Chapter 16. งานเลี้ยง

“ถ้าวันหนึ่งเราไม่มีภาระใดแล้ว เราเดินทางท่องเที่ยวด้วยกันดีไหม ค่ำไหนก็นอนนั้น ข้าตัวเล็กกินไม่จุ คงไม่ลำบากท่านพี่กระมัง”

“ถ้าเจ้าไม่กลัวลำบาก ข้าก็ไม่มีอะไรให้กลัว ขอเพียงมีเจ้าอยู่เคียงข้าง ข้าก็พอใจแล้ว”  

“ข้าก็เช่นกัน ท่านห้ามลืมคำพูดตนเองนะ”

“ข้าสัญญา”

‘ไม่ว่าจะผ่านความเจ็บปวดมากี่ครั้งกี่ครา ข้าจะไม่มีวันลืมเจ้าเด็ดขาด’

            ซุนหลวนคุนบังคับม้าพากลับมาที่ลานประลองเพื่อส่งม้าคืน ทว่าเมื่อกลับมาถึง ทั้งสองต้องประหลาดใจเมื่อเห็นลานประลองกลายเป็นลานเลี้ยงฉลองเรียบร้อยแล้ว ทั้งที่ทั้งสองตั้งใจมาลากลับ หรือว่าจะมีผู้อื่นมาอีก ปาปังเห็นสีหน้างุนงงของทั้งสองก็หัวเราะออกมาแล้วเดินตรงมาตบไหล่แม่ทัพหนุ่ม

            “วันนี้กลับไม่ทันแล้ว ประเดี๋ยวก็พลบค่ำเดินทางค่ำมืดมันอันตราย  พวกท่านค้างคืนที่นี่สักคืนเถิด พวกเราจัดเตรียมกระโจมที่พักไว้ให้แล้ว  ท่านพ่อของข้าก็อยากเลี้ยงอาหารเย็นแม่ทัพและฮูหยิน รวมทั้งผู้ติดตามของท่านด้วย”

            หรูซื่อเงยหน้ามองสามีแล้วพยักหน้าให้ด้วยรอยยิ้ม เห็นทีว่าจะเดินทางกลับไม่ได้แล้วจริงๆ  ซุนหลวนคุนได้แต่กล่าวขอบคุณน้ำใจที่เปียนเจียงมอบให้  ปาปังเชื้อเชิญให้แม่ทัพหนุ่มไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ในขณะที่  ลี่หย่าทำหน้าตึงเดินมาดึงข้อมือของหรูซื่อให้แยกไปอีกทาง      หรูซื่อหันไปสบตากับซุนหลวนคุนอีกครั้ง ส่งสายตาบอกเขา...

คราวนี้นางไม่ได้ก่อเรื่องแล้วจริง ๆ นะ.

           

            ลี่หย่าดึงมือหรูซื่อมาที่กระโจมใหญ่ หญิงสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือนพากันมาที่กระโจมหลังนี้เพื่อช่วยกันแต่งกายให้งดงามที่สุด  ลี่หย่าอธิบายว่างานเลี้ยงของค่ำคืนนี้เป็นโอกาสอันดีที่หญิงสาวกับชายหนุ่มในหมู่บ้านได้พบปะแสดงความรู้สึกต่อกัน

            “แต่ข้าแต่งงานมีสามีแล้ว ไม่ต้อง...”

            “ถ้าคิดเช่นนั้นก็ตามใจเถิด แต่ถ้าท่านแม่ทัพเหลือบแลหญิงอื่น เจ้าจะโทษเขาไม่ได้นะ”

            เสียงหัวเราะเปิดเผยของสตรีคนอื่นๆ ที่ได้ยินสิ่งที่ลี่หย่าเอ่ย ทำให้หรูซื่อเผลอกัดริมฝีปากตนเองอย่างครุ่นคิด จริงอยู่ว่า เขาให้คำมั่นสัญญากับนางไว้แล้ว ทว่าจะห้ามสายตาบุรุษไม่ให้มองหญิงงามนั้นคงยาก นอกเสียจากว่าตนเองจะงดงามเพียงพอที่จะดึงดูดสายตาเขาไว้

            “เอ่อ...เช่นนั้น...ข้าคงต้องรบกวนเจ้าแล้ว”

            “ได้สิ เราผู้หญิงด้วยกันย่อมเข้าใจดี” ลี่หย่ายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วตบมือเรียกสตรีคนอื่น ๆ เข้ามาช่วยแปลงโฉมให้หรูซื่อ

