Chapter 11.ท่านเป็นบุรุษของข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น

            “อีกสองวันข้าจะไปพบเจ้า”

            “อย่าลืมฮูหยินของท่านด้วยสิ” ลี่หย่าย้ำ

            “แน่นอน ข้าต้องไปอยู่แล้ว”  หรูซื่อยิ้มกว้าง สีหน้าไร้เดียงสาของนางทำให้ซุนหลวนคุนอ่อนใจ ในจังหวะเดียวกัน เขารับรู้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองอยู่จึงวาดแขนโอบไหล่ร่างบางเข้ามาใกล้

            “มีอะไรรึ”  นางถาม จู่ ๆ เขาก็โอบนางเช่นนี้

            “กลัวเจ้าจะร้อน”

            “หากข้าไม่เห็นด้วยตาตนเอง ย่อมไม่มีวันเชื่อว่าแม่ทัพปีศาจอย่างท่าน จะอ่อนโยนใส่ใจกับสตรีถึงเพียงนี้”

ลี่หย่าหัวเราะเสียงใส แต่แววตาที่จ้องมองกลับตรงข้าม ซุนหลวนคุนเหมือนม้าป่างามสง่า ไม่น่าเชื่อว่า ผู้ที่ปราบม้าพยศได้นั้นเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ ท่าทางไร้เดียงสาคนหนึ่งเท่านั้น

...

            หญิงสาวเดินเข้ามาพร้อมจานผลไม้ที่ปอกเปลือกหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ  สายตาจับจ้องไปยังบุรุษหนุ่มที่นั่งก้มหน้าอ่านอะไรสักอย่างอย่างตั้งใจ คล้ายไม่รับรู้ว่ามีคนเดินเข้ามา นางเผลอขบริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว  ผู้มีวรยุทธ์สูงส่งเช่นเขาจะไม่รู้ว่านางเดินเข้ามา  หรูซื่อจึงเปลี่ยนใจหมุนตัวเดินกลับออกมา ทว่าเดินได้เพียงไม่กี่ก้าว คนที่ฝืนทำใจแข็งก็เป็นฝ่ายเงยหน้าขึ้นแล้วเรียกนางไว้ก่อน

            “เจ้าจะไปไหน”

            “ไปที่ใดก็ได้ที่ไม่รบกวนท่าน” 

            น้ำเสียงกระเง้ากระงอด ทำให้ซุนหลวนคุนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก นางควรเป็นฝ่ายมาง้องอนเขา แต่ทำเช่นนี้แล้วเห็นทีเขาต้องเป็นฝ่ายเข้าหานางเสียเอง

            “ข้าพูดว่าเจ้ารบกวนหรือ?”

            “ก็สีหน้าท่านบอกเช่นนั้น”

คราวนี้นางหันกลับมาแล้วเดินเข้าใกล้ ซุนหลวนคุนเห็นนางชะงักเท้าไปเล็กน้อยจึงยกมือขึ้นตบที่นั่งด้านข้างของตนเป็นเชิงบอกให้นางเข้ามานั่งที่นี่ นางนิ่งไปอึดใจก่อนเดินไปนั่งข้างกายเขา

“สีหน้าข้าเป็นอย่างไร” เขาเอ่ยถามพลางยื่นมือไปรับจานผลไม้มาวางบนโต๊ะ และเป็นฝ่ายหยิบสาลี่ที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำส่งเข้าปากของนางอย่างเอาใจ 

ผลไม้มาถึงปากแล้วจะไม่กินก็ไม่ได้  ริมฝีปากแดงสดจึงเผยอขึ้นอ้าปากรับสาลี่ชิ้นนั้น ทว่าปลายนิ้วของเขาแกล้งแหย่เข้าไปในปากของนาง การหยอกล้อเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ทำให้หรูซื่อยกมือขึ้นทุบแผ่นอกสามีแก้เก้อแล้วเบือนหน้าไปเคี้ยวสาลี่ลงคอ

ไฉนกลายเป็นเช่นนี้ ควรเป็นนางที่ง้อเขานี่ แต่เมื่อนางหันหน้ากลับพบแววตอ่อนโยนของเขาจ้องมองนางอยู่ก่อนแล้ว  ความรู้สึกผิดจึงตกมาอยู่ที่นางเสียเอง

“ท่านโกรธข้าก็ลงที่ข้าเถิด อย่าทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนไปด้วย” 

คิ้วกระบี่เลิกขึ้นเล็กน้อยแล้วริมฝีปากบางก็ขยับเอ่ยถาม “ผู้ใดเดือดร้อน”

