Chapter 33. ตอนพิเศษ ซุนหลวนคุน

       

        ความรู้สึกเจ็บปวดนี่มันคืออะไรกัน

          เป็นอีกเช้าที่ซุนหลวนคุนลืมตาตื่นแล้วพบว่า ดวงตาของตนมีน้ำตาเอ่อคลอ น่าอายเหลือเกิน เขาอายุสิบแปดแล้ว แต่ยังนอนละเมอร้องไห้อยู่อีก ที่สำคัญ เขาไม่เคยจำได้เลยว่าฝันถึงเรื่องใด ทุกครั้งที่ลืมตาตื่นจะเหลือเพียงความเจ็บปวดบีบรัดหัวใจ

            ชายหนุ่มยันกายขึ้นนั่งบนเตียง เขาตื่นแต่เช้ามืดเพราะต้องฝึกเพลงยุทธ เขาเป็นทหารมาหลายปีไต่เต้าด้วยความสามารถ มือสองข้างเปื้อนเลือดคล้ายตัวเขามีกลิ่นอายของความตายโอบกอดอยู่

            เขาถอนหายใจ จะทำอย่างไรได้ เขาเลือกเส้นทางนี้เอง แต่ก่อนนั้นครอบครัวของเขาเป็นเพียงชาวนายากจน เขาเป็นพี่ชายคนโตที่หนี

ออกจากบ้านเพื่อไปเป็นทหาร เขาฝึกหนักกว่าผู้อื่น ทำในสิ่งที่หลายคนไม่คิดว่าเขากล้าทำ  เมื่อฐานะของตนเองมั่นคงจึงได้เชิญบิดามารดารวมทั้งน้อง ๆ มาอยู่ด้วยกัน แต่บิดาอ่อนแอเจ็บป่วยเรื้อรังมานาน ย้ายมาอยู่กับเขาได้ไม่ปีเศษก็ตายจาก

            เขาไม่ได้สนใจลาภยศใด เขาเพียงหวังให้ครอบครัวของเขาหลุดพ้นความยากจน ไม่ต้องอดมื้อกินมื้อหรือไม่มีเสื้อผ้าอบอุ่นใส่ในยามหนาวเหน็บ          แต่กระนั้น เมื่อมาถึงจุดนี้ สิ่งที่ควรรู้ก็ต้องรู้ เขาจะยืนอยู่ข้างใด สนับสนุนองค์ชายองค์ไหน? ล้วนเป็นเรื่องที่ต้องทำทั้งสิ้น

            ‘หากเจ้าคิดจะเติบโตก้าวหน้ายิ่งกว่านี้ ก็คงต้องหาสกุลใหญ่สนับสนุนเจ้าแล้ว’

            นั้นเป็นประโยคที่องค์รัชทายาทสนทนากับเขาในหอนางโลมแห่งหนึ่ง องค์รัชายาทต้องการสร้างพันธมิตรไว้เพื่อต่อกรกับองค์ชายสามที่มีข่าวว่าซ่องสุมกำลังคน มีกองทหารลับของตนเอง

            ‘กระหม่อมทำงานรับใช้ฮ่องเต้ ปกป้องแผ่นดิน ไม่คิดเป็นอื่น’

            ‘ข้ารู้ ข้าถึงชอบเจ้า’ องค์รัชทายาทหัวเราะออกมาแล้วรินสุราให้ ‘ข้าสามารถสนับสนุนให้เจ้ากับบุตรสาวราชครูหลิวได้’

            ‘บุตรสาวราชครูหลิวได้’  เขาขมวดคิ้ว ‘นางอายุเท่าใดกัน’

            ‘ปีนี้นางอายุสิบเอ็ดแล้ว’ อีกฝ่ายหัวเราะ ‘เจ้าอย่าเห็นว่านางเป็นแค่เด็ก แต่ถ้าไม่รีบหาทางหมั้นหมายไว้ตั้งแต่ตอนนี้ เจ้าจะพลาดโอกาสอันดีนี้ได้ ใคร ๆ ก็หวังเกี่ยวดองกับราชครูหลิว หากเจ้าได้เป็นเขย โอกาสเจริญก้าวหน้าย่อมมีมากกว่านี้’

            ‘แต่ว่า...’

