Chapter 7. อีกเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว

            “ท่านพี่เป็นอะไร”

            “ข้า...”

น้ำเสียงที่ได้ยินแหบแห้งจนน่าตกใจ

            “ท่านพี่ไม่สบายหรือ?”

หรูซื่อขยับตัวทำให้เพิ่งรู้ว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของสามี  แก้มเนียนฝาดสีเลือดขึ้นมาทันที เห็นท่าทีของนางกลับมาเป็นเช่นเดิมหัวใจจึงกลับมาเต้นเป็นปกติอีกครั้ง

            “ข้าแค่ตกใจ”

            “ตกใจ?”

            “เจ้าทำข้ากลัวเหลือเกิน”  เขากุมมือที่ยังแนบแก้มของเขาอยู่ “เจ้าฝันร้ายและข้าไม่สามารถช่วยเจ้าได้”

            “แค่ฝันร้าย” นางยิ้มเขินอาย นางไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าร้องไห้  “ข้าทำให้ท่านเป็นห่วงอีกแล้ว”

            “เจ้าฝันถึงสิ่งใด เหตุใดจึงร้องไห้จนดวงตาเปียกชุ่มเช่นนี้”

            หรูซื่อเพิ่งรู้ตัว นางดึงมือกลับมาใช้หลังมือเช็ดที่ใต้ตา รอยเปียกชื้นที่เหลืออยู่ยืนยันได้ว่านางร้องไห้

            “ข้าร้องไห้หรือ? แต่ข้าจำไม่ได้เลยว่าร้องไห้เรื่องอันใดกัน”

            “จำไม่ได้ก็ดีแล้ว ข้าเห็นเจ้าร้องไห้ก็ปวดใจเหลือเกิน”

            “ท่านพี่”  หัวใจนางเหมือนจะพองโตคับอก แม้ผู้อื่นเกรงกลัวสามีของนางมาก แต่เขาอ่อนโยนและห่วงใย ใส่ใจทุกเรื่องของนาง  แม้นางความจำเสื่อมก็ไม่เคยแสดงน่าทีรังเกียจ นางโชคดีมากที่มีเขาเป็นสามี

            “นี่ยามใดแล้ว สองสามวันมานี้กินยาที่ท่านหมอจัดให้ ข้าหลับๆ ตื่นๆ หลงวันคืน ไม่ได้ดูแลปรนนิบัติท่านพี่เลย”

            “ยามจื่อแล้ว เจ้านอนต่อเถิด”

            “ยามจื่อ? ท่านเพิ่งกลับมาหรือ?”  นางอดสำรวจเขาไม่ได้ ถึงจะย้ายมาอยู่เรือนเดียวกันแล้ว แต่งานของเขาทำให้นางยึดครองเตียงเพียงผู้เดียว

            “กลับมาได้สักพักแล้ว” เขาประคองนางพิงเสาเตียงแล้วเดินไปรินน้ำให้นางดื่ม

            “ทุกคืนท่านนอนที่ใด”

            “ห้องหนังสือ” เขารับถ้วยน้ำมาแล้วเดินไปวางที่เดิม “ข้ากลัวจะรบกวนเจ้า”

            “รบกวนหรือไม่อยากมาเจอหน้าข้ากันแน่”

นางถามเสียงแผ่วเจือออดอ้อนชวนให้คนฟังคันยุบยิบที่หัวใจ  ในห้องมีเพียงแสงจันทร์สาดส่อง แต่กระนั้นซุนหลวนคุนกลับมองนางขบริมฝีปากทั้งเขินอายและน้อยใจ

            “เจ้าคิดมากไปแล้ว”   เสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอทำให้หรูซื่อยกมือขึ้นทุบแผ่นอกของเขา

            “ท่านพี่หัวเราะเยาะข้า” นางแง่งอนทำเป็นไม่สนใจแล้วขยับตัวลงนอนหันหลังให้ “อยากไปนอนห้องหนังสือก็ไปเลย”

            “เจ้าไล่ข้า?”

            “ข้าหรือจะกล้าไล่ท่านแม่ทัพใหญ่เช่นท่านได้”  นางหันมาโต้เถียงทว่าใบหน้ากลับปะทะกับลมหายใจอุ่นร้อน  นางไม่รู้เลยว่าเขาเคลื่อนกายมาใกล้ตั้งแต่เมื่อใด แม้อยู่ในความมืด นางกลับเห็นประกายตาดุจเหยี่ยวจ้องจับเหยื่อได้ชัดเจน และแล้วพญาเหยี่ยวก็ฉกจูบนางอีกครั้ง เขาขบริมฝีปากล่างของนางเบา ๆ ให้นางเปิดปากแล้วกระซิบเสียงแหบพร่า

            “คราวนี้ยามถูกข้าจูบ เจ้าต้องหายใจทางจมูกนะ”

            “จะ...จูบ...”

