Chapter 15.สมแล้วที่เรียกว่า แม่ทัพปีศาจ

            เสียงของลี่หย่าเรียกสติของหรูซื่อ นางพยักหน้ารับ ครู่ต่อมาเสียงแตรเขาสัตว์ดังขึ้นตามด้วยเสียงโฮ่ร้องของคนในเผ่า ม้ากว่าสิบตัวในลานประลองวิ่งห้อทะยานไปด้านหน้าเผื่อไปให้ถึงจุดที่สามารถยิงธนูได้ ทว่าก็มีม้าตัวอื่นเข้ามาเบียดกระแทก  หรูซื่อหลุดเสียงร้องตกใจแล้วหันไปทางหวงอี้

            “ไม่ใช่แค่การยิงธนูให้เข้าเป้าหรอกหรือ? เหตุใดเหมือนต่อสู้บนหลังม้าเช่นนี้”

            “เผ่าเปียนเจียงมีการแข่งขันไม่เหมือนผู้ใด นี่ไม่ใช่แค่การยิงธนู แต่ทุกคนต้องต่อสู้บนหลังม้า ถ้าตกจากม้าก่อนก็ถือว่าแพ้เช่นกัน”

            หรูซื่อถึงกับหน้าซีด นางคิดว่าแข่งยิงธนูก็คือประลองความแม่นยำเท่านั้น ไม่คิดว่าจะเป็นการต่อสู้กันเช่นนี้ ในลานประลองผู้อื่นล้วนเป็นคนในเผ่าเดียวกัน  มีเพียงซุนหลวนคุนที่เป็นคนนอก แน่นอนว่าทุกคนบังคับม้าสกัดมิให้เขาสามารถตั้งหลักยิงธนูได้  ปาปังอาศัยจังหวะที่แม่ทัพหนุ่มไม่อาจหลบหลีกผู้อื่นได้ ยกคันธนูขึ้นเล็งยิงทันที

แม้ใช้หางตามองก็ยังรับรู้ทุกอย่าง ซุนหลวนคุนบังคับม้วนตัวหลบผู้อื่นที่พุงเข้ามา ยิงธนูไปสกัดมิให้ธนูของปาปังเข้าเป้าได้สำเร็จ 

            ปาปังตวัดสายตามองอย่างขุ่นเคืองท่ามกลางเสียงโฮ่ร้องสนุกสนาน คนในเผ่าเปียนเจียงชื่นชมคนเก่ง ไม่ว่าจะเป็นคนนอกเผ่าก็ตาม เขามองเลยมายังลี่หย่าที่นั่งข้างหรูซื่อแล้วสบถด้วยภาษาถิ่นก่อนควบม้าพุ่งไปทางซุนหลวนคุน  แม่ทัพหนุ่มไม่รอช้าอาศัยช่วงจังหวะที่ผู้อื่นเผลอหยิบลูกศรขึ้นคาบในปากและอีกดอกยิงทันที  ปาปังใช้วิธีเดียวที่ถูกเล่นงาน เขายอมเสียลูกศรของตนเพื่อสกัดลูกศรของแม่ทัพซุน  แต่แม่ทัพหนุ่มคาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว เพียงพริบตาก็หยิบธนูที่คาบไว้ยิงไปที่เป้าทันที

            “เฮ้!”

            ปลายลูกศรสีแดงนั้นเป็นของซุนหลวนคุน  หรูซื่อที่จ้องมองตาไม่กะพริบถึงกับยกมือขึ้นกุมหน้าอก หัวใจของนางเต้นรัว นางเชื่อใจเขา แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้  แม้อยู่ไกล แต่กลับเห็นแววตามุ่งมั่นและฮึกเหิม รวมทั้งหยดเหงื่อที่ไหลอาบร่างสีทองแดงของเขา  ใครเลยจะรู้ว่าแม่ทัพหนุ่มได้ควบขี่ม้าพยศตัวนั้นเป็นครั้งแรกยามควบม้าโจนทะยาน แผงคอม้าพลิ้วไหวในสายลมดุจเปลวเพลิง มันทำราวกับว่า เกิดมาเพื่อเป็นม้าของแม่ทัพปีศาจผู้นี้

            สมแล้วที่ผู้คนเรียกเขาว่า ‘แม่ทัพปีศาจ’