            ‘เอาเป็นว่า เจ้าไปพบนางสักครั้ง ไม่สิ ไปพบราชครูหลิว ข้ารู้เจ้าไม่กล้าไป เอาอย่างนี้อีกสองวันข้าจะไปดื่มน้ำชาที่จวนราชครู เจ้าไปพร้อมข้าก็แล้วกัน’

            เขาอ้าปากจะปฏิเสธแต่อีกฝ่ายโบกมือห้าม จึงจำใจต้องรับปากไปพร้อมกับองค์รัชทายาท

            วันนี้สินะ

            ซุนหลวนคุนบ่นพึมพำกับตนเอง พยายามไม่คิดเรื่องที่ตนเองละเมอร้องไห้เช่นนี้  หลังจากจัดการธุระของตนเองแล้ว เขาเลือกเสื้อผ้าเรียบง่ายไม่โดดเด่นเกินไปแล้วเดินทางไปจวนราชครู

            เขาไม่แปลกใจที่สัมผัสสายตาไม่เป็นมิตรของราชครูหลิว แม้อีกฝ่ายแย้มยิ้มให้ก็ตาม ไม่ว่าองค์รัชทายาทเอ่ยสนทนาเรื่องใด เขาเพียงเออออไปตามน้ำเท่านั้น จนกระทั่งรัชทายาทขอเดินชมสวนดอกไม้ของท่านราชครู

            “เจ้าลองเดินไปทางโน้นสิ”  รัชทายาทพยักหน้าให้ แต่เมื่อเห็นซุนหลวนคุนนิ่งงันเหมือนก้อนหินก็ใช้ศอกกระทุ้งเอวเข้าให้ “ข้าสั่ง”

            “พ่ะย่ะค่ะ”

            ซุนหลวนคุนเดินไปยังศาลากลางน้ำ บ้านของเขาที่อาศัยอยู่ตอนนี้มันกว้างกว่าบ้านสมัยเด็กที่เขาเติบโตมาก แต่ถ้าเทียบกับจวนราชครูแล้ว บ้านของเขาคงแทบกลายเป็นเรือนคนรับใช้เลยทีเดียว

            สายลมพัดผ่าน ใบไม้หลุดจากขั้วปลิวว่อนในอากาศ เขาสูดลมหายใจคลายความอึดอัดแล้วมองไปยังศาลาหกเหลี่ยม สายตามองเห็นร่างเล็ก ๆ ยกเก้าอี้แล้วปีนขึ้นไปเหมือนดูอะไรสักอย่าง ท่าทางน่าเอ็นดูนั้นทำให้เขาสาวเท้าเข้าไปหา เมื่อเดินเข้าไปใกล้ เขาจึงรู้ว่าสิ่งที่เด็กหญิงสนใจคือโต๊ะทรายจำลองแผนที่ทางทหาร

            “เจ้าดูแผนที่ทหารเป็นหรือ?”

น้ำเสียงเอ่ยถามไม่ได้ถากถางหรือชื่นชม เด็กหญิงตัวน้อยเอียงคอมองแล้วเชิดปลายคางขึ้น

“โต๊ะทรายแค่นี้ ข้าเคยเรียนเคยศึกษามามากแล้ว”  เพราะตัวนางเล็กจึงต้องยืนบนเก้าอี้จึงจะมองได้ถนัด “กลศึกข้าก็รู้จัก ให้ข้าหลับตาก็ท่องจำตำราพิชัยยุทธ์ได้”

“แค่ท่องจำ จะใช้ได้จริงรึ”

