Chapter 12.ข้าสาบานจะมีเจ้าเพียงผู้เดียว

“ท่านพี่...ท่านกอดข้าแน่นเช่นนี้ กระดูกข้าจะแหลกเหลวแล้วนะ” 

หรูซื่อแสร้งร้องโอดครวญเบา ๆ ทว่าเสียงของนางชวนให้คนฟังใจเตลิดไปเรื่องอื่น

“หรือท่านยังคิดเรื่องรับอนุอีก”  นางดิ้นขลุกขลักพลางผลักไสมือใหญ่ที่เลื่อนมาเกาะกุมบัวคู่งาม

“ข้าสาบานว่าจะมีเจ้าเพียงคนเดียว”  เขาฝืนยิ้มออกมา สลัดความขุ่นมัวในใจแล้วสนใจกับเรือนร่างหอมกรุ่นที่ปลุกเร้าแก่นกายบุรุษเพศให้แข็งขัน “ลำบากฮูหยินแล้ว”

            ยังไม่ทันเอ่ยถามว่าเขาพูดถึงเรื่องใด หรูซื่อก็เข้าใจได้เมื่อรู้สึกถึงบางอย่างที่แข็งขันดุนดันก้นของนางอยู่  ใบหน้าหวานร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีพร้อมกับผ้าคาดเอวที่ถูกปลดออก เสื้อตัวนอกเลื่อนหล่นเผยผิวกายขาวผ่องที่โผล่พ้นเอี๊ยมบังทรงตัวน้อย ดวงตาของเขาเป็นประกายวาววับ

“ท่านพี่! เหลวไหลใหญ่แล้วนะ” 

นางเขินอายจนใบหน้าแดงจัดพยายามดึงเสื้อผ้าของตนเองขึ้นปกปิด แต่ต้องหลุดเสียงครางหวิวเมื่อมือซุกซนบีบเคล้นทรวงอกของนาง ร่างกายอ่อนยวบลงไปไร้แรงขัดขืน นางเอนหลังผิงแผ่นอกกว้างอย่างจำนนต่อความรัญจวนที่เขามอบให้ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยอย่างน่าอับอาย ลิ้นร้อนตวัดไล้เลียใบหู จุดอ่อนไหวที่ถูกค้นพบทำให้หญิงสาวได้แต่ครางเสียงหวาน มือใหญ่ข้างหนึ่งเลื่อนลงไปเบื้องล่าง ขยับเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้กางเกงชั้นในของนางเลื่อนลงไปสู่ปลายเท้า

“เด็กดี”  ซุนหลวนคุนกระซิบเสียงพร่า “แยกขาของเจ้าออกอีกนิดสิ”

ถ้อยคำของเขาเรียกสติที่เหลือน้อยนิดของนาง หรูซื่อส่ายหน้าไปมากัดริมฝีปากแน่น เขาร้ายกาจกับนางเหลือเกิน  รู้จักร่างกายของนางดีกว่านางเสียอีก เพียงนิ้วกร้านแยกกลีบบุปผาก็ทำให้หรูซื่อหลุดเสียงครางออกมา  มุมปากยกยิ้มอย่างพอใจ เขาชอบเสียงนาง และชอบท่าทางดื้อรันไม่ยินยอม จนเมื่อเขาหยอกล้อกับบุปผางามจนหลั่งน้ำหวานเปียกชุ่ม  นางจึงขยับเรียวขาอ้ากว้างขึ้นอย่างไม่รู้ตัว รวมทั้งสะโพกที่ขยับรับจังหวะสอดใส่ เขาเพิ่มจำนวนนิ้วทำให้ร่างเล็กบิดเร่าและยิ่งเร่งเร้าพานางไปถึงจุดสุขสมจนร่างเกร็งกระตุกพร้อมเสียงหวีดร้อง  เขาจึงดึงนิ้วมือของตนกลับแล้วส่งเข้าปากชิมความหวานของคาวบุปผา

หรูซื่อถูกจ้องมองด้วยดวงตาเป็นประกายดุจเปลวไฟก็หลุบตาลง หัวใจนางยังเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เขายื่นมาใกล้ นางเบือนหน้าหนีเล็กน้อยทำให้ริมฝีปากประทับแก้มนุ่ม  

“ไป...ไปที่เตียงเถิดเจ้าค่ะ”   อย่างไรก็ถูกเขาจับกิน แต่นางไม่อยากทำตัวเหลวไหลอย่างนี้

