Chapter 25. ความลวงอันแสนหวาน

แม่ทัพหนุ่มคลายมือจากลำคอของนางและทำท่าจะจากไป หรูซื่อลนลานรีบลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ประสาทสัมผัสเฉียบไวของผู้ฝึกยุทธทำให้ชายหนุ่มรีบหันกลับมาพบเรือนร่างเปลือยเปล่าของหรูซื่อ หญิงสาวตกใจรีบย่อกายลงในอ่างอาบน้ำอีกครั้งและใช้ขอบอ่างบังกายไว้

“ท่าน...”

เขานิ่งงันรอฟังถ้อยคำของนาง  

หากเป็นก่อนหน้านี้ แววตาที่เขามองนางคงเต็มไปด้วยเพลิงเสน่หา ทว่าในเวลานี้ แววตาคู่นั้นเย็นชาราวกับมีแผ่นน้ำแข็งฉาบที่ดวงตา

“ท่านแม่ทัพจะไม่ถามอะไรข้าหน่อยหรือ?”

“มีสิ่งใดที่ข้าควรถาม”  

น้ำเสียงราบเรียบแตกต่างจากทุกครั้ง หรูซื่อเม้มปากจนกลายเป็นเส้นตรง กลายเป็นนางอับจนถ้อยคำไม่รู้จะเอ่ยคำใดออกมา

“อาบน้ำแล้วก็รีบพักผ่อนเถิด”

เขาเอ่ยจบก็หมุนตัวเดินออกไป ภายในห้องเงียบงันจนนางได้ยินเสียงหัวใจตนเอง  หญิงสาวผ่อนลมหายใจแล้วตั้งสติ  ความทรงจำของนางไม่ได้คืนกลับมาครบถ้วน แต่มีบางเรื่องผุดขึ้นมาอย่างไม่ปะติดปะต่อนัก รวมทั้งความรู้สึกของนางที่มีต่อเขา มันคล้ายอยู่ในม่านหมอกไม่แจ่มชัด  

หญิงสาวพาร่างเปลือยเปล่าขึ้นจากอ่างอาบน้ำ เช็ดผิวกายอย่างรีบร้อนและสวมเสื้อผ้า เมื่อก้าวออกมาหลังฉากกั้นก็ไม่พบร่างของแม่ทัพหนุ่ม หากเป็นเมื่อก่อนเล่า? เขาจะหยอกล้อนาง ดูแลปรนนิบัติด้วยตนเอง  สิ่งที่เขาแสดงออกเหล่านี้นางไม่รู้เลยว่าสิ่งใดจริง สิ่งใดลวง

ภาพที่เขายอมให้นางขี่หลังปรากฎขึ้นในหัว  ไม่ว่านางขอสิ่งใด เขาจะตอบรับทันทีว่า ‘ได้’ ยามเขานวดแป้งทำเกี๊ยวให้นาง นั่งกินข้าวด้วยกันอย่างเรียบง่าย โดยมีเจ้าแพะน้อยสองตัววนเวียนอยู่ใกล้ๆ และม้าขี้อิจฉาที่ชอบเอาหัวมาดันไหล่นาง

ความเย็นชาที่วันนี้เขาแสดงออกมานั้น มันหมายความเช่นไร

หรือเขาเองก็รู้เรื่อง ‘จางหมินเซ่อ’ แล้ว

หัวใจนางกระตุกวูบ เขาวางองครักษ์ลับไว้รอบกายนาง มีหรือเขาจะไม่รู้ว่าวันนี้นางไปที่ใดและพบเจอใครมาบ้าง

มือที่แปรงผมอยู่ชะงักไป ผมยาวยังเปียกชื้น นางรีบร้อนสวม

รองเท้าแล้วเดินออกมา  เพียงเปิดบานประตูก็พบว่ามีทหารยามเฝ้าอยู่

นางกระชับเสื้อคลุมให้มิดชิดแล้วเอ่ยถาม

“ท่านแม่ทัพไปที่ใดแล้ว”

“เอ่อ...เห็นเดินไปทางโน้น คงจะไปห้องหนังสือขอรับ” ทหารยามตอบ “ถ้าฮูหยินจะไปหาท่านแม่ทัพ ประเดี๋ยวข้าน้อยถือโคมไฟให้นะขอรับ ทางค่อนข้างมืด”

“ไม่เป็นไร ข้าไปเองได้”  

