Chapter 28.ออกรบ

            “มิใช่บุกไปท้าตีท้าต่อยกับพวกเอ้อหยีร์อยู่หรอกเรอะ”  ลี่หย่ายกมือขึ้นเท้าเอว

            “ท้าตีต่อยอะไรของเจ้า แม่ทัพของเราไปทำศึกต่างหาก อุ๊บ!”  นายกองผู้หนึ่งหลุดปากพูดออกมา รองแม่ทัพยกมือขึ้นตบศีรษะลูกน้องทันที

            “อยู่กับพวกเอ้อหยีร์จริง ๆ สินะ”  นางเค้นเสียงพูดรอดไรฟัน “แม่ทัพเดินทางไปตั้งแต่เมื่อใด”

            “สะ...สองวันแล้วขอรับฮูหยิน”

            “นำกำลังคนไปเท่าไหร่” นางถามแล้วก้าวผ่านรองแม่ทัพไปที่โต๊ะทราย กวาดตามองตำแหน่งต่าง ๆ อย่างรวดเร็ว

            “ห้า...”

            “ห้าหมื่น?”  นางถาม แต่ไม่ได้ยินคำตอบรับจึงเงยหน้าขึ้น “ห้าพัน?”

            “ห้าสิบนายขอรับ”

            นางโมโหจนตัวสั่น แต่ลี่หย่าเข้าใจไปว่าหรูซื่อสั่นเพราะความกลัวจึงเข้าไปลูบไหล่ แต่หรูซื่อตวาดออกมาเสียก่อน

            “ทหารห้าสิบนาย! ต่อให้เป็นแม่ทัพปีศาจจริงจะต่อสู้กับพวกกระหายเลือดอย่างเอ้อหยีร์ได้เรอะ!”

            แม้เป็นทหารร่างใหญ่กำยำ แต่ถูกหญิงสาวตัวเล็กตวาดก็เล่นเอาทำอะไรไม่ถูกกันเลยทีเดียว

            “ใจเย็นก่อนหรูซื่อ แม่ทัพซุนคงมีแผนการในใจที่เราไม่รู้”

            “ใช่! แม้แต่ข้าก็ยังไม่รู้!” หรูซื่อเผลอตวาดลี่หย่า  ในกระโจมเงียบสนิทจนได้ยินเสียงหอบหายใจแรงของนาง หญิงสาวจึงสูดลมหายใจลึกพยายามระงับสติอารมณ์แล้วเอ่ยขึ้นใหม่อีกครั้ง

            “ขออภัยทุกท่าน ข้าร้อนใจที่แม่ทัพซุนคิดเปิดศึกกับเอ้อหยีร์”  นางเอ่ยเสียงเรียบ ทำให้ทุกคนเริ่มผ่อนลมหายใจคลายความกังวลลงได้

            “พวกเราเข้าใจความทุกข์ใจของฮูหยิน ฮูหยินกลับไปรอฟังข่าวที่จวนแม่ทัพเถิด” รองแม่ทัพเอ่ยขึ้น

            “ข้าไปไม่ได้” นางสบตากับบุรุษที่ยืนอยู่ในกระโจม “เดิมทีแม่ทัพถวายฎีกาขอปราบแคว้นเอ้อหยีร์ แต่ไม่ได้รับความเห็นชอบ การกระทำของแม่ทัพครั้งนี้นับว่ามีโทษใหญ่หลวงนัก วิธีเดียวที่พ้นผิดในครั้งนี้คือ

 ต้องทำให้แผนการของแม่ทัพซุนบรรลุความสำเร็จเท่านั้น”

            หรูซื่อเป็นสตรีรูปร่างบอบบาง ทว่าในยามนี้แววตามุ่งมั่นและน้ำเสียงจริงจังมั่นคง ทำให้ผู้คนในบังคับบัญชาของซุนหลวนคุนเกิดความเคารพเลื่อมใส

            “ฮูหยินกล่าวถูกแล้ว”  รองแม่ทัพเอ่ยขึ้น “ด้วยเหตุนี้ท่านแม่ทัพจึงนำยอดฝีมือติดตามไปเพียงห้าสิบนาย”

            “เขา...เอ่อ ท่านแม่ทัพเดินทางได้สองวันแล้วสินะ”

            “ขอรับ”

            นางกัดริมฝีปากแล้วเดินไปที่โต๊ะทราย แล้วเงยหน้าขึ้นมองทางลี่หย่าที่ยืนกอดอกมองหรูซื่ออยู่ก่อนแล้ว

            “ลี่หย่ามาที่นี่เพราะรู้เรื่องแม่ทัพซุนจะเปิดฉากปะทะกับเอ้อหยีร์สินะ”

