Chapter 13. ลั่นวาจาไว้แล้ว

            “ท่าน!”  นางหน้าแดงขึ้นมาทันทีแล้วยกมือขึ้นทุบแผ่นอกไปหลายที เรียกเสียงหัวเราะจนแม่ทัพโหดจนดังไปนอกรถม้า นางรู้ว่าทุบไปก็ไร้ประโยชน์ไม่สะเทือนเขาเลยสักนิด จึงฮึดฮัดแสร้งไม่สนใจเขาอีก

            รถม้าหยุดนิ่งก่อนเข้าหมู่บ้านที่ส่วนมากเป็นกระโจมขนาดใหญ่ ซุนหลวนคุนช่วยจับแต่งเสื้อผ้าของหรูซื่อให้เรียบร้อยก่อนจะก้าวลงจากรถม้าไปก่อนแล้วจึงยื่นมือไปประคองนางลงตามมา  ท่าทางเอาใจใส่นี้ทำให้ลี่หย่ากำแส้ม้าในมือแน่นแต่ยังคงฝืนยิ้มออกมา

            “ดีใจที่เห็นพวกท่านมาเยือนถึงที่นี่”  ลี่หย่าเอ่ยออกมาแต่อดกวาดตามองหญิงสาวข้างกายแม่ทัพหนุ่มไม่ได้  ซุนหลวนคุนคิดจะใช้ร่างกายตัวเองบดบังสายตาของลี่หย่า แต่หรูซื่อกลับก้าวเท้าออกมาด้านหน้าพร้อมรอยยิ้มและยื่นถุงผ้าใบน้อยให้

            “เดินทางมากะทันหัน ไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรมามอบให้ เมื่อคืนข้าเย็บถุงเงินตั้งใจมอบให้แม่นางลี่หย่า ของเล็กน้อยนี้ หวังว่าแม่นางจะรับไว้”

            “ถุงเงินหรือ? ข้าชอบ”  ลี่หย่ายื่นมือไปรับอย่างไม่เกรงมารยาทและไม่สนใจสายตาดุดันของแม่ทัพซุน นางคว้ามือของหรูซื่อแล้วใช้ร่างแทรกกลางระหว่างสองสามีภรรยา พาหรูซื่อเดินนำหน้าออกมา

            “เจ้ามาจากเมืองหลวงคงไม่เคยเห็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่เช่นนี้สินะ”

ลี่หย่ากำแส้ในมือมั่นและอีกมือจับข้อมือของหรูซื่อด้วยท่าทีสนิทสนม แม้จะสนทนากับหรูซื่อแต่แอบปรายตามองทางแม่ทัพซุนเป็นระยะ ๆ 

            “ใช่” หรูซื่อตอบไปตามจริง แม้นางไม่มีความทรงจำก่อนหน้านี้เหลืออยู่ แต่นางรู้สึกได้ว่าตนเองไม่เคยเห็นอะไรเช่นนี้มาก่อน ไม่ใช่เพียงทุ่งหญ้ากว้างสุดสายตา แต่เป็นความรู้สึกอิสระเสรีอย่างที่ไม่เคยสัมผัส หรือก่อนหน้านี้ นางใช้ชีวิตในกรอบจารีตของกุลสตรี จึงรู้สึกชื่นชอบที่นี่มากทั้งที่เพิ่งเคยมาครั้งแรก

            “พวกเราชาวเปียนเจียงเชี่ยวชาญเรื่องม้า เด็กตัวเล็ก ๆ ก็ขี่ม้าเป็นแล้ว รวมทั้งสตรี ไม่รู้ว่าเจ้าชอบม้าแบบไหน”

            “ข้าไม่มีความรู้เรื่องม้า” นางหัวเราะเสียงใสดุจระฆังเงิน สายตามองไปที่คอกม้า เด็กน้อยขี่ม้าตัวเล็กดูน่าสนุก  “แต่ม้าของแม่นางลี่หย่าดูสง่างามและปราดเปรียวมากจริง ๆ ”

            “เรียกข้าลี่หย่าก็พอ”

นางไหวไหล่เล็กน้อยแล้วปล่อยมือจากข้อมือเรียวเล็ก ยกมือขึ้นผิวปากส่งสัญญาณ คนที่อยู่หลังม้าพยักหน้าให้กันแล้วควบม้าผ่านหน้าหรูซื่อที่ยืนเกาะคอกม้าอยู่  สีหน้าตื่นเต้นไร้เดียงสาราวเด็กเล็ก ๆ ขับเน้นความงามให้เด่นชัดบนใบหน้า ดึงดูดสายตาของบุรุษหลายคนในบริเวณนั้น แต่พวกเขาก็ต้องรีบเบือนหน้าไปทางอื่นเมื่อเห็นสายตาดุดันและไอสังหารที่แผ่กระจายจากแม่ทัพร่างใหญ่ผู้นั้น

