บทที่2 รัชทายาทสมควรตาย

"เงยหน้าขึ้นสิ ข้าขอดูหน่อย"

เสียงไพเราะอ่อนหวานสั่งให้ไป๋เจินจูเงยหน้าขึ้น

"คิ้วโค้งงามดุจใบหลิว ดวงตาเป็นประกายเจิดจ้า...ดี ดี"

พอถูกชมซึ่ง ๆ หน้า ไป๋เจินจูข่มกลั้นความอาย พวงแก้มขึ้นสีดูน่าเอ็นดู สตรีที่กำลังพิจารณาใบหน้านางอยู่ก็คือ ฮองเฮา สตรีที่มีอำนาจสูงสุดในวังหลวง

หลังจากนางเข้าวังก็แยกกันกับบิดา บิดาไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ นางไปเข้าเฝ้าฮองเฮา เมื่อไปถึงก็พบกับสตรีคู่บัลลังก์ รูปโฉมงดงาม มีอำนาจ ถึงแม้ท่าทางอ่อนโยนแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความเกรงขาม นางไม่กล้ามองนานจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาจนถูกเรียกให้เงยหน้าขึ้น

"เจ้า...ชื่อเจินจูสินะ อายุเท่าไรรึ"

"หม่อมฉันอายุสิบห้าปีเพคะ"

"อืม เห็นว่าเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นได้ไม่นาน" ฮองเฮามองสาวน้อยตรงหน้าอย่างพึงพอใจ "เจ้าคงรู้แล้วว่าเราเรียกเจ้ามาทำไม"

ไป๋เจินจูรีบก้มหน้าลงไม่สบตา นางไม่ปริปาก ฝ่ายฮองเฮาขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกได้ราง ๆ ว่าเด็กสาวตรงหน้าเหมือนจะไม่ยินยอมกับเรื่องที่ตนจะเอ่ยต่อจากนี้

"เจินจู เจ้ามีอะไรก็พูดออกมา..."

ฮองเฮาตัดสินใจถามตรง ๆ ฝ่ายไป๋เจินจูพอได้ยินคำถามนี้ก็เงยหน้าขึ้นอัตโนมัติ ริมฝีปากบางได้รูปเม้มหากันจนเป็นเส้นตรง

เพราะกลัวว่าหากยังมัวอ้ำอึ้ง เกิดฮองเฮากริ้วขึ้นมาเรื่องมันจะแย่ไปกันใหญ่ นางตั้งสติ สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วตอบ

"หม่อมฉัน...ไม่ต้องการแต่งเข้าตำหนักองค์รัชทายาทเพคะ"

"จะ เจ้า"

"เพราะอะไร เราถึงไม่ถูกใจเจ้า"

เสียงบุรุษหนุ่มดังขึ้นด้านหลัง ไป๋เจินจูชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง ฝ่ายฮองเฮาเมื่อเห็นผู้มาใหม่เป็นใครก็ยิ้มกว้าง ส่งเสียงเรียกน้ำเสียงอ่อนโยน

"หลี่รุ่ย เจ้ามาเมื่อไรกัน โผล่มาเงียบ ๆ แม่ตกใจหมด"

"ถ้าไม่มาเงียบ ๆ หม่อมฉันจะได้ยินอะไรดี ๆ หรือเสด็จแม่" เขาเดินผ่านนางก่อนหยุดตรงหน้า "ว่าอย่างไร ข้าถามเจ้า เพราะอะไรถึงไม่แต่งให้ข้า"

ไป๋เจินจูมองใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาดำเป็นประกาย คิ้วหนาเป็นปื้นรับกับจมูกโด่ง ไหนจะรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์แสนกล แม้ผู้ชายตรงหน้าจะหล่อลากดินขนาดไหน แต่นางก็ไม่ชอบขี้หน้าอยู่ดี

ใช่ อีกฝ่ายคือองค์รัชทายาท คู่หมั้นคู่หมายของไป๋เจินจู

รัชทายาทหลี่รุ่ย องค์ชายสี่...

"เพราะหม่อมฉันยังเด็ก..."

พูดออกไปก็อยากตบปากตัวเอง เจินจูเอ๊ย หาข้ออ้างที่ดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง!

