Chapter 17.เมามาย

            “ข้าจะดื่ม”

            “เจ้าดื่มมากไปแล้ว”

            “เหล้านี้หวานดี ข้าชอบ เราขอซื้อเอากลับไปด้วยได้ไหม”

            “ได้ๆ ฮูหยินอยากได้ลูกแพะข้าก็ประลองมาให้ ฮูหยินอยากได้สุราผลไม้ของเปียนเจียง ข้าก็จะนำกลับไปให้”

            หรูซื่อหัวเราะคิกคักแล้วยื่นหน้าไปกระซิบ “สามีของข้าดีที่สุดเลย”

            กลิ่นลมหายใจเจือสุราผลไม้หอมหวาน  ชวนให้คนมึนเมาเสียเหลือเกิน ซุนหลวนคุนได้แต่อ่อนใจที่ทำตัวเหลวไหลตามใจนางขนาดนี้ แต่คงมีเวลานี้เท่านั้นที่ได้ใช้ชีวิตเช่นสามีภรรยาทั่วไป  ได้ใกล้ชิดเอาใจใส่ตามใจ นางหลังจากที่เขาห่างเหินกับนางไปเกือบห้าปี

            การตีดาบเสร็จสิ้นลง หนึ่งในบุรุษที่ตีดาบถือดาบสั้นเล่มนั้นตรงมาหานางแล้วยื่นให้ หรูซื่อทำหน้าไม่ถูกหันไปทางซุนหลวนคุน เขาเอียงหน้าแล้วกระซิบบอกนาง

            “พวกเขาต้องการมอบให้เจ้าเป็นของที่ระลึก”

            “ให้ข้า?”  นางแปลกใจและดีใจไปพร้อมกัน นางยื่นมือมามีดสั้นน้ำหนักพอดีมือ “ข้าชอบมาก ขอบคุณทุกท่านมาก”

            หรูซื่อไม่รู้จะเอ่ยถ้อยคำใดได้อีก นางรับมือถือไว้อย่างทะนุถนอม ซุนหลวนคุนยื่นมือมารับมีดสั้นแล้วเก็บไว้ให้นาง

            “ข้าจะเก็บไว้ให้เจ้าก่อน ประเดี๋ยวเจ้าทำตกหายไป”

            “ข้าไม่ได้ได้สะเพร่าขนาดนั้นนะ”  

นางแยกเขี้ยวใส่แต่ซุนหลวนคุนกลับแหงนหน้าหัวเราะ  อุปกรณ์ตีดาบถูกยกออกไป หญิงสาวในเผ่าสวมมงกุฎดอกไม้ลงไปที่ที่ลานกว้างจับมือล้อมรอบกองไฟแล้วเริ่มเต้นรำ  ลี่หย่ายกสุราขึ้นดื่มแล้วสะบัดมือออกจากปาปังเดินตรงไปทางหรูซื่อ ยื่นมือไปฉุดข้อมือเล็กให้ลุกขึ้น

“เต้นรำ!”

“เต้นรำ?”

 นางงุนงงแต่ไม่อาจต้านทานแรงของลี่หย่าได้ แม้แต่ซุนหลวนคุนยังคว้าหรูซื่อไว้ไม่ทัน ร่างบางถูกดึงไปรวมวงกับบรรดาหญิงสาวชาวเปียนเจียงแล้ว  ปาปังเองก็ห้ามลี่หย่าไม่ทันจึงได้แต่ผงกศีรษะให้เขาเป็นเชิงขอโทษ  

หรูซื่อเต้นรำไม่เป็น นางได้แต่ทำตามลี่หย่าและคนอื่น ไม่รู้เป็นเพราะดื่มสุราไปหลายจอก  หรือว่าเสียงเพลงที่นางไม่เข้าใจความหมายเพราะเป็นภาษาของชาวเปียนเจียง ทว่าร่างกายกลับเคลื่อนไหวอย่างเป็นอิสระ นางหมุนตัวตามหญิงสาวคนอื่น ๆ เสียงหัวเราะหวานใสของบรรดาหญิงสาวชวนให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้างเฝ้ารอด้วยใจจดจ่อ  สายตาของแม่ทัพหนุ่มจับจ้องเพียงภรรยาของตน  ยามนางหมุนตัว กระโปรงที่สวมสะบัดพลิ้วไหวราวกลับกลีบบุบปาแบ่งบาน ภายใต้แสงไฟจากกองไฟนั้น นางดูงดงามราวกับเทพธิดากำลังร่ายรำ  

