เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 17.เมามาย
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-12 01:54:13
บทที่เกี่ยวข้อง
หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 18.หึงหวง
หรูซื่องอแงราวเด็กน้อย พลันในหัวของนางปรากฏภาพเลือนลางเป็นตัวนางที่ถูกอบรมสั่งสอน จากหญิงผู้หญิงใบหน้าละม้ายคล้ายบุรุษตรงหน้าอยู่หลายส่วน ‘สตรีต้องใช้ชีวิตเพื่อบุรุษ แม้ออกเรือนแล้วก็ตกเป็นของสามี สามีเป็นผู้วางกฎเกณฑ์ต่าง ๆ ในครอบครัว ส่วนหน้าที่ของภรรยาก็คือต้องปรนนิบัติสามีและญาติพี่น้องของสามีด้วย พร้อมดูแลงานบ้านงานครัวไม่ให้ขาดตกบกพร่อง หรูซื่อ...เจ้าเกิดในตระกูลใหญ่ งานบ้านงานเรือนมีบ่าวรับใช้ทำให้ก็จริง แต่บางเรื่องก็ควรทำเป็นบ้าง และที่สำคัญ เจ้าแต่งงานมาหลายปีแต่ไร้บุตร อนาคตอาจต้องรับอนุเข้าเรือน เจ้าจะเป็นสตรีใจแคบไม่ได้ เข้าใจหรือไม่’“ไม่...ข้าไม่เข้าใจ” นางทุบแผ่นอกของเขา แต่รู้สึกเหมือนมือไม้หนักยกแทบไม่ขึ้นจึงได้แต่ขยุ้มสาบเสื้อของเขาไว้ “เจ้าพูดถึงเรื่องใด” เขาโน้นหน้าลงเอ่ยถาม ปล่อยให้ทางทุบเขาให้พอใจ อย่างไรเขาก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บ มีแต่มือน้อย ๆ ของนางจะเจ็บเสียเอง“ทำไม...ทำไมต้องให้ข้าใจกว้าง” นางช้อนตาขึ้นมอง “ทำไมข้าต้องยินยอมรับอนุ ข้า...ข้าไม่อยากให้สตรีอื่นมาแตะต้องสามีของข้า ทั้งที่...ทั้งที่ข้าเฝ้ารอมาหลายปี แต่ทำไมต้องให้ข้า...ข้ายินดีรับอนุเข้าเรือ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-12หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 19. ร้อนแรง
“ตรงนี้ของข้า...มัน...แฉะและร้อนมาก” นางพูดพลางบดสะโพกกับแก่นกายที่มันวาวด้วยคราบน้ำลายของนาง ได้ยินคำพูดที่ไม่คิดว่านางจะกล้าพูด กลับทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นรัวและรอคอย เขามองนางที่ค่อยๆ ยกยกสะโพกขึ้นเพื่อให้แท่งหยกของเขาเข้าในร่องรัก หรูซื่อแหงนหน้าครางกระเส่า มังกรตัวเขื่องมุดเข้าถ้ำไปสุดทางแล้ว นางยกมือลูบไล้ทรวงอกตนเองเบาๆ ก่อนค่อยๆ ขยับสะโพกขย่มโยกมีแต่สวรรค์ที่รู้ว่าเขาทรมานเพียงใด เป็นความทรมานอันแสนหวาม อาจเพราะฤทธิ์สุราและความปรารถนาในส่วนลึกของจิตใจ นางเป็นฝ่ายควบขี่เขาราวกับเขาเป็นม้าป่าที่นางต้องปราบพยศ เหงื่อไหลซึมทั่วร่าง ลมหายใจผ่าวร้อน นางได้แต่ส่งเสียงครวญครางเร่งเร้าพาตนเองไปถึงแดนสวรรค์ ร่องรักของนางบีบรัดทำเอาบุรุษที่อยู่ด้านล่างถึงกับคำรามออกมา เขารับรู้ว่านางไปถึงจุดสุขสมแล้วจึงยันตัวเองขึ้นนั่ง กอดเอวนางแล้วเป็นฝ่ายเด้งสะโพกสวนขึ้น ทำให้ร่างนางกระเด็นกระดอนตามแรงกระแทก นางสะบัดศีรษะไปมา บดเบียดทรวงอกกับแผ่นอกของเขาบรรเทาความเสียวซ่านที่ได้รับ “ข้าชอบ” นางสารภาพอย่างสิ้นอาย “แรงกว่าน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 20. ของขวัญ
