Chapter 19. ร้อนแรง

            “ตรงนี้ของข้า...มัน...แฉะและร้อนมาก” นางพูดพลางบดสะโพกกับแก่นกายที่มันวาวด้วยคราบน้ำลายของนาง 

            ได้ยินคำพูดที่ไม่คิดว่านางจะกล้าพูด กลับทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นรัวและรอคอย เขามองนางที่ค่อยๆ ยกยกสะโพกขึ้นเพื่อให้แท่งหยกของเขาเข้าในร่องรัก  หรูซื่อแหงนหน้าครางกระเส่า มังกรตัวเขื่องมุดเข้าถ้ำไปสุดทางแล้ว นางยกมือลูบไล้ทรวงอกตนเองเบาๆ ก่อนค่อยๆ ขยับสะโพกขย่มโยก

มีแต่สวรรค์ที่รู้ว่าเขาทรมานเพียงใด

            เป็นความทรมานอันแสนหวาม  

            อาจเพราะฤทธิ์สุราและความปรารถนาในส่วนลึกของจิตใจ นางเป็นฝ่ายควบขี่เขาราวกับเขาเป็นม้าป่าที่นางต้องปราบพยศ เหงื่อไหลซึมทั่วร่าง ลมหายใจผ่าวร้อน นางได้แต่ส่งเสียงครวญครางเร่งเร้าพาตนเองไปถึงแดนสวรรค์  ร่องรักของนางบีบรัดทำเอาบุรุษที่อยู่ด้านล่างถึงกับคำรามออกมา เขารับรู้ว่านางไปถึงจุดสุขสมแล้วจึงยันตัวเองขึ้นนั่ง กอดเอวนางแล้วเป็นฝ่ายเด้งสะโพกสวนขึ้น ทำให้ร่างนางกระเด็นกระดอนตามแรงกระแทก  นางสะบัดศีรษะไปมา บดเบียดทรวงอกกับแผ่นอกของเขาบรรเทาความเสียวซ่านที่ได้รับ

            “ข้าชอบ” นางสารภาพอย่างสิ้นอาย

            “แรงกว่านี้ได้หรือไม่”   เขาถามและนางพยักหน้ารับเป็นคำตอบ ในห้องจึงเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังระรัวขึ้นเคล้ากับเสียงเตียงลั่น

            “ลึกกว่าได้หรือไม่” 

            หรูซื่อได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก นางไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่แล้ว แทบสำลักความเสียวซ่าน เขาถอดแก่นกายออกแล้วจับตัวนางหมุนเปลี่ยนท่า  คว่ำนางลงแล้วยกสะโพกขึ้นในท่าหมอบคลาน แต่หรูซื่อไม่มีแรงแม้แต่ยันกายจึงฟุบหน้ากับที่นอน ปล่อยให้เขาจับเอวนางขึ้นแล้วสอดใส่เข้ามาอีกครั้ง

            เขาก้มมองกลีบเนื้ออ่อนที่ดูดกลืนแท่งเอ็นของเขาไปจนหมดสิ้น เมื่อขยับเคลื่อนไหวก็เห็นน้ำหวานหลั่งออกมาเปื้อนเปรอะต้นขา เขาส่งตัวตนเข้าไปจนสุดแล้วดึงออกเกือบสุดก่อนกดกลับเข้าไปใหม่ ซ้ำแล้วซ้ำแล้ว สลับกับโยกเอวบดจุดเสียวซ่านให้นาง สลับกับยื่นมือไปนวดคลึงทรวงอกที่รู้สึกได้ว่ามันเริ่มขยายใหญ่ขึ้นหลังจากถูกเขาเคี่ยวกรำมาหลายครา   ชายหนุ่มปรนเปรอให้ภรรยาตัวน้อยอิ่มเอมในรสรัก ทำให้นางเกร็งกระตุกไปอีกครั้งและหวีดร้องอีกหน

            “ขอข้าอีก”   

ทุกครั้งที่ร่วมรัก เขาทะนุถนอมด้วยเกรงว่านางจะหวาดกลัวเขา จึงไม่เคยทำอะไรสุดเรี่ยวแรงขนาดนี้ อาจเพราะครั้งนี้นางเปิดเผยความต้องการของนางอย่างหมดจิตหมดใจ เขาจึงกล้าเก็บเกี่ยวความสุขจากนางได้เต็มที่

