บทที่ 36

บทที่ 36

“ผมพูดความจริงต่างหาก หรือคุณจะปฏิเสธว่าเวลาคุณจะถึงคุณไม่ครางแบบนี้”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่หยุดนัสจะ...จะ...” จู่ๆ นัสรินก็คิดไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ ว่าจะขู่อะไรดี ปราณต์ถึงจะกลัว

“จะอะไร” คิ้วเข้มเลิกขึ้นและยิ้มยวนอย่างท้าทาย นั่นยิ่งทำให้คนที่เป็นฝ่ายถูกต้อนเจ็บใจมากกว่าเดิม จึงคว้ามีดที่อยู่ใกล้ๆ แล้วยกขึ้น

“นัสจะแทงคุณด้วยมีดนี่” นัสรินหวังว่าความแหลมคมของมีดจะทำให้ปราณต์กลัวและเลิกตอแยกับเธอ แต่เปล่าเลยเขายังคงยืนนิ่งและท้าทายให้เธอลงมือจริงๆ

“ก็เอาสินัสริน อยากแทงตรงไหนบนตัวผมก็แทงเลย จะแทงที่คอ ที่หัวใจ หรือจะที่ท้องก็ได้นะ ผมขออย่างเดียวอย่าแทงข้างหลังผมอีก”

“คุณอย่านึกว่านัสไม่กล้านะ” ปากขู่ฟ่อ แต่มือสั่นเทา ขอบตาก็เริ่มร้อนผ่าวเมื่อปราณต์ยืนรอราวกับไม่อนาทรต่อความเจ็บปวดที่เธอจะมอบให้แม้แต่นิด

“ก็ไม่คิดว่าจะไม่กล้า ผมแค่บอกให้คุณแทงตามสบาย แทงได้ทุกที่ ยกเว้นข้างหลังผม”

คำพูดอันตอกย้ำว่าเขาไม่อยากถูกแทงข้างหลังอีก บวกกับท่าทีที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงของร่างสูงซึ่งอยู่ตรงหน้า ทำให้นัสรินเป็นฝ่ายยอมแพ้เสียเอง เธอวางมีดในมือลงที่เดิม พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาจนตัวโยน

“ร้องไห้ทำไม ทำไมไม่แทงผมล่ะ ไม่อยากให้ผมตายหรือไง” เขาถามเสียงอ่อนโยนพร้อมกับเอื้อมมากระชับหัวไหล่และเชยคางขึ้นเพื่อให้ตาที่เปื้อนไปด้วยหยดน้ำตานั้นสบประสานกับเขา โดยไม่รู้หรอกว่าคำพูดและกิริยานั้นยิ่งกรีดหัวใจคนฟังมากแค่ไหน

“นัสไม่ใช่คนใจร้ายที่จะทำร้ายใครได้ลงคอ แม้ว่าคนคนนั้นจะร้ายกาจกับนัสและเป็นคนที่นัสเกลียดมากแค่ไหนก็ตาม”

“เกลียดผมขนาดนั้นเลยเหรอ”

“เกลียดค่ะ…เกลียดมากด้วย...คุณใจร้ายกับนัสแค่ไหนไม่รู้ตัวหรือไง” เสียงนั้นผาดแผ่วไม่ได้หนักแน่นพอจะย้ำให้คำพูดของตัวเองน่าเชื่อถือสักนิด

“ผมก็เกลียดตัวเองเหมือนกัน ที่เวลาอยู่ใกล้ๆ คุณแล้วอดรังแกไม่ได้”

วาจานั้นแม้จะเคร่งขรึมแต่ก็นุ่มนวล จนนัสรินต้องมองเขาอย่างค้นคว้า แต่ปราณต์กลับโน้มหน้าลงมาหา แตะจมูกและปากลงพวงแก้มที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา จูบซับรอยเปื้อนนั้นออกให้อย่างอ่อนโยนทั้งซ้ายและขวา อ่อนโยนเสียจนเธอพูดอะไรไม่ออก พลางเผลอหลับตาและอยากคิดว่านี่มันเป็นเพียงแค่ความฝัน

แต่ไม่นานนัสรินก็รู้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในห้วงของความฝัน แต่อยู่ในโลกของความเป็นจริง เมื่อริมฝีปากหยักเคลื่อนมาทาบลงเรียวปากของเธอ บดเบียดคลึงเคล้นอย่างเร่าร้อนหลอกล่อให้เธอเผยอปากเปิดทางให้เขาแทรกลิ้นหนาผ่านไรฟันเข้ามา เกาะเกี่ยวโลมไล้ลิ้นอ่อนนุ่มของเธอ พร้อมกับความหวานละมุนก่อนหน้านี้ที่ถูกโยนทิ้งไป แปรเปลี่ยนเป็นวาบหวามซ่านสยิวไหลท่วมท้นเข้ามาในกาย รสจุมพิตของปราณต์ในยามนี้บ่งบอกชัดว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน เขาจูบราวกับไม่เคยจูบ เขาจูบราวกับคนหิวโหยทั้งๆ ที่เขาเพิ่งจะล่อลวงรสจุมพิตและความปรารถนาของเธอไปครอบครองได้สำเร็จเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เอง

