บทที่ 38

บทที่ 38

ขณะที่นัสรินกำลังขุ่นเคืองคนพูด ร่างสูงก็ขยับมายืนซ้อนหลัง ทำเอานัสรินตัวแข็งทื่อกลัวว่าปราณต์จะมาทำอะไรอย่างที่ตัวเองนึกหวาดหวั่น ไม่ใช่ว่าเธอจะรังเกียจหรือไม่ไยดีต่อไฟปรารถนาของเขา ตรงกันข้ามเธอกลับโหยหามันอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่เธอรู้สึกแย่กับตัวเองที่ร่างกายนี้เป็นที่ปรารถนาของเขา หากแต่หัวใจของเธอเขากลับไม่คิดแม้แต่จะเหลียวแล

“เมื่อไหร่จะเลิกประวิงเวลา ไหนว่าอาบน้ำเสร็จจะไปนอนรอบนเตียง” เขาทวงถามถึงคำพูดที่เธอพูดใส่หน้าเขาก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ

“ผมนัสยังไม่แห้งนี่คะ จะให้ไปนอน หมอนคุณก็เปียกแย่” เสียงหวานตอบพลางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดมือราวกับไม่สนใจคำพูดของเขา ทั้งๆ ที่ตอนนี้หัวใจเต้นแรงโลดไปหมด

“หมอนเปียก ผมไม่ซีเรียสหรอก แต่ผมจะซีเรียสถ้าหากว่าส่วนอื่นของคุณ ‘เปียก’ โดยที่ผมไม่ได้เป็นคนทำ”

คำพูดของเขาทำให้ร่างบางที่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่ตอนแรกลุกพรวดพราดขึ้นจากเก้าอี้ และหันหน้าไปเผชิญกับคนชอบหาเรื่องและพูดจาสองแง่สองง่ามด้วยสายตาเคืองขุ่น

“หมอลามก! นัสไม่เคยเป็นแบบนั้น”

“งั้นก็แสดงว่า ‘เปียก’ เฉพาะกับผมน่ะสิ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างยียวนแววตาก็ไหวระริกอย่างคนที่กำลังขำแต่หน้ากลับยังนิ่งเฉย แต่นัสรินไม่ได้นิ่งด้วย เธอกำมือและระดมกำปั้นเล็กๆ ทุบอกเขาอย่างเจ็บใจและระบายอารมณ์

“หมอบ้า! เกลียดๆๆๆ”

ปราณต์รวบมือและได้ทีตวัดร่างบางที่ไม่ทันระวังตัวนั้นมากอด ทำให้เนื้อตัวที่มีเพียงเสื้อคลุมของเขาคลุมอยู่เสียดสีกับร่างกำยำทันที

“ปล่อยนัสนะคะ” เธอบอกเสียงห้วนเพราะยังเคืองขุ่นอยู่ แต่ก็ทำอะไรปราณต์ไม่ได้อีกเนื่องจากตอนนี้ถูกเขากอดเอาไว้แน่น

“หมดเวลาของคุณแล้วนัสริน ต่อไปนี้เป็นเวลาของผม”

จบคำร่างสูงก็ย่อตัวลงช้อนอุ้มเอาร่างเล็กบางนั้นขึ้นไว้ในอ้อมแขน พาเดินไปยังเตียง วางลง แล้วโน้มตัวลงทาบทับทันทีโดยไม่มีเวลาให้เชลยหัวใจได้ตั้งตัวเลย

“คุณลบคลิปนั้นทิ้งก่อนได้มั้ยคะ” เสียงหวานถามขัดขึ้นอย่างต่อรอง ก่อนที่ปากของเขาจะประกบลงมา

“ผมจะลบก็ต่อเมื่อผมได้คุณจนพอใจแล้วเท่านั้น”

นัสรินกำลังจะเอ่ยปากต่อว่าความใจร้ายของเขา แต่ไม่ต่างอะไรกับการเผยอปากให้ปากหยักร้อนนั้นแนบลงมาประกบ ปากนุ่มถูกปิดกั้นอยู่เนิ่นนานหลายนาที นานกว่าตอนที่เขาใช้เวลาถอดเสื้อคลุมจากร่างกายของเธอเสียอีก หลังจากนั้นเขาจึงอนุญาตให้ปากของเธอว่าง แต่ปากนั้นก็ไม่สามารถเอ่ยต่อว่าต่อขานอะไรได้อีก เพราะตอนนี้นัสรินรู้สึกเหมือนว่ามันมีไว้เพื่อปลดปล่อยเสียงครางกระเส่าของตัวเองออกมาเท่านั้น หนักเบาล้วนขึ้นอยู่กับรสสัมผัสอันสุดซ่านสยิวของปากและจมูกโด่งที่ประพรมไปทั่วร่างกาย

ร่างบางได้แต่บิดไหวยามเมื่อปราณต์ทะยานเข้ามาเป็นหนึ่งเดียว มือเรียวเล็กยกขึ้นโอบกอดลูบไล้บนกล้ามเนื้อแน่นหนา ขณะที่เขาโหมกระหน่ำความปรารถนาลงใส่ร่างกายของเธออย่างเต็มอารมณ์ ตาคู่สวยจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาเหยเกที่มองมายังเธอเช่นกัน

