บทที่ 17

บทที่ 17

ทันทีที่ปราณต์จอดรถยังลานจอดรถของอพาร์ตเมนต์ นัสรินก็รีบปลดเข็มขัดพร้อมทั้งผลักประตูรถ แล้วก้าวไวๆ เข้าไปในตัวตึกทันที โดยไม่ได้กล่าวขอบคุณหรือพูดอะไรกับคนมาส่งเลยแม้แต่นิด มือเรียวเล็กยื่นกดไปเรียกลิฟต์แล้วยืนรออย่างกระวนกระวายเมื่อเห็นว่าปราณต์ลงจากรถและก้าวตามเข้ามาติดๆ

                ลิฟต์ลงมาถึงชั้นล่างและเปิดประตูออกอย่างฉิวเฉียดก่อนที่ปราณต์จะตามมาทัน ร่างบางก้าวเข้าไปข้างในแล้วกดปิดอย่างเร่งรีบ แต่ประตูลิฟต์ยังไม่ทันได้ปิดร่างสูงก็แทรกผ่านเข้ามา และเป็นคนกดปิดประตูเสียเอง พอประตูปิดลงเขาก็หันมามองคนที่ยืนอยู่ก่อนอย่างเอาเรื่อง ทำให้นัสรินต้องถอยร่นหนีจนชิดผนังลิฟต์อีกฝั่ง

                “ถอยไปนะคะคุณปราณต์ ต้องการอะไรจากนัสอีก” เสียงหวานเอ่ยไล่สั่นๆ เมื่อปราณต์ตามมาประชิดแถมยังยกมือสองข้างของเขายันกับผนังลิฟต์คร่อมร่างของเธอเอาไว้ด้านใน

                “ก็ต้องการคำขอบคุณน่ะสิ ผมอุตส่าห์มาส่ง แต่พอมาถึงคุณก็เปิดประตูรถ สะบัดตูดหนีเฉยๆ ต้องให้บอกมั้ยว่าไร้มารยาทแค่ไหน” ปราณต์ถามคนที่ตัวเองขังไว้ในอ้อมแขน โดยไม่รู้หรอกว่าเหตุการณ์ในลักษณะเดียวกันนี้ก็เคยเกิดขึ้นกับคู่ของปรัชญ์และธรินดามาแล้ว

                “นัสไม่ได้ขอให้คุณปราณต์มาส่งนี่คะ” แค่ขอบคุณเขาไปมันง่ายนิดเดียว แต่นัสรินไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมถึงได้ตอบไปแบบหาเรื่องใส่ตัวเช่นนั้น

                “แต่ผมก็มาแล้ว และผมก็ต้องการคำขอบคุณจากคุณด้วย”

                “นัสจะขอบคุณก็เฉพาะคนที่ทำอะไรให้นัสอย่างเต็มใจเท่านั้น”

                “อ้อ...งั้นเหรอ ก็ได้นัสรินคุณไม่พูดก็ไม่เป็นไร ผมจะใช้วิธีเรียกร้องของผมเอง อย่าโวยก็แล้วกัน”

                ว่าแล้วปราณต์ก็ก้มหน้าลงไปหา ทำท่าเหมือนกำลังจะจูบ ทำเอานัสรินต้องรีบยกมือขึ้นผลักไหล่หนาเอาไว้และร้องห้ามเป็นพัลวัน

                “อย่านะคะ!”

“อย่าอะไร เมื่อก่อนอยากได้ผมเป็นผัวจนตัวสั่นไม่ใช่เหรอ อุตส่าห์วางแผนกับปรัชญ์มาอย่างแนบเนียนนี่” ปราณต์กระซิบถามยวนอารมณ์ ร่างกายของเขาไม่ได้ขยับออกห่างตามแรงผลักอันน้อยนิดนั้นแต่อย่างใด หนำซ้ำตายังหลุบลงมองปากสีหวานที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมจนคนถูกมองหายใจไม่ทั่วท้อง

“นั่นมันเมื่อก่อนค่ะ แต่ตอนนี้นัสไม่อยากได้คุณปราณต์แล้ว”

“เราจะได้รู้กันเร็วๆ นี้ละ ว่าคุณยังอยากได้อยู่หรือเปล่า พักชั้นไหน?” จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนประเด็นในตอนท้าย

