Chapter 31.ความจริง

            ม้าพุ่งทะยานฝ่าสายลมอันหนาวเหน็บพ้นเขตเอ้อหยีร์  ม้าของแม่ทัพหนุ่มรั้งท้าย แม้มีหยาดเลือดไหลเปื้อนใบหน้า ทำให้เขาต้องยกมือขึ้นเช็ดมันทิ้งราวกับปาดเหงื่อ แต่หัวใจเขาพุ่งกลับไปที่ถึงค่ายทหารก่อนแล้ว

ด้วยการเตรียมการของหรูซื่อ นางสั่งการผ่านรองแม่ทัพ เมื่อทหารห้าสิบนายกลับมาถึงค่ายทหารให้ทำเป็นไม่รับรู้เรื่องใด การะจายคนทั้งห้าสิบพักตามกระโจมต่าง ๆ แม้จะตื่นเต้นยินดี แต่ต้องเก็บอาการไว้

แต่กระนั้น หรูซื่อที่ห่อตัวเองด้วยเสื้อคลุมของสามียืนรอเขากลับมาที่หน้ากระโจมหลักเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและกังวล   สายตาของนางนับคนที่กลับมา แม้พวกเขาจะบาดเจ็บแต่ยังรักษาชีวิตมาได้ นางหวงฝูเห็นบุตรชายกลับมาปลอดภัยก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ นางรีบเข้าไปดูอาการบุตรชายทันที

            ม้าสองตัวควบขนาบคู่กันมา ดวงตาของหญิงสาวเพ่งมอง มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมหัวใจไม่ให้เต้นเร็วเกินไปนัก แต่ก็บังคับได้ยากเย็น เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ที่เฝ้ารอเข้ามาใกล้น้ำตาที่กลั้นไว้ก็เอ่อคลอ ทว่าสองเท้ากลับเหมือนถูกตอกตรึงไม่สามารถขยับได้ ได้แต่ยืนมองเขาลงจากหลังม้าแล้วเดินตรงมาทางนาง

            “หรูซื่อ...”     

มีคำถามมากหมายเหลือเกิน แต่ซุนหลวนคุนกลับไม่กล้าเอ่ยปาก ยิ่งกว่าเผชิญหน้ากับความตาย คือการเผชิญกับหญิงสาวที่เขารักสุดหัวใจ

เพราะก้าวเท้าไม่ออก นางจึงทำได้แค่รวบรวมเรี่ยวแรงยื่นมือออกไป ทว่าเพียงปลายนิ้วแตะสาบเสื้อของเขา ร่างของนางก็ทรุดฮวบลงไป แม้ซุนหลวนคุนบาดเจ็บไม่น้อย แต่เห็นภรรยารักเป็นลมตรงหน้า  พละกำลังก็ผุดขึ้นมาทันที เขาช้อนร่างบอบบางอุ้มไว้ได้ทันก่อนนางจะลงไปกองกับพื้น เขาตะโกนเรียกหาหมอทหารแล้วพานางแทบจะเหาะเหินเข้าไปในกระโจม

            “หรูซื่อ...ทำใจดีๆ ข้า...ข้ากลับมาแล้ว”   

ทั้งที่ตัวเองบาดเจ็บหนักแต่ยามนี้เขาหวาดกลัวจนใบหน้าซีดเผือด  ประคองนางลงนอนบนเตียง ทว่าเพียงหญิงสาวรู้ว่าเข้ามาในห้องแล้วก็ลืมตาโพลง  ซ้ำยังถลึงตาใส่อย่างดุดัน ทำให้ซุนหลวนคุนผงะไปด้วยตั้งรับไม่ทัน  นางกระโดดออกจากเตียงลงมายืนด้านข้าง ยกมือขึ้นกอดอก พอเห็นว่าซุนหลวนคุนทำท่าจะลุกขึ้นมาหานาง นิ้วเรียวก็ชี้สั่งไปที่เตียงทันที

            “หยุด! ท่านนั่งที่นั้นแหละ”

            ชายหนุ่มเหมือนถูกจี้สกัดจุดทำอะไรไม่ถูก จนกระทั้งหมอทหารถือล่วมยาวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาก็ต้องประหลาดใจ ที่เห็นฮูหยินยืนชี้นิ้วสั่งแม่ทัพซุน

            “ท่านหมอมาแล้ว ช่วยตรวจดูบาดแผลให้ท่านแม่ทัพด้วยเจ้าค่ะ”

            “ขอรับฮูหยิน” หมอทหารนอบรับคำสั่งแล้วรีบเข้าไปดูท่านแม่ทัพ ในใจกลับคิดว่า

‘น่ากลัวเกินไปแล้ว สามารถชี้นิ้วสั่งแม่ทัพแม่ทัพปีศาจได้’

