Chapter 29. คำสั่งฮูหยินท่านแม่ทัพ

‘ไม่เอา ข้าไม่ชอบ’

ท่าทางแสนงอนของนางในวัยเยาว์เรียกเสียงหัวเราะขบขันจากบรรดาพี่ชายทั้งสามรวมทั้งบิดาของนางด้วย มารดาเดินเข้ามาพร้อมขนมของว่าง นางวางถาดขนมลงแล้วกวักมือเรียกลูกสาวตัวน้อยมานั่งตัก

‘เจ้ารู้หรือไม่ งานเย็บปักนี่ก็เหมือนกลศึกที่เจ้าชอบศึกษา’

‘เหมือนกันได้อย่างไรเจ้าคะท่านแม่’

‘เจ้าดูแขนเสื้อของพี่ชายเจ้า มันขาดเป็นรูเช่นนั้น เจ้าจะปกปิดอย่างไรไม่ให้ผู้อื่นรู้ การทำศึกมีช่องโหว่เจ้าก็ต้องหาทางปิดจุดบอดนั้นเช่นกัน’

‘จริงหรือเจ้าคะท่านพ่อ’

‘เจ้าเชื่อฟังคำพูดของแม่เจ้าเถิด’

‘แล้วทำไมพวกพี่ๆ ไม่เห็นต้องฝึกงานเย็บปักเลยนี่’

‘ซื่อเอ๋อร์ เจ้าเป็นคนใจร้อน เจ้าต้องฝึกใจเย็น มีสมาธิกว่านี้ เอาอย่างนี้ ถ้าเจ้าปักผ้ารูปไก่ได้ แม่จะยอมให้เจ้าฝึกขี่ม้า เจ้าอยากขี่ม้าใช่ไหม?’

‘ได้! ข้าจะฝึกเย็บปักกับท่านแม่’

มุมปากของหญิงสาวยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ภาพวันวานหวนคืนกลับมาที่ละเล็กละน้อย นางเคยฝึกขี่ม้ากับพวกพี่ๆ นี่เอง  และที่คราวนั้นซุนหลวนคุนบอกว่านางขี่ม้าไม่เป็น คงเพราะกลัวนางจะขี่ม้าหนีไปเที่ยวเล่นคนเดียวเป็นแน่

คนแซ่ซุนบังอาจเขียนหนังสือหย่าให้ข้า กลับมาจะจัดการให้ร้องเรียกมารดาเลย ค่อยดูสิ!

“ฮูหยินเจ้าคะ”

            หรูซื่อเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย นางลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกมาแต่นางหวงฝูผวาเข้ากอดก่อนที่นางจะเดินไปถึง

            “ป้าหวงฝู ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่ได้”

            “ข้าได้ยินว่าฮูหยินอยู่ที่นี่จึงรีบมา” นางคลายมือจากร่างบอบบางแล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้า “ข้านึกอยู่แล้วว่าฮูหยินต้องไม่ทอดทิ้งท่านแม่ทัพ”

            “ข้าถูกท่านแม่ทัพของป้าหวงฝูทอดทิ้งต่างหาก” นางหัวเราะเบาๆ แล้วดึงมือนางหวงฝูให้นั่งที่เก้าอี้ “เข่าท่านไม่ค่อยดี อย่ายืนนานนักเลย”

            “ท่านแม่ทัพจำใจต้องทำเช่นนั้น”  นางกุมมือของหรูซื่อไว้แน่น “ท่านแม่ทัพรักฮูหยินมากนะเจ้าค่ะ ไม่มีบุรุษใดเต็มใจส่งภรรยาของตนให้ชายอื่น หากไม่เพราะกลัวว่าท่านจะเป็นอันตราย”

            “เขาให้ท่านวางยาข้าสินะ ข้าถึงได้หลับไปสองวัน”

            “เจ้าค่ะ” นางหวงฝูไม่ปิดบัง “ท่านแม่ทัพกำชับไว้ หลังจากท่านแม่ทัพเดินทางแล้วสองวันจึงให้ส่งตัวท่านออกไปพร้อมชายผู้นั้น เดิมทีข้าต้องป้อนยาให้ท่านหลับไปอีกหนึ่งวัน แต่ข้าทนไม่ได้เจ้าค่ะ วันที่ส่งท่านขึ้นรถม้า ข้าไม่ได้ป้อนยาให้ท่าน”

            “ช่างเถอะ เรื่องนั้นข้าจะคิดบัญชีกับคนแซ่ซุนเอง” นางกัดริมฝีปากอย่างลืมตัว ทั้งผลักไสและยังเขียนหนังสือหย่าให้อีก  มารดาจะให้ชดใช้อย่างสาสม!

