Chapter 35.ตอนพิเศษ หลิวหรูซื่อ 2. (จบ)

             “เข้ามาคุยด้านในเถิด” เขาปล่อยมือจากไหล่ของนางแล้วเชื้อเชิญให้เข้าไปด้านใน ทว่าสายตาของนางถูกตำรามากมายดึงดูดไว้จนหลงลืมว่ามี ‘สามี’ อยู่ใกล้ๆ

            “ข้าไม่คิดว่าท่านแม่ทัพจะชอบสะสมหนังสือมากขนาดนี้”

            ‘ท่านแม่ทัพ’

            ภรรยาหมาดๆ สนใจแต่หนังสือมากมายเหล่านั้น จึงไม่ได้เห็นแววตาไม่พอใจของสามีหมาดๆ อย่างเขา ซุนหลวนคุน ลอบถอนหายใจ  นางเพิ่งย่างเท้าเข้าบ้านมาเป็นคนสกุลซุน คงไม่คุ้นชินกับการเรียกขานนัก

            “อีกห้าวันข้าต้องออกเดินทางแล้ว”

            “เดินทาง? ท่านแม่ทัพจะไปไหนรึ”  หลิวหรูซื่อหันมามองหน้า ‘สามี’  นางทำหน้างุนงงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องขบกรามเน้นเช่นนั้น

“ได้ ข้าจะเตรียมตัว”

            “เจ้าไม่ต้องไป” น้ำเสียงของเขากระด้างขึ้นเล็กน้อย บอกตนเองว่าต้องให้ ‘เวลา’ นางมากกว่านี้ เขาจะโมโหนางไม่ได้เด็ดขาด

            “เหตุใดไม่ให้ข้าไป” นางเอียงคอถาม ท่าทางไร้เดียงสา

            “เจ้าอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนมารดาข้าเถิด”  เขากดน้ำเสียงไม่ให้หงุดหงิดจนเกินไป “นับจากนี้เจ้าเป็นนายหญิงของจวน ต้องรับภาระดูแลเรื่องน้อยใหญ่ในบ้านร่วมกับมารดาข้าแล้ว”

             “จริงสิ ข้าลืมไป”

            “เจ้าก็รู้ว่าบ้านข้ามีพื้นเพมาอย่างไร มารดาข้ารวมทั้งคนในครอบครัวข้าไม่คุ้นชินกับธรรมเนียมของคนในเมืองหลวง ซ้ำมีงานเลี้ยงและพิธีการต่างๆ ที่ต้องพบปะชนชั้นสูง ทั้งเหล่าขุนนางและราชนิกูล ข้าหวังว่าเจ้าจะช่วยเรื่องนี้ได้”

            หลิวหรูซื่อฟังถ้อยคำของเขาแล้วก็พยักหน้ารับ นางเกิดในสกุลใหญ่และเก่าแก่ ธรรมเนียมปฏิบัติเหล่านี้เรียนรู้มาตั้งแต่เด็ก จึงไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องยุ่งยากอันใดนัก

            “เช่นนั้น ข้าจะให้มารดาข้า ช่วยส่งนางข้าหลวงที่เคยสอนกิริยามารยาทข้ามาสอนน้องๆ ของท่าน  อย่างไรเสียก็ต้องพบปะผู้อื่น เรียนรู้ไว้ไม่เสียหายอะไร วันข้างหน้า หากน้องสาวของท่านได้แต่งงานเข้าสกุลใหญ่ จะได้ไม่มีปัญหาใด”

            “ข้าต้องรบกวนเจ้าแล้ว”

            “ได้”   นางพยักหน้ารับแล้วเดินไปที่ชั้นหนังสือ “ตัวข้าเองก็ไม่ใช่คนเคร่งครัดกฎระเบียบอันใด เรื่องนี้ท่านแม่ทัพคงแจ้งแก่มารดาท่านแล้วสินะ”

            “อืม” เขารับคำในลำคอ มองร่างเล็กๆ ที่สนใจตำราต่างๆ ที่เขาสรรหามายัดใส่ห้องหนังสือไว้รอรับนาง คงมีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้นางสนใจ ไม่คิดติดตามเขาไปอยู่ชายแดนด้วย

            “ข้า...”

