Chapter 21.ก่อนสายลมเหมันต์มาเยือน

“เจ้าเป็นใคร หรือถือสิทธิ์เป็นคนสกุลจาง อยากเรียกพบภรรยาใครก็ได้อย่างนั้นหรือ? ที่นี่มิใช่เมืองหลวง อย่าได้คิดว่าผู้อื่นจะต้องเกรงอกเกรงใจเจ้า ”  เขาแสยะยิ้ม “มีเรื่องใดฝากข้าผู้เป็นสามีบอกนางก็ไม่ต่างกันนัก”

“ข้าต้องการพบหลิวหรูซื่อ!” จางหยินเซ่อพูดชัดถ้อยคำ  ไม่มีความเกรงกลัวซุนหลวนคุนเลยสักนิด  

แม่ทัพหนุ่มตีสีหน้าเคร่งขรึมไม่เอ่ยถ้อยคำใดอีก เขาหมุนตัวเดินออกมาเงียบๆ ทิ้งให้จางหยินเซ่ออยู่กับบ่าวรับใช้  ซุนหลวนคุนก้าวเท้าหนักๆ เดินออกมาจากเรือนหลังนั้นโดยไม่ได้เอ่ยสิ่งใดกับผู้ติดตาม จนกระทั่งมาถึงม้าที่ผูกไว้รออยู่ก่อนแล้ว เขายื่นมือไปรับบังเหียนจากทหารที่เฝ้าอยู่  นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้นกับผู้ติดตามที่ยืนรอรับคำสั่ง

“ถอนกำลัง ไม่ต้องคุมตัว แต่ติดตามอยู่ห่างๆ อย่าให้คุณชายจางมีอันตรายใด”

ทหารนายนั้นนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยแต่เก็บอาการอยู่ ก้มหน้ารับคำสั่งแม้จะมีคำถามอยู่ในใจก็ตาม แต่เมื่อเป็นภารกิจ เขาไม่มีสิทธิ์เอ่ยถามใดๆ ทั้งสิ้น  

ซุนหลวนคุนขึ้นหลังม้าแล้วบังคับม้ากลับไปที่จวน ระหว่างทางเขามองทิวทัศน์รอบข้าง ชาวบ้านที่จำเขาได้ผงกศีรษะให้ บ้างคนส่งเสียงทักทาย เขาอยู่ที่นี่มาสี่ห้าปีแต่ราวกับเกิดและเติบโตที่นี่

เขาไม่ใช่คนที่ถือกำเนิดจากสกุลสูง แต่ไต่เต้าด้วยความสามารถ ครั้งแรกที่ได้พบนาง คือความประทับใจ เขาพบหลิวหรูซื่อครั้งแรกตอนนางอายุเพียงสิบเอ็ด  เขามีน้องชายน้องสาวหลายคน เห็นนางครั้งแรกก็รู้สึกเหมือนเห็นน้องสาว แต่จะทำอย่างไรได้ หนทางเดียวที่เขาจะได้กำลังสนับสนุนคือแต่งงานกับนาง  เมื่อนางอายุสิบสองก็แต่งงานกับเขา  บิดาของนางไม่เต็มใจนัก แต่ไม่อาจขัดราชโอการได้

มารดาของเขาเป็นเพียงภรรยาชาวนาผู้หนึ่ง บิดาของเขาตายจากหลังจากเขาเลื่อนฐานะได้ไม่กี่ปี แต่ถึงจะมียศถาบรรดาศักดิ์ก็ใช่ว่าจะเข้ากับบรรดาคนสกุลใหญ่ได้ดี  นางแทบไม่รู้หนังสือเลย แต่รู้ดีว่าผู้อื่นมักลอบหัวเราะเยาะเสมอ มารดาไม่เห็นด้วยที่เขาเลือกหรูซื่อเป็นภรรยาแต่ขัดใจเขาไม่ได้ จำใจรับหลิวหรูซื่อมาเป็นลูกสะใภ้   เมื่อมาประจำที่ชายแดน เขาเกรงนางจะลำบากจึงไม่ได้รับนางมาอยู่ด้วย  มิรู้เลยว่านางต้องอยู่ลำพังทุกข์ใจเพียงใด  วันเวลาล่วงเลยผ่าน ทุกครั้งที่เขากลับบ้าน แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆ ได้เห็นภรรยาตัวน้อยค่อยๆ เติบโตและพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อใกล้ชิดเขา  ชายหนุ่มเผลอหัวเราะในลำคอนึกถึงใบหน้ากลมๆ ของหรูซื่อ เขานึกว่านางจะอวบกว่านี้ ไม่คิดว่าหรูซื่อในวัยสิบหกจะอรชรเย้ายวนตาจนเขาไม่อาจละสายตาได้

