บทที่1 ตายแล้วไปไหน

"เอี๊ยดดดดดดดด โครม! "

เสียงเบรกของรถยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงปะทะเข้ากับหญิงสาวรูปร่างบอบบางที่ก้มลงผูกเชือกรองเท้าอยู่ริมฟุตบาท

บุษกรได้ยินเสียงเบรกมาแต่ไกล ไหนจะเสียงหวีดร้องของคนรอบข้าง พอเธอเงยหน้าเพื่อที่จะมองว่าเกิดอะไรขึ้น ก็เห็นแต่ภาพดำมืด แล้วสติก็หลุดลอยไป...

เมืองหลวง ฉางอาน ณ จวนเสนาบดี

"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู"

เสียงสาวใช้หน้าประตูร้องเรียก หญิงสาวในห้องเดินกระสับกระส่ายไปมา ใบหน้างามล่มเมืองบัดนี้ซีดเซียว บุษกร หญิงสาวที่จู่ ๆ ก็ตายโดยไม่ทันตั้งตัว พอรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในร่างหญิงสาวคนหนึ่ง หญิงสาวหน้าตางดงาม เอวบางร่างน้อย อายุไม่น่าจะเกินสิบห้าปี

ไม่นานความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิมแล่นเข้าหัวตามฉบับนวนิยาย บุษกรเม้มริมฝีปาก เจ้าของร่างนี้คือ ไป๋เจินจู หญิงสาวที่เพิ่งพ้นวัยปักปิ่น บุตรีเพียงคนเดียวของอัครเสนาบดีไป๋ฉางชิง มารดาเสียชีวิตไปตั้งแต่เด็ก เป็นแก้วตาดวงใจของท่านเสนาบดี รูปโฉมงดงามล่มเมือง และเมื่อพ้นวัยปักปิ่นก็จะต้องแต่งให้กับองค์รัชทายาท...

เอาล่ะ ไม่ต้องเกริ่นไปไกล

รู้แต่ว่าเธอได้ตายแล้วมาเข้าร่างของหญิงสาวคนนี้ก็แล้วกัน หญิงไทยวัยยี่สิบห้าปี ผัว เอ๊ย แฟนก็ไม่เคยมี ซิงก็ยังไม่เคยโดนเปิด ตายแบบงง ๆ มาเข้าร่างหญิงสาวงามล่มเมือง บิดามีอำนาจ ไหนเจ้าของร่างอายุยังน้อยอีก ชีวิตก็ยังอีกยาวไกล

ความคิดแรกคือกำไรชีวิตจริง ๆ เล้ย!

ทว่า เมื่อนึกขึ้นได้...

ไป๋เจินจู อัครเสนาบดีไป๋...และชายารัชทายาท มันคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นผ่าน ๆ

เวรละสิ!

นี่เธอหลงมาในนิยายเรื่องหนึ่ง ที่เคยอ่านไปด่าไปเมื่อต้นปี ถึงขนาดอ่านจบแล้วโยนทิ้งไว้ที่ไหนสักที่ใต้เตียง!

เข้ามาอยู่ในร่างนางเอก เดิมทีควรจะดีใจ แต่นิยายเรื่องนี้มันขัดใจขาอ่านนิยายแปลอย่างเธอมาก เคยด่าว่ามันลิเก๊ลิเก นางเอกต้องแต่งงานอายุยังน้อย ในสมัยเธออายุสิบห้ายังโดดหนังยางอยู่เลย แถมนิยายเรื่องนี้บทหื่นก็เยอะ พระเอกเอะอะปล้ำ เอะอะอุ่นเตียง อ่านแล้วเอียนไปสิบวัน แล้วเป็นไง...

ด่าเขาไว้เยอะ ได้มาสัมผัสเองเสียงั้น สาวซิงวัยยี่สิบห้าจะได้มาเสียซิงตอนสิบห้าก็คราวนี้

ม่ายยยยยยยยยยยยยยย

"คุณหนู! คุณหนูเจ้าคะ! "

เสียงร้องหน้าห้องยังคงดังต่อเนื่อง บุษกรได้สติ สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเดินไปเปิดประตู

"เอ่อ..."