                “เกี่ยวอะไรกับคุณปราณต์ด้วยคะ”

                “จะไม่บอกก็ได้นะ แต่ผมจะยืนจูบคุณอยู่ในนี้จนกว่าจะมีคนเปิดลิฟต์เข้ามา”

ปราณต์ไม่ได้เดือดร้อนสักนิดกับความปากแข็งของอดีตภรรยา เพราะตอนนี้เขาถือไพ่เหนือกว่า

                “คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”

                “ใช่ผมบ้า แล้วถ้าอยากรู้ว่าความบ้าของผมอยู่ในระดับไหน จะลองตอนนี้เลยก็ได้นะ” นายแพทย์หนุ่มโน้มหน้าลงใกล้อีกจนปากเกือบจะแตะกัน ทำเอานัสรินต้องรีบเบี่ยงหน้าหนีและออกแรงผลักเขาไว้อีกรอบ

                “อย่าค่ะ นัสบอกแล้วๆ นัสพักชั้นห้า พอใจหรือยังคะ”

                “ก็แค่นั้นละ”

ปราณต์ละมือข้างหนึ่งมาจับปลายคางมนให้หันกลับมาเผชิญหน้า เสียงทุ้มที่ยังคงน่าฟังเช่นเดิมในความรู้สึกของนัสริน พลางกระซิบเบาๆ ชิดริมฝีปากงามจนเธอรับรู้ถึงไออุ่นๆ และพิษสงอันร้ายกาจยามเมื่อปากหยักนั้นแนบชิดลงมา ซึ่งสิ่งที่นัสรินหวาดหวั่นก็เกิดขึ้นจริงๆ เมื่อปราณต์แนบริมฝีปากของเขาลงไปประกบปิดปากของเธอ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้น เรียวปากเผยอเปิดนิดๆ ตาคู่สวยหลับพริ้มลง ร่างกายเหมือนจะตอบสนองไปเองอย่างอัตโนมัติ รู้ดีว่ายามที่เรียวปากหยักนั้นประกบแนบชิดลงมาเช่นนี้ ต่อไปเขาจะต้องบดคลึงมันลงบนปากของเธอ ราวกับวัวเคยขาม้าเคยขี่ ทั้งๆ ที่ความรู้สึกลึกซึ้งระหว่างเขาและเธอมันเกิดขึ้นไม่กี่ครั้ง แต่กระนั้นยามที่ปากถูกประกบแบบนี้นัสรินก็ลืมความโกรธของตัวเอง ลืมความขัดแย้งต่างๆ ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปชั่วขณะ ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลตอนนี้ต่างรวมตัวกันจดจ่อรอคอยการบดเบียด การล่วงล้ำชำแรกลึกเข้ามาของลิ้นสากหนาแล้วไล่เกาะเกี่ยวลิ้นนุ่มๆ ของเธออย่างที่เขาเคยทำ หากทว่าการประกบปากแนบชิดครั้งนี้กลับกลายเป็นแค่การแตะลงมาเบาๆ ไม่ต่างอะไรกับสัมผัสของขนนกที่ถูกสายลมพัดโชยจากไป

                ตาคู่สวยลืมขึ้นอีกครั้ง เมื่อรู้สึกว่าไออุ่นจากร่างสูงที่เคยห้อมล้อมอยู่รอบๆ กายห่างหายไป และเมื่อโลกแห่งความจริงปรากฏตรงหน้า เธอจึงรู้ว่าตอนนี้ประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง และปราณต์ก็ก้าวออกไปจนถึงหน้าประตูทางเข้าอพาร์ตเมนต์แล้ว

                “บ้าจริง...”

เสียงหวานก่นด่าตัวเองเบาๆ อย่างอับอาย เพิ่งจะตอบโต้เขาไปอยู่หยกๆ ว่าเธอไม่ได้ต้องการเขาแล้ว แต่พอถูกเขาประกบปาก กลับเป็นเธอเสียเองที่เป็นฝ่ายเผยอปากอย่างรอคอย ส่วนปราณต์เหมือนจะเป็นผู้คุมเกมที่สามารถเล่นหรือเลิกเล่นเมื่อไหร่ก็ได้ และเธอก็เป็นฝ่ายที่ต้อง...รอเก้อ