“แน่นอนว่าแค่ท่องจำไม่มีประโยชน์ ต้องเข้าใจจึงจะใช้งานได้จริง” นิ้วเล็ก ๆ ชี้ไปยังรอยขาดบนแขนเสื้อ “เช่นเดียวกับการเย็บปัก เพื่อซ่อนรอยชำรุดก็ต้องเลือกใช้ลวดลายที่เหมาะสม”

“ลึกซึ้งยิ่งนัก เจ้าชื่ออะไร”

“หรูซื่อ” เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความภูมิใจ “ข้าแซ่หลิวนามหรูซื่อ บุตรสาวคนเดียวของราชครูหลิว”

น้ำเสียงที่แฝงความเย่อหยิ่งทำให้ชายหนุ่มหัวเราะ

“เด็กน้อย ปีนี้เจ้าอายุเท่าใดกัน”

“ข้าสิบเอ็ดปีแล้วนะ ไม่ใช่เด็กแล้ว”

“อายุเท่านี้ น้องสาวน้องชายข้ายังวิ่งเล่นจับตั๊กแตนอยู่เลย”

“จับตั๊กแตน?” นางเอียงคอมองเขา “ไม่เรียนหนังสือรึ ไม่ฝึกคัดอักษร ดีดพิณหรือเขียนโคลงกลอนหรือ?” 

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ นางคือ ‘หลิวหรูซื่อ’ ที่องค์รัชทายาทพูดถึงสินะ  เขายิ้มล้วงมือไปหยิบมีดสั้นออกมาจากอกเสื้อ ฉวยโอกาสที่นางยังไม่ได้คำตอบจากเขา ตัดปอยผมของนางไปเล็กน้อย

เพียงปลายนิ้วสัมผัสเส้นผมนุ่มสลวย ความทรงจำที่หลับใหลพลันตื่นฟื้น ภาพในอดีตชาติกลับมาอีกครั้ง เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ทำให้เจ็บปวดทรมานจนขาดใจ

สวรรค์! เขากลับมาอีกแล้ว  เขาตายและกลับมาในร่างเดิมอีกครั้งแล้วสินะ

“เจ้าทำอะไร”

เสียงของเด็กหญิงตัวน้อยถามอย่างไม่พอใจ ทว่าเขากลับมองนางอย่างอ่อนโยน เด็กหญิงหลิวหรูซื่อได้แต่กะพริบตาปริบๆ ที่จู่ๆ สายตาเขาก็ไม่ยโสโอหังเหมือนเมื่อครู่เลยสักนิด

“สักวันเจ้าจะรู้เอง”  เขาเก็บปอยผมของนางใส่อกเสื้ออย่างทะนุถนอม เขารู้แล้วว่าต้องทำอย่างไรต่อไป

ชายหนุ่มตัวเตรียมเดินออกไปอย่างรีบร้อน

“ประเดี๋ยวก่อน เจ้าชื่ออะไร”

“ซุนหลวนคุน”  ชายหนุ่มหันกลับมาตอบ  “จำแช่ของข้าให้ดี วันหน้า ข้าจะให้เจ้ามาใช้แซ่เดียวกับข้า”

เด็กหญิงหลิวหรูซื่อได้แต่เบิกตากว้างอย่างงุนงง แต่พอทบทวนคำพูดของเขาแล้ว สีหน้าของนางก็แดงระเรื่อ นางแลบลิ้นใส่เขาก่อนจะรีบวิ่งหนีไปทันที

ซุนหลวนคุนเขายิ้มกว้าง นางคงไม่รู้ว่า ไม่ว่าจะเวียนว่ายกี่ชาติภพ นางคือคนเดียวที่เขายิ้มให้ สรรค์ให้โอกาสเขาแก้ไขความผิดพลาด ขอให้ครั้งนี้ เขาได้ใช้ชีวิตเยี่ยงสามีภรรยากับนางอีกครั้ง แม้ต้องแลกกับชีวิตของเขา เขาก็ยินดี.

กี่หมื่นราตรีที่ทรมาน กี่ชาติภพที่ล่วงผ่าน หัวใจเขาคะนึงหานางเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น.