            หรูซื่อได้แต่ครางจนเสียงแหบแห้ง ร่างสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกกระทั้น ไม่ว่าเขาจะพลิกตัวนางไปท่าใด นางก็ตอบรับด้วยความเต็มใจ จวบจนเขาแหงนหน้าคำรามพร้อมทั้งปลดปล่อยธารรักอุ่นร้อนในกายนางพร้อมกับนางที่เกร็งกระตุกไปอีกครา

            คราวนี้นางสิ้นเรี่ยวแรงแล้วจริงๆ ปล่อยให้ชายหนุ่มเป็นฝ่ายผละไปหยิบผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้นาง ซุนหลวนคุนได้ยิ้มบางๆ ฟังเสียงแมวป่าคือร่างเป็นแมวน้อยร้องแผ่วอย่างพอใจ ที่ได้รับการปรนนิบัติอย่างดี หลังจากสวมเสื้อผ้าให้นางเรียบร้อยแล้ว เขาจึงปีนขึ้นเตียงนอนเคียงข้าง นางวาดแขนโอบกอดแล้วปีนป่ายขึ้นนอนหนุนแผ่นอกอุ่นของเขา ราวกับว่าหมอนที่ดีที่สุดของนางคือร่างอุ่นของเขาเอง  เขาจับมือนางวางบนอกซ้ายตำแหน่งหัวใจของเขาแล้วพึมพำเบาๆ

            “ซื่อเอ๋อร์ ... ข้าปรารถนาจะอยู่เคียงข้างเจ้าไปจนจนแก่เฒ่า แต่ถ้าไม่มีวันนั้น ก็ขอให้เจ้ารับรู้ไว้ว่า ตำแหน่งนี้ในใจข้าคือเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น”.

            กว่าหรูซื่อจะตื่นได้ก็สายเอาการอยู่ หนำซ้ำยังต้องให้สามีผู้เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ปรนนิบัติ ยกน้ำให้ล้างหน้าและยังช่วยผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า แปรงผม รวมทั้งยกสำรับอาหารเช้าเข้ามาให้ด้วยตนเอง

            “ยังจะยิ้มอีก”  นางดุเขาทั้งที่อีกฝ่ายป้อนโจ๊กให้นางอยู่

            ซุนหลวนคุนไม่อาจหุบยิ้มได้จริงๆ ยิ่งนางทำหน้าบึ้งตึงกลับยิ่งน่าเอ็นดู นึกถึงเหตุการณ์ที่นางได้สติตื่นขึ้นมาเห็นทั่วร่างของเขามีรอยขบกัดจากฟันขาวเป็นระเบียบของนางแล้ว นางอับอายมุดผ้าห่มไม่ยอมรับว่าความจริงว่าตนเองได้เป็นฝ่ายปลุกปล้ำสามี

            “ข้าจะไม่ดื่มเหล้าอีกแล้ว” นางบ่นพึมพำ ร่างกายเหมือนจะหลุดออกมาเป็นชิ้นๆ แต่ไฉนสามีของนางกลับดูระรื่นกว่าปกติ อันที่จริงนางไม่ต้องการให้ผู้อื่นรู้ว่าแม่ทัพซุนต้องลดตัวมาเป็นคนยกน้ำล้างหน้าให้นาง แต่นางไร้เรี่ยวแรง จะว่าไป เขาเป็นตัวต้นเหตุ ให้เขาดูแลนางก็ถูกต้องอยู่แล้ว

            “เจ้าจำไม่ได้หรือว่า เมื่อคืนเจ้าบอกกับลี่หย่าว่าชอบเหล้าหมักของที่นี่มาก เช้านี้ลี่หย่าเตรียมไว้ให้หลายสิบไหเชียวนะ”

            “หา!”   หญิงสาวถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับ นางทำเรื่องน่าอับอายไว้มากมายเหลือเกิน แล้วนางจะกล้าโผล่หน้าออกจากกระโจมได้อย่างไร

            “กินข้าวเถิด ประเดี๋ยวเราต้องกลับกันแล้ว จะเถลไถลอีกไม่ได้แล้วนะ”

            “ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะท่านพี่นั้นแหละ” นางยื่นปากใส่ ให้ตายอย่างไรนางก็ไม่มีวันยอมรับความผิดนี้

            ซุนหลวนคุนได้แต่ยิ้มรับ เขายอมได้ทุกสิ่งขอแค่นางมีความสุขก็พอ หลังจากช่วยป้อนโจ๊กให้นางแล้วออกไปสั่งการผู้ติดตามให้เตรียมความพร้อมเพื่อเดินทางกลับ

