Chapter 26. รักข้าได้ไหม

“หรูซื่อ... คนที่ข้าผิดด้วยมากที่สุดคือเจ้า เวลานี้แล้วเจ้าอาจไม่เชื่อคำพูดของข้าอีก แต่ทุกสิ่งที่ข้าทำล้วนทำด้วยความจริงใจ”

“ข้าเชื่อท่านได้หรือไม่”

“สิ่งนั้นข้าตอบไม่ได้”

นางเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แววตาคู่นี้หม่นเศร้าเหมือนวิญญาณเร่ร่อน โดดเดี่ยวและอ้างว้าง นางรู้สึกได้ว่าเขาพูดไม่หมด แต่กลับเชื่อถ้อยคำของเขาหมดจิตหมดใจ

“ท่านจะทำทุกอย่างที่ข้าขอได้ไหม”

“ถ้าทำได้ ข้ายินดี”

นางมองริมฝีปากเขาแล้วเอ่ยเสียงแผ่วจนเขาแทบไม่ได้ยิน

“ระ..รัก...ขะ..ข้า..”

“?”

แม้ได้ยินชัดแต่เขาไม่มั่นใจว่าตัวเองจะเข้าใจถูก

“รักข้า”  นางเพิ่มน้ำเสียงขึ้นอีกนิดแล้วสบตากับเขา  “ท่านรักข้าได้ไหม”.

            “อย่าให้ข้าต้องพูดอีกครั้ง”

            เพียงสิ้นประโยคของนาง ริมฝีปากหยักสวยก็ทาบทับลงดูดกลืนกลีบปากสีชาด เขาไม่ได้อ่อนโยนอย่างที่เคย แต่เต็มไปด้วยความปรารถนาอันร้อนแรง แทรกลิ้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของนาง ร่างอ่อนนุ่มถูกรัดเข้ามาแนบชิด สายรัดเอวถูกปลดออกทั้งที่เขายังจุมพิตนางอย่างอุจอาจและแสดงความเป็นเจ้าของ นางไม่รู้ว่าจะวางมือไว้ที่ได้จึงวางไว้บนตำแหน่งหัวใจของเขา  เสียงครางในลำคอของเขาทำให้นางสะดุ้งและผงะออกจากร่างเขาไปเล็กน้อย  นางจะชักมือกลับแต่เขากลับวางมือทาบทับมือของนางไว้ก่อน

            ไร้ถ้อยคำใดจะเอื้อนเอ่ย ความตื่นกลัวจางหาย ครั้งนี้นางมิได้มึนเมาอีก และรับรู้ว่าชายผู้นี้คือคนที่นางแต่งงานด้วย คือคนที่ทำทุกวิถีทางเพื่อครอบครองนาง  ทว่าสิ่งหนึ่งที่หรูซื่อไม่รู้คือหัวใจของเขาอยู่ใต้อาณัติของนาง

            ริมฝีปากดุจผลอิงเถาเผยอขึ้นอีกครั้ง เขาจุมพิตตามบัญชา มือใหญ่เคล้งคลึงหน้าอกเรียกเสียงครางจากหญิงสาว  เขาละจากริมฝีปากหวานพรมจูบที่ลำคองามระหง ทำให้ชีพจรของนางเต้นระรัว มือข้างหนึ่งเลื่อนลงไปเบื้องล่าง  แตะต้องส่วนที่อ่อนไหวจนเปียกชุ่ม เรียกร้องจนนางแยกเรียวขาออกอย่างไม่รู้ตัว นิ้วร้ายกาจนำพาความรัญจวนจนร่างบิดเร่า  ทุกการเคลื่อนไหวนั้น  นำพาระลอกความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่วร่าง  เขาเร่งเร้าพานางไปถึงจุดสุขสม ดวงตาหรี่มองนางกรีดร้องแล้วจึงผ่อนร่างนางลงเอนกายนอนบนตั่ง ริมฝีปากร้อนพรมจูบหน้าท้องแบนราบ ลมหายใจนางสะท้อนจนกายสั่นระริกยิ่งเมื่อเขาลากเรียวลิ้นแยกกลีบบุบผาออกชิมน้ำหวานที่หลั่งจนเปียกชุ่ม สะโพกถอยหนีสัมผัสรุกรานแต่มือใหญ่จับเอวคอดไว้มั่นแล้วระรัวลิ้นปรนเปรอจนหญิงสาวได้แต่ครวญครางเย้ายวนปลุกเร้าทุกโสตประสาทของชายหนุ่ม  ลิ้นร้อนจุดประกายไฟราคะให้ยิ่งมึนเมายิ่งกว่าสุราใดที่เคยลิ้มรส เช่นเดียวกับชายหนุ่มที่ไม่อาจต้านทานความหอมหวานที่ตักตวงอย่างหิวโหย  เขาเร่งเร้าจนเสียงหอบครางกลายเป็นเสียงกรีดร้องอีกครั้ง สองมือจิกลงบนบ่าหยัดสะโพกเข้าหาปลดปล่อยตัวตนให้เขาเชยชมจนหมดสิ้น