“คำสั่งฮูหยินข้าต้องทำตามอยู่แล้ว”

แม่ทัพหนุ่มหัวเราะ อุ้มร่างอรชนก้าวยาวๆ ไปที่เตียง วางนางลงนอนแล้วหันไปตวัดมือเพียงวูบเดียวเทียนก็ดับวูบไป เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าจนเหลือเพียงกายเปลือยเปล่าแล้วตามขึ้นเตียง โน้มหน้าลงจูบกลีบปากหวานละมุนพลางขยับเอวสอบให้แก่นกายคลอเคลียกลีบดอกไม้สาวที่ยังสั่นระริกและชุ่มชื้น

“ข้าจะเข้าไปแล้วนะ”

“อืม”  หรูซื่อตอบอย่างเอียงอาย รอคอยให้เขานำพาสิ่งใหญ่โตนั้นเข้าสู่กายสาว “ท่านพี่ ...ชะ..ชอบ...ชอบหรือไม่”

“มากกว่าที่เจ้าเข้าใจ”  ริมฝีปากเคลื่อนผ่านผิวกายนุ่มดุจแพรไหม อ้าปากดูดดึงเม็ดบัวที่ชูชันท้าทายสายตาแล้วดุนดันแท่งหยกร้อนเข้าไปในร่องรักที่หวานช่ำ  

“ข้าจะมีเจ้าเพียงผู้เดียว”

เป็นถ้อยคำที่นางฟังได้ไม่รู้เบื่อ ร่างกายแนบชิดสอดประสานแล้วเคลื่อนไหวไปพร้อมกัน เสียงครางต่ำในลำคออย่างพอใจ ระลอกความเสียวซ่านสาดสัดไปทั่วร่าง เขารักนางเหลือเกิน ถนอมนางอย่างสุดกำลังแม้อยากกระโจนจ้วงบุกทะลวงให้ถึงจุดหมาย แต่เกรงร่างกายนางจะรับไม่ไหวจึงได้แต่ฝืนกลั้นขยับโยกอย่างเชื่องช้าแต่เต็มไปด้วยความทรมานและสุขสม  ทุกโสตประสาทซึบซับความสุขที่ได้รับจนคนใต้ร่างหวีดร้องด้วยถึงแดนสวรรค์ไปอีกครา  เขาเร่งจังหวะเพื่อปีนป่ายขึ้นแดนสวรรค์ไต่ตามนางไป  จนสุดท้ายก็แหงนหน้าคำรามด้วยถึงจุดหมายเดียวกับนาง  เขายกสะโพกนางขึ้นสูงกดแก่นกายเข้าไปจนสุดเพื่อปลดปล่อยน้ำรักหลั่งรินรดเกสรดอกไม้งาม หวังให้สายธารนี้ก่อกำเนิดชีวิตน้อย ๆ ที่เฝ้ารอมานาน  

หรูซื่อถูกเคี่ยวกรำจนสิ้นเรียวแรง เมื่อเขายอมปล่อยให้นางได้พักผ่อน ร่างเล็กจึงพลิกตัวกอดก่ายเขาอย่างเคยชิน ริมฝีปากหยักสวยจูบหน้าผากของนางเบาๆ แล้วเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้า

“ซื่อเอ๋อร์”

“อืม”  นางขานรับทั้งที่ดวงตาปิดสนิท

“ข้าตามใจเจ้าทุกอย่าง แต่ไปพบลี่หย่าครั้งนี้ เจ้าอย่าดื้อรั้นและจงเชื่อฟังข้า” 

“ข้าทราบแล้ว”  นางขยับศีรษะหนุนแผ่นอกของเขาพร้อมกับวาดมือไปโอบร่างของสามี ไม่รู้ว่านางชอบ ‘กอด’ เขานอนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เขาทำให้นางเสียนิสัยจริง ๆ  

ซุนหลวนคุนอ้าปากจะพูดแต่รับรู้ได้ว่าคนในวงแขนเข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว เขาถอนหายใจเบาๆ ใช้นิ้วเกี่ยวพันเส้นผมของนางเล่นเช่นทุกคืน 

จะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน ไม่อาจรู้ได้  เขาเป็นเพียงบุรุษที่เห็นแก่ตัว ทำได้เพียงฉกฉวยความสุขนี้ไว้ เมื่อถึงวันหนึ่งที่นางรู้ความจริง เขาจะเหลือความสุขนี้ให้จดจำไปถึงชาติภพหน้า