“แบ่งปันสามี?” ลี่หย่าขมวดคิ้ว “เจ้าหมายถึงแม่ทัพซุนนะหรือ?” คราวนี้หรูซื่อขมวดคิ้วบ้าง ท่าทางของนางทำให้ลี่หย่าเบ้ปากแล้วปรายตามองแม่ทัพซุนด้วยหางตา “ข้าจะไปชอบบุรุษหน้าตายผู้นี้ทำไม คนที่ข้าชอบคือเจ้าต่างหาก! ข้าชอบเจ้าตั้งแต่แรกเห็น เคยได้ยินว่าหญิงสาวจากเมืองหลวงงดงามนัก เมื่อได้เห็นกับตาจึงรู้ว่าเป็นคำพูดที่ไม่เกินจริงเลย ข้าชอบเจ้าอย่างจริงใจ หากเจ้ามีใจตรงกันกับข้า ข้ายินดียกสินสอดทองหมั้นสู่ขอเจ้าตามประเพณี!” “ลี่หย่า!” ปาปังถอนหายใจหนักหน่วงแล้วเดินมาดึงมือของลี่หย่าออกจากมือของหรูซื่อที่ยังมึนงงกับสิ่งที่ได้ยิน หรูซื่อหันไปมองสามีเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่กลับเห็นอีกฝ่ายกลั้นหัวเราะอยู่ “ท่านพี่รู้มาตลอดเลยหรือ?” หรูซื่อถามแล้วก็โคลงศีรษะไปมา “ลี่หย่าไม่ได้ชอบท่านพี่ แต่ชอบข้า” “ถูกต้อง” ซุนหลวนคุนพยักหน้ารับ “ข้าจึงไม่ต้องการให้นางอยู่ใกล้เจ้า เกรงนางจะทำให้เจ้าเปลี่ยนใจไปจากข้า” “แต่ข้าเป็นสตรีเหมือนนาง...” หรูซื่อส่ายหน้าไปมา “เจ้าไม่รู้อะไรจริงๆ” ซุนหลวนถอนหายใจให้กับความ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 21.ก่อนสายลมเหมันต์มาเยือน
“เจ้าเป็นใคร หรือถือสิทธิ์เป็นคนสกุลจาง อยากเรียกพบภรรยาใครก็ได้อย่างนั้นหรือ? ที่นี่มิใช่เมืองหลวง อย่าได้คิดว่าผู้อื่นจะต้องเกรงอกเกรงใจเจ้า ” เขาแสยะยิ้ม “มีเรื่องใดฝากข้าผู้เป็นสามีบอกนางก็ไม่ต่างกันนัก”“ข้าต้องการพบหลิวหรูซื่อ!” จางหยินเซ่อพูดชัดถ้อยคำ ไม่มีความเกรงกลัวซุนหลวนคุนเลยสักนิด แม่ทัพหนุ่มตีสีหน้าเคร่งขรึมไม่เอ่ยถ้อยคำใดอีก เขาหมุนตัวเดินออกมาเงียบๆ ทิ้งให้จางหยินเซ่ออยู่กับบ่าวรับใช้ ซุนหลวนคุนก้าวเท้าหนักๆ เดินออกมาจากเรือนหลังนั้นโดยไม่ได้เอ่ยสิ่งใดกับผู้ติดตาม จนกระทั่งมาถึงม้าที่ผูกไว้รออยู่ก่อนแล้ว เขายื่นมือไปรับบังเหียนจากทหารที่เฝ้าอยู่ นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้นกับผู้ติดตามที่ยืนรอรับคำสั่ง“ถอนกำลัง ไม่ต้องคุมตัว แต่ติดตามอยู่ห่างๆ อย่าให้คุณชายจางมีอันตรายใด”ทหารนายนั้นนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยแต่เก็บอาการอยู่ ก้มหน้ารับคำสั่งแม้จะมีคำถามอยู่ในใจก็ตาม แต่เมื่อเป็นภารกิจ เขาไม่มีสิทธิ์เอ่ยถามใดๆ ทั้งสิ้น ซุนหลวนคุนขึ้นหลังม้าแล้วบังคับม้ากลับไปที่จวน ระหว่างทางเขามองทิวทัศน์รอบข้าง ชาวบ้านที่จำเขาได้ผงกศีรษะให้ บ้างคนส่งเสียงทักทาย เขาอยู่ที่นี่มาสี่ห้าป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 22. กลัว