            “ฮูหยิน ให้ข้าอยู่ช่วยท่านที่นี่อีกแรงเถอะนะ อย่างไรหวงอี้ของข้า

ก็ติดตามแม่ทัพซุนไปด้วย ข้าอยู่จวนก็ใจไม่เป็นสุข ให้ข้าอยู่ดูแลฮูหยินเถิดเจ้าคะ”

            “ก็ดีเหมือนกัน” นางยิ้มออดอ้อนอย่างที่เคยเป็นมา “ป้าหวงฝู ข้าหิวมากเลย ท่านช่วยไปดูว่ามีอะไรให้ข้ากินสักหน่อยได้หรือไม่”

            “ได้เจ้าค่ะ ฮูหยินรอสักประเดี๋ยวนะเจ้าคะ”  นางหวงฝูรีบสาวเท้าออกไปทันที  หรูซื่อระบายลมหายใจโล่งอกแล้วเดินไปอ่านจดหมายเหล่านั้น เขาพยายามหาเหตุผลเป็นล้านเพื่อให้ทางราชสำนักอนุญาตให้เขาจัดการเอ้อหยีร์ แต่นั้นกลับเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาไม่ถูกเรียกตัวกลับเมืองหลวง แม้ได้ชื่อว่าเป็น ‘แม่ทัพพิทักษ์ประจิม’ แต่ก็เหมือนถูกทอดทิ้งให้ประจำการอยู่ชายแดน

            แม้นางไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับเขาเช่นสามีภรรยาทั่วไป แต่เท่าที่นางจำได้ เขาเป็นคนทำอะไรมีเหตุผลเสมอ การกระทำครั้งนี้ก็เช่นกัน นางเชื่อว่าเขาไม่ได้ต้องการทำเพียงเพื่อสร้างอำนาจ แต่เพราะเหตุใดนั้น นางต้องให้เขาอธิบายด้วยปากของตนเอง

            ใช้เวลาเพียงสองชั่วยาม ลี่หย่ากลับมาพร้อมบุรุษกำยำบนหลังม้าราว ๆ ร้อยกว่าคน รวมถึงปาปังด้วย  หรูซื่อเชิญปาปังที่มาในฐานะตัวแทนชาวเปียนเจียง เข้ามาร่วมพูดคุยวางแผนงานกับรองแม่ทัพและนายกองคนสนิท

            “ข้าเชื่อว่าเวลานี้ท่านแม่ทัพกำลังเดินทางกลับ แต่ระหว่างปฏิบัติภารกิจเราไม่อาจรู้ได้ว่ามีพลทหารบาดเจ็บมากน้อยแค่ไหน  ถูกไล่ล่าหรือไม่ แม้แต่เส้นทางเดินทัพกลับอาจไม่เส้นทางเดิม ข้าเชื่อว่าท่านแม่ทัพจะใช้เส้นที่ลำบากแต่สามารถสลัดผู้ติดตามได้  ครั้งนี้เราไม่สามารถส่งทหารของเราไปได้ คงต้องให้ชาวเปียนเจียงออกหน้าช่วยแล้ว”

            “เสียดายที่ไม่ได้ออกรบด้วยกัน” ปาปังหัวเราะ “ได้ ข้าจะไปเตรียมตัว”

            “ช้าก่อน” หรูซื่อรีบเรียกไว้ “ข้าเคยเห็นความสามารถบนหลังม้าของพวกท่านแล้ว แต่ถึงอย่างไรก็โปรดระวังตัวด้วย”

            “แน่นอน”  ปาปังพยักหน้ารับ

            “สิ่งที่ข้าทำก็เพื่อพาทุกคนกลับบ้าน”

            ถ้อยคำเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ พวกเขาชาวเปียนเจียงที่ถูกมองว่าเป็นเพียงชนเผ่าแห่งทุ่งหญ้ามักถูกมองด้วยสายตาดูแคลน แต่ในเวลานี้เขารู้สึกเหมือนถูกวาง ‘ความไว้วางใจ’ ไว้บนฝ่ามือ

            “นับเป็นเกียรติที่ท่านไว้ใจเรา”

            “ไม่ใช่ไว้ใจแต่เป็นความเชื่อใจ”   หญิงสาวระบายยิ้มเกลื่อนใบหน้า

            ปาปังผงกศีรษะให้ เขาหันไปคุยกับลี่หย่ากำชับให้นางอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนหรูซื่อที่นี่