            ปาปังเห็นท่าไม่ดี เขาพลาดท่าไปอีกดอกแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงลูกศรคนละดอก เขายกมือส่งสัญญาณให้สหายร่วมเผ่าสร้างค่ายกลขัดขวางมิให้ซุนหลวนคุนได้มีโอกาสใช้ลูกศรดอกสุดท้ายนั้น หรูซื่อบีบมือตนเองแน่น สิ่งที่เห็นคือบุรุษหลายคนเข้ารุมสกัดสามีของตนอยู่ แม้พวกเขาไม่ใช้อาวุธ แต่การต่อสู้นั้นดุเดือดรุนแรง ท่ามกลางเสียงโฮ่ร้องอย่างตื่นเต้นและบ้าคลั่ง แต่นางกลับรู้สึกแน่นหน้าอกเหมือนมีก้อนหินที่มองไม่เห็นกดทับอยู่  ยามอยู่ในสนามรบเขาคงเป็นเช่นนี้ แม้ต้องสู้เพียงลำพังก็ไม่มีท่าทีจะยอมถอย ในขณะที่ซุนหลวนคุนบังคับม้าหลบหลีกผู้อื่น หรูซื่อเข้าใจไปว่าเขาตกม้าจึงทะลึ่งกายขึ้นจากที่นั่งผวาไปเกาะที่คอกม้า

            “ฮูหยินขอรับ”  

หวงอี้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงมาก จะเข้าไปพูดให้คลายกังวล แต่ตนเองก็พูดจาไม่เก่งจึงเงอะงะทำอะไรไม่ถูก ทว่าภาพต่อมาคือแม่ทัพของเขาเหวี่ยงตัวขึ้นมานั่งบนหลังม้าได้สำเร็จ  ปาปังไม่มีอะไรให้เสียอีกแล้ว เขารีบยิงลูกศรพุ่งออกไปทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่ซุนหลวนคุนปล่อยลูกศรออกไปเช่นกัน ลูกศรของปาปังปักเข้ากลางเป้าก่อนแต่ลูกศรของซุนหลวนคุนพุ่งไปด้วยพละกำลังมหาศาล ตรงใส่ลูกศรของปาปังจนลูกศรดอกนั้นแยกออกเป็นสองส่วน และลูกศรปลายหางสีแดงปักแน่นที่เป้า

ทุกอย่างนิ่งงันไปครู่หนึ่งจนกระทั่งปลายศรหยุดสั่นไหวแล้ว เสียงโฮ่ร้องจึงดังขึ้น แม้ปาปังเป็นฝ่ายแพ้พ่ายแต่เขาก็บังคับม้ามาใกล้แล้วยื่นมือซ้ายไปหาคู่แข่งที่ทำให้เขาคว้าความพ่ายแพ้เป็นครั้งแรก  ซุนหลวนคุนยื่นมือซ้ายไปจับท่อนแขนของอีกฝ่าย  เช่นเดียวกับที่ปาปังจับลักษณะจับมือประสานเหมือนเถาวัลย์พันเกี่ยว  เป็นการแสดงความมิตรของทั้งสองคน  บุรุษร่วมประลองต่างเข้ามาทักทายและชื่นชมซุนหลวนคุนอย่างจริงใจ เขาพูดคุยกันครู่หนึ่งจึงมองมาทางภรรยาที่ยืนเกาะคอกม้าอยู่ เขาควบม้ามาใกล้จึงเห็นแววตาเจือน้ำตาของนาง  ทำให้เขาเร่งฝีเท้าม้าเข้ามาใกล้ และใกล้มากพอที่จะโน้มตัวลงตวัดเอาร่างบอบบางขึ้นนั่งด้านหน้าของเขา  

ไอร้อนจากร่างกำยำทำให้หรูซื่อได้สติ ท่อนแขนของเขารัดรอบเอวไว้อย่างหวงแหนและมั่งคง  ลี่หย่าอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าคนที่ดูสุขุมอย่างแม่ทัพซุนจะกล้าอุ้มภรรยาต่อหน้าผู้อื่นเช่นนี้  ปาปังรู้ว่าลี่หย่าจะเข้าไปขวางจึงควบม้าแล้วกระโดดลงจากหลังม้ามาคว้าลี่หย่าไว้ก่อน  เขาพยักหน้าให้แม่ทัพซุนอย่างเข้าใจ  เช่นเดียวกับทีซุนหลวนคุนผงกศีรษะให้เล็กน้อยแล้วควบม้าพาหรูซื่อออกจากลานประลอง

เสียงลมหวีดหวิดที่ข้างหูทำเอาหรูซื่อไม่กล้าลืมตา จนกระทั่งรู้สึกถูกขบใบหูเบาๆ ทำให้นางสะดุ้งแล้วเอี้ยวใบหน้ามองคนที่อยู่ด้านหลัง

“ท่านกัดหูข้า!”