            หรูซื่อตัวสั่น ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเมื่อเขาหยัดกายขึ้นเหนือร่าง เสื้อผ้าของเขาหลุดรุ่ยเผยแก่นกายที่แข็งขันพร้อมโรมรัน สายตาที่มองเต็มไปด้วยความคาดหวังความเป็นชายคลอเคลียกลีบบุปผา เรียวขาแยกกว้างด้วยแรงปรารถนาอันร้อนแรง เขาโน้มตัวลงขบริมฝีปากนางพร้อมกับส่งตัวตนเข้าไปในร่องรักที่คับแคบ เขาดูดกลืนเสียงครางของนางในขณะที่นางหยัดสะโพกเข้าหา สองขาโอบรัดเอวของเขากลายเป็นตัวเขาที่ถูกนางดึงดูดด้วยความอ่อนนุ่มที่รุ่มร้อน อุณหภูมิของเขาแทรกซึมในกายนาง ถูกเผาไหม้ด้วยไฟเสน่หา ร่างสูงใหญ่ขยับเอวสอบเคลื่อนไหวตามคำบัญชาของหัวใจ  นางเกาะเกี่ยวเขาไว้อย่างแนบแน่น ทรวงอกบดเบียดกับแผ่นอกกำยำนำพาความเสียวซ่านไปทั่วร่าง

            “ระ..เร็ว..เร็วอีก..” เสียงนางกระท่อนกระแท่นแต่เขาได้ยินชัด “ข้า...ข้าต้องการท่าน”

            เขายันกายขึ้น เส้นผมยาวสยายคล้ายม่านน้ำตกลงมาเคลียทรวงอกที่สะท้อนขึ้นลงเพราะแรงหอบหายใจ         มือแกร่งจับเรียวขางามออกจากเอวสอบแล้วยกสะโพกนางลอยขึ้นเหนือฟูกนอน ทำให้แทรกกายเข้าไปลึกขึ้น หนักหน่วงขึ้น แรงผลักดันของเขาทำทรวงอกคู่งามสั่นไหวตามแรงกระแทก เขาวางฝ่ามือบนหน้าอกบีบเคล้นเพิ่มความเสียวกระสัน ร่องรักของนางตอบสนองบีบรัดจนชายหนุ่มคำรามแทบคลั่ง ความสุขสมระลอกแล้วระลอกเล่า เรียกเสียงครางหวานชวนมึนเมาจากกลีบปากสีชาด เหงื่อไหลซึมทั่วร่างสะท้อนแสงไฟจากดวงเทียนที่วูบไหวตามแรงลม ผสานเงาร่างสองร่างรวมเป็นหนึ่งทอดยาวที่กำแพงห้อง   ร่างเล็กเกร็งกระตุกและหวีดร้องด้วยเสียงหวาน นำพาให้ชายหนุ่มเร่งเร้าตัวเองไปถึงจุดหมายเดียวกับนาง ปลดปล่อยสายธารขาวขุ่นน้ำในกายนาง

            ร่างกายที่ซื่อสัตย์สารภาพว่านางต้องการเขาเหลือเกิน  

เช่นเดียวกับเขาต้องการนางยิ่งกว่า

            นางยื่นมือไปโอบลำคอของเขาไว้ เพียงได้อยู่ในอ้อมอกนี้ก็รู้ว่าเขาจะปกป้องนางไปชั่วชีวิต ไม่ว่านางจะจำเรื่องในอดีตได้หรือไม่ก็ตาม

            “หรูซื่อ”

 ซุนหลวนคุนเรียกนางเบาๆ สายตาทอดมองร่างอ่อนนุ่มที่ผล็อยหลับไปแล้ว  เขาอุ้มนางมานอนบนเตียง เดิมที่เขาให้บ่าวไพร่จัดที่นอนสำหรับเขา แต่ยามนี้มีนางมานอนเคียงข้าง เขาจัดผ้าเสื้อผ้าให้เช่นที่เคยทำ มองนางผ่อนลมหายใจอย่างพอใจ มุมปากยกยิ้มขึ้นบางเบา นิ้วกร้านที่จับกระบี่ฆ่าคนมานับไม่ถ้วนไล้ใบหน้างดงามอย่างทะนุถนอม  มีเพียงนางที่เหนี่ยวรั้งมิให้จิตใจเขาตกเป็นทาสของปีศาจกระหายโลหิต

            เขาไม่อาจพูดความจริงได้ทั้งหมด  แต่สิ่งเดียวที่ยืนยันได้คือ เขารักนางด้วยชีวิตของเขาเอง และจะไม่มีวันทำร้ายนางอย่างเด็ดขาด

            ส่วนชะตากรรมที่เขาต้องแบ่งไว้นั้น เขาจะขอรับมันไว้แต่เพียงผู้เดียว.