            นี่เรียกจูบหรือ? ครั้งนั้นที่เขาทำนางเกือบขาดใจตายเพราะจูบหรือ?

            นางคิดถึงความรู้สึกครั้งก่อนก็ส่ายหน้าไปมา

            “ข้าจูบไม่เป็น ท่าน...ท่านพี่ทำข้าเกือบตาย”

            “ซื่อเอ๋อร์ ไม่มีผู้ใดตายเพราะจูบหรอก”  เขาขยับตัวคร่อมร่างอ่อนนุ่ม “หากแต่จะขาดใจถ้าไม่ได้จูบ”

            ไม่รู้ว่าเป็นเพราะถ้อยคำของเขาผสานลมหายใจร้อนผ่าว  หรือร่างกายที่บดเบียดแนบชิด รวมทั้งกลิ่นอายบุรุษเพศ ทำให้สมองของนางคิดสิ่งใดไม่ออก ริมฝีปากของเขาประทับที่เปลือกตา แล้วตามด้วยปลายลิ้นตวัดที่เนียนแก้ม เขากลืนกินหยาดน้ำตาแล้วจึงประทับจูบอีกครั้ง ครั้งนี้นางไม่ได้หายใจทางปาก ทำตัวเป็นลูกศิษย์ที่ดี ทำตามที่เขาสอน จึงทำให้การจุมพิตนี้ยาวนานกว่าครั้งแรก

            เรียวลิ้นคล่องแคล่วแทรกเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของนางที่เงอะงะทำอะไรไม่ถูก เขาสอนนางให้ดื่มดำกับรสหวามไหวที่เกิดขึ้น และตัวเขาซึมซับความหวานจากโพรงปากสาว ร่างกายขยับเข้าหา มือใหญ่ค่อยๆ ปลดสายรัดเอวของนางออกด้วยเกรงกระต่ายจะตื่นตกใจ แต่เมื่อฝ่ามือของเขากอบกุมบัวคู่งามก็ทำเอาหญิงสาวสะท้านไหว เปล่งเสียงครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว เพียงพริบตาเสื้อผ้าของนางก็หลุดออกออกเหลือร่างกายเปลือยเปล่างดงาม มือเรียวยกขึ้นบิดทรวงอกทันทีที่รู้ตัว

            “อย่าปิด...ให้ข้ามองเจ้าเถิด”  เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความปรารถนา

            “ข้า...ข้าอาย...”

            “เช่นนั้นข้าเปลือยกายเหมือนเจ้า เจ้าจะได้ไม่ต้องอายเพียงคนเดียว”

ถ้อยคำหยอกล้อนี้ทำให้นางยกมือขึ้นปิดตาตัวเอง ลืมไปว่าทำเช่นนี้แล้ว เขาสามารถมองเห็นดอกบัวตูมที่รอให้เขาเชยชม   เขาควรทำเรื่องราวเหล่านี้ตั้งแต่คืนเข้าหอ แต่ครานั้นนางอายุเพียงสิบสอง เขากลัวว่านางจะเกลียดชังเขาจึงได้แต่รอและรอ รอมาตลอดห้าปี เขาไม่เคยคิดว่าจะได้มีช่วงเวลาร่วมอภิรมย์เช่นนี้

            หรูซื่อจ้องมองชายเบื้องหน้า  ถึงอย่างไรเขาก็คนที่กราบไหว้ฟ้าดิน เป็นสามีของนาง

            หญิงสาวบอกกับตัวเองเช่นนั้นเพื่อลดความเขินอายที่มี และยอมรับความรู้สึกแปลกประหลาดที่เขาบรรจงมอบให้อย่างอ่อนโยน ทุกจุดที่เขาสัมผัสก่อเกิดไอร้อนผ่าวแผ่กระจายไปทั่วร่าง โหยหาการเติมเต็มที่นางไม่รู้จัก

            “ซื่อเอ๋อร์ ขอข้าเถิดนะ”