“น่าอายที่ไหนกัน” เขาหัวเราะจนแผ่นอกสะเทือน “มีภรรยากล้าหาญเช่นนี้ ไม่ดีตรงไหน”เพราะสุรานั้นแท้ๆ ทำให้นางทำเรื่องน่าอายในคืนนั้น ผ่านมาหลายวัน เขายังไม่ชอบเอาเรื่องคืนนั้นมาล้อนางอยู่เรื่อย ไม่เอาแล้ว นางจะไม่ดื่มสุราอีกแล้วเสียงหัวเราะหยอกล้อของหนุ่มสาวดังออกมานอกห้อง ทำเอาบรรดาบ่าวไพร่ รวมทั้งป้าหวงฝูต่างพากันแย้มยิ้ม ท่านแม่ทัพกับฮูหยินรักใคร่กันถึงเพียงนี้ อีกไม่นานในจวนคงได้มีเสียงเด็กเล็ก ๆ เป็นแน่ ทุกคนต่างหวังให้มีวันนั้น โดยไม่มีผู้ใดรู้ว่า อีกไม่นาน เมื่อลมเหมันต์มาเยือนพร้อมกับการเปลี่ยนแปลง นับตั้งแต่วันที่หรูซื่อตื่นฟื้นมาถึงตอนนี้ก็นับเวลาได้กว่าสองเดือนแล้ว ชีวิตที่ชายแดนไม่ได้ยากลำบากแร้นแค้นอย่างที่หลายคนมักกล่าวถึง โดยเฉพาะสามีของนางที่ถูกกล่าวขานว่าเป็นแม่ทัพปีศาจ ยามเมื่ออยู่กับนาง เขาไม่ได้โหดเหี้ยมเลยสักนิด ใส่ใจดูแลนางอย่างนี้ แม้กระทั่งวันนี้ที่เขาลงมือนวดแป้งทำเกี้ยวใส่ผักให้นางกินเองกับมือ แพะน้อยทั้งสองตัวเชื่องไม่ต่างจากสุนัขแสนเชื่อง มันจึงได้รับอนุญาตให้เดินไปเดินมาในจวนได้ รวมถึงเวลานี้ที่มันตั้งหน้าตั้งตากินถั่วฝักยาว ในขณ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 23. ทำไม
“มิได้ เดิมทีอยากได้เพียงหนังจิ้งจอกสำหรับเสื้อคลุมในฤดูหนาว แต่ได้ยินว่าร้านของท่านมีหนังแกะอย่างดี ข้าอยากจะขอดูสักหน่อยได้หรือไม่” “ข้าจะให้เด็กๆ มาดูแลฮูหยินนะขอรับ” “ไม่ต้องๆ ข้าขอเดินเลือกดูคนเดียวดีกว่า” หญิงสาวเอ่ยตอบแล้วเดินเลี่ยงไปดูสิ่งที่ต้องการ เพียงกวาดตามอง นางก็ได้หนังจิ้งจอกที่ต้องการ ทว่านางอยากได้หนังแกะเพื่อเย็บรองเท้าให้สามี นางอยากเย็บรองเท้าขี่ม้าดี ๆ ให้เขาสักคู่ แต่พอนึกถึงที่เขาขอผ้าเช็ดหน้าปักลายยวนยางคู่แล้วนางก็อดขำไม่ได้ นางหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ปักลายนกเป็ดน้ำคู่ เพราะตั้งใจทำโดยไม่ให้เขารู้จึงต้องเอาติดตัวอยู่เสมอ นางปักเสร็จแล้วแต่ยังไม่ได้มอบให้เขา เห็นช่วงนี้เขายุ่งเหลือเกิน กว่าจะกลับจวนก็มืดค่ำ และตื่นก่อนนางเสมอ “ซื่อเอ๋อร์”เสียงนั้นทำให้หรูซื่อสะดุ้งสุดตัว นางค่อยๆ หันมองต้นเสียง ดวงตากลมจ้องมองชายหนุ่มที่เคยทักนางที่ตลาดครั้งนั้นทำไมเขาอยู่ที่นี่“หรูซื่อ” จางหยินเซ่อยิ้มกว้างแล้วสืบเท้าเข้าไปใกล้ ทว่าเมื่อเห็นอีกฝ่ายถอยหลังเตรียมหลบหนีก็ชะงักไป เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนยื่นให้ดู“เจ้าจำสิ่งนี้ได้หรือไม่ เจ้าเป็นคนมอบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 24. ข้ารู้แล้ว
ดวงตาดุจพญาเหยี่ยวจ้องมองยังร่างของหรูซื่อยืนโงนเงน เขาไม่อาจไปหานางได้ในเวลานี้ จึงส่งสายตาไปทางหวงอี้ หวงอี้เห็นฮูหยินท่านแม่ทัพมาก็รีบกระโจนลงไปด้านข้าง วิ่งเร็วๆ ไปหาทันที“ฮูหยิน เชิญทางนี้ขอรับ” หวงอี้พยายามใช้ร่างกายของตนบดบังภาพน่ากลัวนั้น พลางสงสายตาตำหนิยังไปยังทหารที่นำฮูหยินมาที่นี่ หรูซื่อได้แต่ฝืนใจ ก้าวเท้าไม่มั่นคงนัก แต่ก็เดินไปตามทางที่หวงอี้ไปยังกระโจมของแม่ทัพซุน “ฮูหยินโปรดรอที่นี่สักครู่ ท่านแม่ทัพกำลังสอบสวนสายลับ เสร็จธุระแล้วจะรีบมาหาขอรับ”“ข้ารู้แล้ว เจ้าไปเถิด”“ด้านนอกมีทหารยามคอยเฝ้า หากฮูหยินต้องการสิ่งใด เรียกใช้พวกเขาได้”หรูซื่อได้แต่พยักหน้ารับ เมื่อหวงอี้ออกไปแล้ว