Chapter 20. ของขวัญ

            “แบ่งปันสามี?” ลี่หย่าขมวดคิ้ว “เจ้าหมายถึงแม่ทัพซุนนะหรือ?”

            คราวนี้หรูซื่อขมวดคิ้วบ้าง ท่าทางของนางทำให้ลี่หย่าเบ้ปากแล้วปรายตามองแม่ทัพซุนด้วยหางตา

            “ข้าจะไปชอบบุรุษหน้าตายผู้นี้ทำไม คนที่ข้าชอบคือเจ้าต่างหาก! ข้าชอบเจ้าตั้งแต่แรกเห็น เคยได้ยินว่าหญิงสาวจากเมืองหลวงงดงามนัก  เมื่อได้เห็นกับตาจึงรู้ว่าเป็นคำพูดที่ไม่เกินจริงเลย ข้าชอบเจ้าอย่างจริงใจ  หากเจ้ามีใจตรงกันกับข้า ข้ายินดียกสินสอดทองหมั้นสู่ขอเจ้าตามประเพณี!”

            “ลี่หย่า!” ปาปังถอนหายใจหนักหน่วงแล้วเดินมาดึงมือของลี่หย่าออกจากมือของหรูซื่อที่ยังมึนงงกับสิ่งที่ได้ยิน  หรูซื่อหันไปมองสามีเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่กลับเห็นอีกฝ่ายกลั้นหัวเราะอยู่

            “ท่านพี่รู้มาตลอดเลยหรือ?”   หรูซื่อถามแล้วก็โคลงศีรษะไปมา “ลี่หย่าไม่ได้ชอบท่านพี่ แต่ชอบข้า”

            “ถูกต้อง” ซุนหลวนคุนพยักหน้ารับ “ข้าจึงไม่ต้องการให้นางอยู่ใกล้เจ้า เกรงนางจะทำให้เจ้าเปลี่ยนใจไปจากข้า”

            “แต่ข้าเป็นสตรีเหมือนนาง...”  หรูซื่อส่ายหน้าไปมา

            “เจ้าไม่รู้อะไรจริงๆ”  ซุนหลวนถอนหายใจให้กับความไร้เดียงสาของภรรยาตัวน้อย เอาเถอะ ให้นางโง่งมเรื่องพวกนี้ จะได้ไม่รู้ว่ามีผู้อื่นหมายปองนางมากเพียงใด

            นี่นางเข้าใจผิดมาตลอดเลยหรือ หึงหวงจนดูไม่ออกว่าแท้จริงแล้วคนที่ลี่หย่าชอบไม่ใช่สามีของตน หรูซื่ออับอายจนยกมือขึ้นปิดหน้า แม่ทัพหนุ่มเกรงว่าจะเดินทางล่าช้า จึงอาศัยจังหวะนี้เอ่ยลาแล้วประคองหรูซื่อขึ้นรถม้า

            “ประเดี๋ยวก่อนแม่ทัพซุน” ลี่หย่าเรียกไว้ก่อน “ข้ายังให้ของหรูซื่อไม่หมด”

            หญิงสาวได้ยินคนเรียกชื่อตนจึงโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างรถม้า ลี่หย่าให้คนจูงม้าท่าทางพยศมาทางซุนหลวนคุน

            “ข้ายกให้หรูซื่อ”

            “ม้าตัวนี้...”

            ‘ม้าที่ท่านพี่หมายตาไว้’

            “ข้ายกให้เจ้า เจ้าจะให้ผู้ใดก็สุดแท้แต่เจ้า” ลี่หย่ายิ้มให้ “ถือว่าเราเป็นสหายกันแล้ว หากวันหน้าเกิดเรื่องใด เจ้ามาหาข้าได้เสมอ”

            “ขอบใจเจ้ามากลี่หย่า”  เป็นของขวัญที่นางตัดใจปฏิเสธไม่ได้เลย

            อาชางามสง่าพยศนัก ไม่ยอมให้ใครขี่จนกระทั้งซุนหลวนคุนยื่นมือไปแตะหน้าผากมันเบาๆ มันจึงยอมสยบลงอย่างง่ายดาย นึกถึงเมื่อวานที่ได้ควบขี่ไปในทุ่งหญ้า เขาก็เผลอยิ้มออกมา

            “เห็นที่ว่าท่านพี่ต้องขี่ม้ากลับไปแล้วล่ะ”  หรูซื่อหัวเราะเสียงใสแล้วมุดกลับเข้าไปในรถม้า