ด้วยความร้อนใจ หรูซื่อรีบเดินไปด้วยตนเองไม่รอให้ทหารถือโคมไฟนำทาง  สองเท้าพาร่างบอบบางไปถึงห้องหนังสือก็เหนื่อยหอบไปเล็กน้อย แต่เมื่อถึงหน้าประตู นางกลับไม่กล้าผลักเข้าไปมา

นางต้องการสิ่งใดกันแน่

ต้องการความจริงที่แม้จะเจ็บปวด

หรือความลวงอันแสนหวาน

หากนางทำเป็นจำเรื่องราวใดไม่ได้เลย ให้เขายังคงเป็นสามีที่เอาอกเอาใจเช่นนั้น และลืมไปว่านางเคยพยายามหนีตามชายอื่นไป

นาง...นางหนีตามจางหมินเซ่อจริงหรือ?

ไม่...ไม่ถูกต้อง

อาการปวดศีรษะเล่นงานอีกระลอก มือเรียวยื่นไปทาบที่บานประตูอย่างหาที่พึ่ง  ร่างกายเหมือนจะแบกรับความเจ็บปวดไม่ไหว

“จวนข้าไม่ขาดแคลนคนเฝ้าประตู หากไม่คิดจะเข้ามาก็กลับไปเสีย”

ถ้อยคำประชดประชันนั้น นางไม่คิดว่าจะเป็นคำพูดของบุรุษที่เคยเอาใจใส่นาง ซ้ำน้ำเสียงยังแข็งกระด้างจนน่าน้อยใจ นางกัดริมฝีปากตั้งสติ  พยายามไม่คิดถึงอาการปวดศีรษะของตน  มือเรียวเล็กผลักบานประตูเดินเข้าไป ภายใต้แสงเทียนสว่างไสว บุรุษที่นางต้องการพบสวมเสื้อคลุมตัวยาวสีเข้มผูกสายคาดเอวหลวมๆ ทำให้สาบเสื้อเบะออกเผยเห็นแผ่นอกกำยำ คล้ายเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เส้นผมปล่อยยาวสลายและเปียกชื้น เขานั่งที่ตั่ง นิ้วมือเรียวยาวคีบจอกสุราแล้วยกขึ้นดื่ม  ทำราวกับไม่เห็นว่านางเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเขาแล้ว 

“ท่าน...ท่านแม่ทัพดื่มสุราอยู่หรือ?”  นางเอ่ยถามอย่างไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี  ตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมาก็รู้จักเขาในภาพสามีที่เอาใจใส่ใจภรรยา ไม่เคยเห็นเขาทำท่าห่างเหินหมางเมินเช่นนี้  

“ข้าดื่มสุราแล้วอย่างไร”  มุมปากกระตุกยิ้มเล็กน้อย “หรือเจ้าก็อยากร่วมดื่มสุรากับข้า”

หรูซื่อส่ายหน้าไปมา แค่นึกถึงคืนที่นางเมามายทำตัวเหลวไหล ใบหน้างามก็แดงระเรื่อ ยิ่งอยู่ภายใต้แสงเทียนนวล ยิ่งขับเน้นให้ใบหน้านี้น่ามองมากยิ่งขึ้น และนั้นเป็นเหตุผลให้ซุนหลวนคุนรินสุราให้ตัวเองอีกจอก  

“หรือเจ้ากลัวว่าข้าจะใส่ยาพิษ เช่นนั้นข้าดื่มให้เจ้าดูก่อนดีไหม หรือใช้จอกของข้าดี”

“ได้ ข้าดื่ม”

นางเดินไปนั่งด้านข้าง ฉวยเอาจอกสุราจากมือของเขาไปยกดื่มรวดเดียวหมด สุราฤทธิ์แรงทำเอานางถึงกับสำลัก  ร้อนผ่าวไปทั่วร่าง หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะจนเผลอทำจอกสุราหลุดมือ  ประสาทสัมผัสอันเฉียบไวทำให้ซุนหลวนคุนยื่นมือไปรับได้ทันก่อนที่มันจะตกลงพื้น แม้นางสำลักจนน่าสงสารแต่เขาไม่ยื่นมือมาลูบหลังให้นาง  ทำเพียงแค่รินสุราให้ตนเองดื่มไปเงียบๆ  

สุราเพียงจอกเดียวก็ทำเอาหรูซื่อมึนเมา นางเบิกตาเพ็งมองชายหนุ่ม แต่ภาพที่เห็นพร่าเลือนจนนางต้องหลับตาลงอีกครั้ง แต่เมื่อลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าก็ยังไม่แจ่มชัดนัก  นางมองเห็นใบหน้าของเขาซ้อนกันจึงยื่นมือไปแตะแก้มของอีกฝ่าย  

