Chapter 18.หึงหวง

หรูซื่องอแงราวเด็กน้อย  พลันในหัวของนางปรากฏภาพเลือนลางเป็นตัวนางที่ถูกอบรมสั่งสอน จากหญิงผู้หญิงใบหน้าละม้ายคล้ายบุรุษตรงหน้าอยู่หลายส่วน  

‘สตรีต้องใช้ชีวิตเพื่อบุรุษ  แม้ออกเรือนแล้วก็ตกเป็นของสามี สามีเป็นผู้วางกฎเกณฑ์ต่าง ๆ ในครอบครัว ส่วนหน้าที่ของภรรยาก็คือต้องปรนนิบัติสามีและญาติพี่น้องของสามีด้วย พร้อมดูแลงานบ้านงานครัวไม่ให้ขาดตกบกพร่อง หรูซื่อ...เจ้าเกิดในตระกูลใหญ่ งานบ้านงานเรือนมีบ่าวรับใช้ทำให้ก็จริง แต่บางเรื่องก็ควรทำเป็นบ้าง และที่สำคัญ เจ้าแต่งงานมาหลายปีแต่ไร้บุตร อนาคตอาจต้องรับอนุเข้าเรือน เจ้าจะเป็นสตรีใจแคบไม่ได้ เข้าใจหรือไม่’

“ไม่...ข้าไม่เข้าใจ” นางทุบแผ่นอกของเขา แต่รู้สึกเหมือนมือไม้หนักยกแทบไม่ขึ้นจึงได้แต่ขยุ้มสาบเสื้อของเขาไว้   

“เจ้าพูดถึงเรื่องใด” เขาโน้นหน้าลงเอ่ยถาม ปล่อยให้ทางทุบเขาให้พอใจ อย่างไรเขาก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บ มีแต่มือน้อย ๆ ของนางจะเจ็บเสียเอง

“ทำไม...ทำไมต้องให้ข้าใจกว้าง”  นางช้อนตาขึ้นมอง “ทำไมข้าต้องยินยอมรับอนุ ข้า...ข้าไม่อยากให้สตรีอื่นมาแตะต้องสามีของข้า ทั้งที่...ทั้งที่ข้าเฝ้ารอมาหลายปี แต่ทำไมต้องให้ข้า...ข้ายินดีรับอนุเข้าเรือนมาเพื่อท่าน”

“ซื่อเอ๋อร์”  เขาเรียกนางอย่างปวดใจ  “เจ้ากล่าวถูกแล้ว ทุกอย่างเป็นข้า เพราะข้าทำให้เจ้าต้องทุกข์ทรมานใจ”

“ใช่ๆ ทุกอย่างเป็นเพราะท่าน” น้ำเสียงนางอ้อแอ ดวงตาก็แทบปิดเต็มที

“เจ้าเดินไม่ไหวแล้ว ให้ข้าอุ้มเจ้ากลับไปนะ”  

“ไม่! ข้าจะขี่หลังท่าน”

“ได้ เจ้าขี่หลังข้า”

เขาไม่รู้ว่านางจำจดเรื่องใดได้บ้างจึงไม่อยากพูดจาสะกิดแผลในใจของนาง จึงตามใจที่นางต้องการ เขาหมุนตัวไปยืนด้านหน้าแล้วย่อตัวลง ยังไม่ทันนั่งลงไปดีนัก ร่างเล็กก็โถมเข้าใส่ นางวางคางบนไหล่ของเขา สองมือยื่นไปกอดคอของเขาไว้ เขาจับขานางมาเกี่ยวเอวตนเองแล้วประสานมือรองใต้ก้นงามงอนก่อนจะลุกขึ้นแล้วก้าวเดินต่อไป

“คืนนี้ดาวสวยเหลือเกิน”

“อืม...คืนนี้ดวงดาวสวยงามจริงๆ”

“ท่านต้องอยู่เป็นเพื่อนข้าดูดาวสวยๆ เช่นนี้อีกนะ”

“ได้ ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนดูดวงดาวกับเจ้า”

“ดีจัง”

“อะไรรึ” เขาถามโดยไม่ได้หันมามองนาง

“ท่านแบกข้าไว้เช่นนี้”  นางนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยต่อ  “ท่านจะแบกข้าไปชั่วชีวิตได้หรือไม่”

“แน่นอน”

“ถ้าข้าอ้วนกว่านี้เล่า”

“ข้าแข็งแรงแบกเจ้าไหว”

ซุนหลวนคุนหัวเราะในลำคอ หากนางกลายร่างเป็นหญิงอวบอ้วนก็ช่างประไร ของให้นางคือ ‘หรูซื่อ’ ของเขาก็พอ

