Chapter 23. ทำไม

“มิได้ เดิมทีอยากได้เพียงหนังจิ้งจอกสำหรับเสื้อคลุมในฤดูหนาว แต่ได้ยินว่าร้านของท่านมีหนังแกะอย่างดี ข้าอยากจะขอดูสักหน่อยได้หรือไม่”

            “ข้าจะให้เด็กๆ มาดูแลฮูหยินนะขอรับ”

            “ไม่ต้องๆ ข้าขอเดินเลือกดูคนเดียวดีกว่า”  

หญิงสาวเอ่ยตอบแล้วเดินเลี่ยงไปดูสิ่งที่ต้องการ  เพียงกวาดตามอง นางก็ได้หนังจิ้งจอกที่ต้องการ ทว่านางอยากได้หนังแกะเพื่อเย็บรองเท้าให้สามี  นางอยากเย็บรองเท้าขี่ม้าดี ๆ ให้เขาสักคู่  แต่พอนึกถึงที่เขาขอผ้าเช็ดหน้าปักลายยวนยางคู่แล้วนางก็อดขำไม่ได้ นางหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ปักลายนกเป็ดน้ำคู่ เพราะตั้งใจทำโดยไม่ให้เขารู้จึงต้องเอาติดตัวอยู่เสมอ นางปักเสร็จแล้วแต่ยังไม่ได้มอบให้เขา เห็นช่วงนี้เขายุ่งเหลือเกิน กว่าจะกลับจวนก็มืดค่ำ และตื่นก่อนนางเสมอ 

“ซื่อเอ๋อร์”

เสียงนั้นทำให้หรูซื่อสะดุ้งสุดตัว นางค่อยๆ หันมองต้นเสียง  ดวงตากลมจ้องมองชายหนุ่มที่เคยทักนางที่ตลาดครั้งนั้น

ทำไมเขาอยู่ที่นี่

“หรูซื่อ”  จางหยินเซ่อยิ้มกว้างแล้วสืบเท้าเข้าไปใกล้ ทว่าเมื่อเห็นอีกฝ่ายถอยหลังเตรียมหลบหนีก็ชะงักไป เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนยื่นให้ดู

“เจ้าจำสิ่งนี้ได้หรือไม่ เจ้าเป็นคนมอบให้ข้าเองกับมือ”

“ข้า...ข้าให้ท่านรึ?” นางเก็บซ่อนผ้าเช็ดหน้าของตนแล้วยื่นมือไปรับมาพลิกดู ถึงนางจะจำเรื่องในอดีตไม่ได้ แต่การปักลายผ้าเช่นนี้ นางคุ้นเคยยิ่ง  

และดูเหมือนว่าจะเป็นฝีมือการปักผ้าของนางจริง ๆ  

“หรูซื่อ เหตุใดเจ้าทำเหมือนไม่รู้จักข้า เป็นเพราะข้าไม่แข็งแกร่งพอ ทำให้ซุนหลวนคุนชิงตัวเจ้ามาได้ใช่ไหม” พูดถึงคนแซ่ซุนทีไร หัวใจของจางหมินเซ่อเหมือนถูกกรีด   

“ท่านพูดเรื่องอะไรกัน ซุนหลวนคุนเป็นสามีของข้า เขาจะต้องชิงตัวข้าทำไม” 

ความสับสนถาโถมจนนางรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาอีก แต่กระนั้น

นางใคร่อยากรู้ว่าเกิดเรื่องใดกับนางกันแน่ ฝันร้ายที่ทำให้นางละเมอร้องไห้อยู่หลายค่ำคืนนั้นคืออะไร

“เจ้า...เจ้าจำข้าไม่ได้หรือ? ข้าจางหยินเซ่อคนที่สัญญาว่าจะดูแลเจ้าไปชั่วชีวิต”  

คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวตกใจ เผลอยื่นมือไปปิดปากเขาไว้  เมื่อนึกได้ก็รีบชักมือกลับ   

“อย่าพูดจาเหลวไหล ข้า...ข้าแต่งงานมีสามีแล้ว”

“คนแซ่ซุนต้องทำอะไรกับเจ้าเป็นแน่ ทำให้เจ้าลืมเลือนข้าได้”

