บทที่4 ตำแหน่งไท่จือเฟยนี้มิได้มาโดยง่าย

"ว๊าย! "

เสียงกรีดร้องดังลั่นหน้าประตู ไป๋เจินจูตกใจจนเกือบเหยียบพลาด นางรีบเกาะขอบหน้าต่างไว้แน่น จนเล็บแทบจิกลงไปในเนื้อไม้

"คุณหนู! ท่านขึ้นไปทำอะไรตรงนั้นเจ้าคะ! "

ไป๋เจินจูหันมามองอีกฝ่ายตาขวาง พร้อมกับตวาด

"เจ้าจะเสียงดังทำไม! ข้าก็จะไป...เอ่อ ข้าแค่อยากมองเห็นเจ้านกน้อยบนต้นไม้ให้ชัดอีกหน่อย"

นางเหลือบตามองผู้มาใหม่แล้วทำท่ายืนชะเง้อมอง

"เจินจู...เจ้าลงมาได้แล้ว"

"โอ้ ท่านน้า ท่านมาเมื่อไรกัน" นางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ขณะกระโดดลงมาจากขอบหน้าต่าง ด้านหญิงสองนางที่เหลือในห้อง พอเห็นการกระทำของนาง ต่างยกมือขึ้นมาทาบอก

"เจินจู จะ...เจ้า ดูแปลกไป" ไป๋อี้หลาน มองหลานสาวของตนด้วยสายตาคลางแคลงใจ ปกติไป๋เจินจูนิสัยกรีดกราย เย่อหยิ่ง ไม่มีทางที่จะขึ้นไปเกาะขอบประตูหน้าต่าง ฉีกแข้งฉีกขาไม่สมเป็นกุลสตรีแบบนี้

"ข้าหรือแปลก..." ไป๋เจินจูยกนิ้วขึ้นจิ้มอกตนเอง "ท่านน้าคิดมากไปแล้ว ดูหน้าข้าสิ ข้าคือใคร..."

"เจินจู..."

"ใช่ ข้าคือเจินจู ท่านน้า...ถ้าข้าไม่ใช่ข้า แล้วจะเป็นใคร" นางแกล้งพูดวกวนพาคนสับสน "เอาล่ะ ท่านน้าเรียกหาข้าเพราะท่านพ่อกระมัง"

"ใช่ เจ้ารีบไปหาท่านพ่อเจ้า"

เห็นท่าทางร้อนรนของไป๋อี้หลาน นางก็หน้านิ่วคิ้วขมวด ตั้งแต่ตายแล้วมาเข้าร่างนี้ นางยังไม่เคยพบท่านพ่อผู้นั้นเลย และก็ยังไม่อยากจะไปพบหน้าด้วย บิดาที่ต้องการจะจับนางคลุมถุงชนผู้นั้น!

"ทำไมต้องรีบ..."

"เอ๊ะ! หยุดซักถาม ตามน้ามา" ไป๋อี้หลานดุก่อนฉุดแขนหลานสาวให้รีบเดินตาม

ห้องโถงใหญ่

ในห้องโถงใหญ่ ปรากฏร่างบุรุษวัยกลางคนนั่งจิบชา ท่วงท่าสบาย ๆ ทว่าเปี่ยมไปด้วยอำนาจ อัครเสนาบดีไป๋ฉางชิง มองบุตรีเพียงคนเดียวที่เกิดจากฮูหยินเอกผู้ล่วงลับด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไป๋เจินจู เป็นบุตรีหัวแก้วหัวแหวน เพราะเขาและภรรยาอันเป็นที่รักมีลูกยาก และยังมีลูกในวัยเกือบสี่สิบปี ไป๋เจินจูจึงเหมือนของขวัญที่สวรรค์ประทานให้ แต่เพียงไม่นานก็เกิดเหตุการณ์สะเทือนใจขึ้น เมื่อภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากหลังจากคลอดบุตรีตัวน้อยก็เจ็บป่วยกระเสาะกระแสะเรื่อยมา สุดท้ายก็จากไปตอนที่นางอายุได้เพียงสองขวบ ภรรยาเอกเพียงคนเดียวที่เขารักมั่น ทิ้งลูกสาวให้ดูต่างหน้า เขาจึงรักและตามใจนางตลอดจนเติบใหญ่ วีรกรรมร้ายกาจเอาแต่ใจลอยมาเข้าหูอยู่เนื่อง ๆ หากไม่ถึงขั้นร้ายแรงเขาก็ไม่ตำหนิ แต่ช่วงนี้ดูเหมือนหลายวันที่ผ่านมาบุตรีผู้นี้ดูจะเงียบขรึม สงบเรียบร้อยประหลาด ไม่ก่อเรื่องก่อราว ไม่เอะอะทุบตีสาวใช้ วัน ๆ หมกตัวอยู่แต่ในห้องหอ แม้กระทั่งสาวใช้คนสนิทก็ไม่ยอมให้เข้าไปติดตามรับใช้ สร้างความสงสัย แปลกใจให้เขามากจนต้องเรียกมาซักถาม

"คารวะท่านพ่อ"

ไป๋เจินจูเดินมาหยุดเบื้องหน้าชายวัยกลางคนท่าทางองอาจเปี่ยมด้วยอำนาจ ย่อตัวทำความเคารพ แล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าวพลางเอามือประสานกัน ท่าทางสงบเสงี่ยมเจียมตัว

นางจำท่าทางแบบนี้มาจากละครทีวีที่เคยดูในยุคปัจจุบันหรอก...