            สตรีบนหลังม้าสามสี่คนควบม้าแสดงลีลาชวนตื่นตาตื่นใจ หรูซื่อตบมือชื่นชม แววตาจับจ้องเพียงภาพการแสดงของชาวเปียนเจียง มิได้รับรู้เลยว่าบุรุษที่ยืนด้านหลังสีหน้าดำคล้ำมากเพียงใด  ใบหน้างดงามแย้มยิ้ม นางหันมามองเขาด้วยรอยยิ้มและดวงตาเป็นประกาย ทำเอาใจแม่ทัพหนุ่มละลายไม่กลายดุนาง ทั้งที่ก่อนหน้านี้นางสัญญาว่าจะเชื่อฟังเขาแท้ๆ เขาทำได้เพียงยื่นมือไปกระชับเสื้อคลุมกันลมให้นาง มิดชิดขึ้นเท่านั้น

            “ประเดี๋ยวจะมีการแข่งยิงธนูบนหลังม้า ไม่ทราบว่าท่านแม่ทัพซุนจะให้เกียรติร่วมสนุกกับพวกเราชาวเปียนเจียงได้หรือไม่”

            “ชาวเปียนเจียงเชี่ยวชาญเรื่องยิงธนูบนหลังม้า ข้าหรือจะกล้าประลองกับพวกเจ้า”

            “ฝีมือท่านแม่ทัพเลื่องชื่อขนาดไหน ผู้ใดก็ย่อมรู้ หรือว่าของรางวัลของพวกข้าถ้อยค่าเกินกว่าท่านจะรับไว้”

            “ของรางวัลอะไรหรือ?”  หรูซื่อถามด้วยแววตาตื่นเต้น

            “ลูกแพะ”  ลี่หย่ายิ้มแล้วชี้ให้หรูซื่อดู “ลูกแพะสีขาวน่ารัก สำหรับพวกท่านอาจไม่มีราคา แต่สำหรับพวกเรามีค่ามากไม่น้อยไปกว่าม้าเลยทีเดียว”

            “ลูกแพะ!”  หรูซื่อร้องขึ้นราวเด็กน้อย “ท่านพี่...ลูกแพะน่ารักมาก”

            เสียงสูดลมหายใจลึกก่อนเอ่ยคำสั้น ๆ ออกมา เพียงคำเดียวทำให้หรูซื่อยิ้มกว้างด้วยความดีใจ นางมั่นใจว่าลูกแพะน้อยต้องเป็นของนาง

            “แขกมาเยือนยังไม่ได้ดื่มน้ำสักถ้วย เจ้าก็ท้าแข่งแล้วหรือลี่หย่า”

            “ท่านปู่”   ลี่หย่าฮึดฮัดแต่เก็บอาการไม่พอใจไว้

            ซุนหลวนคุนประสานมือคารวะบุรุษวัยหกสิบที่เดินเข้ามาใหม่

หรูซื่อย่อกายคารวะอย่างอ่อนน้อม ผู้เฒ่าลี่พยักหน้ารับ

            “แม่ทัพซุนให้เกียรติมาถึงที่นี่ เชิญไปดื่มชาที่กระโจมข้าเถิด” 

            แม่ทัพหนุ่มพยักหน้ารับ เขาเอียงหน้าไปหวังจะบอกให้หรูซื่อตามไปด้วย ทว่าลี่หย่ากลับโอบไหล่ของหรูซื่อไว้ก่อน

            “เจ้าจะทำอะไร”  ซุนหลวนคุนถามด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด หากเป็นผู้อื่นคงเข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้นแล้ว

            “แค่พานางไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”  แม้ลี่หย่าหวาดหวั่นกับท่าทีของเขาแต่ยังฝืนยิ้มยียวนให้ “นางให้ถุงเงินข้า ข้าจะตอบแทนด้วยเสื้อผ้าที่งดงามที่สุดของเปียนเจียง”

            หรูซื่อแม้จะดูไร้เดียงสา แต่นางกลับรู้ได้ว่าลี่หย่ากันนางออกมาเพราะมีเรื่องที่บุรุษต้องสนทนากัน นางจึงพยักหน้ารับแล้วเกาะแขนลี่หย่า