            หรูซื่อไม่เข้าใจว่าเขา ‘ขอ’ สิ่งใด แล้วนางก็ต้องผวาเฮือกเมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนดูดกลืนยอดปทุมถัน พาให้ร่างกายสั่นระริก เขากอบกุมแล้วบีบเคล้นทรวงอกนุ่มนิ่มในอุ้งมือ ใครเลยจะรู้ว่าภายในเสื้อผ้าเรียบง่ายที่นางสวมใส่จะซุกซ่อนเรือนร่างงดงามเย้ายวนถึงเพียงนี้  ปลายลิ้นตวัดเลียยอดอกจนเปียกชุ่ม ดูดดึงและขบกัดสลับกัน ทำให้หญิงสาวได้แต่เปล่งเสียงครางกระเส่าบิดกายเร่าอย่างไม่รู้ตัว

            ทุกจุดที่ริมฝีปากของเขาเคลื่อนผ่าน เกิดระลอกความรัญจวนไปทั่วร่าง เขานั่งคุกเข่าเบื้องหน้าแล้วแยกเรียวขาออก ก่อนที่นางดิ้นรนขัดขืนได้ทัน ลิ้นร้ายกาจของเขาก็แทรกเข้าไปในร่องรักที่เปียกชื้น

            “อย่า...”

นางร้องห้ามเสียงแผ่ว ส่วนที่น่าอายไม่เคยถูกแตะต้องกำลังเปิดเผยต่อหน้าเขา  ร่างกายบิดเร่าตอบสนองกับความเสียวซ่านที่ได้รับ นิ้วกร้านแทรกเข้าไปในร่องหลืบอ่อนนุ่ม กลิ่นกายนางหอมละมุ่น การเคลื่อนไหวของนิ้วแกร่งเร่งเร้าทำให้ดอกไม้สาวคายน้ำหวานออกมามาก แต่ยังไม่มากในความคิดของเขา นิ้วมือจึงเพิ่มอีกนิ้ว ร่องรักที่คับแน่นทำให้เขาต้องพยายามยับยั้งใจไม่ให้เร็วเกินไป  หรูซื่อสะบัดหน้าไปมา เส้นผมยาวสยาย นางไม่เคยรู้เลยว่าเสียงที่เปล่งออกมาจะเป็นเสียงของนาง ร่างกายถูกไฟเสน่หาเผาไหม้ ความสุขสมที่ไม่รู้จักแผ่กระจายไปทั่วร่าง ปลายเท้าเกร็ง สะโพกกระตุกรับจังหวะการเคลื่อนไหวที่นิ้วร้ายปรนเปรอให้นาง

            นางหลุดเสียงหวีดร้องแล้วหอบหายใจถี่

            ซุนหลวนคุนถอนนิ้วทั้งสองนิ้วออกแล้วส่งมันเข้าปากตนเอง ดูดกลืนน้ำหวานจนเกลี้ยงแล้วจึงโน้มหน้าลงจุมพิตนางอีกครั้ง  สติของนางกระเจิดกระเจิงไม่อาจต่อต้านสิ่งใดได้  ความเป็นชายอันแข็งแกร่งคลอเคลียกลีบดอกไม้ที่สั่นระริก เรียวขาแยกออกเชื้อเชิญอย่างไม่รู้ตัว  มือแกร่งประคองสะโพกของหญิงสาว ดวงตายังคงจับจ้องสีหน้าของนาง เขาดุนดันแท่งหยกเข้าไปในร่องรักที่คับแคบ ค่อยๆ ดันเข้าไปที่ละน้อย

            หรูซื่อรับรู้ถึงร่างกายที่สั่นไหวเพราะการเคลื่อนไหวของเขา ริมฝีปากสีชาดเผยอส่งเสียงครางหวานอย่างรัญจวน  เขาขยับสะโพกเป็นจังหวะถอยออกแล้วดันกลับเข้าไป ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ความเสียดเสียวทำให้นางยกสะโพกขึ้นรับจังหวะกดลงของเขา แก่นกายอันใหญ่โตจึงผลุบเข้าไปได้สุดลำ

            “อ๊า...”  ร่างอรชรสั่นเทิ่มพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า

            ชายหนุ่มแหงนหน้าคำรามในลำคอ มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าการอยู่นิ่งๆ เพื่อให้นางปรับตัวรับกับแก่นกายได้นั้นมันทรมานเพียงใด เขาก้มหน้าลงเห็นดวงตาของฉ่ำวาวด้วยน้ำตา

            “เจ็บมากหรือไม่”

            นางเจ็บแต่ส่ายหน้าไปมา