แม้แต่ยามอยู่ในอารมณ์รักเช่นนี้ เขาก็ยังดูหล่อเหลาเหลือเกิน เขาจะรู้ไหมหนอว่าเธอทรมานแค่ไหน ที่ต้องหักห้ามใจตัวเองไม่ให้รักเขา ขณะที่ร่างกายกลับตื่นเพริดไปด้วยความสุขสม ทั้งที่รู้ดีว่าทุกห้วงนาทีที่เขาหยัดกายแรงลึกเข้ามาเต็มกำลังนั้น เหมือนดั่งว่าเขาจะตอกตรึงเธอให้เป็นเพียงธาตุอารมณ์ของเขาตลอดไปเท่านั้น

เช้าวันใหม่...สายหยุดมาเคาะห้องและนำเสื้อผ้าของนัสรินที่ซักแห้งและรีดจนหอมกรุ่นเรียบร้อยแล้วมาส่งตามคำสั่งของปราณต์ที่โทร.ลงไปเรียก ตอนที่สายหยุดมานั้นนัสรินอาบน้ำเสร็จพอดี และปราณต์ก็เข้าไปอาบน้ำบ้าง จึงเป็นหน้าที่ของเธอที่ต้องไปรับเสื้อผ้าจากสายหยุดที่หน้าประตู

“ขอบคุณมากนะคะพี่สายหยุด” เสียงหวานเอ่ยอย่างนุ่มหู แต่ก็ไม่กล้าสบตาสาวใช้ที่สูงวัยกว่า ด้วยเพราะรู้ดีว่าสายหยุดต้องรู้แน่ว่าเมื่อคืนระหว่างเธอกับปราณต์เกิดอะไรขึ้นบ้าง มันช่างน่าอายเหลือเกินที่คนอื่นๆ ต้องมารับรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ครั้งแรกคนของคุ้มลักษิกาก็รับรู้กันหลายคน และมาครั้งนี้คนที่บ้านในกรุงเทพฯ ก็มารับรู้กันทั้งบ้าน ซึ่งปราณต์คงไม่รู้สึกอะไร คงจะมีความสุขด้วยซ้ำที่ทำให้เธออับอายได้

“ไม่เป็นไรค่ะคุณนัส อาหารเช้าเตรียมเสร็จแล้วนะคะ ถ้าคุณนัสกับคุณปราณต์หิวก็ลงไปทานกันได้เลยค่ะ”

“คงสักพักค่ะพี่สายหยุด คุณปราณต์ยังอาบน้ำอยู่”

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นสายหยุดไปจัดโต๊ะรอนะคะ”

ว่าแล้วสายหยุดก็ผละไปโดยไม่พูดหรือแสดงกิริยาอะไรให้นัสรินต้องอับอาย แต่สำหรับคนที่มีราคีติดตัวอย่างเธอก็อดที่จะรู้สึกไม่ได้

ปราณต์ออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่นัสรินเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เขายังคงไม่พูดอะไรนอกจากแต่งตัวเงียบๆ จากนั้นก็จูงมือเธอพาลงไปชั้นล่างและทานอาหารด้วยกัน หลังจากอิ่มเขาก็พาเดินออกไปยังรถที่ลุงเล็กเตรียมไว้ให้ คราวนี้เป็นนัสรินที่ทนต่อความสงสัยไม่ไหวจึงเป็นฝ่ายถามขึ้น

“คุณจะพานัสไปไหนคะ”

“พาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่”

“เสื้อผ้าของนัสมีเยอะแยะแล้วค่ะ นัสไม่ได้อยากได้ใหม่” นัสรินปฏิเสธเสียงแข็ง เธอไม่อยากรับอะไรจากเขา เพราะนั่นมันยิ่งตอกย้ำว่าเธอเป็นเมียเก็บของเขา เขาจึงมีหน้าที่ต้องซื้อข้าวของให้เพื่อเอาใจและตอบแทนเรื่องบนเตียงที่เธอยอมให้เขา

“ผมไม่ชอบให้คุณแต่งชุดรัดติ้วล่อเสือล่อตะเข้”

“มันเนื้อตัวของนัสนี่คะ นัสจะแต่งยังไงมันก็สิทธิ์ของนัส”

“แต่ตอนนี้เนื้อตัวคุณมันเป็นสิทธิ์ของผม เพราะฉะนั้นผมจึงมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรกับร่างกายของคุณก็ได้”

ปราณต์บอกเสียงเข้มทำให้นัสรินเบือนหน้าหนีอย่างเจ็บปวด ปราณต์จึงออกรถไปโดยไม่เดือดร้อนกับท่าทีของเธอ เมื่อไปถึงห้างสรรพสินค้าชื่อดังเขาก็พาเธอไปเลือกเสื้อผ้า นัสรินไม่ยอมเลือกเขาก็เป็นคนเลือกให้ แต่ละชุดล้วนแต่สวยหวานเรียบร้อย ต่างกับชุดปัจจุบันที่เธอใส่ทำงานอยู่อย่างสิ้นเชิง ปราณต์เลือกให้เกือบสิบชุด จากนั้นเขาเป็นคนจ่ายเงินด้วยบัตรเครดิตของเขา