“ข้าอยากให้เจ้าลืมตา” ซุนหลวนคุนหัวเราะจนแผ่นอกสะเทือน

หรูซื่อย้ายสายตามาเบื้องหน้า นางจำไม่ได้ความเคยขี่ม้าหรือไม่ แต่นางชอบความรู้สึกนี้ อาชาแหวกสายลมพุ่งทะยานไปด้านหน้า ทิวทัศน์ของทุ่งหญ้ากว้างไกลสุดสายตา  ราวกับว่าใต้หล้านี้มีเพียงนางและเขา ไม่มีเรื่องใดให้กังวล มีอิสระไร้พันธนาการใด ๆ

พันธนาการ?

“เจ้าชอบหรือไม่”  เขาถามโดยไม่รู้ว่านางใจลอยคิดเรื่องอื่นอยู่

 หรูซื่อได้สติแล้วเอี้ยวหน้ามองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของสามี ลืมเรื่องรบกวนจิตใจไปเสีย ยื่นริมฝีปากจูบปลายคางของเขาเร็วๆ แล้วรีบหันหน้ากลับมาทำเป็นไม่เกิดอะไรขึ้น

“ข้าหล่อเหลามากใช่ไหม”  เขายิ้มกริ่ม แม้จะเป็นเพียงจุมพิตแสนสั้นแต่ก็ทำให้หัวใจของเขาพองโต

“หลงตัวเอง”

“ได้ ข้าหลงตัวเอง แต่ไม่รู้ใครกลัวจนน้ำตาคลอ เจ้าไม่เชื่อว่าข้าจะเอาลูกแพะน้อยมาให้เจ้าได้หรอกหรือ”

“ถ้าข้ารู้ว่าจะประลองกันน่ากลัวเช่นนี้ ข้าไม่เอาลูกแพะแล้ว”  เมื่อเห็นเขาปลอดภัยดีนางก็คลายความกังวลลง “ข้าเป็นห่วงท่าน”

“รู้สึกดีจริง ๆ ที่น้องหญิงเป็นห่วงเช่นนี้” เขาหยอกล้อนางแล้วผ่อนฝีเท้ามาลง มันเดินเหยาะย่างอย่างสง่างามพร้อมสะบัดหาง ปล่อยให้คนทั้งสองได้พูดคุยกัน  

“ยามอยู่สนามรบท่านก็เป็นเช่นนี้หรือ?”  แม้จะไม่กังวลแต่ก็ยังคงห่วงอยู่ “ท่านทำให้ข้ากลัว”

“ข้าเองก็กลัว” เขาสารภาพแล้วจับมือนางมาบีบไว้ “แต่เพราะคิดว่าต้องเอาชีวิตรอดกลับไปหาเจ้า จะให้เจ้าเป็นหม้ายไม่ได้ ข้าจึงต้องระวังตัวให้มาก ทำทุกอย่างต้องรัดกุมไม่ให้ผิดพลาด”

“ดี” นางพยักหน้ารับ “ต่อไปนี้ ท่านต้องคิดถึงข้าให้มาก ๆ จะให้ข้าอยู่คนเดียวไม่ได้อีกแล้ว ห้าปีที่เราแต่งงานกันไม่ได้ใช้ชีวิตเช่นสามีภรรยาทั่วไป ท่านต้องชดเชยให้ข้า”   

“ได้ ต่อไปนี้ข้าจะไม่ยอมห่างเจ้าอีกแล้ว”  เขาหัวเราะอารมณ์ดี นานเพียงใดแล้วที่ไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้  “เจ้าเล่นสนุกพอแล้วกระมัง เห็นทีเราต้องเตรียมตัวกลับกันได้แล้ว”

“อื้ม ไปเอาแพะน้อยแล้วกลับบ้านของเรากันเถิด”

‘บ้านของเรา’

เพียงถ้อยคำง่ายๆ ทำให้หัวใจของแม่ทัพหนุ่มอบอุ่นขึ้นอีกครา เขากระชับวงแขนโอบกอดนางแน่นขึ้น หรูซื่อรับรู้ได้ถึงแรงกอดกระชับแนบแน่นจึงเอ่ยเบาๆ