...........

            ‘เหตุใดท่านต้องการเปิดศึกกับเอ้อหยีร์’ 

            ‘เจ้ารู้?’ เขาเอ่ยถามแต่ไม่ประหลาดใจนัก

            ‘ต้องให้ข้าย้ำหรือว่าภรรยาท่านผู้นี้คือบุตรสาวราชครูหลิวและพี่ชายสามคนของข้าก็เป็นคนในราชสำนัก สิ่งที่ท่านพยายามทำข้าย่อมรู้ แต่ที่ไม่รู้คือเหตุใดท่านพยายามจะให้เกิดศึกสงคราม ท่านต้องการสร้างชื่อเสียงถึงเพียงนี้เชียวหรือ?’

            ‘เจ้าคิดว่าข้าต้องการชื่อเสียง’ เขาหัวเราะแต่น้ำเสียงขื่นขม “เจ้าคิดว่าข้าต้องการเปิดศึกทำสงครามเพื่อสร้างผลงานแค่นั้นหรือ? เด็กน้อย เจ้าไม่รู้อะไรเลย พวกเอ้อหยีร์ไม่ได้ดีงามอย่างที่เจ้าคิด’

            ‘แต่พวกเขาทำสัญญาสงบศึก ตลอดเวลาสิบปีส่งเครื่องบรรณาการไม่เคยขาด  ท่านคิดว่าพวกเขาจะกระหายสงครามเช่นนั้นรึ’ 

นางพูดแล้วกัดริมฝีปากอย่างหงุดหงิด

‘ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ’

            วูบหนึ่งแววตาคู่นั้นมีรอยขบขัน ก่อนจะถูกฉาบทับด้วยแผ่นน้ำแข็งเย็นยะเยือก

            ‘ข้ามีเหตุผลของข้า’

            ‘แล้วเหตุผลนั้นคืออะไรกัน’

            ‘เจ้าอยากรู้’

            ‘ใช่’

            ‘เจ้าคือเหตุผลนั้น’

            ‘อะไรนะ’

            ‘หลิวหรูซื่อ เจ้าคือเหตุผลให้ข้าต้องทำเช่นนี้’

            แรงสั่นสะเทือนเบาๆ ทำให้หญิงสาวได้สติ ดวงตาคู่นั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ มองสิ่งรอบข้างอย่างมึนงงสับสน

            เมื่อครู่...นางฝัน

            นั้นมิใช่ความฝัน

            เป็นเรื่องที่เขาเคยพูดคุยกับนางเมื่อราว ๆ สามปีก่อน ครั้งนั้นเขากลับมาเยี่ยมบ้านที่เมืองหลวง  ครอบครัวได้อยู่กับพร้อมหน้า  แต่งงานกันห้าปี พบหน้าแทบนับครั้งได้ นางอยู่บ้านสามี จะว่าไปก็ไม่ได้ลำบากกายอันใด นอกจากเรื่องที่ยังไม่มีทายาท  นางชอบปักผ้าพอๆ กับศึกษาตำราแขนงต่าง ๆ เรื่องในจวนแทบไม่เคยแตะต้อง มีบ่าวปรนนิบัติรับใช้อย่างดี นางเอกมิได้มีใจปฏิพัทธ์กับเขานัก จึงไม่รู้สึกโหยหายามห่างไกลสามี

            “หรูซื่อ เจ้าฟื้นแล้ว”

            หญิงสาวหันไปตามเสียงที่ได้ยิน นางกระถดกายถอยหนีตามสัญชาตญาณ ทำให้นางรู้ว่าเวลานี้ไม่ได้อยู่ในห้องนอนของตน

            “จางหยินเซ่อ...ทำไมท่านอยู่ที่นี่”  นางกวาดตามองโดยรอบ “รถม้า? ทำไมข้าอยู่ในรถม้า”

            จางหยินเซ่อถอนหายใจแล้วเอ่ยตอบ “เรากำลังจะกลับเมืองหลวง”