            ทางด้านกลุ่มผู้ชายนั้น ปลีกตัวไปอาบน้ำที่ลำธารไม่ไกลนัก เดิมที่จะให้หวงอี้นำเสื้อผ้าที่อยู่ในรถม้ามาผลัดเปลี่ยน แต่ปาปังยื่นเสื้อผ้าชนเผ่าให้เสียก่อน เผื่อแสดงความจริงใจ ซุนหลวนคุนจึงรับเสื้อผ้าที่ทำจากหนังสัตว์มาสวมรวมทั้งทหารที่ติดตามเขามาด้วย ชาวเปียนเจียงชื่นชอบการต่อสู้มาก ยังประลองกำลังกันสนุกสนาน  ซุนหลวนคุนหันไปสั่งการของทหารที่ติดตามมา ถึงอย่างไรเขาไม่อาจคาดการณ์ได้ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้น    ปาปังเห็นแม่ทัพซุนเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงเชิญไปที่ลานกว้างที่จัดเลี้ยงมื้อเย็น  คนในหมู่บ้านมายกอาหารมาร่วมด้วย  หากนับจำนวนชาวเปียนเจียงแล้วมีนับหมื่น ทว่าที่อยู่แถบนี้น่าจะราว ๆ สองถึงสามพันกว่าคน  หัวหน้าเผ่ามาพร้อมกับผู้เฒ่าลี่  ทั้งสามสนทนากันเรื่องทั่วไป ไม่ได้เอ่ยเรื่องยืมกำลังคนหรือชักชวนให้อยู่ฝ่ายใด ทำให้ทั้งหมดรู้สึกชื่นชมแม่ทัพซุนอยู่ในใจ

            เสียงเพลงในท่วงทำนองสนุกสนานทำเรียกให้คนหนุ่มสาวทยอยเข้ามาในลานกว้าง  ปาปังเชิญให้แม่ทัพซุนนั่งข้างบิดาของตน เขามองที่นั่งข้างกายที่ยังว่างอยู่  แม้สนทนากับหัวหน้าเผ่าแต่ใจยังกังวลที่ยังไม่เห็นหน้าภรรยาของตน

            “อย่าห่วงเลย แม้ลี่หย่าจะเอาแต่ใจไปหน่อยแต่ไม่คิดร้ายกับผู้ใด”  ปาปังเอ่ยกลั้วหัวเราะแล้วรินสุราให้ “วันนี้ข้าแพ้ให้แก่ท่านแม่ทัพแต่ครั้งหน้าจะขอแก้มือใหม่”

            “เอาชนะเจ้าได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ได้ประลองฝีมือกับเจ้านับว่าเป็นโชคดีของข้าเช่นกัน”

            “กล่าวเกินไปแล้ว มา! ดื่ม!”

            ซุนหลวนคุนยกจอกสุราขึ้นดื่ม สุราของพวกเขารสแรง หากไม่เพราะเขามีกำลังภายในดีคงเมามายในจอกเดียวเป็นแน่ เสียงหัวเราะของหญิงสาวกลุ่มใหญ่ที่ก้าวเข้ามา ทำให้บุรุษที่นั่งรออยู่ต่างเงยหน้าขึ้น  

ลี่หย่าจูงมือหรูซื่อเดินมาส่งให้นางนั่งข้างแม่ทัพหนุ่ม ส่วนตนเองนั่งติดกับผู้เฒ่าลี่ เมื่อแขกมาพร้อมแล้วบรรดาหญิงสาวจึงลำเลียงอาหารมาวางตรงหน้า

            “น่ากินจัง”  หรูซื่อเอ่ยขึ้นแต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคนที่นั่งข้างๆ จึงหันไปมองเขา “ท่านจ้องหน้าทำไม หรือหน้าข้ามีอะไรติดอยู่?”

            “ปะ...เปล่า”  ซุนหลวนคุนถึงกับตะลึงงันไป กลางวันนางดูงดงามแล้ว แต่ยามนี้นางยิ่งดูงดงามยิ่งกว่า ทำเอาเขาตาพร่าไปชั่วขณะเลยทีเดียว 

            หรูซื่อแสร้งทำเป็นไม่เห็นสายตาตื่นตะลึงของเขา แต่อดอมยิ้มไม่ได้ มือเรียวยกขึ้นแตะมงกุฎดอกไม้ที่ประดับบนศีรษะแก้เขิน ลี่หย่าลอบมองอยู่นางลุกขึ้นพร้อมกาเหล้าเดินมารินเหล้าให้หรูซื่อ

            “นี่เหล้าหมักของเปียนเจียง ลองชิมดูสิ”