หญิงสาวอดมองมาทางชายหนุ่มไม่ได้  เขาสวมเสื้อผ้าที่ตัดเย็บจากหนังสัตว์ มองผิวเผินไม่ต่างจากชายหนุ่มในทุ่งหญ้า ทว่าความองอาจงามสง่านั้นไม่ได้ลดลงเลยสักนิด  ยิ่งมอง  นางก็หลงใหลในตัวเขามากยิ่งขึ้น  ไม่สิ มันมากกว่าคำว่าหลงใหล

นางอยากครอบครองเขาเพียงผู้เดียว

หรูซื่อตกใจกับความคิดของตนเอง เหตุใดความรู้สึกนี้รุนแรงนัก

นางสะบัดศีรษะไปมาลบความคิดนั้นออกไป ทว่ากลับมองเห็นหญิงสาวที่เต้นรำด้วยกัน  ต่างเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้าง  แล้วหยิบมงกุฎดอกไม้บนศีรษะมอบให้ชายหนุ่ม  นางเห็นหวงอี้ทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อถูกหญิงสาวหลายคนยื่นดอกไม้ให้  แม้นางไม่เข้าใจความหมายแต่เดาได้ว่ามีสตรีหลายคนมองไปทางสามีของตน หรูซื่อรีบหมุนตัวสะบัดมือจาก

ลี่หย่าเดินเร็วๆ จนเกือบจะเป็นวิ่งไปหาซุนหลวนคุน  

ชายหนุ่มเห็นภรรยาตัวน้อยถลาเข้ามาก็กลัวนางจะหกล้ม เขารีบลุกขึ้นยืน กางแขนออกรับร่างภรรยาที่โผเข้ามาในอ้อมอกพอดี  เขาถอนหายใจโล่งอกแล้วก้มหน้าจะเอ่ยถาม ทว่าหญิงสาวกลับชิงพูดขึ้นมาก่อน

“ท่านเป็นของข้า! ของข้าคนเดียวเท่านั้น”

ซุนหลวนคุนพูดอะไรไม่ออก ร่างของนางอ่อนยวบในอ้อมอกของเขา  ในใจเต็มตื้นด้วยความยินดีที่เห็นนางหวงเขามากขนาดนี้  แม้นางไร้

เรี่ยวแรงทรงตัว  แต่ยังยื่นมงกุฎดอกไม้ให้เขา มือหนึ่งแตะแก้มของเขาเบาๆ

“ทำไม...ท่านพี่มีหลายหน้า”

“เจ้าเมาแล้ว”

“ข้าไม่เมานะ ข้าดื่มไปนิดเดียวเอง”

เขาหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกเหลือบมองไปรอบตัว เขารู้ดีว่าหญิงสาวในเผ่าหากชอบพอบุรุษคนใดจะนำมงกุฎดอกไม้ที่ประดับศีรษะตนไปมอบให้ชายที่แอบรัก ถ้าทั้งสองใจตรงกันก็จะรับดอกไม้นั้นไว้และแยกไปพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว และไม่น่าแปลกใจถ้าจะเห็นชายหนุ่มบางคนแบกหญิงสาวขึ้นบ่าท่ามกลางเสียงโฮ่ร้องยินดี

“นางเมามาก ข้าคงต้องขอตัวพานางไปพักผ่อน”

 ซุนหลวนคุนเอ่ยกับหัวหน้าเผ่าและผู้เฒ่าลี่ที่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ  เขาช้อนตัวหรูซื่ออุ้มขึ้น แต่ลี่หย่าขวางทางอยู่  นางกัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจแต่แม่ทัพหนุ่มกลับหลุดยิ้มขำออกมา เขาเดินเข้าไปใกล้แล้วพูดกับลี่หย่า

“เจ้าคงได้คำตอบแล้วนะ”  เขายิ้มอย่างคนมีชัย “อย่ายุ่งกับนางอีก”

“แต่ข้าจริงใจนะ ข้าชอบ...”

