บทที่3 พี่สะใภ้ของเจ้า

"จะ...เจ้า! "

ไป๋เจินจูพูดไม่ออก มองบุรุษรูปร่างสูงโปร่งที่กำลังจับแก้มนุ่มของนางอย่างไร้มารยาท นางยกมือขึ้นปัดพลางถอยหลังไปอีกก้าว

"เป็นอะไรสาวน้อย เมื่อกี้ยังทำท่าไม่เกรงกลัว เชิดหน้าอยู่เลย หือ? " เขาเดินไปหาอีกหนึ่งก้าว โน้มใบหน้าเข้าหา "เจ้ากลัวที่จะแต่งให้ข้าสินะ"

"ไม่ใช่! ใครกลัวท่านกัน! "

นางปฏิเสธทันควัน แล้วผลักอกอีกฝ่ายให้ถอยห่าง ก่อนวิ่งหนีไปอีกทาง ท่าทางตื่นตกใจเหมือนลูกแมวน้อยทำให้หลี่รุ่ยหัวเราะ เขามองแผ่นหลังบอบบางที่วิ่งห่างไปเรื่อย ๆ แล้วยิ้ม

"ไป๋เจินจู...เจินจู เจ้าช่างน่าสนุก"

ไป๋เจินจูวิ่งหนีเตลิดเปิดเปิงมาจนถึงที่แห่งหนึ่ง เบื้องหน้าเป็นศาลากลางน้ำ นางเดินข้ามสะพานเข้าไปในศาลา เหลียวมองรอบด้าน เห็นไม่มีผู้ใดก็นั่งลงแล้วถอนหายใจพร้อมกับรำพึงรำพันเสียงดัง

"เฮ้อ ดั่งนรกชัง สวรรค์แกล้ง"

นางเงยหน้าขึ้นมองฟ้า เอ่อ...เพดานของศาลา ก่อนทำท่าคอตก

ในใจสับสนวุ่นวาย นางรู้สึกดีใจที่ยังไม่ตาย เพราะการตายตอนอายุยี่สิบห้าช่างใช้ชีวิตไม่คุ้มค่ายิ่งนัก แต่พอไม่ตายก็ดันหลุดมาในนิยายผีบ้า หากตามเนื้อเรื่อง นางต้องแต่งให้กับองค์รัชทายาท พอองค์รัชทายาทขึ้นครองราช นางก็กลายเป็นฮองเฮา มีลูกเป็นครอก เอ๊ย เป็นฝูง เอ๊ย เป็นตัว...

ยัง ยังจะมีอารมณ์มาเล่น

นางจะมีชีวิตที่สมบูรณ์ หนทางการเป็นฮองเฮาราบรื่น รัชทายาทรักใคร่ มีลูกหกคน...

ปัญหามันก็ติดตรงนี้นี่แหละ

ลูกตั้งหกคน ยายไป๋เจินจูในนิยายคลอดออกมาได้ยังไง ทำอย่างกะลูกหมา ไม่ใช่ลูกคน!

อีตารัชทายาทนั่นก็ขยันทำลูกเกิ๊น! ตอนนี้นางถึงอยู่ในสภาพหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก การมีชีวิต ตายแล้วฟื้นมันก็ดี แต่ดันมาอยู่ในนิยายจีนเก๊ที่เน้นขายแต่ฉากอย่างว่า ปั้มลูกกันไปวัน ๆ บุษกร รับไม่ด้าย!

เพราะมัวแต่นั่งเหม่อ นึกถึงชีวิตอันแสนรันทดของตน (?) ไป๋เจินจูจึงไม่ได้สังเกตผู้มาใหม่ในศาลา อีกฝ่ายที่เดินข้ามสะพานมา พอเห็นมีหญิงสาวอ่อนเยาว์นั่งอยู่ ก็คิดจะถอยหลังกลับ แต่เพราะได้ยินเสียงพูดที่ฟังประหลาดและแปร่งหูจึงเผลอเดินเข้ามาใกล้

ไป๋เจินจูรู้สึกเหมือนถูกมองจึงเงยหน้าขึ้น นางอ้าปากทำตาปริบ ๆ เมื่อสบตากับชายหนุ่มผู้หนึ่ง เขามีดวงตาสีเขียวมรกต คิ้วเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลัก

โอ้โห งานดี

"คุณหนู ท่านมีนามว่ากระไร"

ไป๋เจินจูมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเคลิบเคลิ้ม เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนหล่อตาสีเขียว เพราะมันมีแต่ในนิยายและในละคร แล้ววันนี้นางก็ได้เจอตัวเป็น ๆ ถึงจะในนิยาย แต่นางลูบได้ สัมผัสได้!

"คุณหนู ได้ยินที่ข้าพูดหรือไม่"

"หะ หา" ไป๋เจินจูได้สติ "ทะ ท่านว่าอะไรนะ"

หลี่จิ้นมองแม่นางน้อยตรงหน้าด้วยสายตาประหลาดใจ เขาไม่เคยเจอนางในวังมาก่อน ปกติเขาจะไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่ทุกวัน ก็จะผ่านศาลากลางน้ำนี้ วันนี้ได้ยินเสียงแปลก ๆ ทั้งประหลาดและไม่เคยได้ยินจึงหยุดฟัง ก็มองเห็นสตรีเยาว์วัยนางหนึ่ง นั่งทำหน้าแปลก ๆ ในศาลา จึงเผลอขยับเท้าเข้าใกล้ พอเรียก ก็ดูเหมือนนางจะไม่ได้ยิน

จะว่าสติไม่ดีก็ไม่ใช่ จะว่าเป็นสตรีปกติธรรมดา ก็ไม่ใช่

เพราะความแปลกประหลาดของนางเขาจึงหลุดปากถาม

"ข้าถามเจ้า เจ้ามีนามว่ากระไร"

"ถามข้า..." นางยกนิ้วชี้ตนเอง

หลี่จิ้นพยักหน้า เผยรอยยิ้มที่ทำให้ไป๋เจินจูตาพร่า

"ข้าชื่อ..."

"นางชื่อไป๋เจินจู อีกหน่อยก็จะเป็นพี่สะใภ้เจ้า! "

ไป๋เจินจูพูดค้าง เสียงบุรุษผู้หนึ่งดังขัดขึ้นเสียก่อน ทั้งนางและชายตาเขียวหันไปมองตามเสียง ก็เห็นรัชทายาทหลี่รุ่ยเดินตรงมา

พี่สะใภ้ พี่สะใภ้...เสียงนี้ดังก้องในหัว

ไป๋เจินจูมองหลี่จิ้น สลับกับหลี่รุ่ย มีความคล้ายคลึง...แล้วก็หล่อเหมือนกัน ที่ต่างกันคือสีของดวงตา นางชอบดวงตาสีเขียวมากกว่า

ว่าแต่ อะไรคือพี่สะใภ้?

นางได้ตอบตกลงจะแต่งให้เขาเมื่อไร พูดเองเออเอง

รัชทายาทสมควรตาย! นางบริภาษในใจอย่างเกรี้ยวกราด หากฉากหน้าจำเป็นต้องก้มใบหน้าลง หลบเลี่ยงสายตา 

ท่องไว้ กุลสตรี กุลสตรี 

นางจะกางนิ้วทั้งห้าแล้วตะปบหน้ารัชทายาทหัวสุนัขผู้นี้ไม่ได้ ทนไว้เจินจู!