จางหยินเซ่อเผลอสบถอีกหลายคำ   จิ่งเถียนมารายงานว่านางออกจากจวนมาที่ตลาดโดยไม่มีแม่ทัพซุนติดตามมาด้วย  เขาก็เร่งรีบเดินทางมาเพื่อพบนาง รอจนนางอยู่ตามลำพังจึงปรากฏตัว  หากวันนี้ไม่ได้คุยกับนางให้เข้าใจ เกรงว่าจะไม่มีโอกาสดีเช่นนี้อีกแล้ว

“เราหาที่พูดคุยกันเถิด ข้าไม่ทำร้ายเจ้าอย่างแน่นอน ขอเพียงแค่รู้ความจริงว่าเกิดเรื่องใดขึ้นกับเจ้ากันแน่” เขาเห็นนางนิ่งงันไปก็รีบพูดขึ้นอีก “หรือเจ้าไม่อยากรู้ว่าแท้จริงแล้วเจ้าเป็นใคร”

“ข้า...” 

“เดินออกไปด้านหลังจะมีโรงน้ำชาเล็ก ๆ อยู่ ข้าจะรอเจ้าที่นั้น”

พูดจบเขาก็เดินนำออกไปก่อน หรูซื่อกัดริมฝีปากครุ่นคิด นางอยากรู้ว่าเกิดเรื่องใดกับนาง เหตุใดนางจำสิ่งใดไม่ได้เลย ความอยากรู้เอาชนะความกลัว นางทำทีเป็นสั่งหนังที่ต้องการ ให้เด็กในร้านไปขนหนังแกะและหนังจิ้งจอกออกมาให้นางเลือกอีก หญิงสาวเดินหลบออกมาด้านนอก เร่งฝีเท้าเดินไปตามตรอกจนพบเพิงร้านน้ำชา ในร้านไม่มีผู้อื่นนอกจากชายผู้นั้น นางจึงเดินเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้าม

“ข้ามีเวลาไม่มาก ท่านรีบพูดมาเถิด”

“ข้าแซ่จางชื่อหยินเซ่อ เจ้าไม่คุ้นบ้างเลยหรือ?”

จางหยินเซ่อถามพลางรินน้ำชาให้นาง เมื่อเห็นนางนิ่งไปเขาจึงเอ่ยต่อ

“ข้าเป็นสหายร่วมเรียนกับบรรดาองค์ชาย จึงมีโอกาสได้รู้จักกับบิดาของเจ้า  เจ้าเป็นบุตรสาวคนเดียวของท่านราชครู แต่ต้องแต่งงานกับปีศาจอำมหิตอย่างซุนหลวนคุน ข้าทุกข์ใจยิ่ง ทำได้แต่คอยติดตามช่วยเหลือเจ้าอยู่ห่าง ๆ ก่อเกิดความสัมพันธ์ทางใจ  คราวนั้นแม่สามีต้องการรับภรรยารองและอนุในคราวเดียว เจ้าเองก็ถูกกดดันเพราะไร้บุตร ข้า...ข้าจึงชวนเจ้าหนีออกมา โดยอาศัยจังหวะที่เจ้าบอกคนที่บ้านว่าจะเดินทางมาหาแม่ทัพซุน  ทว่าพวกเราถูกคนแซ่ซุนจับได้เสียก่อน  เขาส่งนักฆ่าไล่ล่าเราทั้งสอง ตัวข้าและบ่าวรับใช้กระเด็นออกจากรถม้าบาดเจ็บหนักกว่าจะรักษาตัวและออกติดตามหาเจ้า เจ้าก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”

“ข้า...ข้าหนีตามท่าน...”  นางส่ายหน้าไปมาไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน

‘เป็นไปไม่ได้ นาง...นางไม่ทำเช่นนั้น’

“หรูซื่อ...ข้าไม่รู้ว่าคนแซ่ซุนทำอะไรกับเจ้า เจ้าจึงลืมเลือนข้า แต่ความรักที่ข้ามีให้เจ้ายังมั่นคงเสมอ หาก...หากเจ้ายังต้องการข้า ข้าก็ยินดีพาเจ้าไปจากที่นี่”

หรูซื่อลุกพรวดขึ้นมาทันที อาการปวดศีรษะกำเริบขึ้นอีกระลอก แต่นางอดกลั้นไม่แสดงออก เป็นไปไม่ได้ นางไม่ใช่หญิงแพศยาเช่นนั้น นางถูกเลี้ยงดูอบรมอย่างดี จะทำเรื่องเลวร้ายเช่นนั้นได้อย่างไร ที่สำคัญ หากซุนหลวนคุนรู้เรื่องนี้ดี เขาจะใส่ใจทะนุถนอมนางทำไมกัน ถูกหมิ่นเกียรติ ภรรยาลอบคบชู้  ถ้านี่เป็นเรื่องจริงเขาต้องสังหารนาง

ภาพฝันเลือนรางปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง  มือของเขาบีบรอบลำคอของนาง

‘ทำไม...’