ขณะที่กำลังเอ่ยปาก ก็ต้องตาค้างเมื่อเห็นสาวใช้ทั้งหลายพากันเดินต่อแถวเข้ามา นำโดยหญิงสาวอายุประมาณสิบเจ็ด นาม "หลินหลง"

หลินหลงเป็นสาวใช้ประจำตัวของไป๋เจินจู นิสัยเจ้ากี้เจ้าการ แต่ก็มีความดีที่รักเจ้านายจากใจจริง และความเจ้ากี้เจ้าการก็มาจากความห่วงใย

ใช่ ไป๋เจินจู นางเอกเรื่องนี้ นิสัยคุณหนูขนานแท้ เอาแต่ใจ เย่อหยิ่ง นิสัยเสียเพราะถูกบิดาตามใจอย่างหนัก

นี่คือเหตุผลแรกที่เธออ่านไปด่าไป นางเอกอะไร นิสัยเหมือนนางร้ายชะมัด!

ต้องมาอยู่ในร่างนางเอกเรื่องที่เธอไม่ชอบนี่มันเต็มกลืนจริง ๆ บุษกรคิด นึกอยากวิ่งไปชนเสา เผื่อตายแล้วจะได้หลุดพ้น...

แต่ถ้าตายแล้วไปอยู่ในนิยายที่เลวร้ายกว่านี้ล่ะ มีอีกหลายเรื่องที่เธออ่านไปด่าไป เรื่องอะไรนะ...ที่นางเอกกลายเป็นหมา พระเอกโรคจิตที่เกิดความรักกับนางเอกในร่างหมา...

อึ๋ย แค่คิดก็ขนหัวลุกแล้ว

โอเค ฉันจะเป็น เจินจู...ไป๋เจินจู บุษกรสะกดจิตตัวเอง หายใจเข้าออก พึมพำโดยไม่สนว่าสาวใช้ที่ยืนเรียงรายอยู่จะมองด้วยสายตายังไง...

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันไม่ใช่บุษกร ฉันคือไป๋เจินจู นางเอกของเรื่อง!

เมื่อคิดได้ก็ดึงสติกลับมาสู่ความจริง ไป๋เจินจูมองสาวใช้ประจำตัวที่ทำหน้าแปลก ๆ แล้วรีบฉีกยิ้มกลบเกลื่อน ปากก็ถามเสียงหวาน

"หลินหลง เจ้าพาเหล่าสาวใช้มาที่ห้องข้าทำไมตั้งหลายคน"

หลินหลงเผลอทำสีหน้าคลางแคลงใจ ขณะเอ่ยปากตอบคุณหนูของนาง

"คุณหนูลืมหรือเจ้าคะ วันนี้เป็นวันดูตัวของคุณหนู ฝ่าบาทมีรับสั่งให้คุณหนูเข้าวัง"

ได้ยินอย่างนั้นไป๋เจินจูคนใหม่เผลอทำตาเหลือก อุทานด้วยความตกใจ

"อะไรนะ! ปะ ไปวังหลวง! "

"เจ้าค่ะ เราอย่าเสียเวลาเลย" หลินหลงพูดเสร็จก็ปรบมือสองครั้ง "เด็ก ๆ พาคุณหนูไปชำระกาย"

ไป๋เจินจูพยายามขืนตัวเมื่อถูกกลุ่มสาวใช้กรู่เข้ามาจับ นางกำลังอ้าปากหาข้ออ้าง แต่ดูเหมือนเหล่าสาวใช้ตัวดีเหล่านี้จะไม่ฟังอะไร พานางเข้าห้องอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้ากันอย่างชำหนิชำนาญ

บุษกรในร่างไป๋เจินจูร่ำไห้ในใจ จู่ ๆ ก็ถูกแก้ผ้า

ในนิยายหญิงสาวยุคโบราณมีสาวใช้ แสนสะดวกสบาย น้ำก็ไม่ต้องอาบเอง เสื้อผ้าก็ไม่ต้องใส่เอง ตอนอ่านนิยายก็น่าอิจฉาตัวละครอยู่หรอก

แต่พอมาสัมผัสจริง ๆ โคตรจะขนลุก ต้องมาโป๊ให้ใครก็ไม่รู้ดู ถูกจับขัดจับถู...

อาย อายว้อยยยยย~