Chapter 24. ข้ารู้แล้ว

ดวงตาดุจพญาเหยี่ยวจ้องมองยังร่างของหรูซื่อยืนโงนเงน เขาไม่อาจไปหานางได้ในเวลานี้  จึงส่งสายตาไปทางหวงอี้  หวงอี้เห็นฮูหยินท่านแม่ทัพมาก็รีบกระโจนลงไปด้านข้าง วิ่งเร็วๆ ไปหาทันที

“ฮูหยิน เชิญทางนี้ขอรับ” หวงอี้พยายามใช้ร่างกายของตนบดบังภาพน่ากลัวนั้น พลางสงสายตาตำหนิยังไปยังทหารที่นำฮูหยินมาที่นี่  

หรูซื่อได้แต่ฝืนใจ ก้าวเท้าไม่มั่นคงนัก แต่ก็เดินไปตามทางที่หวงอี้ไปยังกระโจมของแม่ทัพซุน   

“ฮูหยินโปรดรอที่นี่สักครู่ ท่านแม่ทัพกำลังสอบสวนสายลับ เสร็จธุระแล้วจะรีบมาหาขอรับ”

“ข้ารู้แล้ว เจ้าไปเถิด”

“ด้านนอกมีทหารยามคอยเฝ้า หากฮูหยินต้องการสิ่งใด เรียกใช้พวกเขาได้”

หรูซื่อได้แต่พยักหน้ารับ เมื่อหวงอี้ออกไปแล้ว นางก็ผ่อนลมหายใจออกมา เพราะอะไรนางจึงพาตัวเองไปเห็นภาพน่ากลัว หรือเพราะเสียงร้องโหยหวนนั้น สะกิดความทรงจำที่พร่าเลือนของนาง

หญิงสาวรู้สึกลำคอแห้งผากจึงกวาดตามองหากาน้ำชา ทว่าเมื่อเดินเข้ามาด้านในกระโจมจึงพบโต๊ะทรายที่บ่งบอกตำแหน่งต่าง ๆ รวมทั้งหุ่นม้าและหุ่นทหาร  หรูซื่อสาวเท้าเข้าไปดูใกล้ๆ เดินวนรอบโต๊ะทราย ราวกับคุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้เป็นอย่างดี

‘เจ้าดูแผนที่ทหารเป็นหรือ?’

น้ำเสียงเอ่ยถามไม่ได้ถากถางหรือชื่นชม เด็กหญิงตัวน้อยเอียงคอมองแล้วเชิดปลายคางขึ้น

‘แค่โต๊ะทรายแค่นี้ ข้าเคยเรียนเคยศึกษามามากแล้ว’   เพราะตัวนางเล็กจึงต้องยืนบนเก้าอี้จึงจะมองได้ถนัด ‘กลศึกข้าก็รู้จัก ให้ข้าหลับตาก็ท่องจำตำราพิชัยยุทธ์ได้’

‘แค่ท่องจำ จะใช้ได้จริงรึ’

‘แน่นอนว่าแค่ท่องจำไม่มีประโยชน์ ต้องเข้าใจจึงจะใช้งานได้จริง’ นิ้วเล็ก ๆ ชี้ไปยังรอยขาดบนแขนเสื้อ ‘เช่นเดียวกับการเย็บปัก เพื่อซ่อนรอยชำรุดก็ต้องเลือกใช้ลวดลายที่เหมาะสม’

‘ลึกซึ้งยิ่งนัก เจ้าชื่ออะไร’

‘หรูซื่อ’ เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความภูมิใจ ‘ข้าแซ่หลิวนามหรูซื่อ บุตรสาวคนเดียวของราชครูหลิว’

น้ำเสียงที่แฝงความเย่อหยิ่งทำให้ชายหนุ่มหัวเราะ

‘เด็กน้อย ปีนี้เจ้าอายุเท่าใดกัน’

‘ข้าสิบเอ็ดปีแล้วนะ ไม่ใช่เด็กแล้ว’

‘อายุเท่านี้ น้องสาวน้องชายข้ายังวิ่งเล่นจับตั๊กแตนอยู่เลย’

‘จับตั๊กแตน?’ นางเอียงคอมองเขา ‘ไม่เรียนหนังสือรึ ไม่ฝึกคัดอักษร ดีดพิณหรือเขียนโคลงกลอนหรือ?’ 