            “เจ้าไม่เป็นอะไรหรือ?” ซุนหลวนคุนยอมนั่งนิ่งให้หมอทหารใช้กรรไกรตัดเสื้อของเขาออกเพื่อรักษาบาดแผลได้ถนัด

            “หากไม่ทำเช่นนี้ จะเชิญหมอทหารเข้ามาทำแผลให้ท่านได้อย่างไร” 

หรูซื่อยังโกรธเคืองเขาอยู่ แต่เมื่อเห็นบาดแผลของเขาแล้ว ใจของนางก็อ่อนยวบลงไปทันที น้ำเสียงที่เอ่ยตอบจึงไม่ได้กระด้างอย่างที่ใจต้องการนัก

“จะให้ผู้อื่นรู้ว่าท่านบาดเจ็บมิได้”

            นางหวงฝูยกอ่างน้ำอุ่นเข้ามา หรูซื่อรีบเข้าไปรับมาวางไว้ พูดคุยกันเล็กน้อยนางหวงฝูก็รีบเดินออกไป หญิงสาวม้วนแขนเสื้อขึ้นแล้วหยิบผ้าชุบน้ำค่อยๆ เช็ดคราบเลือดออกจากใบหน้าของสามี ปลายนิ้วที่สัมผัสผิวทำให้หัวใจแม่ทัพหนุ่มหดเกร็ง   

นางยังอยู่ตรงนี้ นางมิได้จากเขาไป

            น้ำในอ่างกลายเป็นสีแดงน่ากลัว แต่หรูซื่อไม่มีเวลาให้ใส่เรื่องพวกนี้ นางเป็นลูกมือหมอทหารช่วยทำแผลให้ซุนหลวนคุนจนเสร็จ  นางหวงฝูยกน้ำแกงอุ่นร้อนเข้ามาให้ หญิงสาวรับมาแล้วเป่าไล่ไอร้อนประคองชามจ่อที่ปากของเขา

            “ดื่มเสียหน่อย ท่านเสียเลือดไปมาก”

            เขาดื่มน้ำแกงตามที่นางสั่ง ต่อให้นางยื่นยาพิษให้ เขาก็ยินดีดื่ม  ทั้งหมอทหารและนางหวงฝูเห็นคู่สามีภรรยาเอาใจใส่กันดีจึงลอบเดินออกมาเงียบๆ โดยไม่ได้กล่าวลาอันใด เมื่อไม่มีผู้อื่นแล้ว ซุนหลวนคุน คว้าเอวคอดมานั่งบนตักทันที

            “เหตุใดเจ้ายังอยู่ที่นี่”

            “ท่านบาดเจ็บอยู่ ปล่อยข้าก่อน”  นางจะขยับตัวแรงก็ไม่กล้า แต่เห็นเขาไม่ยอมปล่อยก็ได้แต่ถอนหายใจ  “ท่านไม่อยากเห็นหน้าข้า เขียนหนังสือหย่าและยังผลักไสให้ไปกับชายอื่น ความจริงข้าก็ไม่ควรกลับมาแต่ที่ต้องหน้าด้านอยู่ตรงนี้ก็เพราะ...”

            ซุนหลวนคุนสบตากับดวงตาคู่งาม เฝ้ารอคำพูดทุกถ้อยคำของนางจนแทบกลั้นหายใจ

            “ท่าน...ท่านเข้าใจข้าผิด ข้าไม่ได้คิดอื่นใดกับจางหยินเซ่อ” ใบหน้าหวานเริ่มแดงระเรื่อ “ข้าเต็มใจเดินทางมาหาท่านพี่”

            “เจ้า...เจ้าจำได้แล้วหรือ?”  เขาถามเสียงแหบแห้ง

            ‘จำได้แค่ไหนกัน’

            นางพยักหน้าแทนคำตอบ “สิ่งที่ข้าไม่เข้าใจคือเหตุใดท่านต้องเป็นฝ่ายเริ่มโจมตีเอ้อหยีร์ก่อน แต่ข้าอ่านจดหมายและเอกสารข่าวลับต่างๆ ที่ท่านหาข้อมูลมาก็พอจะเดาได้ว่า รัชทายาทเอ้อหยีร์ไม่ได้ใช่คนดีนัก”

            “ถูกต้อง” เขาลูบผมนางอย่างทะนุถนอม “ข้าทนเห็นเจ้าตายไม่ได้อีกแล้ว”

            “ท่านเห็นข้าตาย?” นางถามอย่างงุนงง “ท่านฝันเห็นข้าตายหรือ?”