"ยังเด็ก...หึ" หลี่รุ่ยมองเด็กสาวตรงหน้า แล้วยิ้มมุมปาก ใบหน้าขาวหมดจด คิ้วโก่ง ดวงตากลมโตแวววาว ริมฝีปากบางจิ้มลิ้ม รูปร่างก็อยู่ในวัยกำลังเติบโต "ข้าได้ยินว่าเจ้าพ้นพิธีปักปิ่น...เจ้าไม่เด็กแล้ว"

ไป๋เจินจูเผลอถลึงตาใส่อีกฝ่าย แต่พอได้สติก็รีบหลุบตาลง สองมือเลื่อนมาขยุ้มชายกระโปรงแน่น

ยุคนายน่ะไม่เด็กหรอก แต่ยุคฉันมันโคตรจะเด็กเลย อายุสิบห้าในยุคปัจจุบันใครเขาจะให้แต่งงานรีบมีผะ เอ๊ย สามีกันเล่า!

"หลี่รุ่ย..." ฮองเฮาปราม เมื่อเห็นรัชทายาทแกล้งสาวน้อยตรงหน้าจนอีกฝ่ายก้มหน้างุด หากมุดดินได้ก็คงมุดไปแล้ว "เอาล่ะ เรื่องนี้ยังต้องพูดอีกยาว วันนี้พวกเจ้าก็ได้เจอกันแล้ว...เจินจู"

"เพคะ"

"ข้าจะถือว่าคำพูดของเจ้าเมื่อครู่นี้ไม่เคยเกิดขึ้น"

"ตะ แต่ว่า..." ไป๋เจินจูมองฮองเฮาท่าทางเลิ่กลั่ก แต่พอเห็นดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยอำนาจก็พูดไม่ออก สุดท้ายก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับ

"เจ้าคิดดี ๆ อย่าด่วนตัดสินใจ เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ เกี่ยวพันไปถึงบิดาเจ้า...เจ้าเข้าใจใช่หรือไม่"

"เพคะ" นางตอบรับเสียงเบา

"หลี่รุย"

"พะยะค่ะ เสด็จแม่"

"เจ้าพาเจินจูไปเดินเล่น" ฮองเฮาโบกมือ เมื่อเห็นเด็กสาวอ้าปากจะพูดอะไร ก็พูดตัดบท "ข้าง่วงแล้ว พวกเจ้าออกไปเถอะ"

ไป๋เจินจูกัดปากตัวเอง สุดท้ายก็ยอมเดินตามนางกำนัลที่นำทางไปยังทางออกของตำหนัก

"เจ้าตามข้ามา"

เสียงบุรุษดังขึ้น ไป๋เจินจูมองอีกฝ่าย เมื่อรอบกายไม่มีนางกำนัล มีเพียงนางกับองค์รัชทายาท ก็ส่งเสียงหึ

"ทำไมข้าต้องตามท่านไป"

"เจ้าไม่ได้ยินที่เสด็จแม่รับสั่ง? "

เขามองเด็กสาวตรงหน้าที่ตอนนี้เชิดหน้าขึ้น นางยกมือกอดอกมองเขาด้วยหางตา...

มีน้อยมาก หรือไม่มีเลยที่จะมีคนมององค์รัชทายาทอย่างเขาด้วยหางตา แม่สาวน้อยนี่เป็นคนแรกก็ว่าได้

"ได้ยินเพคะ" ไป๋เจินจูตอบเสียงดังฟังชัด นางถอยหลังไปหนึ่งก้าว "แต่หม่อมฉัน ไม่-ไป! "

"ดี ดี" รัชทายาทปรบมือ มองสตรีจอมพยศตรงหน้าก็รู้สึกสนุก เขาก้าวเท้าเข้าไปใกล้นาง "ไป๋เจินจู เจ้ามีความกล้าจริง ๆ "

"หึ" นางสะบัดหน้าไปอีกทาง

"ข้าชอบ"

"หะ หา? " ไป๋เจินจูอ้าปากค้าง หันมามองอีกฝ่ายอย่างไม่าเชื่อสายตา

"เจ้าควรดีใจนะที่ข้าเห็นด้วยกับการแต่งงานของเรา" เขายื่นมือมาจับแก้มนุ่ม "ทีแรกข้าก็ลังเลอยู่หรอก แต่พอได้เจอเจ้า ข้าก็มั่นใจ"

"..."

"เจ้าจะต้องมาเป็นไท่จือเฟยของข้า"

ไป๋เจินจูตัวแข็ง รู้สึกเหมือนโดนทุบจนปวดหัวไปหมด

บ้าไปแล้ว อีตารัชทายาทนี้เป็นพวก SM หรือยังไง ชอบนางเพราะนางแสดงท่าทีต่อต้านเนี่ยนะ!