นางก็ผ่อนลมหายใจออกมา เพราะอะไรนางจึงพาตัวเองไปเห็นภาพน่ากลัว หรือเพราะเสียงร้องโหยหวนนั้น สะกิดความทรงจำที่พร่าเลือนของนางหญิงสาวรู้สึกลำคอแห้งผากจึงกวาดตามองหากาน้ำชา ทว่าเมื่อเดินเข้ามาด้านในกระโจมจึงพบโต๊ะทรายที่บ่งบอกตำแหน่งต่าง ๆ รวมทั้งหุ่นม้าและหุ่นทหาร หรูซื่อสาวเท้าเข้าไปดูใกล้ๆ เดินวนรอบโต๊ะทราย ราวกับคุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้เป็นอย่างดี‘เจ้าดูแผนที่ทหารเป็นหรือ?’น้ำเสีย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 25. ความลวงอันแสนหวาน
แม่ทัพหนุ่มคลายมือจากลำคอของนางและทำท่าจะจากไป หรูซื่อลนลานรีบลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ประสาทสัมผัสเฉียบไวของผู้ฝึกยุทธทำให้ชายหนุ่มรีบหันกลับมาพบเรือนร่างเปลือยเปล่าของหรูซื่อ หญิงสาวตกใจรีบย่อกายลงในอ่างอาบน้ำอีกครั้งและใช้ขอบอ่างบังกายไว้“ท่าน...”เขานิ่งงันรอฟังถ้อยคำของนาง หากเป็นก่อนหน้านี้ แววตาที่เขามองนางคงเต็มไปด้วยเพลิงเสน่หา ทว่าในเวลานี้ แววตาคู่นั้นเย็นชาราวกับมีแผ่นน้ำแข็งฉาบที่ดวงตา“ท่านแม่ทัพจะไม่ถามอะไรข้าหน่อยหรือ?”“มีสิ่งใดที่ข้าควรถาม” น้ำเสียงราบเรียบแตกต่างจากทุกครั้ง หรูซื่อเม้มปากจนกลายเป็นเส้นตรง กลายเป็นนางอับจนถ้อยคำไม่รู้จะเอ่ยคำใดออกมา“อาบน้ำแล้วก็รีบพักผ่อนเถิด”เขาเอ่ยจบก็หมุนตัวเดินออกไป ภายในห้องเงียบงันจนนางได้ยินเสียงหัวใจตนเอง หญิงสาวผ่อนลมหายใจแล้วตั้งสติ ความทรงจำของนางไม่ได้คืนกลับมาครบถ้วน แต่มีบางเรื่องผุดขึ้นมาอย่างไม่ปะติดปะต่อนัก รวมทั้งความรู้สึกของนางที่มีต่อเขา มันคล้ายอยู่ในม่านหมอกไม่แจ่มชัด หญิงสาวพาร่างเปลือยเปล่าขึ้นจากอ่างอาบน้ำ เช็ดผิวกายอย่างรีบร้อนและสวมเสื้อผ้า เมื่อก้าวออกมาหลังฉากกั้นก็ไม่พบร่างของแม่ทัพหนุ่ม หากเป็นเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24
บทล่าสุด
หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 35.ตอนพิเศษ หลิวหรูซื่อ 2. (จบ)
“เข้ามาคุยด้านในเถิด” เขาปล่อยมือจากไหล่ของนางแล้วเชื้อเชิญให้เข้าไปด้านใน ทว่าสายตาของนางถูกตำรามากมายดึงดูดไว้จนหลงลืมว่ามี ‘สามี’ อยู่ใกล้ๆ “ข้าไม่คิดว่าท่านแม่ทัพจะชอบสะสมหนังสือมากขนาดนี้” ‘ท่านแม่ทัพ’ ภรรยาหมาดๆ สนใจแต่หนังสือมากมายเหล่านั้น จึงไม่ได้เห็นแววตาไม่พอใจของสามีหมาดๆ อย่างเขา ซุนหลวนคุน ลอบถอนหายใจ นางเพิ่งย่างเท้าเข้าบ้านมาเป็นคนสกุลซุน คงไม่คุ้นชินกับการเรียกขานนัก “อีกห้าวันข้าต้องออกเดินทางแล้ว” “เดินทาง? ท่านแม่ทัพจะไปไหนรึ” หลิวหรูซื่อหันมามองหน้า ‘สามี’ นางทำหน้างุนงงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องขบกรามเน้นเช่นนั้น“ได้ ข้าจะเตรียมตัว” “เจ้าไม่ต้องไป” น้ำเสียงของเขากระด้างขึ้นเล็กน้อย บอกตนเองว่าต้องให้ ‘เวลา’ นางมากกว่านี้ เขาจะโมโหนางไม่ได้เด็ดขาด “เหตุใดไม่ให้ข้าไป” นางเอียงคอถาม ท่าทางไร้เดียงสา “เจ้าอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนมารดาข้าเถิด” เขากดน้ำเสียงไม่ให้หงุดหงิดจนเกินไป “นับจากนี้เจ้าเป็นนายหญิงของจวน ต้องรับภาระดูแลเรื่องน้อยใหญ่ในบ้านร่วมกับมารดาข้าแล
หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 34.ตอนพิเศษ หลิวหรูซื่อ 1.
“แต่งงาน! น้องเล็กอายุแค่สิบเอ็ดจะให้แต่งงานแล้วหรือ?” “อีกสองเดือนน้องเล็กคนนี้ก็สิบสองแล้วเจ้าค่ะ” เสียงหวานใสดังขึ้นก่อนที่เจ้าของร่างเล็กเดินเร็วๆ ยื่นมือมาหยิบขนมดอกกุ้ยฮวาที่วางบนโต๊ะเข้าปากกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย “ซื่อเอ๋อร์ เจ้าแอบฟังพ่อกับพี่ๆ คุยกันอีกแล้วนะ”ราชครูหลิวถอนหายใจเบาๆ แต่กลับยิ้มเอ็นดูลูกสาวคนเดียวของสกุลหลิวไม่ได้ แม้นางเป็นหญิงแต่เฉลียวฉลาดแต่เด็ก หากไม่นับเรื่องวรยุทธแล้ว นางก็ไม่ด้อยกว่าบุรุษเลย “ซื่อเอ๋อร์ไม่ได้แอบฟังเสียหน่อย แต่เสียงพี่ๆกับท่านพ่อดังไปนอกห้องเอง” เด็กหญิงตัวน้อยไม่ทุกข์ร้อนกับเรื่องที่ได้ยิน “แล้วเจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร” บิดาเอ่ยถามพลางรินน้ำให้ลูกสาวอย่างเอาใจ “คนแซ่ซุนอยากแต่งข้าเป็นภรรยา ก็แต่งสิ ไม่เห็นต้องกังวลเลย” นางรับน้ำมาดื่มเล็กน้อยแล้วกินขนมต่อ มุมปากเลอะคราบขนมทำให้พี่ใหญ่หยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดให้นาง “คนแซ่ซุนไม่มีอะไรเหมาะสมกับเจ้าเลยสักนิด” พี่ชายคนรองเอ่ยอย่างหงุดหงิด “แค่ทหารปลายแถวที่ถีบตนเองขึ้นมาจากดินโคลน” “ข้าเชื่อว่าคนแซ่ซุน
หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 33. ตอนพิเศษ ซุนหลวนคุน
ความรู้สึกเจ็บปวดนี่มันคืออะไรกัน เป็นอีกเช้าที่ซุนหลวนคุนลืมตาตื่นแล้วพบว่า ดวงตาของตนมีน้ำตาเอ่อคลอ น่าอายเหลือเกิน เขาอายุสิบแปดแล้ว แต่ยังนอนละเมอร้องไห้อยู่อีก ที่สำคัญ เขาไม่เคยจำได้เลยว่าฝันถึงเรื่องใด ทุกครั้งที่ลืมตาตื่นจะเหลือเพียงความเจ็บปวดบีบรัดหัวใจ ชายหนุ่มยันกายขึ้นนั่งบนเตียง เขาตื่นแต่เช้ามืดเพราะต้องฝึกเพลงยุทธ เขาเป็นทหารมาหลายปีไต่เต้าด้วยความสามารถ มือสองข้างเปื้อนเลือดคล้ายตัวเขามีกลิ่นอายของความตายโอบกอดอยู่ เขาถอนหายใจ จะทำอย่างไรได้ เขาเลือกเส้นทางนี้เอง แต่ก่อนนั้นครอบครัวของเขาเป็นเพียงชาวนายากจน เขาเป็นพี่ชายคนโตที่หนีออกจากบ้านเพื่อไปเป็นทหาร เขาฝึกหนักกว่าผู้อื่น ทำในสิ่งที่หลายคนไม่คิดว่าเขากล้าทำ เมื่อฐานะของตนเองมั่นคงจึงได้เชิญบิดามารดารวมทั้งน้อง ๆ มาอยู่ด้วยกัน แต่บิดาอ่อนแอเจ็บป่วยเรื้อรังมานาน ย้ายมาอยู่กับเขาได้ไม่ปีเศษก็ตายจาก เขาไม่ได้สนใจลาภยศใด เขาเพียงหวังให้ครอบครัวของเขาหลุดพ้นความยากจน ไม่ต้องอดมื้อกินมื้อหรือไม่มีเสื้อผ้าอบอุ่นใส่ในยามหนาวเหน็บ แต่กระนั้น เมื่อมาถึงจุดนี้
หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 32.หนังสือหย่าอะไรนั้น ถือว่าไม่เคยเขียนก็แล้วกัน.