            “ไม่ใช่ฝัน” เขายิ้มเศร้าแล้วจับมือนางมาทาบตรงตำแหน่งหัวใจ

“แม่ทัพใหญ่หรือรัชทายาทแห่งเอ้อหยีร์จะสังหารบิดาแล้วสถาปนาตนเองขึ้นเป็นผู้ปกครองแคว้น จากนั้นฉีกหนังสือสัญญาสงบศึกทิ้งเพื่อทำสงครามช่วงชิงดินแดน      คนผู้นั้นจับเจ้าไปทรมานจนตายต่อหน้าข้า...”   

ซุนหลวนคุนไม่อาจเล่าสิ่งที่รู้เห็นมาได้หมดสิ้น มันน่ากลัวเกินไป คนผู้นั้นจับนางไปเพราะรู้ว่านางคือดวงใจของเขา  มันและทหารเลวระยำย่ำยีทรมานนางต่อหน้าเขา โดยที่เขาถูกพันธนาการไม่อาจช่วยนางได้

            “หมายความว่าอย่างไร? ท่านไม่ได้ฝันหรือว่ามองเห็นอนาคต”

หรูซื่ออยากชักมือกลับ แต่รับรู้ได้ว่าร่างของเขาสั่น ทำให้นางเป็นฝ่ายยื่นมือไปปลอบประโลมเขาเอง

            “เจ้าอาจไม่เชื่อสิ่งที่ข้าพูด แต่ทุกคำต่อไปนี้เป็นเรื่องจริง” เขาสบตากับนาง

“หลังจากเห็นเจ้าตาย ข้าก็ตายตาม แต่ข้ากลับตื่นฟื้นมาอยู่ในร่างตัวเองตอนอายุสิบแปด ในวันที่พบเจ้าครั้งแรก ตอนนั้นเจ้าอายุสิบเอ็ดแล้วข้าแอบตัดปอยผมของเจ้าไป หลังจากตัดปอยผมของเจ้าแล้ว ความทรงจำในอดีตชาติหวนกลับคืนมาทั้งหมด  ข้าพยายามเปลี่ยนแปลงไม่ให้จุดจบไปเป็นเช่นเดิม แต่ข้าไร้ความสามารถ ข้าต้องเห็นเจ้าตายครั้งแล้วครั้งเล่า จนครั้งนี้ ข้าตัดสินใจสังหารรัชทายาทของเอ้อหยีร์ก่อนที่จะเกิดสงคราม ข้าคิดว่า...ขอแค่ไม่มีคนผู้นั้น เจ้าก็จะไม่ตายอีกครั้ง”

            “ท่าน...ท่าน...” นางถึงกลับพูดไม่ออก “ท่านพี่พูดว่าเห็นข้าตายครั้งแล้วครั้งเล่า เช่นนั้นท่านต้องวนเวียนเช่นนี้มากี่ครั้งแล้ว”

            ซุนหลวนคุนนิ่งงันแทนคำตอบ

            ต้องเจ็บปวดมากเพียงใดที่เห็นคนรักถูกย่ำยีจนตายต่อหน้า

            และเป็นความตายที่มากกว่าหนึ่งครั้ง

            “บางครั้งที่หวนกลับมา ข้าเคยคิดว่า...ข้าไม่อาจรับความเจ็บปวดนี้ได้อีกแล้ว ชีวิตข้าเหมือนต้องสาปให้ต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานเพราะช่วยเจ้าไม่สำเร็จ บางครั้ง ข้าปรารถนาให้เจ้าตายด้วยน้ำมือข้าดีกว่าถูกผู้อื่นทำเช่นนั้น  แต่ครั้งนี้ ข้าเดิมพันด้วยชีวิต ข้าจะปกป้องเจ้า ยอมส่งเจ้าไปให้ไกล ให้เจ้าได้เริ่มต้นใหม่ แต่ไม่คิดว่า...ครั้งนี้เจ้ากลับจำอะไรไม่ได้เลย ซึ่งแตกต่างไปจากทุกคราว”

            ทุกครั้งที่เขาตื่นฟื้นในร่างของตนตอนอายุสิบแปด เขาพยายามเปลี่ยนแปลงแก้ไขเหตุการณ์เหล่านั้น แต่เมื่อเปลี่ยนสิ่งหนึ่ง อีกสิ่งก็จะเปลี่ยนไปด้วย ทำให้เขาไม่สามารถช่วยนางไว้ได้ ผ่านความตายมาหลายครั้ง เขาตระหนักได้ว่า สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือรัชทายาทแห่งเอ้อหยีร์ลอบสังหารบิดาแล้วเปิดศึกแช่งชิงดินแดนและจบลงด้วยการทรมานหรูซื่อจนตายต่อหน้าเขา