“นานวันไปข้าก็แก่เฒ่าโรยราเส้นผมกลายเป็นสีขาว”

“ข้ายินดีจะแก่เฒ่าจนเส้นผมเป็นสีขาวไปพร้อมเจ้า และแบกเจ้าขึ้นหลังเช่นนี้และตลอดไป”

นางยกมือขึ้นลูบลำคอของเขา ลมหายใจอุ่นและกรุ่นหอมคลอเคลียต้นคอ  แผ่นหลังของเขาแนบชิดกับร่างอ่อนนุ่ม บางส่วนในร่างกายกลับแข็งขันขึ้นมา เมื่อถูกก่อกวนจึงทำให้เสียจังหวะการเดินไปเล็กน้อย แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อถูกกัดที่ลำคอ

“เจ้ากัดข้า?”   

“ใช่! ข้ากัดท่าน” นางพูดแล้วกัดเพิ่มไปอีกรอย แต่กระนั้นนางก็ไม่ได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดใดจากปากเขา นางจึงเปลี่ยนเป็นดึงคอเสื้อของเขาลงแล้วกดริมฝีปากประทับที่จุดชีพจรของเขา

“ซื่อเอ๋อร์” นางทำให้เขาอยากเร่งฝีเท้าไปให้ถึงกระโจมโดยไว “เจ้าอย่าเพิ่งซุกซน ประเดี๋ยวก็ถึงกระโจมของเราแล้ว”

“ร่างกายท่านเป็นข้า ข้าจะทิ้งร่องรอยไว้ให้ผู้อื่นรู้ว่าท่านเป็นของข้าแล้ว”  

“ได้ เจ้าอยากทำอะไรได้ตามใจเจ้าทุกอย่าง” 

เขายินดีให้นางทำทุกอย่างได้ตามใจ แต่หรูซื่อกลับคิดว่าเขาพูดไปเพื่อเอาใจนางเท่านั้น  ซุนหลวนคุนแบกภรรยาตัวน้อยมาถึงกระโจม เขาค่อยๆ ให้นางลงนั่งบนเตียงเรียบร้อยแล้ว จึงเดินไปที่มุมหนึ่งของกระโจมซึ่งมีเตาไฟให้ความอบอุ่น เขาผสมน้ำอุ่นเตรียมเช็ดหน้าให้หรูซื่อ แต่เมื่อเดินกลับมา ก็พบภรรยาตัวน้อยนั่งรอด้วยแววตาหวานฉ่ำ ที่ทำเอาเขาหายใจติดขัด

“ถอดรองเท้าให้ข้าหน่อย ข้ามึนศีรษะมาก”

นางนั่งอยู่ขอบเตียง เห็นเขาเข้ามาใกล้ก็ยื่นเรียวขาออกมา  บุรุษหนุ่มเป็นฝ่ายเงอะงะเสียอย่างนั้น เขาหาที่วางอ่างน้ำแล้วเดินไปนั่งคุกเข่าถอดรองเท้าหนังกวางออกให้นาง

“ข้าร้อน ถอดเสื้อผ้าให้ข้าด้วย”

คราวนี้ซุนหลวนคุนเงยหน้าขึ้นสบตากับนาง ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย แก้มนวลแดงปลั่งเพราะฤทธิ์สุรา แต่กลับทำให้นางดูเย้ายวนกว่าที่เคย

“ไม่เต็มใจหรือ?”

“ข้า...ข้าเต็มใจทำ” 

เขาถอดเสื้อผ้าให้นางมากี่ครั้งแล้ว แต่ทุกคนนางเขินอายและมักยกมือขึ้นพยายามปกปิดเรือนร่าง ทว่าครั้งนี้นางกลับใช้สายตาเชื้อเชิญให้เขามองนางทุกสัดส่วน เขายื่นมือไปปลดกระดุมให้ นางยื่นหน้ามาที่ริมหู ยื่นลิ้นตวัดที่ติ่งหูของเขาแล้วกระซิบ

“ข้าจะถอดเสื้อผ้าให้ท่านพี่”  

นางลุกขึ้นเป็นฝ่ายผลักให้เขานั่งลงบนเตียง ซุนหลวนคุนถึงกับทำอะไรไม่ถูก รับมือไม่ทัน ยิ่งเห็นนางลงไปนั่งคุกเข่าเบื้องหน้า แล้วยกเท้าของเขาขึ้นถอดรองเท้าให้ จากนั้นก็ถอดเสื้อหนังสัตว์ของเขาออก เมื่อเขาเปลือยแผ่นอกแล้วก็ใช้นิ้วเรียวลากไปตามมัดกล้ามแน่นหนั่นจนมาถึงขอบกางเกงแล้วกระตุกปมเชือกให้คลายออก  ลมหายใจของเขาเริ่มติดขัด รอคอยและคาดหวัง  

