพรมตัวละสองหมื่นป่านนี้เธอก็คงจะรวยไปนานแล้ว

“ก็จะให้สองหมื่น เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

เบนจามินยังยืนยันว่าเขาจะจ่ายให้เธอตัวละสองหมื่นหญิงสาวไม่เอาก็ต้องเอา เพราะเขาเป็นคนจ่าย ทั้งยังมองหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่องอีกต่างหาก เป็นเพราะสิ่งที่เธอกำลังจะขัดใจเขาเมื่อครู่

“เปล่าค่ะ แล้วคุณเบนอยากได้สีอะไรแบบไหนคะ”

ต้นรักรู้สึกว่าลูกค้าคนนี้ของเธอช่างเป็นคนที่เธอจะต้องตามใจเป็นพิเศษ ไม่เช่นนั้นเธออาจจะโดนกินหัวเอาได้อารมณ์ยิ่งขึ้นๆลงๆอยู่ด้วย

“แบบไหนเธอก็ทำมาเถอะ ฉันใส่ได้หมด”

“โอเคค่ะ”

เบนจามินไม่สนว่าเธอจะทำเสื้อแบบไหนมาให้เขา แค่เธอทำแล้วมาขายให้เขาก็พอ

2 อาทิตย์ต่อมา

โรงพยาบาล

“แม่จ๋า”

หลังจากที่คาวีโทรบอกต้นรักว่าแม่ของเธอฟื้น หญิงสาวก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที

“หลิวล่ะลูก”

อนงค์ถามหาลูกสาวอีกคนของเธอด้วยเสียงแผ่วเบา ถึงคนอื่นมักจะแยกลูกเธอสองคนไม่ออก แต่เธอเห็นแวบแรกก็มองออกว่าลูกสาวของเธอคนนี้คือคนพี่หรือคนน้อง

“หลิวทำงานค่ะ วันนี้ยุ่งๆเดี๋ยวพรุ่งนี้หลิวบอกว่าจะมาหาแม่แต่เช้าเลยนะ”

วันนี้ต้นหลิวอยากจะลางานใจจะขาดเมื่อได้รู้ข่าวว่าแม่ฟื้นแล้ว แต่เธอดันติดงานอีเว้นสำคัญที่จะเริ่มในคืนนี้เลยยังมาไม่ได้

“คุณแม่คุณพึ่งฟื้นได้ไม่กี่ชั่วโมงให้ท่านพักก่อนเถอะครับ”

“ค่ะ”

อนงค์พึ่งจะฟื้นตัวคาวียังไม่อยากให้คนไข้ของเขาได้พูดคุยอะไรมากนัก เพราะตื่นมาเป็นชั่วโมงแล้วอยากจะให้คนไข้ของเขาพักก่อนจะดีกว่า

แกร็กกกก

“ต้นรัก”

เบนจามินได้รู้ข่าวจากฮาเปอร์ว่าต้นรักมาที่โรงพยาบาลด่วนเพราะแม่ของเธอรู้สึกตัวแล้วเขาจึงรีบเคลียร์งานแล้วตามเธอมาที่โรงพยาบาล

“คุณเบน”

ต้นรักหันไปยิ้มกับเบนจามินด้วยน้ำตา

“แม่เธอเป็นยังไงบ้าง”

เบนจามินเห็นหญิงสาวน้ำตาคลอแถมคนบนเตียงก็ยังนอนหลับเฉยอยู่เขาเลยไม่รู้ว่าแม่ของหญิงสาวตกลงดีขึ้นหรือไม่ดีขึ้นกันแน่

“แม่ฉันพูดคุยกับฉันได้แล้วค่ะ ฉันดีใจที่สุดเลย”

ต้นรักโผเข้ากอดเบนจามินด้วยความดีใจจนลืมตัวว่าในห้องนี้ไม่ได้มีแค่เธอและชายหนุ่มเท่านั้น

“เอ่อ...ดีแล้ว”

เบนจามินตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆต้นรักก็โผมากอดเขา แต่เมื่อตั้งสติได้ก็กอดเธอตอบแสดงความดีใจกับเธอด้วย

“.....”

คาวีหลบสายตาที่จะไม่มองทั้งคู่ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้ม รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของต้นรักและเบนจามินคืบหน้าไปเร็วมากอย่างเห็นได้ชัด

เพนท์เฮ้าส์หรู

20.00 น.

“คุณเบนคะ พรุ่งนี้ฉันขอไปหาแม่อีกนะคะ นัดกับต้นหลิวไว้”

ต้นรักเห็นเบนจามินเดินเข้ามาในห้องเลยถือโอกาสขออนุญาตเขาไปหาแม่เธออีกวัน เพราะเธอนัดกับพี่สาวเธอเอาไว้

“ได้สิ...วันนี้เธอดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะ”

วันนี้เขาเห็นต้นรักชอบนั่งอมยิ้มคนเดียวและดูเธอจะร่าเริงเป็นพิเศษตั้งแต่อยู่กับเขามา

“ค่ะ...ฉันรอวันนี้มานานมากเลยค่ะวันที่แม่ฟื้น”

ต้นรักรอวันนี้มานานแรมปี วันที่แม่เธอจะฟื้นขึ้นมาทั้งที่เคยหมดหวังไปหลายรอบแล้ว รู้สึกขอบคุณคาวีที่ช่วยรักษาแม่เธอให้ฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว และขอบคุณชายหนุ่มที่เป็นธุระเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมด

“......”

เบนจามินอดยิ้มตามหญิงสาวไม่ได้ นับวันๆหญิงสาวยิ่งน่ามองขึ้นเรื่อยๆสำหรับเขา

“อ่อ...นี่ค่ะเสื้อฉันทำให้คุณเสร็จแล้วนะคะ”

ต้นรักนึกขึ้นได้ว่าเธอทำเสื้อให้ชายหนุ่มเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินไปหยิบเสื้อในตู้ออกมาให้ชายหนุ่มดู

“หมีพูห์”

เบนจามินถึงกับคิ้วขมวดเสื้อไหมพรมขนาดที่น่าจะพอดีกับตัวเขาพื้นสีน้ำตาลอ่อนแต่ตรงกลางเป็นรูปหมีพูห์ตัวใหญ่ เขาไม่เข้าใจว่าหญิงสาวคิดอะไรอยู่ในตอนที่ถักให้เขา