            ซุนหลวนคุนหันไปผงกศีรษะให้ปาปังและลี่หย่าอีกครั้ง เขาส่งสัญญาณให้เดินทางกลับจวน  หลังจากเดินทางออกมาได้ครู่หนึ่งเขาก็เห็นม่านหน้าต่างขยับไหว จึงพาม้าเหยาะย่างเข้าไปใกล้ เป็นจังหวะเดียวกับที่หรูซื่อแง้มผ้าม่านมองออกมาทางเขาพอดี

            “มีอะไรรึ”

            หญิงสาวอมยิ้มแล้วเอ่ย “ท่านหล่อเหลามากจริงๆ”

            “ข้ารู้” เขายิ้ม

            “ข้าแอบเห็นทหารของท่านอาลัยอาวรณ์หญิงงามชาวเปียนเจียง”  โดยเฉพาะหวงอี้ เห็นทีนางต้องบอกข่าวดีกับป้าหวงฝูแล้ว”

            “อย่าได้คิดทำเรื่องซุกซน” เขาหัวเราะออกมา ใช่ว่าจะไม่เห็นสิ่งเดียวกับที่นางเห็น

            “ข้าไม่ได้คิดเรื่องซุกซนเสียหน่อย ในฐานะที่ข้าเป็นนายหญิงจวนแม่ทัพซุน พวกเขาก็เสมือนคนในครอบครัวเรา ข้าต้องเป็นผู้ใหญ่จัดการเรื่องเหล่านี้ให้มันถูกต้อง ท่านพี่ว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องเล่นสนุกหรืออย่างไร”

            “ได้ๆ เจ้าเป็นนายหญิง เห็นสิ่งใดควรทำก็ทำ” เขาพยักหน้ารับ “เจ้าหลับพักผ่อนเสียหน่อยเถิด”

            “ได้ ท่านแม่ทัพดูแลแพะน้อยของข้าให้ดีนะ”

            นางผลุบหายเข้าไปในรถม้า  คราวนี้เขามั่นใจว่านางไม่โผล่หน้าออกมาอีก อาจเพราะนางยังอ่อนเพลียหลังจากถูกเขาเคี่ยวกรำตลอดคืน หรือมีเรื่องที่ต้องจัดการในฐานะใน ‘นายหญิง’ ของจวนแม่ทัพซุนให้ต้องขบคิด

ซุนหลวนคุนลูบแผงคอของม้าอย่างพอใจ เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีคราม ใจหวังให้ทุกวันเป็นวันที่เต็มด้วยเสียงหัวเราะเช่นนี้และตลอดไป            

ภาพแม่ทัพซุนขี่อาชาปราดเปรียวประกบรถม้าที่มีฮูหยิน นั่งอยู่ด้านในนั้น เป็นเรื่องที่ชาวเมืองกล่าวขานกันไปทั่ว ล้วนกล่าวถึงความรักใคร่ที่แม่ทัพหนุ่มมีให้ฮูหยิน  ทำเอาบรรดาหญิงสาวต่างพากันริษยาระคนชื่นชมในคราวเดียว  ทว่าบุรุษหนุ่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงถึงกับกระอักโลหิตออกมา

            “คุณชาย”  จิ่งเถียน-บ่าวรับใช้คนสนิทรีบเข้ามาพร้อมผ้าเช็ดหน้าซับเลือดที่กระอักออกมา “ท่านอย่าคิดมาก โปรดถนอมร่างกายด้วย”

            “ข้าจะถนอมร่างกายตนเองไปเผื่อสิ่งใดกัน ในเมื่อหรูซื่อของข้าอยู่ในมือคนชั่วช้าอย่างซุนหลวนคุน!”

            “คุณชาย! เบาเสียงหน่อยขอรับ”

            “เหอะ! ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดหรูซื่อทำเหมือนไม่รู้จักข้า ราวกับจำไม่ได้ด้วยซ้ำ”

            ชายหนุ่มยกหลังมือเช็ดคราบเลือดด้วยตนเอง แววตาปวดร้าวและเคียดแค้น เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้  ทำไมหรูซื่อจึงมองเขาด้วยสายตาเช่นนั้น ราวกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทั้งที่...ทั้งเขากับนางเคยสัญญาใจไว้ว่า...  