ส่วนเรื่อง ‘จางหยินเซ่อ’นั้น ใช่ว่าเขาไม่เคยรู้ แต่เพราะรู้ว่าเป็นความผิดของตนเองที่ละเลยนาง ทำให้นางหวั่นไหวกับบัณฑิตหน้าอ่อน มันทำให้เขาไม่อาจโกรธเคืองนางได้เลย  หากเป็นบุรุษอื่นคงยอมไม่ได้ แต่นี่เขา...

ซุนหลวนคุนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก บางเรื่องราวที่เขาไม่อาจอธิบายหรือปรึกษาผู้ใดได้ เป็นฟ้าลิขิตให้เขาต้องเผชิญความเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า คงเพราะ...เขาให้นางเจ็บปวดมามากจึงต้องเผชิญเรื่องราวที่ไม่สามารถหาเหตุนี้ได้

แต่การมีนางอยู่ที่นี่ในเวลานี้ นับเป็นเรื่องดีเรื่องเดียวที่ไม่เคยคาดคิด คงเป็นความเมตตาเดียวที่สวรรค์ประทานให้เขา  ก่อนที่ทุกอย่างจะสูญสลายไป

สายลมเหมันต์พัดผ่าน เป็นสัญญาณเตือนว่าใกล้ถึงเวลาสำคัญแล้ว  

แม่ทัพหนุ่มควบม้ากลับมาที่จวน เขาถามหาภรรยาตัวน้อยแล้วเดินไปยังทิศทางที่นางอยู่ เพียงเห็นแผ่นหลังของนางที่ก้มๆ เงยๆ ป้อนถั่วฝักกยาวให้เจ้าแพะน้อยสองตัวนั้น ใกล้กันนั้นคือม้าของเขา มันเดินเข้ามาใกล้แล้วใช้หัวดันไหล่ของหรูซื่อเบาๆ คล้ายจะขอถั่วฝักยาวในมือนาง

“เจ้าม้าตะกละ เจ้ากินไปหลายฝักแล้วนะ”

นางต่อว่าแต่กลับหัวเราะเสียงใส และไม่รู้ว่าคนรอบข้างถอยห่างออกไปหมดตั้งแต่เมื่อใด จนกระทั่งร่างของนางถูกรวบกอดจากด้านหลัง แม้ไม่ได้หันไปมองนางก็รู้ว่าเป็นใคร

เพราะมีเพียงผู้เดียวที่ทำเช่นนี้กับนาง

“ท่านพี่กลับมาแล้วหรือ?”  

“อืม” เขาตอบรับแล้วกอดนางแน่นขึ้น สูดดมกลิ่นกายของนางอย่างโหยหา แต่หรูซื่อผู้ไม่รู้เรื่องใดกลับหัวเราะออกมา

“ท่านพี่ทำอย่างกับว่าจากไปหลายวัน”  นางตีท่อนแขนที่กอดรัดรอบเอว “กระดูกข้าลั่นแล้วนะ”

“สามีคิดถึงภรรยาไม่ได้หรือไร”

เพียงคำพูดเรียบง่ายแต่ทำให้หญิงสาวหน้าแดง นางกวาดตามองจึงรู้ว่าไม่มีผู้อื่นอยู่ที่นี่แล้ว เมื่อเขาคลายวงแขนออก นางจึงหมุนตัวหันมาเผชิญหน้ากับเขา

“ท่านพี่ดูม้าของท่านสิ แย่งถั่วเจ้าแพะน้อยของข้า เอ๋? ท่านตั้งชื่อม้าหรือยังเจ้าคะ”

รอยยิ้มและดวงตาเป็นประกายของนางทำให้เขาลืมเรื่องในใจไปเสียสิ้น เขาได้แต่ยิ้มบางๆ แล้วยื่นมือไปลูบหน้าม้าตัวโปรด

“น้องหญิงช่วยตั้งชื่อให้มันหน่อยสิ”

“ชื่อเจ้าตะกละ” นางย่นจมูกใส่

            “เจ้าแพะน้อยเล่า มีชื่อหรือยัง”

“มีแล้วเจ้าค่ะ นี่ไป่ไป่ ส่วนนี่เปาเปา”

“เจ้านี่ลำเอียงจริงๆ” 