            “ท่านแม่ทัพไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก”  นางเอ่ยขึ้นก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา “ข้าอยู่ที่นี่ได้ ไม่ต้องห่วง แม้ข้ามาอยู่ที่นี่เพื่อเป็นหูเป็นตาแทนบิดาของข้า แต่ข้าก็แต่งเข้าสกุลซุนแล้ว  หากท่านคิดทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ ข้าย่อมไม่ยินยอม แต่ถ้าท่านทำในสิ่งที่ถูกต้อง ข้าย่อมสนับสนุน”

            ซุนหลวนคุนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่รับคำในลำคอเบาๆ และทอดสายตาไปยังร่างของภรรยาตัวน้อย ที่หยิบตำราลงมาเปิดดูอย่างสนใจ

            วันเดือนเคลื่อนผ่าน ซุนหลวนคุนประจำชายแดนอยู่นานกว่าที่คาดคิด แต่ละครั้งที่ได้กลับบ้าน มักมีเวลาอยู่ได้แค่ไม่กี่วัน  แต่ภาพที่คุ้นตาคือเขามักพบนางอยู่ในห้องตำราเสมอ นางเติบโตขึ้นที่ละน้อย กลายเป็นนายหญิงของจวน เชิญนางข้าหลวงมาสั่งสอนมารยาทน้องๆ ของเขา รวมทั้งสนับสนุนเรื่องการเล่าเรียน ส่งน้องชายเข้าสำนักศึกษา  ยามที่ต้องเข้าวังหลวงเป็นตัวแทนของจวน นางก็ทำได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องแต่อย่างใด วันเกิดหรือวันสำคัญใดๆ นางจัดส่งของขวัญมอบให้บรรดาเสนาบดีรวมทั้งเหล่าเชื้อพระวงศ์ได้อย่างดีเยี่ยม  นอกจากมารดาของเขาแล้ว ทุกคนล้วนเชื่อฟังคำพูดของนางทั้งสิ้น

            “นั้นใคร”

            เสียงหวานเอ่ยถามน้ำเสียงเฉียบขาดทำเอาซุนหลวนคุนที่ยืนพิงชั้นหนังสือฝั่งหนึ่งอยู่อดหัวเราะไม่ได้ เขาก้าวออกมาจากเงามืด ปีนี้ภรรยาของเขาสูงขึ้นอีกนิดแล้ว แต่นางยังต้องใช้เก้าอี้ปีนขึ้นไปหยิบตำราที่อยู่ชั้นบน

            “สามีของเจ้า”  น้ำเสียงผ่อนคลายทำให้เด็กสาววัยสิบสี่งุนงงเล็กน้อย เมื่อเขาก้าวพ้นเงามืดที่มุมห้องแล้ว นางจึงกวาดตามองร่างสูงใหญ่ได้ชัดเจน

            เขาสูงขึ้นอีกแล้วหรือ? ไหล่กว้างขึ้นอีกแล้วใช่ไหม?

            นางเผลอกัดริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว นางต้องวัดขนาดตัวเขาเพื่อตัดเสื้อผ้าให้ นางชอบงานเย็บปักก็จริง แต่ที่ต้องตระเตรียมเสื้อผ้าให้เขาด้วยตนเอง ไม่ใช่เพียงเพราะนางคือภรรยาของเขา แต่หลายครั้งที่เกรงว่าจดหมายจะถูกลอบชิงไปก่อนถึงปลายทาง นางซ่อนสารลับในเสื้อผ้าของเขา  

ทว่าได้พบกันครั้งนี้ เห็นร่างกายเขาสูงใหญ่กำยำขึ้น พลันทำให้นางหงุดหงิด ทำไมนางยังตัวเล็กนิดเดียว เหมือนางไล่ตามหลังเขาอย่างไรไม่รู้

            “ท่านแม่ทัพกลับมาแล้วรึ ไม่ใช่อีกสี่ห้าวันถึงมาถึงหรือ?”  นางถามพลางเดินเข้าไปใกล้

            ‘ท่านแม่ทัพ’

            หลิวหรูซื่อเห็นแววตาไม่พอใจของเขา แต่นางไม่เข้าใจ นางถามอะไรไม่ถูกใจเขาหรือไรกัน

            “ข้าอยากกินข้าวกับเจ้า”

            “กินข้าว?” 