คิดถึงเรื่องนี้แล้วชายหนุ่มก็หยิบผ้าเช็ดหน้าปักลายดอกเบญจมาศออกมา  ฝีเข็มละเอียดและประณีตเป็นฝีมือของหลิวหรูซื่อมอบให้เขาเป็นของแทนใจ  

“ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงก็ดีสิขอรับ อย่างไรนางก็แต่งงานแล้ว ซ้ำสามีของนางคือแม่ทัพซุนหลวนคุนที่ผู้อื่นต่างยำเกรง”

“แล้วอย่างไร ตระกูลจางของข้าด้อยกว่าตรงไหน หากไม่ใช่เพราะฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้ คนแซ่ซุนนั้นนะจะได้หลิวหรูซื่อไปครองได้อย่างไรกัน”

“กำแพงมีหู พวกเราจะเดือดร้อนได้ ที่นี่ไม่ใช่เมืองหลวงนะขอรับ” จิ่งเถียนแทบอยากกระโจนไปปิดปากคุณชาย

            “เจ้าเชื่อคำพูดของบ่าวรับใช้หน่อยก็ดี”  

            เสียงทุ่มต่ำทรงอำนาจเอ่ยขึ้น เรียกสายตาของ ‘จางหยินเซ่อ’ ให้เงยหน้าขึ้นมองได้   ซุนหลวนคุนปรายตามองผ้าเช็ดหน้าในมือเล็กน้อย  วันนี้เขาเป็นแต่งกายในชุดลำลอง  แต่ยังคงสีดำสนิท ให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม ทหารที่ติดตามมาก้าวเท้าเข้ามา ยกเก้าอี้ให้แม่ทัพหนุ่มนั่งลงใกล้เตียงของจางหยินเซ่อ  บ่าวรับใช้รู้สึกหวาดกลัวจนแข็งขาไม่มีแรง ได้แต่

สืบเท้าไปยืนเกาะเสาเตียงใกล้ผู้เป็นนาย

            “ข้าต้องดีใจที่ได้พบหน้าเจ้าสินะ แม่ทัพซุน”

            “บัณฑิตจางจะดีใจหรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ข้าต้องใส่ใจ”

มุมปากกระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียมออกมา แม้แต่ทหารที่ติดตามมาด้วยยังรู้สึกหวาดผวา หากฮูหยินท่านแม่ทัพไม่ได้เดินทางมาจากเมืองหลวง พวกเขาคงมีชีวิตอกสั่นขวัญแขวนแทบทุกวัน  

“แต่ในฐานะที่ข้าอยู่ที่นี่ เสมือนเป็นเจ้าบ้าน ก็คงต้องถามเจ้าว่าเดินทางเป็นอย่างไร อาหารการกินถูกปากหรือไม่ หวังว่าที่หลับที่นอนคงพอไม่ทำให้เจ้าลำบากเกินไป”

“เจ้า!” จางหยินเซ่อเจ็บแปลบที่อกซ้าย ถึงขนาดต้องยกมือกดส่วนที่เจ็บไว้ “เจ้าทำอะไรซื่อเอ๋อร์ของข้า”

ซุนหลวนคุนรับถ้วยน้ำชามายังไม่ทันดื่ม เขาพลั้งมือบีบถ้วยชานั้นจนแหลกละเอียดคามือ คนรอบข้างถึงกลับกลั้นหายใจ  จิ่งเถียนถึงกับลงไปกองกับพื้นด้วยความกลัว

“เป็นถึงบัณฑิตจะพูดจาอะไรก็ระวังด้วย” แม่ทัพหนุ่มมองถ้วยน้ำชาที่แหลกคามือ ซึ่งไม่มีทางที่จะซ่อมกลับมาเหมือนเดิมได้อีก “สตรีที่เจ้าพูดถึงคือภรรยาของข้า”

“นางมิได้เต็มใจแต่งกับเจ้า”

“สตรีแต่งงานล้วนอยู่ในความเห็นชอบของบิดามารดา การแต่งงาน ระหว่างข้ากับนางก็ได้รับเมตตาจากองค์ฮ่องเต้ ถึงอย่างไรก็นับ

ได้ว่ามีเกียรติไม่น้อยกว่าผู้ใด”

“แต่เจ้าจะรับอนุมิใช่รึ เหอะ! บุรุษป่าเถื่อนอย่างเจ้าไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผา ทำให้นางต้องเสียใจ”

“จะอย่างไรก็เป็นเรื่องในครอบครัวข้า คงมิต้องให้เจ้ามาเดือดร้อนกระมัง”  ซุนหลวนคุนสะบัดที่มีเศษถ้วยชาแล้วลุกขึ้น  “หากเจ้ารักษาตัวดีแล้ว ก็ขอให้เร่งเดินทางกลับไปเถิด ชายแดนไม่ได้สงบสุขอย่างที่เจ้าคิด”

“ข้าต้องการพบหรูซื่อ”