            “แค่พวกเจ้ามีการเคลื่อนไหวที่ชายแดน พวกข้าก็ได้รับข่าวแล้ว พวกเอ้อหยีร์สันดานเลวนั้นไม่น่าคบหา ไม่น่ารักเหมือนเจ้า”

ลี่หย่าพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินมาใกล้ ยกมือขึ้นโอบไหล่ของหรูซื่อด้วยท่าทีสนิทสนม

“พวกนั้นชอบปล้นชิงอาหาร ขโมยแพะและช่วงชิงสตรีของเผ่าเรา ว่าตามจริงพวกเราไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับทางการ แต่ถ้าสามารถกำจัดพวกเอ้อหยีร์ได้ ข้าซึ่งเป็นตัวแทนเผ่าเปียนเจียง ขอร่วมสู้ด้วย”

            “นับเป็นเรื่องดียิ่ง”  หรูซื่อกล่าว “เจ้าช่วยรวบรวมบุรุษที่พร้อมต่อสู้ภายในวันนี้ได้หรือไม่”

            “แน่นอน เรื่องพวกนี้เราเตรียมตัวพร้อมเสมอ ข้าควบม้ากลับไปไม่ถึงครึ่งชั่วยาม เจ้าตระเตรียมเรื่องที่ควรทำที่นี่”

            “ได้ ข้าจะรอ”

            ลี่หย่าหมุนตัวออกไปเดินไปที่ประตูกระโจมแล้วหันกลับมาพูดเสียงดังให้ทุกคนได้ยิน

“ข้าทำตามคำสั่งของฮูหยินแม่ทัพซุนเท่านั้น คนอื่นอย่าริบังอาจออกคำสั่ง!”

            มุมปากของหญิงสาวยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เมื่อในห้องเหลือแต่บุรุษ นางจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนน้อมลง

“ข้าคาดการณ์ว่าแม่ทัพซุนเตรียมเรื่องเหล่านี้ไว้นานแล้ว และคิดว่าเขาคงไม่ต้องการดึงพวกท่านมาติดร่างแหนี้ด้วย”

            “ฮูหยิน...” รองแม่ทัพได้แต่เรียกอีกฝ่ายเสียงแผ่ว เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ย “ฮูหยินเข้าใจถูกแล้วขอรับ ท่านแม่ทัพสั่งไม่ให้ข้าติดตามไป รั้งให้อยู่ปกป้องกำแพงเมือง ไม่ให้ชาวเมืองเดือดร้อน”

            “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สิ่งสำคัญคือปกป้องชาวบ้านไม่ให้เดือดร้อย”  นางพูดไปตามที่คิด “ท่านอาจเห็นว่าข้าเป็นสตรีมิควรยืนอยู่ที่นี่ แต่คนที่บุกเข้ารังพวกเอ้อหยีร์นั้นเป็นสามีข้า และทหารห้าสิบนายที่แม้พวกเขายอมตายเพื่อทำตามคำสั่งของแม่ทัพซุน แต่พวกเขาก็เป็นบุตรชายที่มีบิดามารดาเฝ้ารอการกลับไป หรือบางคนก็มีภรรยาและลูกรออยู่ ข้าในฐานะฮูหยินแม่ทัพซุนจึงขอใช้ความรู้ความสามารถที่มี นำพาทุกชีวิตได้กลับคืนสู่ครอบครัว”

            “ข้าเกาเสียงหุยของรับคำสั่งของฮูหยินแม่ทัพซุน”

            หรูซื่อคารวะรองแม่ทัพรวมทั้งทหารนายกองที่ยังอยู่ในห้อง ทุกคนต่างประสานมือคารวะนางด้วยความเคารพอย่างจริงใจ พวกเขาอาจถูกฝึกให้รับคำสั่งโดยไม่ต้องตั้งคำถามใด แต่ถ้อยคำของฮูหยินแทรกซึมหัวใจของพวกเขา ได้รับรู้ว่าพวกเขาเองก็มีค่ามิใช้ถูกใช้ให้ตายเปล่า

            “ฮูหยินมีแผนใดโปรดสั่งพวกเราได้เลย”

            “ท่านแม่ทัพสั่งการใดก่อนไป”  นางเอ่ยถามรองแม่ทัพ

            “ท่านแม่ทัพกล่าวว่าจะใช้เวลาเพียงสามวันเพื่อเด็ดศีรษะแม่ทัพใหญ่ของเอ้อหยีร์ หากภายในสามวันมิได้กลับมาให้พวกเราปกป้องการรุกรานของเอ้อหยีร์”

