บ้าไปแล้ว! ข้าหลงไปในนิยายจีนเซินเจิ้น!

บทที่1 ตายแล้วไปไหน

"เอี๊ยดดดดดดดด โครม! "เสียงเบรกของรถยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงปะทะเข้ากับหญิงสาวรูปร่างบอบบางที่ก้มลงผูกเชือกรองเท้าอยู่ริมฟุตบาทบุษกรได้ยินเสียงเบรกมาแต่ไกล ไหนจะเสียงหวีดร้องของคนรอบข้าง พอเธอเงยหน้าเพื่อที่จะมองว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นแต่ภาพดำมืด แล้วสติก็หลุดลอยไป...เมืองหลวง ฉางอาน ณ จวนเสนาบดี"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู"เสียงสาวใช้หน้าประตูร้องเรียก หญิงสาวในห้องเดินกระสับกระส่ายไปมา ใบหน้างามล่มเมืองบัดนี้ซีดเซียว บุษกร หญิงสาวที่จู่ ๆ ก็ตายโดยไม่ทันตั้งตัว พอรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในร่างหญิงสาวคนหนึ่ง หญิงสาวหน้าตางดงาม เอวบางร่างน้อย อายุไม่น่าจะเกินสิบห้าปีไม่นานความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิมแล่นเข้าหัวตามฉบับนวนิยาย บุษกรเม้มริมฝีปาก เจ้าของร่างนี้คือ ไป๋เจินจู หญิงสาวที่เพิ่งพ้นวัยปักปิ่น บุตรีเพียงคนเดียวของอัครเสนาบดีไป๋ฉางชิง มารดาเสียชีวิตไปตั้งแต่เด็ก เป็นแก้วตาดวงใจของท่านเสนาบดี รูปโฉมงดงามล่มเมือง และเมื่อพ้นวัยปักปิ่นก็จะต้องแต่งให้กับองค์รัชทายาท...เอาล่ะ ไม่ต้องเกริ่นไปไกลรู้แต่ว่าเธอได้ตายแล้วมาเข้าร่างของหญิงสาวคนนี้ก็แล้วกัน หญิงไทยวัยยี่สิบห้าปี ผัว เอ๊ย แฟนก็ไม่เ...