หากกระนั้นนัสรินก็ยังรู้สึกว่าตัวเองช่างอ่อนปวกเปียกและต้องการเขามากมายเหลือเกิน เพียงแค่ถูกจูบเธอเองก็เร่าร้อนเป็นไฟไม่แพ้กัน ลิ้นนุ่มยื่นไปให้เขาจูบไล้อย่างเต็มอารมณ์ เสียงครางหลุดออกมาแผ่วๆ ฟังดูสุขสมจนน่าละอาย กระทั่งส่วนลึกในใจต้องตะโกนร้องเตือนตัวเองว่า จะใจง่ายไปถึงไหน แค่ถูกเขาบังคับให้มาเป็นเครื่องระบายความแค้นของเขามันก็น่าสมเพชมากพอแล้ว อย่าทำตัวให้น่าสมเพชมากกว่าเดิม โดยการตกเป็นทาสอารมณ์ปรารถนาของตัวเองที่มีต่อผู้ชายคนนี้อีกเลย

มโนสำนึกนั้นทำให้มือเล็กยกขึ้นผลักไหล่หนา และเบี่ยงริมฝีปากออกจากการจุมพิตอันดูดดื่มอย่างยากลำบาก เพราะทั้งต้องต้านทานต่อความวาบหวามของตัวเอง และต้านทานการรุกเร้าอย่างไม่ขาดช่วงของปราณต์ แต่ก็ทำสำเร็จในที่สุด เขาขยับปากตามคล้ายกับว่าจูบแค่นั้นเขายังไม่พอใจ นัสรินจึงต้องรีบพูดขึ้นเสียงหอบๆ

“พอเถอะค่ะ เดี๋ยวมีคนเข้ามาเห็น”

“แล้วยังไง” เสียงทุ้มกระซิบถามคล้ายกับไม่เดือดร้อนใจสักนิดกับการที่ใครสักคนหรือหลายคนจะเข้ามาเห็นว่าเขากับนัสรินกำลังทำอะไรกันอยู่

“ไม่มีใครเขาทำอะไรแบบนี้ในครัวกันหรอกค่ะ”

“น้อยไปสิไม่ว่า ถ้าไม่เคยเห็นขึ้นไปบนห้องด้วยกันจะเปิดให้ดู”

“นัสไม่ได้โรคจิตที่จะชอบดูคลิปแบบนั้นเหมือนหมอหรอกค่ะ”

“ถ้าคนที่ดูคลิปแบบนี้เป็นโรคจิต ผู้ชายและผู้หญิงอีกครึ่งค่อนโลกก็คงโรคจิตกันหมดละมั้ง คนเราทุกคนล้วนมีต่อมหื่นอยู่ในตัว”

“แต่ไม่ใช่นัสค่ะ นัสไม่ได้หื่น”

“นั่นสินะ ถึงว่าอดได้มาเป็นปีๆ ก็นับว่าเก่ง แล้วเวลาอยากขึ้นมาทำยังไง ช่วยตัวเองเหรอ”

“คุณปราณต์! นัสไม่ใช่คนมักมากแบบผู้ชายบางคนหรอกค่ะ” เธอว่าประชดและมองคนเคยสุภาพที่บัดนี้กลายเป็นคนปากร้ายอย่างเคืองขุ่น

“หมายถึงผมสินะ”

“นัสไม่ได้ระบุค่ะ ใครอยากรับก็รับ”

“ตลอดเวลาที่เราหย่ากันคุณเคยคิดถึงผมบ้างหรือเปล่า”

เขาถามในสิ่งที่นัสรินอึ้งไปชั่วขณะ...คิดถึงสิ คิดถึงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่ก็พยายามจะตัดใจให้ลืม เพราะรู้ว่าชาตินี้เธอคงไม่มีทางได้สมหวังหรือได้รับแม้แต่เศษเสี้ยวความรักจากเขา

“ไม่เคยค่ะ” ใจคิดอีกอย่าง แต่ปากพูดไปอีกอย่าง

“ตรงข้ามกับผมนะ ผมกลับคิดถึง…คิดถึงเรื่องคืนนั้นของเราอยู่ตลอดเวลา”

นัสรินเกือบจะหัวใจพองโตแล้วเมื่อได้ยินเขาบอกว่าคิดถึง แต่คำพูดต่อมาทำให้เธอรู้ว่าตัวเองก็มีความหมายกับเขาแค่เรื่องบนเตียงเท่านั้น อย่างอื่นคงไม่มีดีอะไรให้คิดถึงสักนิด นอกจากความเกลียดชังที่มอบให้มาตลอดตั้งแต่วันแต่งงาน

“ออกไปให้พ้นหน้านัสเสียทีเถอะค่ะ อย่ามายืนเกะกะรังแกนัสแบบนี้ นัสไม่มีสมาธิทำอาหารหรอก”

“ถ้างั้นไปนั่งรอ ผมจะทำให้กินเอง มือเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงห่างเหินและออกคำสั่งอยู่ในที ราวกับไม่ใช่คนที่พูดจาออดอ้อนยั่วเย้าเมื่อครู่นี้ จากนั้นก็เดินไปหยิบพลาสเตอร์ยามาปิดแผลให้