            หรูซื่ออิดออดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงยอมก้าวออกมาจากกระโจม นางแสร้งทำเป็นไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่มองมาพร้อมยิ้ม คงเพราะเมื่อคืนนางทำเรื่องอับอายไว้มาก แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่มีความสุข นางอาจจะจดจำเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ นางจะทะนุถนอมสิ่งเหล่านี้ไว้ให้ดี แม้มีบางสิ่งรบกวนจิตใจ แต่นางจะไม่ยอมให้สิ่งใดมาบั่นทอนความสุขเหล่านี้ของนาง

            เหล่าทหารที่ติดตามมาต่างหยอกล้อพูดคุยกันสนุกสนานแต่เมื่อเห็นแม่ทัพเดินเข้ามาก็หยุดเงียบไปทันที ซุนหลวนคุนเพียงพยักหน้ารับเล็กน้อยแล้วหันไปคุยกับปาปังที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ปาปังเกรงว่ารถม้าของแม่ทัพซุนจะนำสัมภาระกลับไปไม่หมดจึงให้คนเตรียมเกวียนเพิ่มอีกหนึ่งหลัง  หรูซื่อที่เดินตามมาทีหลังเห็นเข้าก็อ้าปากค้าง

            “นี่...นี่มันอะไรกัน”

            “ก็ของๆเจ้าทั้งนั้นแหละ”  ลี่หย่าตอบแล้วเดินเข้ามาใกล้ กวาดสายตามองทั่วร่างของหรูซื่อแล้วกระทืบเท้าไม่พอใจทำเอาหรูซื่องุนงงแล้วค่อยๆ สืบเท้าไปหลบหลังสามี ลี่หย่าเห็นท่าทีถอยหนีก็หงุดหงิดยื่นมือไปจับข้อมือเรียวเล็กแล้วพาเดินไปที่เกวียน

            “นี่! เจ้าลูกแพะของเจ้า ข้ากลัวมันเหงาเลยเอาให้เจ้าไปสองตัว แล้วก็นี่เหล้ามักที่เจ้าชอบ ข้าเตรียมให้เจ้าห้าสิบไห แล้วยังมีผ้าปักที่เจ้าต้องการ ข้ากวาดมาเท่าที่หาได้มีแค่นี้ เอาไว้คราวหน้า ข้าเข้าเมืองเมื่อไหร่จะเอาไปฝากเจ้าอีก”

            ‘มากมายเกินไปแล้ว’

            หรูซื่อคิดจะปฏิเสธ นางไม่คิดว่าลี่หย่าสรรหาสิ่งที่นางชอบมาให้นางมากขนาดนี้  ที่ผ่านมานางคิดว่าลี่หย่าไม่ชอบนางเสียอีก  ซุนหลวนคุนรู้ว่าหรูซื่อขี้เกรงใจจะปฏิเสธจึงรีบเอ่ยขอบคุณขึ้นก่อน

            “พวกเราต้องรีบเดินทาง ฝากลาหัวหน้าเผ่าและผู้เฒ่าลี่ด้วย” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยแล้วยื่นมือไปจับท่อนแขนของปาปังตามธรรมเนียมของเปียนเจียง

            “ถ้าเจ้าเข้าเมืองเมื่อไหร่ แวะไปเยี่ยมข้าได้นะ จวนแม่ทัพยินดีตอนรับเสมอ”

            “แน่นอน ข้าต้องไปพบเจ้าอยู่แล้ว”

            “ลี่หย่า”  ปาปังอดปรามไม่ได้ “เจ้าก็รู้ว่านาง...”

            “ข้ารู้!” ลี่หย่าตวาดออกมา แล้วยื่นมือไปบีบมือของหรูซื่อแน่น “พวกเราชาวเปียนเจียงเป็นคนจริงใจ รู้สึกเช่นไรก็แสดงออกไปเช่นนั้น เจ้าคงไม่ถือสาข้าใช่ไหม”

            “ข้าเข้าใจดี” หรูซื่อตบหลังมือของลี่หย่าเบาๆ นางไตร่ตรองดีแล้วจึงเอ่ยขึ้น “แต่ข้าก็อยากให้เจ้ารู้ว่า ข้าไม่อาจแบ่งปันสามีกับหญิงอื่นได้”