“ข้าไม่รู้ว่า สิ่งใดจริง สิ่งใดลวง” นางเอ่ยขึ้นมา “ท่านเป็นใครกันแน่ ซุนหลวนคุน”

น้ำเสียงของนางอ้อแอทำให้มุมปากของเขายกยิ้มไม่รู้ตัว แต่กระนั้น รอยยิ้มของเขาทำให้นางหวั่นไหว

“บอกข้า”

“ความจริงมันโหดร้าย เจ้ายังจะฟังอยู่หรือ?” เพราะรู้ว่านางคออ่อนและคงจดจำเรื่องราวที่พูดไม่ได้จึงไม่คิดปิดบัง เขายกสุราขึ้นดื่มแล้วตบที่ตักของตน นางชั่งใจครู่หนึ่งแล้วเดินไปนั่งบนตักอย่างคุ้นเคย

“เป็นข้าที่อยากแต่งงานกับเจ้า” เขาโอบนางไว้หลวมๆ “เพราะต้องการอำนาจสนับสนุนจากบิดาและพี่ชายของเจ้า”

“ข้าเป็นเพียงเบี้ยตัวหนึ่งของท่านหรือ?” นางถามเอนศีรษะซบแผ่นอก

“เจ้าเป็นมากกว่านั้น”  ปลายนิ้วพันเกี่ยวเส้นผมของนางไว้ “เจ้าฉลาดหลักแหลม แต่ก็ไร้เดียงสา เพราะข้าบีบบังคับทำให้เจ้าต้องแต่งงานกับข้า” 

“อย่างนั้นหรือ?”  นางถามแต่คล้ายไม่ต้องการคำตอบ “นั้นเป็นเหตุผลที่ทอดทิ้งข้าหรือ?”

“ข้าไม่อยากทอดทิ้งเจ้า แต่ที่นี่...เจ้าก็เห็นว่ามันกันดารมากเพียงใด ข้าไม่อาจทนให้เจ้าลำบากได้”

“ไม่” นางซุกหน้ากับแผ่นอก แนบใบหูกับตำแหน่งหัวใจ “ข้าชอบที่นี่ มีแพะน้อยของเรา มีม้าของท่าน ท่านนวดแป้งทำเกี๊ยวให้ข้ากิน เราจะขี่ม้าในทุ่งหญ้ากว้างด้วยกัน”

“นานวันไปเจ้าก็เบื่อ” เขาหัวเราะเสียงพร่า  “คนแซ่จางดีกับเจ้าหรือไม่”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา “ท่านยินดีเห็นข้าไปกับชายอื่นหรือ?”

“ไม่ยินดี”  เขาตอบรวดเร็วนัก “แต่ถ้าเป็นความสุขของเจ้า ข้าก็ไม่อาจห้ามได้”

“ใช่รึ? มิใช่ว่าท่านทนเห็นข้าไปกับชายอื่นไม่ได้ ท่านจึงสังหารข้ากับเขาเสีย”

แม่ทัพหนุ่มหัวเราะเหมือยเย้ยเยาะตนเอง

“ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป บิดาเจ้าก็ไม่สนับสนุนข้าแล้ว สกุลซุนของข้ามิได้ใหญ่โต ไม่มีอำนาจต่อรองกับทางราชสำนัก  การแต่งงานกับเจ้าคือหนทางเดียวของข้า ด้วยเหตุนี้เจ้าจึงเป็นอะไรไม่ได้เช่นกัน”

“ข้าจึงถูกจองจำในบ้านของท่านสินะ”

“เจ้าจะคิดเช่นนั้นก็ได้”

“เพราะท่านไม่อยู่ จางหยินเซ่อจึงเข้ามาในชีวิตข้าหรือ?” นางมีคำถามมากมายเหลือเกิน “วันนี้ข้าพบเขา”

“ข้ารู้”

“นั้นสินะ ท่านให้ทหารติดตามข้ามากมาย ย่อมรู้การเคลื่อนไหวของข้า” นางหัวเราะขื่นขม “หากข้าจำอะไรไม่ได้เลย ท่านก็จะทำเช่นที่ผ่านมาหรือไม่ หรือว่าถ้าข้าจำอะไรได้แล้ว ท่านจะละเลยไม่ใส่ใจข้าอีก”