Chapter 34.ตอนพิเศษ หลิวหรูซื่อ 1.

“แต่งงาน! น้องเล็กอายุแค่สิบเอ็ดจะให้แต่งงานแล้วหรือ?”

          “อีกสองเดือนน้องเล็กคนนี้ก็สิบสองแล้วเจ้าค่ะ”  

            เสียงหวานใสดังขึ้นก่อนที่เจ้าของร่างเล็กเดินเร็วๆ ยื่นมือมาหยิบขนมดอกกุ้ยฮวาที่วางบนโต๊ะเข้าปากกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย

            “ซื่อเอ๋อร์ เจ้าแอบฟังพ่อกับพี่ๆ คุยกันอีกแล้วนะ”

ราชครูหลิวถอนหายใจเบาๆ แต่กลับยิ้มเอ็นดูลูกสาวคนเดียวของสกุลหลิวไม่ได้ แม้นางเป็นหญิงแต่เฉลียวฉลาดแต่เด็ก หากไม่นับเรื่องวรยุทธแล้ว นางก็ไม่ด้อยกว่าบุรุษเลย

            “ซื่อเอ๋อร์ไม่ได้แอบฟังเสียหน่อย แต่เสียงพี่ๆกับท่านพ่อดังไปนอกห้องเอง”  เด็กหญิงตัวน้อยไม่ทุกข์ร้อนกับเรื่องที่ได้ยิน

            “แล้วเจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร” บิดาเอ่ยถามพลางรินน้ำให้ลูกสาวอย่างเอาใจ

            “คนแซ่ซุนอยากแต่งข้าเป็นภรรยา ก็แต่งสิ ไม่เห็นต้องกังวลเลย”  นางรับน้ำมาดื่มเล็กน้อยแล้วกินขนมต่อ มุมปากเลอะคราบขนมทำให้พี่ใหญ่หยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดให้นาง

            “คนแซ่ซุนไม่มีอะไรเหมาะสมกับเจ้าเลยสักนิด” พี่ชายคนรองเอ่ยอย่างหงุดหงิด “แค่ทหารปลายแถวที่ถีบตนเองขึ้นมาจากดินโคลน”

            “ข้าเชื่อว่าคนแซ่ซุนต้องหวังผลประโยชน์จากตระกูลหลิวของเราเป็นแน่”  พี่สามกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

            “ข้าจะแต่งกับเขา” นางพูดราบเรียบ

            “ซื่อเอ๋อร์ เจ้ายังเด็ก ไม่เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร”  พี่ใหญ่โอดครวญ เขาเลี้ยงดูน้องสาวคนเล็กมากับมือ ทะนุถนอมนางยิ่งกว่าสิ่งใด จะให้นางแต่งงานกับคนหยาบช้าได้อย่างไรกัน

            เด็กหญิงตัวน้อยจ้องมองบิดา นางฉีกยิ้มกว้างแล้วเอ่ยขึ้น

“ประการแรก นี่เป็นสมรสพระราชทานย่อมหลีกเลี่ยงมิได้ ประการสอง ฮ่องเต้พอพระทัยฝีมือการบัญชาการรบของซุน     หลวนคุนมาก แต่ไม่ไว้ใจว่าจะคุมคนผู้นี้ได้หรือไม่ ประการที่สาม แม้ว่าสกุลซุนมีพื้นเพมาจากชาวนายากจน แต่ไม่อาจรู้ได้ว่าเขาจะเอนเอียงเข้าข้างฝ่ายใด  การที่ข้าแต่งเข้าสกุลซุนก็เป็นการช่วยเป็นหูเป็นตาดูความเคลื่อนไหวในสกุลซุนได้เป็นอย่างดี”

            “ซื่อเอ๋อร์ เจ้าไม่จำเป็นต้องเสียสละตัวเองถึงเพียงนี้  สกุลหลิวของเราปกป้องคุ้มครองเจ้าได้”

            “พี่รอง” เด็กหญิงทำเสียงเบื่อหน่าย “พวกพี่ๆ ก็รู้ว่า ถ้าข้าไม่แต่งกับคนสกุลซุนก็ต้องแต่งงานกับองค์ชายองค์ใดสักพระองค์อยู่ดี พวกพี่ๆ ก็รู้ว่าข้าไม่อยากเข้าวัง ไม่ชอบกฎระเบียบต่างๆ  สกุลซุนมีพื้นเพเป็นชาวนามาก่อน พวกเขาคงไม่เคร่งครัดกฎเกณฑ์อะไรมากนัก  ข้าซึ่งเป็นถึงบุตรสาวท่านราชครูหลิวด้วยแล้ว พวกเขาย่อมต้องยำเกรงในอำนาจของบิดาข้า เป็นเช่นนี้แล้วคงไม่มีใครกล้ารังแกข้าแน่นอน  ท่านพ่อก็คิดเช่นเดียวกับลูกใช่ไหมเจ้าคะ”