ซุนหลวนคุนหัวเราะแล้วส่ายหน้าไปมา หรูซื่อหัวเราะแล้วยื่นมือไปลูบหน้าผากมันเลียนแบบซุนหลวนคุน

“เฟยเฟยดีไหมเจ้าคะ ยามอยู่บนหลังม้า ราวกับโบยบินได้”

เขาพยักหน้ารับ อย่างน้อยก็ดีกว่า ‘เจ้าตะกละ’

“ท่านพี่กลับมาก็ดีแล้ว ข้ามีอะไรจะให้ท่านดู”   นางปัดมือไปมาแล้วจับมือใหญ่ของสามีให้เดินตามกลับไปที่เรือน นางเริ่มคุ้นชินกับสายตาทหารและบ่าวไพร่ พวกเขาจะก้มหน้าหลบสายตาแม่ทัพใหญ่เสมอ แต่ถึงก้มหน้าก็รู้ว่าพวกเขาอมยิ้มกัน จะไม่ให้หัวเราะได้อย่างไร บุรุษร่างสูงใหญ่กำยำถูกสตรีตัวเล็กๆ จูงมือเดินตามต้อยๆ  

หรูซื่อเดินกลับมาที่เรือน นางพยักหน้าให้บ่าวรับใช้ยกน้ำมาล้างมือ ซุนหลวนคุนรับอ่างน้ำมาแล้วไล่ผู้อื่นออกไปหมด เขาบรรจงล้างมือและเช็ดนิ้วมือแต่ละนิ้วให้ภรรยาตัวน้อย หรูซื่อได้แต่อมยิ้ม เขาชอบดูแลนางก็ปล่อยให้เขาทำไปเถิด นางคร้านจะต่อว่าเขาแล้ว

“เจ้ามีอะไรให้ข้าดูหรือ?” เขาถามหลังจากเช็ดมือให้นางแล้ว

            หญิงสาวเดินไปหยิบผ้าพับหนึ่งออกมาส่งให้เขา ซุนหลวนคุนรับไว้แล้วคลี่ออกดู หรูซื่อเห็นเขานิ่งงันไปจึงหุบยิ้มแล้วถามเขา

            “ท่านพี่ไม่ชอบหรือ? ข้าทำให้ใหม่ได้นะ”

            “ไม่ใช่” เขารีบพูดขึ้น “ข้าชอบมาก”

            “เมื่อครู่ข้านึกว่าท่านพี่ไม่ชอบเสียอีก”นางถอนหายใจโล่งอก

“ลำบากเจ้าจริงๆ”  

“แค่เสื้อคลุมเท่านั้น”  หญิงสาวยิ้มออกมา นางแอบเย็บเสื้อคลุมให้เขา อีกไม่นานจะเข้าฤดูหนาวแล้ว อากาศที่นี่หนาวเย็นมาก นางเกรงว่า ยามที่เขาต้องอยู่ที่ค่ายทหารไม่สะดวกสบาย  จึงเย็บเสื้อคลุมไว้ให้ 

“ท่านพี่ก็รู้ว่าข้าทำอย่างอื่นไม่เป็น หรือท่านอยากได้อะไร ถ้าข้าทำได้จะทำให้”

“อะไรก็ได้รึ” เขายิ้มที่มุมปาก แต่หรูซื่อไม่ค่อยไว้ใจรอยยิ้มของเขานัก

“ท่านพี่บอกมาก่อนสิ”

คราวนี้หัวเราะออกมาแล้วจับมือนางขึ้นมาจุมพิตที่กลางฝ่ามือของนาง

“น้องหญิงปักผ้าเช็ดหน้าให้สามีได้หรือไม่”

“ผ้าเช็ดหน้า?” นางถามด้วยความประหลาดใจ “แค่ผ้าเช็ดหน้าหรือเจ้าคะ ท่านพี่อยากให้ข้าปักลายอะไร?”

“ยวนยางคู่ได้หรือไม่”   

“ได้สิเจ้าค่ะ” นางตอบรับอย่างรวดเร็ว “ท่านพี่เป็นสามีของข้า เรื่องนี้ข้าทำให้ได้อยู่แล้ว”

“น้องหญิงใจดีอย่างนี้ สามีจะตอบแทนอย่างไรดี” เขายิ้มกรุ้มกริ่มแล้วยกเอวนางขึ้นมานั่งตัก “สามีอุทิศตัวเองเป็นอาชาให้น้องหญิงควบขี่ดีหรือไม่” 

“ท่านพี่!” หรูซื่อยกมือขึ้นทุบอกของเขา “ห้ามพูดเรื่องน่าอายนั้นอีก”