            “ไปสิ ข้าอยากลองใส่เสื้อผ้าของพวกเจ้าดูบ้าง”  นางสบตากับสามีที่ทำหน้าตาไม่พอใจอยู่ “ท่านไปก่อนเถอะ ประเดี๋ยวข้าตามไป”

            “ได้” เขาตอบอย่างไม่เต็มใจนักและเดินตามผู้เฒ่าลี่มาที่กระโจมขนาดใหญ่ ผู้เฒ่าลี่เชื้อเชิญให้นั่งลงแล้วพยักหน้าให้ชายผู้หนึ่งที่รอรับใช้อยู่ก่อนแล้วรินน้ำชาให้  เมื่อรินน้ำชาเสร็จจึงค้อมเอวออกไปอย่างเงียบๆ

            “ลี่หย่าเป็นกำพร้า ขาดทั้งพ่อและแม่ มีเพียงข้าที่เลี้ยงดูนาง นิสัยนางก้าวร้าวเอาแต่ใจก็เพราะข้าตามใจนางเกินไป ขอแม่ทัพซุนอย่าได้ถือสา”

            “ผู้เฒ่าลี่กล่าวเกินไปแล้ว”  เขารับน้ำชามาดื่ม “ที่มาวันนี้...”

            “ข้ารู้”  ชายวัยหกสิบพยักหน้ารับก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ  “ข้าอยู่มาถึงทุกวันนี้ พบเห็นเรื่องราวมากมาย บุรุษหนุ่มที่ทุ่มเทเช่นท่านนั้นหาได้ยากยิ่ง แต่ท่านก็ควรรู้ว่าข้าไม่อาจสนับสนุนท่านได้อย่างเต็มที่”

            “ข้าเข้าใจ”  เดิมทีเขาเคยเข้ามาพูดคุยกับผู้เฒ่าลี่หลายครั้ง ทั้งเกลี่ยกล่อมและขู่บังคับให้เข้าร่วมกับกองทัพของเขา ชนเผ่าเร่รอนไม่ปักหลักที่ใดนานนัก แต่ถูกปฏิเสธทุกครั้ง ไม่เพียงแต่การฝึกม้าที่ยอดเยี่ยม ฝีมือการขี่ม้าและต่อสู้บนหลังม้าก็ไม่ด้อยไปกว่าผู้ใด นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ แต่รู้ดีว่าไม่อาจฝืนใจบังคับได้ จึงทำได้เพียงเจรจาซื้อม้าเท่านั้น

            “แต่ถ้าเราได้เกี่ยวดองเป็นญาติกัน ข้าก็สามารถสนับสนุนท่านแม่ทัพได้เต็มที่”

            “เรื่องนั้น...ข้าลั่นวาจาไว้แล้ว จะมีหรูซื่อเป็นภรรยาเพียงผู้เดียว”  

            “แต่ข้าได้ยินว่าท่านแม่ทัพแต่งภรรยามาหลายปียังไร้บุตร ท่านไม่คิดรับภรรยารองหรือ?”

            “นั้นเป็นปัญหาของข้า” น้ำเสียงของเขาแฝงความไม่พอใจหลายส่วน “และข้ายังยืนยันคำเดิมจะไม่รับภรรยารองหรืออนุ”

            ผู้เฒ่าลี่ยกน้ำชาขึ้นดื่มอย่างใจเย็น  อาจเพราะมีหนวดเคราสีขาวปกคลุมจึงทำให้ไม่เห็นรอยยิ้ม ผู้เฒ่าลี่ไม่อยากทำให้แขกต้องหงุดหงิดรำคาญใจจึงเปลี่ยนเรื่องสนทนาไปเป็นเรื่องม้าที่เคยตกลงซื้อขายกันก่อนหน้านี้  เดิมทีซุนหลวนคุนเป็นบุรุษที่ใจเย็น แต่ครั้งนี้เขาค่อนข้างกังวลใจเพราะภรรยาตัวน้อย ถูกลี่หย่าแยกตัวไปราวครึ่งชั่วยามแล้ว ยังไม่โผล่หน้ามา เขาคิดจะลุกขึ้นไปตามหานาง ทว่าลี่หย่าก็จูงหญิงสาวในชุดชาวเปียนเจียงเข้ามาก่อน เสียงเครื่องประดับเงินกังวานทุกครั้งที่นางก้าวเดิน