นางเอียงคอมองอย่างงุนงง กินข้าวต้องรีบกลับขนาดนี้เชียวหรือ? ยังไม่ทันที่นางจะเอ่ยถามอะไร เขาฉวยข้อมือนางให้เดินตามมาที่โต๊ะที่มีข้าวสวยและกับข้าวสามสี่อย่างเตรียมพร้อมไว้แล้ว

            หลิวหรูซื่อขมวดคิ้ว นี่เขายกสำรับอาหารเข้ามาได้เงียบเฉียบขนาดที่นางไม่รู้ตัวเลยหรือ แม้เขาไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางผิดแผกอันใด แต่นางก็นั่งลงหยิบตะเกียบแล้วกินข้าว แต่แววตาของเขาจ้องมองนางจนนางรู้สึกแปลกพิกล

            “ท่านแม่ทัพใส่อะไรในข้าวหรือไม่”

            “เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ?”  เขาถามพลางคีบเนื้อหมูวางใส่ถ้วยข้าวให้นาง

            “ถ้าท่านไม่ได้ใส่ยาพิษ  ข้าก็ไม่รู้สึกอะไร”  นางถามแต่เหมือนว่าเขาใส่ใจ ‘ข้าว’ เป็นพิเศษ นางจึงคีบข้าวส่งเข้าปาก เคี้ยวช้าๆ พยายามหาความแตกต่างจากข้าวที่เคยกินอยู่ทุกวัน

            “ข้าวของเจ้า” เขาเอ่ย มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

            “ข้าวของข้า?”  นางทวนคำ แล้วเด็กสาวก็อ้าปากอย่างลืมรักษามารยาท “ข้าวของข้า!”

            “ถูกต้อง นี่ผลผลิตจากเมล็ดพันธุ์ที่เจ้าส่งไป ข้าวที่เกิดจากเมล็ดข้าวที่เจ้าส่งไปให้ข้าทดลองปลูก”

            “ท่านปลูกข้าวสำเร็จ!”  เด็กสาวยิ้มกว้าง ใบหน้าเบิกบานดีใจ

            “ด้วยเมล็ดพันธุ์และวิธีปลูกข้าวบนไหล่เขาของเจ้า ทำให้พวกเราปลูกข้าวได้สำเร็จ”

            “ยอดเยี่ยมที่สุด” นางดีใจจนไม่รู้จะเอ่ยอะไรดี  

หลายปีมานี้ นางกับเขาสื่อสารทางจดหมายมากกว่าการพบหน้า เขาบอกเล่าเรื่องภูมิประเทศและปัญหาขาดแคลนอาหาร นางจึงลองแนะนำวิธีเหล่านี้ไป ซึ่งได้มาจากตำราที่อ่านและสอบถามจากชาวนาจริงๆ

            “ข้าอยากเห็นด้วยตาตัวเอง เมื่อไหร่ท่านแม่ทัพจะพาข้าไปชายแดน”