"อืม" ไป๋ฉางชิงมองบุตรสาว แล้วเอ่ยถาม "ช่วงนี้...เจ้าไม่สบายหรือเปล่า"

"ข้า? " นางเงยหน้ามองบิดา ท่าทางงุนงง "ข้าก็สบายดีนะเจ้าคะ"

"อ๋อ" ไป๋ฉางชิงมองบุตรีด้วยสายตาคลางแคลงใจ ปกตินางจะต้องวิ่งเข้ามากอดแขน ออดอ้อน ทำตัวเหมือนยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่ไม่รู้จักโต ท่าทางของนางดูแปลกไปจริง ๆ แต่อาจจะเพราะเติบโตขึ้น พ้นวัยปักปิ่นก็เป็นหญิงสาวเต็มตัวแล้ว จึงรู้จักสำรวมและควบคุมอารมณ์

"ท่านพ่อเรียกข้ามา...มีอะไรหรือเจ้าคะ" นางเอ่ยถาม เพราะเริ่มรู้สึกอึดอัดเมื่อถูกบิดาตรงหน้ามองแล้วนิ่งเงียบ สายตาเปี่ยมด้วยอำนาจมองนางจนเหมือนมองให้ทะลุไปถึงจิตวิญญาณข้างใน

"ข้าแค่จะบอกให้เจ้าเตรียมตัว"

"เตรียมตัว? "

"วันที่แปดเดือนแปด ขบวนจากตำหนักองค์รัชทายาทจะมารับเจ้า ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปจะมีมามามาสอนธรรมเนียมในรั้ววังให้ เจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อมเสียล่ะ"

"เอ่อ ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกมีเรื่องอยากจะขอ..."

"ว่ามาสิ" ไป๋ฉางชิงตอบรับโดยง่าย แล้วนึกถึงนิสัยบุตรีก็ไม่เห็นจะแปลกอะไรมากมายเหมือนที่สาวใช้ข้างกายนางมารายงาน นี่ก็คงจะขอเปลี่ยนบ่าวใหม่ ขายบ่าวเก่าที่ทำให้ไม่พอใจอีกแล้วกระมัง

"คือลูก...ไม่อยากแต่งเข้าตำหนักองค์รัชทายาทเจ้าค่ะ" สุดท้ายนางก็พูดออกไปดั่งใจคิด

"เจ้าว่าอะไรนะ! "

เห็นท่าทางโกรธจนหนวดสั่นของบิดา ไป๋เจินจูก็เกิดความกลัวจนพูดต่อไม่ออก...

ให้ตายเถอะ บิดาที่มีทั้งอำนาจและความน่าเกรงขาม แถมยังอยู่ในยุคที่สตรีไม่มีสิทธิ์มีเสียงนี่พูดคุยด้วยยากจัง นางคิดขณะหลุบตามองพื้นท่าทางหวาดกลัวกับเสียงตวาดของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดา

"ไป๋เจินจู! " นานแล้วที่ไป๋ฉางชิงไม่ได้คำรามด้วยความโกรธ กับบุตรสาวผู้นี้ เขาไม่เคยทำเสียงโมโห ดุดันใส่สักครั้ง แต่ครั้งนี้เกินจะทนจริง ๆ

จะเปลี่ยนบ่าวใหม่ อยากได้อะไร เขาไม่เคยตำหนิ แต่ถึงขนาดปฏิเสธที่จะแต่งเข้าตำหนักองค์รัชทายาททั้งที่ฮ่องเต้เป็นผู้ประทานสมรส เหลวไหลเกินไปแล้ว!

"จะ เจ้าค่ะท่านพ่อ" นางหลับตาปี๋ เมื่อได้ยินเสียงคำราม

"เจ้าพูดจาเหลวไหลอันใด จะแต่งไม่แต่งเจ้ามีสิทธิ์ออกความคิดเห็นหรือ! "

"นั่นไง ยุคเผด็จการของพวกผู้ชาย..." นางบ่นพึมพำ แอบเบ้ปาก คิดไว้ผิดคาดเสียที่ไหน 

"เจ้าพูดว่าอะไรนะ! "

"มะ ไม่มีอันใดเจ้าค่ะ"

"ถ้าไม่มีก็ออกไปได้" ไป๋ฉางชิงโบกมือไล่ มองบุตรสาวที่ย่อตัวคารวะแล้วหมุนตัวเดินจากไปด้วยสายตาไม่พอใจ

ไป๋ฉางชิงยกมืออีกข้างขึ้นนวดขมับ คิดอย่างหงุดหงิดใจ เชื่อบ่าวรับใช้ได้ที่ไหนว่าบุตรสาวตนไม่ได้ก่อเรื่องในช่วงนี้ ยิ่งก่อเรื่องมากกว่าเดิมสิไม่ว่า มีที่ไหนจะไม่ยอมแต่งเป็นชายาองค์รัชทายาท

หญิงสาวทั่วเมืองหลวงต่างต้องการเป็นพระชายา ตระกูลเล็กใหญ่ต่างใช้เส้นสายเพื่อให้เป็นที่สนใจของฮ่องเต้และองค์รัชทายาท โชคดีเพราะความจงรักภักดีของเขา และรูปโฉมงดงามล่มเมืองของบุตรสาวที่ฉายชัดขึ้นจนต้องตาต้องใจองค์รัชทายาท สุดท้ายฮ่องเต้ก็ประทานสมรสให้

ตำแหน่งไท่จือเฟยนี้มิได้มาโดยง่าย หากขัดขืนราชโองการ ก็เหมือนกับรนหาที่ตายทั้งตระกูล

หากบุตรสาวไม่ต้องการอย่างที่ปากว่า ก็เลอะเลือนเกินไปแล้ว!