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ล้วงมือไปหยิบมีดสั้นออกมาจากอกเสื้อแล้วฉวยโอกาสที่นางยังไม่ได้คำตอบจากเขา ตัดปอยผมของนางไปเล็กน้อย

‘เจ้าทำอะไร’

‘สักวันเจ้าจะรู้เอง’

‘ประเดี๋ยวก่อน เจ้าชื่ออะไร’

‘ซุนหลวนคุน’ เขาตอบ

 ‘จำแช่ของข้าให้ดี วันหน้าข้าจะให้เจ้ามาใช้แซ่เดียวกับข้า’

“หรูซื่อ”

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว นางหันขวับมองเจ้าของเสียงกระด้าง สายตาคมปลาบนั้นทำให้นางก้าวถอยหลังจนไปชิดชั้นวางตำรา ซุนหลวนคุนเห็นท่าทางถอยหนีถอนหายใจ และไม่คิดก้าวเข้าไปใกล้อีก

“มาหาข้าถึงที่นี่ มีเรื่องด่วนอะไรหรือ?”

“ข้า...ข้า...”  นางอึกอัก  ตอนมาคิดเพียงแค่ต้องมาเจอเขา แต่เมื่อเขายืนตรงหน้า นางกลับไม่กล้าพูดอะไร มือไม้ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ใด พลันนึกได้จึงหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้เขา

“ข้าเพิ่งปักเสร็จ แต่ใจร้อนเกินไปรีบเอามาให้ท่านแม่ทัพถึงที่นี่”

‘ท่านแม่ทัพ’

ซุนหลวนคุนเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่แสร้งไม่เห็นความผิดปกติใดๆ ยื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้าปักลายนกเป็ดน้ำคู่ มุมปากปรากฏรอยยิ้มบางเบา

“ไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน”

หญิงสาวรีบสาวเท้าออกมา ทว่าเดินผ่านร่างสูงใหญ่ได้เพียงครึ่งก้าวก็ถูกเขาเรียกไว้ก่อน

“หรูซื่อ”

            นางมิได้ขานรับเพียงแค่เอี้ยวหน้ามองเขาเล็กน้อย  

            “กลับบ้านดี ๆ”

            ได้ยินน้ำเสียงเจือความปวดร้าว ทำให้หรูซื่อหันหน้ามาสบตากับชายหนุ่ม นางพยักหน้ารับแล้วรีบเดินออกไปโดยเร็ว  ซุนหลวนคุนรับรู้ว่านางออกไปแล้วจึงคลี่ผ้าเช็ดหน้าออกดูด้วยแววตาหมองเศร้า

            ‘นาง...นางคงจำอะไรได้บ้างแล้วสินะ’

            เวลาของเขาคงใกล้หมดลงแล้ว.

            นางหวงฝูถอนหายใจหนักหน่วง ตอนเช้ายังเห็นร่าเริงดี เหตุใดกลับมาถึงได้มีสีหน้าอมทุกข์ถึงเพียงนี้

            “ป้าหวงฝูกลับไปพักผ่อนเถิด เข่าท่านไม่ค่อยดี อากาศหนาวระวังจะปวดเข่า”

            “เจ้าค่ะ”  นางอึกอักครู่หนึ่งก่อนเอ่ยถาม “ฮูหยินมีเรื่องใดไม่สบายใจ แม้ป้าจะเป็นเพียงบ่าวรับใช้ แต่ถ้าช่วยแบ่งเบาความทุกข์ได้ก็ยินดีช่วยสุดกำลัง”

            “ไม่มีอะไรหรอก ข้าเหนื่อยนิดหน่อย อาบน้ำแล้วก็จะเข้านอน ป้าหวงฝูกลับไปก่อนเถิด ข้าอยากอยู่คนเดียว”

            นางหวงฝูเห็นว่าฮูหยินอยากอยู่ลำพังจึงไม่เซ้าซี้อีก นางเดินออกมาเงียบๆ ทว่าที่นอกประตูมีร่างบุรุษสูงใหญ่ยืนอยู่นานแล้ว

            “ท่านแม่ทัพ”

            “ฮูหยินกินข้าวหรือยัง” ซุนหลวนคุนถามเสียงเรียบ

            “กินแล้วเจ้าค่ะ แต่ไม่มากนัก”

            “มีไข้ไม่สบายหรือไม่”

            “เท่าที่เห็นไม่มีอะไรเจ้าค่ะ นอกจาก...เหมือนฮูหยินมีเรื่องไม่สบายใจ”

            “เข้าใจแล้ว เจ้าไปพักผ่อนเถอะ”

            “เจ้าค่ะ”