“แต่ท่านก็ยังส่งข้าไป ท่านเขียนหนังสือหย่าข้า” นางยื่นมือไปโอบกอดร่างแกร่งที่ยามนี้เต็มไปด้วยผ้าพันแผล แม้เลือดจะหยุดแล้วแต่บนผ้าพันแผลยังมีรอยเลือดให้เห็นอยู่ “เพราะข้ารักเจ้า” เขากอดนาง กดปลายจมูกกับเรือนผมอ่อนนุ่ม สูดดมกลิ่นอายที่คุ้นเคย “ข้าก็รักท่าน” นางเอ่ยที่ออกมา “แม้ข้าจะจำอะไรไม่ได้เลย แต่ข้ารู้ว่าท่านไม่ใช่คนที่จะทำร้ายข้า ท่านพยายามปิดบังบางอย่างเพื่อปกป้องข้า ข้ารู้ว่าที่ผ่านมาท่านเตรียมแผนการสำหรับครั้งนี้ไว้หมดแล้ว ท่านไม่ได้ไปเอ้อหยีร์ในนามของแม่ทัพพิทักษ์ประจิม ท่านไม่ต้องให้ผู้อื่นติดร่างแหไปด้วย ท่านเตรียมตัวไปตาย แต่ท่านลืมไปว่า ข้าคือหลิวหรูซื่อ คนที่ทำอาหารไม่เป็น แต่คัดลอกตำราพิชัยยุทธส่งให้ท่าน คนที่ตระเตรียมเสื้อผ้าให้ท่าน และเป็นสตรีใจแคบที่ไม่ยอมให้ท่านรับอนุ ซ้ำยังเอาแต่ใจตัวเอง แต่ข้าสามารถรับมือกับเรื่องนี้ได้ โดยที่ท่านไม่ต้องรับผิดใด ๆ และยังสามารถกลับเมืองหลวงไปฉลองปีใหม่กับครอบครัวได้” “เจ้ามีแผนใด” แน่นอนว่าเขาไม่คิดว่าตัวเองจะรอดชีวิตกลับมา จึงทุ่มเทสุดเรี่ยวแรงเพื่อให้ครั้งนี้ทำสำเร็จ “
หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 31.ความจริง
ม้าพุ่งทะยานฝ่าสายลมอันหนาวเหน็บพ้นเขตเอ้อหยีร์ ม้าของแม่ทัพหนุ่มรั้งท้าย แม้มีหยาดเลือดไหลเปื้อนใบหน้า ทำให้เขาต้องยกมือขึ้นเช็ดมันทิ้งราวกับปาดเหงื่อ แต่หัวใจเขาพุ่งกลับไปที่ถึงค่ายทหารก่อนแล้วด้วยการเตรียมการของหรูซื่อ นางสั่งการผ่านรองแม่ทัพ เมื่อทหารห้าสิบนายกลับมาถึงค่ายทหารให้ทำเป็นไม่รับรู้เรื่องใด การะจายคนทั้งห้าสิบพักตามกระโจมต่าง ๆ แม้จะตื่นเต้นยินดี แต่ต้องเก็บอาการไว้แต่กระนั้น หรูซื่อที่ห่อตัวเองด้วยเสื้อคลุมของสามียืนรอเขากลับมาที่หน้ากระโจมหลักเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและกังวล สายตาของนางนับคนที่กลับมา แม้พวกเขาจะบาดเจ็บแต่ยังรักษาชีวิตมาได้ นางหวงฝูเห็นบุตรชายกลับมาปลอดภัยก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ นางรีบเข้าไปดูอาการบุตรชายทันที ม้าสองตัวควบขนาบคู่กันมา ดวงตาของหญิงสาวเพ่งมอง มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมหัวใจไม่ให้เต้นเร็วเกินไปนัก แต่ก็บังคับได้ยากเย็น เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ที่เฝ้ารอเข้ามาใกล้น้ำตาที่กลั้นไว้ก็เอ่อคลอ ทว่าสองเท้ากลับเหมือนถูกตอกตรึงไม่สามารถขยับได้ ได้แต่ยืนมองเขาลงจากหลังม้าแล้วเดินตรงมาทางนาง “หรูซื่อ...” มีคำถามมากหมาย
หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 30.หนทางกลับบ้าน
‘อ่า...นี่คงเพราะซุนหลวนคุนบอกจางหยินเซ่อว่าความจำเสื่อมสินิ คนแซ่จางเลยแต่งเรื่องว่านางมอบผ้าเช็ดหน้าให้ และสามีของนางก็อยากได้บ้าง อันที่จริงนั้นเป็นผ้าปักฝีมือนางก็จริง แต่ที่มอบให้เพราะเขาสัญญาว่าจะพานางไปพบซุนหลวนคุนต่างหาก’หรูซื่อหยิบเสื้อคลุมตัวนั้นออกมาแล้วคลุมร่างของตน วูบหนึ่งนางรู้สึกเหมือนตกอยู่ในวงแขนของเขา กลิ่นอายที่คุ้นเคยดั่งวงแขนโอบกอดนางแนบแน่น ภาพความทรงจำต่าง ๆ หลั่งไหลเข้ามาดุจสายฝนสาดซัดจนกายหนาวสั่น แม้ภาพเหตุการณ์เหล่านั้นไม่ปะติปะต่อกันนัก แต่สิ่งนี้ยืนยันได้ว่า นางไม่เคยคิดปันใจไปจากเขา แม้เขาจะละเลยไม่ใส่ใจนางเท่าที่ควร นางต้องได้ยินเขาสารภาพความจริงจากปากของเขาเอง. เมื่อเข้าสู่ฤดูหนาว กลางคืนคืบคลานเข้ามาอย่างรวดเร็ว อากาศในหุบเขาเย็นเยียบ กระนั้นทหารกลับมีเหงื่อไหลโทรมกาย แต่พวกเขาก็ไม่อาจหยุดได้ ต้องรีบถอยกลับไปถึงเขตแดนของตน “หวงอี้ เจ้านำทหารที่เหลือล่วงหน้าไปก่อน” “ไม่ได้นะขอรับ ท่านแม่ทัพนำหน้าไปก่อน พวกข้าจะอยู่รั้งท้ายเอง” “พวกเจ้านั้นแหละเป็นตัวถ่วงข้า จึงรีบรุดหน้าไปให้เร็วที่สุด”
หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 29. คำสั่งฮูหยินท่านแม่ทัพ
‘ไม่เอา ข้าไม่ชอบ’ท่าทางแสนงอนของนางในวัยเยาว์เรียกเสียงหัวเราะขบขันจากบรรดาพี่ชายทั้งสามรวมทั้งบิดาของนางด้วย มารดาเดินเข้ามาพร้อมขนมของว่าง นางวางถาดขนมลงแล้วกวักมือเรียกลูกสาวตัวน้อยมานั่งตัก‘เจ้ารู้หรือไม่ งานเย็บปักนี่ก็เหมือนกลศึกที่เจ้าชอบศึกษา’‘เหมือนกันได้อย่างไรเจ้าคะท่านแม่’‘เจ้าดูแขนเสื้อของพี่ชายเจ้า มันขาดเป็นรูเช่นนั้น เจ้าจะปกปิดอย่างไรไม่ให้ผู้อื่นรู้ การทำศึกมีช่องโหว่เจ้าก็ต้องหาทางปิดจุดบอดนั้นเช่นกัน’‘จริงหรือเจ้าคะท่านพ่อ’‘เจ้าเชื่อฟังคำพูดของแม่เจ้าเถิด’‘แล้วทำไมพวกพี่ๆ ไม่เห็นต้องฝึกงานเย็บปักเลยนี่’‘ซื่อเอ๋อร์ เจ้าเป็นคนใจร้อน เจ้าต้องฝึกใจเย็น มีสมาธิกว่านี้ เอาอย่างนี้ ถ้าเจ้าปักผ้ารูปไก่ได้ แม่จะยอมให้เจ้าฝึกขี่ม้า เจ้าอยากขี่ม้าใช่ไหม?’‘ได้! ข้าจะฝึกเย็บปักกับท่านแม่’มุมปากของหญิงสาวยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ภาพวันวานหวนคืนกลับมาที่ละเล็กละน้อย นางเคยฝึกขี่ม้ากับพวกพี่ๆ นี่เอง และที่คราวนั้นซุนหลวนคุนบอกว่านางขี่ม้าไม่เป็น คงเพราะกลัวนางจะขี่ม้าหนีไปเที่ยวเล่นคนเดียวเป็นแน่คนแซ่ซุนบังอาจเขียนหนังสือหย่าให้ข้า กลับมาจะจัดการให้ร้องเรียกมารดาเลย ค่อยดูสิ
หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 28.ออกรบ
“มิใช่บุกไปท้าตีท้าต่อยกับพวกเอ้อหยีร์อยู่หรอกเรอะ” ลี่หย่ายกมือขึ้นเท้าเอว “ท้าตีต่อยอะไรของเจ้า แม่ทัพของเราไปทำศึกต่างหาก อุ๊บ!” นายกองผู้หนึ่งหลุดปากพูดออกมา รองแม่ทัพยกมือขึ้นตบศีรษะลูกน้องทันที “อยู่กับพวกเอ้อหยีร์จริง ๆ สินะ” นางเค้นเสียงพูดรอดไรฟัน “แม่ทัพเดินทางไปตั้งแต่เมื่อใด” “สะ...สองวันแล้วขอรับฮูหยิน” “นำกำลังคนไปเท่าไหร่” นางถามแล้วก้าวผ่านรองแม่ทัพไปที่โต๊ะทราย กวาดตามองตำแหน่งต่าง ๆ อย่างรวดเร็ว “ห้า...” “ห้าหมื่น?” นางถาม แต่ไม่ได้ยินคำตอบรับจึงเงยหน้าขึ้น “ห้าพัน?” “ห้าสิบนายขอรับ” นางโมโหจนตัวสั่น แต่ลี่หย่าเข้าใจไปว่าหรูซื่อสั่นเพราะความกลัวจึงเข้าไปลูบไหล่ แต่หรูซื่อตวาดออกมาเสียก่อน “ทหารห้าสิบนาย! ต่อให้เป็นแม่ทัพปีศาจจริงจะต่อสู้กับพวกกระหายเลือดอย่างเอ้อหยีร์ได้เรอะ!” แม้เป็นทหารร่างใหญ่กำยำ แต่ถูกหญิงสาวตัวเล็กตวาดก็เล่นเอาทำอะไรไม่ถูกกันเลยทีเดียว “ใจเย็นก่อนหรูซื่อ แม่ทัพซุนคงมีแผนการในใจที่เราไม่รู้”
หมื่นฝันพันคะนึง Chapter 27. ฟื้นความทรงจำ
“เรา? หมายถึงข้ากับท่านนะหรือ?” นางสายหน้าไปมา “ข้าไม่ไปไหนกับท่านทั้งนั้น” “หรูซื่อ ข้ารู้เรื่องที่เจ้าความจำเลอะเลือนหมดแล้ว” จางหยินเซ่อมองหญิงสาวอย่างสงสาร “ความจำเลอะเลือนอันใดกัน” นางขึงตาใส่ นางแค่จำไม่ได้ชั่วคราวต่างหาก “ท่านรู้ได้อย่างไร” “แม่ทัพซุนบอกข้า” “อะไรนะ” นางส่ายหน้าไปมา “เขาจะบอกท่านทำไมกัน” “บอกเพื่อให้ข้าดูแลเจ้า” จางหยินเซ่อพูดแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ยื่นมือไปหมายจะจับมือนางแต่นางกลับกระถดกายหนีจนแผ่นหลังชิดผนังรถม้า ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง “เขาต้องการให้เจ้าไปจากที่นี่ เขาต้องการตัดขาดกับเจ้า” “ไม่จริง” นางส่ายหน้าไปมา “เขาบอกว่า ถ้าเจ้าฟื้นแล้วให้อ่านจดหมายที่อยู่ในอกเสื้อของเจ้า” หรูซื่อยกมือขึ้นตบสาบเสื้อของตนเอง มีจดหมายอยู่จริง นางหยิบออกมาดู ในซองจดหมายมีหนังสือหย่าและมีดสั้นอันนั้นที่ได้รับจากชาว เปียนเจียงเท่ากับว่านี่เป็นเรื่องจริง “หรูซื่อ” จางหมินเซ่อเอ่ยเรียก “คนแซ่ซุนต้องการเพียงอำนาจไม่ได้รักใคร่เจ้าอย่างจริงใจ เจ้าเป็นคนฉลา