“ให้ความร่วมมือกับข้าหน่อย ยกสะโพกขึ้น” นางออกคำสั่งแล้วค่อยๆ ดึงกางเกงออกจากขาเพรียวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ขาของเขาสวยเหมือนขาของม้าป่า แข็งแรงและทรงพลัง

            นางยื่นหน้าเป่าลมหายใจร้อนๆ ที่ซอกคอ หยอกล้อเช่นเดียวกับที่เขาเคยทำกับนาง นางวางมือบนหน้าอกตำแหน่งหัวใจของเขา รับรู้ได้ว่าใต้ฝ่ามือของนางคือหัวใจที่เต้นรัวแรง  นางตวัดลิ้นเลียริมฝีปาก ดวงตาประสานกับดวงตาของเขา ยามนี้นางไม่เหมือนหรูซื่อขี้อายเลยสักนิด นางกลายร่างเป็นแมวป่า ยั่วยวนและเร่าร้อนจนแทบหลอมละลายชายหนุ่มให้มอดไหม้  นางอ้าปากดูดกลืนยอดอกของเขาเรียกเสียงครางต่ำในลำคอของชายหนุ่ม สองมือยันเตียงไว้มั่นตั้งรับการจู่โจมของนาง

            “ชอบหรือไม่” เสียงหวานเอ่ยถามพลางตวัดลิ้นหยอกเย้ายอดอกที่แข็งเป็นตุ่มไต

            “ชะ...ชอบ”

            “ท่านเป็นของข้า ข้าจะทำอะไรก็ย่อมได้ใช่หรือไม่”

            “ใช่ เจ้า..เจ้าทำได้ทุกอย่าง อ่า...”

ชายหนุ่มถึงกับหลุดเสียงครางเมื่อนางกัดหัวนมของเขา  อยู่สนามรบมากี่ปี ฝึกฝนตนเองมากเพียงใด กลับแพ้พ่ายต่อสัมผัสของนาง  เขามองนางที่พรมจูบไปทั่วร่าง นางขยับตัวลงไปนั่งคุกเข่าอยู่กลางหว่างขา มือนุ่มประคองแท่งหยกร้อนขึ้นลูบไล้ไปมา เขาถึงกับแหงนหน้าคำรามออกมาด้วยไม่คิดว่าภรรยาตัวน้อยจะกล้าทำถึงเพียงนี้  ลิ้นสีชมพูยื่นมาแตะส่วนปลายที่แผ่ขยายเต็มที่  นางดูกล้าๆ กลัวๆ แต่อยากรู้อยากลองมากกว่า เมื่อรู้ว่าตนทำให้เขาหลุดเสียงครางออกมาได้ นางก็ลองกลืนกินแท่งหยกของเขาที่ละนิดพร้อมกับดูดดึงส่วนปลายในโพรงปาก

            แม้แต่ในความฝัน เขาก็ไม่เคยคิดว่านางจะใช้ปากกับส่วนนั้นของตน เขาต้องบังคับตนเองไม่ให้กดศีรษะของนางหรือแม้แต่เด้งเอวสวนรับจังหวะดูดกลืนของนาง แม้นางยังมือใหม่ไม่ช่ำชองแต่ทำไปด้วยอารมณ์ปรารถนาทำให้เขาแทบหลั่งในปากของนาง แต่กระนั้นห้ามนางไว้ก่อน

            “หยุดก่อน”

            “ทำไม ข้าทำไม่ดีหรือ” นางเอียงคอถามอย่างน่ารัก  เขาเคยใช้ปากกับส่วนนั้นของนาง นางจึงอยากทำเช่นเดียวกัน

            “ดีมาก แต่ข้าต้องการเจ้า”

            นางส่งยิ้มยั่วยวนลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าแล้วจิ้มแผ่นอกของเขา

            “ท่านแม่ทัพซุน คืนนี้เป็นคืนท่านของข้าแล้ว”  นางมองเขาด้วยแววตาหวานฉ่ำ ชายหนุ่มขยับตัวถอยหลังเล็กน้อยแล้วนอนหงายบนเตียงกว้าง หรูซื่อดึงดึงปิ่นปักผมออกปล่อยเส้นผมยาวสยายลงมา แล้วเป็นฝ่ายนั่งคร่อมร่างของสามี