“ลี่หย่า”  ปาปังเดินเข้ามาจับมือของหญิงสาวไว้ก่อน เขาส่ายหน้าไปมาก่อนถอนหายใจเบาๆ “เจ้าก็เห็นแล้ว ไม่ว่าจะทำอย่างไรในสายตา

 ของนางมีเพียงแม่ทัพซุนเท่านั้น”

ซุนหลวนคุนผงกศีรษะให้ปาปังเล็กน้อย บุรุษด้วยกันย่อมเข้าใจความหมายดี เขาเหลือบตามองไปทางทหารที่ติดตามมาด้วย ต่างคนต่างถูกสตรีในเผ่ายึดยุดฉุดแขนแย่งยิง เขาได้แต่ส่ายหน้าไปมา แล้วเดินเลี่ยงไปยังกระโจมที่หัวหน้าเผ่าให้คนเตรียมให้พัก

“ลี่หย่า” ปาปังยึดแขนของหญิงสาวไว้  

นางฮึดฮัดไม่พอใจ ทว่าปาปังกลับย่อกายลงแล้วแบกนางขึ้นบ่า หญิงสาวหลุดเสียงร้องตกใจ แต่คนอื่นกลับผิวปากโฮ่ร้องด้วยความยินดี คนในเผ่าต่างรู้ว่าปาปังมีใจให้ลี่หย่า และวัยของทั้งสองก็ควรออกเรือนได้แล้ว

“เจ้าปล่อยข้า”

“ปล่อยแน่! แต่ปล่อยที่กระโจมของข้า!”

“มารดาเถอะ! เจ้ากล้าเรอะ! ว้าย! เจ้าตีก้นข้า!”

“ใช่! ข้าจะทำมากกว่าตีก้นด้วย เจ้าดื้อดึงเหลือเกิน ถ้าวันนี้ข้ากำราบเจ้าไม่ได้ก็ไม่มีหน้าไปสู้ผู้คนในเผ่าแล้ว”

ลี่หย่าอ้าปากค้างไม่คิดว่าสหายคนสนิทที่วิ่งไล่กันตั้งแต่เล็ก คอยตามใจนางไม่เคยโต้เถียงนางเลยสักครั้งแต่วันนี้เขากลับทำตัวเป็นคนละคนกับที่นางรู้จัก และนางไม่เคยคิดว่าเขาจะแบกนางได้ง่ายดายขนาดนี้.

            “ปล่อยข้านะ”

          “อย่าดื้อ” 

          “ปล่อยข้า! ข้าจะเดินเอง”

            ซุนหลวนคุนถอนใจแล้วยอมปล่อยให้หญิงสาวลงยืนด้วยตนเอง เขาอุ้มนางห่างออกมาจากลานงานเลี้ยง  แต่ยังได้ยินเสียงเพลงลอยตามลมแว่วมาถึงบริเวณนี้ ร่างเล็กโงนเงนแต่ฝืนยืนแล้วชี้นิ้วใส่หน้าเขา

            “จำไว้! ท่านเป็นของข้าคนเดียวเท่านั้น”

            “อืม ข้ารู้แล้ว”  เขาขบขันระคนเอ็นดู ท่าทางเมามายแต่ทำอวดเก่งใส่เขา ไม่นึกว่ายามนาง ‘หึงหวง’ เขาจะดูน่ารักเช่นนี้

            “ท่านหัวเราะข้าอีกแล้วนะ”  นางยกมือขึ้นหมายจะทุบแผ่นอกกำยำของเขา แต่สองขาไม่มีแรงทรงตัวจึงกลายเป็นถลาเข้าในอกอุ่นแทน

            “ได้ๆ ข้าไม่หัวเราะเจ้าแล้ว” เขาประคองนางแล้วลูบแผ่นหลัง

เบาๆ หวังถ่ายลมปราณให้นางคลายอาการเมามายลงบ้าง แต่นางกลับดิ้นขลุกขลักแล้วเงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่

            “เพราะท่านทำให้ข้าเป็นแบบนี้”

            “ข้า...”

            “ใช่! ท่านหล่อเหลาเกินไป ร่างกายสูงใหญ่กำยำเกินไป เก่งกาจเกินไป เป็นที่หมายปองของสตรีเกินไป!

            แม่ทัพหนุ่มอับจนถ้อยคำแก้ต่างข้อกล่าวหา ได้แต่ประคองไม่ให้นางล้มลงไป  นางกำมือเป็นหมัดทุบที่แผ่นอกของเขาแต่ก็ไม่ทำให้กระเทือนได้แม้แต่น้อย

            “เพราะท่านทำให้ข้าเป็นเช่นนี้”