            “แม่ทัพใหญ่ของเอ้อหยีร์คือรัชทายาทของเอ้อหยีร์มิใช่หรือ?” นางขมวดคิ้ว

‘เป็นผู้ที่ถูกวางตัวให้เป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ ลักษณะนิสัยโหดเหี้ยมอำมหิต ทะเยอทะยานกระหายอำนาจ หากได้ขึ้นปกครองเอ้อหยีร์จริง เกรงว่าจะเป็นภัยต่อแผ่นดินแล้ว’

            “เข้าใจแล้ว” นางเอ่ยขึ้น “ท่านรองแม่ทัพโปรดเตรียมทหารให้ประจำการปกป้องแนวกำแพงเมือง อีกสวนเตรียมอพยพชาวบ้าน แต่ต้องเคลื่อนไหวอย่างเงียบเฉียบ หากมีผู้ใดถาม เพียงแค่ตอบไปว่าเป็นการเตรียมพร้อมรับมือกับภัยหนาว อีกส่วนประจำการที่นี่ แม้ท่านแม่ทัพฝึกซ้อมทหารมาเพื่อรบในสภาพภูมิประเทศเช่นนี้ แต่เราต้องเตรียมตัวตั้งรับให้ดี ข้าเชื่อว่าท่านแม่ทัพต้องทำสำเร็จ แต่การถอยกลับมานั้นยากยิ่ง เรามิอาจนำกำลังของเราไปช่วยท่านแม่ทัพได้ หากผู้อื่นรู้ว่าแม่ทัพซุนกระทำการโดยไม่ผ่านความเห็นชอบจากฮ่องเต้จะกลายเป็นนำความเดือดร้อนแก่ทุกคน ฉะนั้นข้าจะใช้กำลังคนของเปียนเจียง  เข้าสนับสนุนท่านแม่ทัพ นำพาทหารของเรากลับบ้าน”

            “รับทราบ!”

            “พวกท่านรีบเตรียมการเถิด ข้าขอศึกษาแผนงานของท่านแม่ทัพอยู่ที่นี่”

            “หากฮูหยินต้องการสิ่งใด โปรดเรียกใช้ทหารได้ ทหารของแม่ทัพซุนก็เสมือนคนของฮูหยิน”

            “ขอบคุณทุกท่านมาก”

            หญิงสาวยืนรอจนทุกคนออกไปหมดแล้วจึงระบายลมหายใจออกมา ความกัดดันทำให้นางวิงเวียนแต่ยังฝืนพาตนเองไปนั่งที่เก้าอี้ของแม่ทัพใหญ่ได้  เรื่องแบบนี้เขาไม่ได้วางแผนเพียงไม่กี่วันหรือกี่เดือนเป็นแน่ อย่างน้อยก็ต้องสองหรือสามปี เขามีความแค้นส่วนตัวหรือไร แต่คราวนั้นเขาพูดว่าทำเพราะนาง

            หรูซื่อส่ายหน้าไปมา เวลานี้นางต้องคิดหาทางให้ซุนหลวนคุนและทหารห้าร้อยนายกลับมาอย่างปลอดภัยเป็นอันดับแรก      เขาจะต้องกลับมาทั้งที่ยังมีลมหายใจ มาชดใช้ความผิดต่อนาง กลับมาทำหน้าที่สามีที่ควรทำตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว!

            หญิงสาวสลัดความคิดเรื่องซุนหลวนคุนออกไปก่อน  แล้วกวาดเอาจดหมายโต้ตอบกับทางการและหนังสือรายงานต่าง ๆ ออกมา รวมทั้งคำให้การของสายลับที่ลอบเข้ามาในแคว้น นางอ่านลำดับเรื่องราวทั้งหมดอย่างเงียบๆ  หัวใจเริ่มสงบนิ่งราวกับเคยทำเช่นนี้มานับครั้งไม่ถ้วน

            ไม่ใช่สิ...แท้จริงแล้ว นางศึกษาเรื่องเหล่านี้มาตลอด

            ตั้งแต่นางเป็นเด็ก นางมีบิดาเป็นถึงราชครูที่ฮ่องเต้ทรงไว้วางพระราชหฤทัยเป็นอย่างมาก นางมีพี่ชายสามคนที่รักใครเอ็นดูนางมาก นางชอบศึกษากลศึกแต่เด็ก เห็นโต๊ะทรายเหมือนของเล่นที่โปรดปราน พวกพี่ชายของนางชอบพูดเอาใจเสมอว่า

‘หากเจ้าเป็นบุรุษต้องเป็นกุนซือเก่งกาจเป็นแน่’

‘ข้าเป็นสตรี เป็นกุนซือไม่ได้หรือ?’

‘ไม่ได้ เจ้าควรหัดงานบ้านงานเรือน หัดเย็บปักกับมารดา’