            หลัวหรูซื่อยิ้มกว้างจนดวงตานางเป็นประกายดุจดวงดาว แต่งงานมาหลายปี เจอหน้ากันนับครั้งได้ แต่ที่ผ่านมา นางและเขาสื่อสารรับรู้ปัญหาของกันและกัน การที่นางเป็นหญิงและเสนอความคิดเห็นอะไรออกไปแล้วสามีรับฟัง นับว่าเขาให้เกียรตินางไม่น้อย  และเมื่อเขากลับมาบ้าน แม้นอนห้องเดียวกันแต่เขาไม่เคยล่วงเกินนาง เขาพาตนเองไปนอนที่ตั่งไม่แสดงท่าทีเดือดร้อนอันใด   เขารู้ว่านางแค่ไม่คุ้นชินกับเขา มิใช่รังเกียจที่เขามาจากตระกูลที่ต้อยต่ำกว่า แต่ถึงกระนั้น ผลงานของเขา นับวันยิ่งโดดเด่นสะดุดตา มันโดดเด่นมากเกินไปจนมีบางคนกลัวว่าเขาจะเป็นภัย

            บุรุษแสวงหาความก้าวหน้านั้นเป็นธรรมดา แต่นางรู้สึกว่าเขาไม่ได้ต้องการสิ่งเหล่านั้น เพียงแต่นางไม่รู้ว่าเขาต้องการทำสิ่งใดกันแน่

            นั้นคือเรื่องที่นางไม่รู้

            “ม้าของชาวเปียนเจียงสวยสง่ามาก ยามขี่ม้าผ่านทุ่งหญ้ากว้างช่างมีความสุขนัก”

            “ม้า!” แค่นี้ก็ทำให้แววตาของนางเบิกกว้างแล้ว อ่านตำรามามาก ไฉนจะเท่ากับเห็นด้วยตาตนเอง

            “เจ้ากินข้าวเยอะ ๆ ตัวโตกว่านี้อีกหน่อยข้าจะพาไป”  เขายิ้มให้นางอย่างไม่รู้ตัว

            “ท่านสัญญาแล้วนะ”

            “ข้าสัญญา”

            ‘ข้าสัญญา’

            หลิวหรูซื่อคล้ายได้ยินประโยคนี้มาก่อน ไม่สิ นางย่อมได้ยินเขาพูดอยู่แล้ว แต่ราวกับว่า ถ้อยคำเรียบง่ายนี้ตราตรึงวิญญาณของนางไว้ ทำให้หัวใจของนางอบอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

            “หรูซื่อ”  เขาเรียกเมื่อเห็นนางเหม่อลอยไปชั่วขณะ  “มีเรื่องใดหรือไม่”

            หลิวหรูซื่อโคลงศีรษะไปมา นางมักรู้สึกเหมือนตัวเองหลงลืมเรื่องสำคัญไป แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ผู้อื่นว่าเขาโหดเหี้ยม แต่กับนางแล้วมันตรงข้าม เขาพยายามรักษาระยะห่างกับนาง ไม่ใกล้ชิดเกินไป หรือเหินห่างเกินไป ดวงตาของนางถูกมือใหญ่ที่กรำศึกมาหลายปีใช้ตะเกียบคีบอาหารใส่ถ้วยข้าวให้นาง

เขาไม่ได้ ‘เอาใจ’นาง แต่เป็นการดูแล ‘เอาใจใส่’  ไม่ว่าอย่างไร เขาก็คือสามีของนาง คนที่กราบไว้ฟ้าดิน เป็นคนเดียวกับที่ยอมฟังและทำตามคำแนะนำของนางโดยไม่เอาคำว่า ‘สตรี’ มาเป็นข้ออ้างใดๆ มันเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ไม่รู้ ที่เขาอยู่ในดวงใจของนาง

            ซุนหลวนคุนประหลาดใจเมื่อเห็นนางคีบอาหารใส่ถ้วยข้าวของเขา หญิงสาวหลุบตาลงไม่กล้าสบตา แต่พวงแก้มแดงระเรื่อชวนมอง

            ทั้งสองนั่งกินข้าวในห้องหนังสืออย่างเงียบๆ ทว่ามีเพียงความรู้สึกอบอุ่นก่อเกิดขึ้นในใจ ทั้งสองหวังว่าจะมีวันที่พวกเขาได้นั่งกินข้าวอย่างเรียบง่ายด้วยกันเช่นนี้และตลอดไป.

The End