            “อื้ม”  หรูซื่อพยักหน้ารับแล้วรับจอกสุรามาจ่อที่ปาก แต่ซุนหลวนคุนเอียงหน้ามากระซิบเตือน

            “เหล้าเปียนเจียงรสแรง เจ้าจิบเล็กน้อยก็พอ”

            “นี่เหล้าผลไม้ไม่ได้ทำให้เมามายนักหรอก”  นางกระตุกยิ้มที่มุมปากแต่ยังไม่ทันเอ่ยอะไร ปาปังก็เข้ามาดึงแขนให้ลี่หย่าเดินตามกลับไปนั่งข้างกายตน

            “ปล่อยข้านะ!” ลี่หย่าแยกเขี้ยวใส่

            “ตัดใจเสียเถอะ” ปาปังเค้นเสียงพูดรอดไรฟัน “ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ แต่เจ้าก็เห็นว่าคนทั้งสองรักใคร่กันมากเพียงใด เจ้าแทรกกลางระหว่างคนสองคนไม่ได้หรอกนะ”

            “ก็ข้าชอบของข้านี่ เจ้ามายุ่งอะไรด้วย”

            “ก็ข้าชอบเจ้า ไม่อยากให้เจ้า...เฮ้ย!”

            ลี่หย่าเบ้ปากใส่ นางรู้จักกับปาปังมาตั้งแต่เด็ก เหตุใดจะไม่รู้ว่าปาปังคิดอะไรกับนาง แต่สิ่งที่นางชอบอยู่ตรงหน้าแล้วจะให้นางทำเช่นไร

            ชอบตั้งแต่แรกเห็น จะให้ตัดใจง่ายๆ ได้อย่างไรกัน

            เหล้าผลไม้ที่ลี่หย่านำมาให้รสหวานและยังให้กลิ่นหอมติดปลายลิ้น หรูซื่อดื่มเข้าไปหลายจอกไม่รู้สึกมึนเมาเลยสักนิด นางเหลือบมองซุนหลวนคุนบ่อย ๆ  เขามักสนทนากับหัวหน้าเผ่าและบุรุษคนอื่น ๆ ที่เข้ามาดื่มสุราด้วย แต่กระนั้น เขายังคอยหันมามองนางที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ เตือนให้นางชิมอาหารหลายอย่างที่คนในเผ่ายกมาให้

            “ท่านพี่พูดภาษาเดียวกับชาวเปียนเจียงได้ด้วยหรือ?”  นางอดถามไม่ได้

            “อืม อยู่ชายแดนหลายปีจึงฝึกไว้” เขายิ้มแล้วพยักหน้าให้นางดูเบื้องหน้า “จะมีการแสดงการตีดาบ”

            “การตีดาบ?”   นางแปลกใจ ถ้า ‘รำดาบ’ นางคงไม่แปลกใจนัก แต่การ ‘ตีดาบ’ น่าดูตรงไหน?

            ซุนหลวนคุนยิ้มนึกเอ็นดูความไร้เดียงสาในแววตาของนาง เสียงเพลงเปลี่ยนไป จังหวะกลองเร่งเร้าชวนให้รู้สึกฮึกเหิม เบื้องหน้าคือบุรุษกำยำร่างใหญ่สี่คนที่ยืนอยู่หน้าแท่นตีดาบ หนึ่งในนั้นถือที่คีบเหล็ก ที่เหลือถือค้อนขนาดใหญ่ พวกเขาส่งเสียงโฮ่ร้องเป็นจังหวะก่อนจะยกค้อนขึ้นเหนือศีรษะแล้วตีลงไปบนเหล็กที่ร้อนด้วยเปลวเพลิงก่อเกิดประกายไฟราวกับพลุที่จุดขึ้นกลางความมืด

            หรูซื่อตื่นตาตื่นใจจนไม่รู้จะอุทานอย่างไรดี นางไม่อาจละสายตากับการ ‘ตีดาบ’ ครั้งนี้ได้เลย บุรุษที่ตีดาบไม่ได้เพียงแค่ยกค้อนตีไปบนเหล็กเท่านั้น แต่ยังร่ายรำคล้ายท่าทางต่อสู้เข้ากับจังหวะเสียงกลองและเสียงร้องเพลงของคนในเผ่า

            “ชาวเปียนเจียงนับถือเทพแห่งไฟ การทำเช่นนี้เสมือนการบูชาไฟ” ซุนหลวนคุนอธิบาย พยายามเลื่อนขวดสุราให้ห่างมือนาง แต่หญิงสาว

กลับตีมือเขาแล้วทำปากยื่นใส่