            รถม้าแล่นออกนอกกำแพงเมืองโดยมีม้าอารักขาติดตามไปด้วย หรูซื่อตื่นตาตื่นใจกับทิวทัศน์ที่มองเห็น นางชี้ชวนให้สามีดูและเขาก็ใจเย็นพอจะอธิบายสิ่งต่าง ๆ กับนาง จะว่าไป ซุนหลวนคุนก็ไม่คิดว่าตัวเองจะกลายเป็นคนพูดเก่งถึงเพียงนี้ แต่เดิมอยู่เพียงผู้เดียวกับทหารนับหมื่นนับแสน คำพูดของเขาคือคำสั่ง เขาจึงไม่ค่อยได้พูดจาหยอกล้อเล่นหัวกับใคร การมีนางอยู่ตรงนี้ทำให้เขารับรู้ได้ว่า หัวใจของตนไม่ได้ด้านชาไร้ความรู้สึกจนเกินไปนัก

            ทิวเขาสูงตระหง่านสลับซับซ้อนให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่และลึกลับในคราวเดียว รถม้าแล่นไปอย่างชำนาญเส้นทางผ่านทุ่งหญ้ากว้างสุดสายตา ไม่นานนักจึงมองเห็นบ้านคนกระจัดกระจายอยู่ห่างๆ  ลูกแพะขนสีขาววิ่งเล่นในคอกกว้าง นางชี้ให้เขาดูแล้วเอ่ยขึ้น

            “เราเลี้ยงแพะได้ไหม”

            “ได้ แต่แพะตะกละเจ้าจะเลี้ยงไหวหรือ?”  เขายิ้มกับท่าทีไร้เดียงสาของนาง

            “สามีข้าคงไม่ยากจนขนาดเลี้ยงแพะสักตัวสองตัวไม่ได้กระมัง”   นางหัวเราะคิกคัก แล้วสายตาของนางก็ถูกดึงดูดด้วยม้าป่าปราดเปรียวสง่าโลดแล่นในทุ่งกว้าง  นางลืมเจ้าแพะน้อยไปทันทีแล้วเขย่าแขนเสื้อของสามีอย่างตื่นเต้น

            “ท่านพี่ดูสิ ม้าตัวนั้นสวยเหลือเกิน”

            “เจ้านี่นะ” ซุนหลวนคุนส่ายหน้าไปมาแล้วมองตามสายตานาง “เผ่าเปียนเจียงไม่ถนัดเรื่องเพาะปลูก พวกเขาเชี่ยวชาญเรื่องม้าป่า จับม้าป่ามาฝึกแล้วขาย เจ้าดูสิ เด็กตัวเล็ก ๆ ก็ขี่ม้าเป็นแล้ว”

            “ผู้หญิงที่นี่ก็ขี่ม้าเก่งไม่แพ้ผู้ชายเลย” นางพึมพำแล้วเอ่ยถาม “ข้าขี่ม้าเป็นหรือไม่”

            ซุนหลวนคุนชะงักไปเล็กน้อยแล้วยื่นมือไปลูบผมนางอย่างเอ็นดู “เจ้าขี่ม้าไม่เป็น ทำอาหารไม่เก่ง แต่เชี่ยวชาญการปักผ้าและคัดลอกตำราให้สามี”

            นางหัวเราะคิกคักไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ตัวเขาเป็นสามียังไม่ถือสา แล้วนางจะสนใจไปทำไมกัน ทว่านางกลับเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้รู้สึกแปลกพิกล

            “ท่านคงไม่ได้คิดอะไรไม่ดีอยู่ใช่ไหม”

            “ข้าคิดจริง ๆนั้นแหละ แต่จะดีหรือไม่ไม่อาจรู้ได้”

            “ท่านพี่ก็ลองพูดมาก่อนสิ ข้าภรรยาจะรับไว้พิจารณา”

            “ถ้าเจ้าอยากฝึกขี่ม้า ข้าจะสอนให้”

            “ก็ไม่เลวนี่” นางเอียงคอมองอย่างสงสัย “ท่านมีความหมายแฝงอื่นใดอยู่หรือไม่”

            เขายื่นหน้าไปกระซิบ แม้อยู่กันตามลำพังในรถม้าก็ตาม “สามีจะยอมเป็นม้าให้เจ้าควบขี่ เจ้าฝึกจนชำนาญ”