            แม่ทัพหนุ่มยืนนิ่งงันอยู่หน้าประตูเรือน ไม่มีผู้ใดคาดเดาความคิดของแม่ทัพได้ บรรดาองครักษ์ลับที่เร้นกายอยู่โดยรอบ พลอยรู้สึกกดดันไปด้วย แต่ทุกคนเข้าใจไปว่า ฮูหยินคงขวัญเสียจากการได้เห็นคนถูกทรมาน  หรืออาจะรวมถึงเรื่องฮูหยินลอบพบชายผู้นั้น  แน่นอนว่าเรื่องสำคัญนี้ย่อมอยู่ในสายตาและรายงานให้แม่ทัพซุนล่วงรู้แล้ว  พวกเขามีหน้าที่ทำตามคำสั่ง แม้สงสัยแต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยถาม หลังจากจับจางหยินเซ่อกับบ่าวที่ติดตามรับใช้มาคุมตัวในเรือนหลังนั้น ท่านแม่ทัพไม่ได้สั่งให้พวกเขาทรมานจางหยินเซ่อ เพียงแค่จำกัดบริเวณมิให้ออกไปไหน จางหยินเซ่อมีอาการบาดเจ็บหลงเหลืออยู่ก็ส่งหมอทหารมารักษาจนแข็งแรงดีและปล่อยตัวไป เพียงแค่ให้พวกเขาติดตามอยู่ห่างๆ จางหยินเซ่อยังไม่ไปไหน คอยวนเวียนพยายามหาทางพบฮูหยินแม่ทัพซุนให้ได้ พวกเขาได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้กับตัว

            ซุนหลวนคุนถอนหายใจหนักหน่วง

ช้าเร็วก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริง  จะหลบหลีกไปอย่างไรก็ไม่พ้น

            เมื่อตัดสินใจได้ ชายหนุ่มก็ผลักบานประตูเข้ามาอย่างเงียบ ๆ  เขากวาดตามองหานาง เพียงแวบเดียวก็พบเงาร่างเคลื่อนไหวหลังฉากกั้น  หญิงสาวเหม่อลอยจึงไม่รู้ว่ามีคนเข้ามา และไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองไหล่ลาดที่โผล่พ้นผิวน้ำของนาง

            “น้ำอุ่นพอดีหรือไม่”

            “อ๊ะ!”   

หรูซื่อสะดุ้งแต่ยังไม่ทันหันกลับมามอง มือใหญ่สองข้างก็กดไหล่นางให้นั่งในอ่างอาบน้ำเช่นเดิม  นางรู้สึกหวาดหวั่นมากกว่าเขินอาย ทำได้เพียงห่อไหล่และยกมือขึ้นปิดบังบัวคู่งามที่ปริ่มน้ำ ปลายนิ้วของชายหนุ่มนวดคลึงไหล่ที่ตึงและเกร็งให้ผ่อนคลาย โดยไม่รู้ว่าการแสดงความใกล้ชิดนี้ทำให้หรูซื่อยิ่งเกร็งตัวต่อต้าน

“ไปตลาดมาเป็นอย่างไรบ้าง ได้ของที่ต้องการครบหรือไม่”

“คะ...ครบ...ครบเจ้าค่ะ”

“ทำให้เจ้าต้องลำบาก เตรียมของขวัญส่งกลับไปที่บ้านแล้ว”

“ไม่...ลำบากเจ้าค่ะ” 

 จิตใจของนางจดจ่อที่ปลายนิ้วที่คืบคลานจากไหล่มาแตะรอบลำคอของนาง  ความหวาดกลัวถึงขั้นเผลอกลั้นลมหายใจ หากเขาออกแรงเพียงนิดเดียว ก็ทำให้กระดูกคอหักได้ นางคงยังไม่ทันรู้ตัว ความตายก็มาเยือนแล้ว  ราวกับครั้งหนึ่งเขาเคยบีบคอนาง เพียงแค่นางไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงยอมปล่อยนาง ทั้งที่รู้ว่านางจะหนีไปกับชายอื่น และถ้าครั้งนั้นนางฟื้นขึ้นมาแล้วจดจำได้ทุกอย่าง เขาจะทำอย่างไร สิ่งที่เขาทำนั้น จริงใจกับนางอย่างแท้จริง หรือเพียงหวังได้รับการสนับสนุนจากบิดาของนาง

เขารู้สึกกับนางอย่างไรกันแน่

            นางสับสนไปหมด นางอยากรู้ความจริง พอๆ กับอยากได้ความทรงจำกลับคืน

“เจ้าอย่าแช่น้ำนานนัก น้ำเริ่มเย็นแล้ว ประเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”