            ราชครูหลิวถอนหายใจอีกระลอก เขาตามใจลูกสาวมากไปจริงๆ นางเรียนรู้เรื่องเหล่านี้เร็วกว่าเด็กวัยเดียวกันด้วยซ้ำ

            “เช่นนั้นพ่อจะตอบตกลงก็แล้วกัน”  

            “ท่านพ่อ!”  ลูกชายทั้งสามประสานเสียงพร้อมกัน

            “เจ้าค่ะ”  เด็กหญิงยิ้มกว้างแล้วคว้าขนมมากัดกินอีกชิ้น “อีกสองเดือนลูกอายุครบสิบสองแล้วก็ให้เขาจัดพิธีได้เลย ลูกต้องการเกี้ยวแปดคนหาม สามหนังสือหกพิธีการ ต้องไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่อย่างเดียว มิเช่นนั้นจะถือว่าหมิ่นเกียรติราชครูหลิว”

            หลิวหรูซื่อจำได้ว่าตนเองประกาศต่อหน้าบิดาและพี่ชายทั้งสามไว้อย่างนั้น และคนสกุลซุนก็จัดการได้ดีไม่มีอะไรให้นางตำหนิ  เมื่อถึงพิธีวิวาห์ของตนเอง เป็นนางที่เบื่อหน่ายและหมดเรี่ยวแรงจนไม่อยากทำอะไร  ถ้าให้แต่งงานใหม่อีกครั้ง นางขอแค่ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวเดินเข้าห้องหอก็พอแล้ว

            มงกุฎหงส์หนักอึ้งและพยาธิในท้องยังส่งเสียงร้องโวยวาย ปลายนิ้วของเด็กหญิงปัดผ้าคลุมหน้าของตนขึ้นเล็กน้อย นางอยู่ในห้องตามลำพัง บนโต๊ะมีของกินหลายอย่าง นางพาตัวเองลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล เพราะชุดเจ้าสาวสีแดงยาวลากพื้น  นางเดินไปนั่งที่เก้าอี้แล้วหยิบของกินส่งเข้าปากอย่างหิวโหย

            ว่ากันตามจริง นางกังวลอยู่บ้าง แต่งงานเข้าบ้านผู้อื่น ไม่รู้ว่าจะได้ใช้ชีวิตอิสระเหมือนอยู่บ้านตนเองหรือไม่  ก่อนแต่งงาน นางพบหน้าว่าที่สามีแค่สองครั้ง ใบหน้าของเขาเรียบนิ่งจนนางคาดเดาไม่ถูกว่าเขาต้องการสิ่งใดกันแน่

            เพราะความหิวทำให้นางกินเร็วจนเกือบสำลัก และเพราะยังคลุมผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวอยู่ ทำให้นางได้แต่ยื่นมือเปะปะไปหาถ้วยน้ำชา ซึ่งโชคดีที่มีคนรินน้ำไว้ให้นางก่อน นางรีบดื่มทันทีแล้วลูบหน้าอกตนเอง

            “เกือบไปแล้วไหมละ ซื่อเอ๋อร์”  นางบ่นให้ตัวเอง “เพราะคนแซ่ซุนแท้ๆ ปล่อยให้ข้าหิวขนาดนี้”

            บ่นจบนางก็ลงจากเก้าอี้  เด็กหญิงเสียหลักไปเล็กน้อย รู้สึกเหมือนมีมือพยุงไหล่นางไว้ แต่เพราะนางมองผ่านผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวจึงเห็นไม่ชัด ครั้นก้มมองที่พื้นก็เห็นเพียงปลายเท้าของตน  หรือนางจะคิดไปเอง? หลิวหรูซื่อโคลงศีรษะไปมาแล้วเดินไปนั่งที่เตียง จัดกระโปรงของตนให้เรียบร้อยแล้วประสานมือนั่งตัวตรง  แต่หลังจากกินอิ่ม และเหนื่อยมาทั้งวัน เจ้าตัวง่วงงุนก็เข้ามารบกวน นางเริ่มสัปหงกหลายหน แล้วค่อยๆ ขยับตัวไปนั่งใกล้เสาเตียง จนสุดท้ายก็ใช้มันเป็นที่พิงศีรษะผล็อยหลับไป

            ลมหายใจสม่ำเสมอของนาง ทำให้ชายหนุ่มที่ลอบเฝ้ามองอยู่นานแล้วมั่นใจว่า นางเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว

            ซุนหลวนคุนเดินเข้ามาใกล้ ค่อยๆ ถอดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวและมุงกุฏหงส์ออกให้อย่างเบามือ ภรรยาตัวน้อยงัวเงียแค่ปรือตาขึ้นเล็กน้อยแต่ไม่ได้มีท่าทีจะตื่นขึ้นอีก เขาจึงช่วยจัดการปลดเครื่องประดับหนักอึ้ง และเสื้อตัวนอกของนางออก รวมทั้งรองเท้าปักลายงดงาม จากนั้นจึงประคองร่างเล็กลงนอน  เขาเห็นมุมปากของนางยังเลอะคราบของกินอยู่จึงใช้นิ้วโป้งเช็ดออกให้  เขาควรลุกออกไปแต่ตัดใจไปไม่ได้ จึงได้แต่นั่งมองราวคนทึ่มทื่ออยู่อย่างนั้น กว่าจะรู้สึกตัวก็เกือบสว่างแล้ว เขาจึงให้สาวใช้ยกน้ำมาล้างหน้าและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า

            วันแรกของการเป็นสะใภ้ตระกูลซุนก็ตื่นสายเสียแล้ว

            หลิวหรูซื่อแทบอยากร้องไห้ แต่พอสงบสติได้ก็วางตัวนิ่งขรึมกลบเกลื่อน  นางอายุแค่สิบสอง ต้องออกจากอกบิดามารดาที่รักยิ่ง ย่อมต้องใช้เวลาปรับตัว คิดหาเหตุผลข้ออ้างได้แล้ว นางจึงเรียกสาวยกน้ำล้างหน้าและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า

            ว่าแต่...สามีนางอยู่ที่ใดกัน

            แม้นางมาจากตระกูลใหญ่ แต่ไม่ได้พาหญิงรับใช้ข้างกายมาด้วย อันที่จริง นิสัยอย่างนางที่ชอบทำอะไรด้วยตนเองทำให้ไม่มีหญิงรับใช้คนสนิทข้างกายอยู่แล้ว และที่สำคัญ นางไม่ต้องการให้คนแซ่ซุนคิดว่า นางพาหญิงรับใช้มาเพื่อเป็นอนุของเขา

            นางจำได้ เขารับปากกับบิดาของนางว่าจะมีนางเพียงคนเดียว ไม่มีภรรยารอง ไม่รับอนุ เว้นแต่จะได้รับความเห็นชอบจากนาง ซึ่งก็...ฝันไปเถอะ!

            “เรือนแม่สามี เอ่อ เรือนของท่านแม่ไปทางใด”

            “เอ่อ...ฮูหยินใหญ่ให้เรียนท่านว่า ให้ท่านพักผ่อนให้สบาย เรื่องพิธีการให้ละไว้ได้เจ้าค่ะ”

            “อย่างนั้นหรือ?”  นางเอียงคอมองหญิงรับใช้อย่างแปลกใจ “แล้วท่านแม่ทัพล่ะ เอ่อ สามีข้าน่ะ”

            “ห้องหนังสือเจ้าค่ะ”

            “ดี  เช่นนั้นพาข้าไปพบเขา”

            “ใต้เท้าบอกว่า ถ้าท่านตื่นให้กินข้าวได้เลยเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวนายท่านจะมาหาฮูหยินเอง”

            หลิวหรูซื่อขมวดคิ้ว เหตุใดนางรู้สึกเหมือนมีคนไม่อยากพบหน้านางนัก

            แต่ช่างเถอะ นางก็ไม่ได้อยากสนิทสนมกับผู้ใดเสียหน่อย

            หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จ นางก็มุ่งมั่นไปที่ห้องหนังสือทันที  ไม่รอให้ ‘สามี’ เป็นฝ่ายมาหา เพราะนั้นคือสถานที่ที่นางคาดหวังจะฝังตัวเองยามอยู่ที่นี่ เรื่องอื่นนั้น อย่าหวังให้นางใส่ใจ

            ยังไม่ทันผลักบานประตูเข้าไปก็มีคนเปิดออกมาก่อน ดีที่นางทรงตัวได้ทัน ไม่เช่นนั้นคงได้กลิ้งเข้าไปในห้องหนังสือแล้ว แต่พอนางตั้งสติได้จึงรู้ว่าที่นางไม่ล้มกลิ้ง เพราะมีมือคู่ใหญ่ประคองไหล่ของนางไว้ก่อน

“เจ้ามาพอดี” เสียงทุ่มต่ำนั้นทำให้นางเงยหน้าขึ้น  ดวงตากลมจ้องมองอย่างเปิดเผย ใบหน้าของเขาเรียบนิ่งแต่นัยน์แววตาแฝงความอ่อนโยน

            “ข้า...”  นางคิดคำพูดไม่ออก ควรถามว่าเมื่อคืนเจ้าบ่าวอย่างเขาไปอยู่ที่ใด หรือว่าพูดเรื่องดินฟ้าอากาศดี