          ‘อย่าโกรธข้าเลย ข้าไม่อาจมอบเจ้าให้ใครได้’

            “หรูซื่อ”

“ข้าไม่รู้จักท่าน”  นางเอ่ยเสียงสั่น “อย่าพูดจาเหลวไหลเช่นนี้อีก”

“เจ้าไม่เชื่อข้าก็ได้ แต่เจ้า...เจ้าควรเชื่อใจตนเอง”  

จางหยินเซ่อเอ่ยเสียงเศร้า หลายปีมานี้เขาเฝ้ารอวันที่จะมีนางเคียงข้าง  ไฉนฟ้าดินไม่เมตตาเห็นแก่ความรักมั่นคงของเขา

‘เชื่อใจตนเอง’

นางสูดลมหายใจลึกสะกดอาการปวดศีรษะของตนแล้วรีบเดินกลับทางเก่า แต่ยังฝืนทำเป็นปกติดี นางสั่งหนังแกะและหนังจิ้งจอกเหล่านั้นให้ไปส่งที่จวนแม่ทัพแล้วรีบเดินออกมานอกร้าน หญิงสาวสะดุ้งเมื่อทหารผู้ติดตามเข้ามาประชิด  

“มะ...มี...มีเรื่องใด”

“ฮูหยินหายไปนาน พวกเราเป็นห่วงขอรับ”

“ไม่มีอะไร ข้าแค่เลือกของนานไปหน่อย” นางฝืนยิ้มแต่ใบหน้าซีดเซียว “เวลานี้แม่ทัพอยู่ที่ใด”

“ท่านแม่ทัพอยู่ที่ค่ายทหารขอรับ”

“พาข้าไปหาเขา”

“ฮูหยินจะไปค่ายทหารหรือขอรับ”

“ไม่ได้รึ”

“เอ่อ...” 

ทหารต่างพากันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่แม่ทัพเคยสั่งไว้แล้วว่า     ฮูหยินต้องการไปที่ใด ให้คุ้มครองฮูหยินไปที่นั้น 

“ได้ขอรับ”

หรูซื่อขึ้นรถม้าเรียบร้อยก็เอนกายซบกับหมอนในรถม้า นางปวดศีรษะเหลือเกิน ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องราวที่หลงลืม นางจะทรมานกับการปวดศีรษะมาก

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม รถม้าที่มีตราจวนแม่ทัพก็มาถึงค่ายทหาร  หรูซื่อตั้งสติพยายามไม่คิดเรื่องใด ก้าวลงจากรถม้า บรรดาทหารหลายร้อยคนต่างมองมาที่นางเป็นจุดเดียว  ทว่ายังเดินไปไม่ถึงกระโจมท่านแม่ทัพ เสียงคนร้องโหยหวนดังขึ้นทำให้หรูซื่อชะงักเท้าไป

“ฮูหยิน” ทหารที่นำทางเริ่มหายใจลำบาก “กระโจมท่านแม่ทัพอยู่ทางนี้ขอรับ” 

“นั้นเสียงอะไร”

หรูซื่ออดถามไม่ได้ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เท้าทั้งสองพานางเดินไปตามเสียงนั้น เมื่อเข้าไปใกล้จึงได้เห็นว่า ที่ลานกว้างมีบุรุษผู้หนึ่งถูกมัดด้วยเชือกล่ามกับม้าจำนวนห้าตัวที่แต่ละตัวพร้อมจะแยกแขนสองขา ขาสองข้างและศีรษะออกจากร่างของชายผู้นั้น  

เสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดทำให้หรูซื่อถึงกับซวนเซ นางรูปร่างเล็กอาศัยมองผ่านช่องว่างของทหารนับสิบที่รายล้อมอยู่  สายตามองไปยังแม่ทัพใหญ่ที่นั่งตำแหน่งประธาน สีหน้าเคร่งขรึมไร้ความเมตตา เสียงร้องนั้นไม่ได้สั่นสะเทือนเขาเลยสักนิด