            “ได้ ข้าจะอยู่กับหรูซื่อ”

            “อย่าซุกซนเชียว” ปาปังบีบปลายจมูกของลี่หย่า นางหัวเราะแต่ไม่ได้ออกไปส่ง

 “เจ้าไม่ออกไปส่งปาปังหรือ?” หรูซื่ออดถามไม่ได้

            “ไม่”  หญิงสาวหัวเราะเสียงดังแล้วตอบ “เพราะข้าเชื่อใจว่าเขาจะกลับมาอย่างปลอดภัย”

            หรูซื่อพยักหน้ารับ นางเชื่อใจซุนหลวนคุนแต่นางอดเป็นห่วงไม่ได้

            “หรูซื่อ หน้าเจ้าซีดมากได้พักผ่อนหรือไม่ กินอะไรหรือยัง” ลี่หย่ากวาดตามอง “กินไม่ลงก็ต้องฝืนกินเสียหน่อย”

            “ข้ารู้” นางพยักหน้ารับแล้วหันไปพูดกับรองแม่ทัพ “เรื่องที่ขอให้เตรียมไว้ ท่านจัดการเรียบร้อยใช่ไหม”

            “จัดการตามที่ฮูหยินต้องการแล้วขอรับ”

            “ท่านรองแม่ทัพ ข้าเป็นเพียงหญิงสาวผู้หนึ่ง ท่านมิต้องพูดจาเกรงใจข้าขนาดนี้”

            “มิได้ แต่ข้าเห็นแล้วว่าฮูหยินเองก็ไม่ต่างจากแม่ทัพซุนที่รักใคร่ใส่ใจทหารทุกคนอย่างเท่าเทียม”

            “รองแม่ทัพกล่าวเกินไปแล้ว” นางยิ้มบาง “อีกเรื่อง อยากให้ท่านแจ้งหมอทหารด้วย ให้เตรียมตัวไว้ให้พร้อม หากมีคนเจ็บกลับมาจะได้รักษาได้ทันเวลา”

            “ขอรับ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

            หรูซื่อผงกศีรษะให้ ชายร่างใหญ่ก้าวเท้าออกไปแล้วลี่หย่าก็เข้ามาประคองให้หรูซื่อไปนั่งที่เก้าอี้ เป็นจังหวะเดียวกับที่นางหวงฝูยกโจ๊กร้อนๆ เข้ามา

            “ฮูหยิน กินอะไรสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ” 

            “โอ้ว! น่ากินจัง ข้าก็หิวแล้ว”

            “ประเดี๋ยวข้าไปตักให้แม่นางนะเจ้าคะ”

            “ไม่ต้อง ข้าไปหากินเองได้ เจ้าอยู่เป็นเพื่อนหรูซื่อเถิด”

            “ไม่ต้องดูแลข้าหรอก ข้าขออยู่คนเดียวเถิด”

            “แต่”  หญิงต่างวัยแต่พูดขึ้นพร้อมกัน  ลี่หย่ากับนางหวงฝูมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะกันออกมา รวมทั้งหรูซื่อด้วย

            “พวกท่านควรคุยกันนะ” หรูซื่อหัวเราะเบาๆ “จะสู่ขอหญิงสาวชาวชาวเปียนเจียงเป็นภรรยาต้องทำอย่างไรบ้าง”

            “ได้ ท่านป้าอยากรู้เรื่องอะไร ปรึกษาข้าได้เลย”

            นางหวงฝูหัวเราะออกมาบ้าง  นางเข้าใจว่าหรูซื่อต้องการพักผ่อนจึงจูงมือลี่หย่าออกมานอกกระโจม  นางละเลียดกินโจ๊กได้เพียงไม่กี่คำแม้จะบอกให้ตัวเองฝืนกินอีกหน่อยแต่ก็ไม่เป็นผล กลับรู้สึกแปลกที่เหม็นกลิ่นอาหาร ทั้งที่นางคุ้นลิ้นกับรสมือของป้าหวงฝูที่สุด  

อากาศเริ่มเย็นแล้ว ตอนที่นางลงจากรถม้าไม่ได้ฉวยเสื้อคลุมมาด้วย มีแต่หนังสือหย่ากับมีดสั้นที่พกติดตัวมา นางหมุนตัวไปที่ตู้เก็บเสื้อผ้าสำรองของเขา สายตาปะทะกับเสื้อคลุมที่นางเย็บให้เขาเมื่อหลายวันก่อน   พลันนึกถึงผ้าเช็ดหน้าที่จางหยินเซ่อบอกว่านางมอบให้เขา