หรูซื่อย่นจมูกใส่สามี “อย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้  ผู้อื่นไม่กล้าเข้าใกล้ท่านเพราะข้าทำให้ท่านไม่พอใจ”

“ข้านะหรือไม่พอใจเจ้า” เขาแสร้งทำหน้างุนงงแต่จับเอวบางยกขึ้นมานั่งบนตักของเขา “ไฉนข้าไม่รู้ว่าตัวเองไม่พอใจเจ้า”

“พอเถอะ ท่านอย่าล้อข้าเล่นอีกเลย” นางยกมือขึ้นแตะแก้มของเขาเบาๆ “ท่านไม่พอใจที่ข้ารับปากแม่นางลี่หย่าไปเช่นนั้น”

“อ่อ...เรื่องนั้นเจ้าก็รู้หรือว่าข้าไม่พอใจ”

“ข้าแค่อยากช่วยท่าน” นางส่งยิ้มหวานอย่างเอาใจ “ข้ารู้ว่าท่านชอบม้าตัวนั้นมาก”

“ข้าชอบม้าตัวนั้นมากก็จริง แต่ไม่จำเป็นที่เจ้าต้องทำเช่นนี้”  เขาถอนหายใจเบา ๆ “ลี่หย่าเป็นสตรีที่รับมือยาก หญิงสาวที่เติบโตในทุ่งหญ้าไม่เหมือนที่เจ้ารู้จัก”

“อย่างนั้นหรือ?”  นางกัดริมฝีปากแล้วจ้องมองสามี “มิใช่มีเรื่องอื่นปิดบังไม่ต้องการให้ข้ารู้หรือ?”

“เจ้าหมายถึงข้าหรือ?”  ซุนหลวนคุนจับมือเรียวเล็กมากุมไว้

“ใช่” นางพยักหน้ารับ “สายตาของแม่นางลี่หย่ามองท่านอย่างกับข้าไปแย่งของรักของนางมา ท่านพี่จะบอกว่าไม่รู้อะไรเลยอย่างนั้นหรือ”

“นี่เจ้าคิดว่าข้ากับลี่หย่า...” เขาถึงกับโคลงศีรษะไปมาแล้วก็นึกขึ้นมาได้ “นี่เจ้าหึงข้าหรอกหรือ?”

หรูซื่อฮึดฮัดดิ้นรนลงจากตักอุ่น แต่วงแขนเพียงข้างเดียวโอบรัดเอวบางไว้ ทำให้นางขยับหนีไม่ได้ นางจึงเผชิญหน้ากับเขาไม่คิดหลบหลีกอีก

“ท่านเป็นบุรุษของข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น ข้าไม่ยินยอมแบ่งท่านให้หญิงใดเด็ดขาด”  นางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้าต้องทำให้ผู้อื่นรู้ว่าท่านเป็นของข้า”

ซุนหลวนคุนกลั้นหัวเราะแล้วพยักหน้ายอมรับความคิดของนาง

“ข้าเป็นสตรีใจแคบ ท่านจะ...ไม่ชอบข้าใช่ไหม”

“ข้าชอบที่เจ้าหึงหวงข้า”  เขารวบนางมากอด วางคางบนไหล่ของนางพลางสูดดมกลิ่นหอมจากกายสาว นางคงไม่รู้ว่าตนเองมีกลิ่นหอมเฉพาะกายที่ทำให้ปีศาจร้ายในใจเขาสงบลง 

“แต่ข้าไม่ได้คิดเป็นอื่นใดกับลี่หย่า นาง...นางเป็นสตรีอันตราย ข้าไม่อยากให้เจ้ายุ่งเกี่ยวกับนาง”

“แต่ท่านชอบม้าของนางมาก”  หรูซื่อขยับตัวขยุกขยิกเพราะลมหายใจของเขาทำให้นางรู้สึกปั่นป่วนชอบกล

“ม้าที่ลี่หย่าจับมาเป็นม้าป่าที่รูปร่างดีเหมาะจะเป็นม้าศึก ซ้ำนางยังฝึกม้าได้ดี แต่นางมักมีเงื่อนไขแปลกประหลาดเสมอ ข้าจึงเลี่ยงที่จะเจรจาซื้อม้ากับนาง”

“ข้อเสนอแปลกประหลาดที่ว่าคือเชิญภรรยาของท่านแม่ทัพไปกินข้าวนะหรือ?”  นางเบ้ปากใส่ “ในฐานะที่ข้าเป็นหญิงย่อมมองออกว่า นางอยากให้ผู้อื่นเห็นว่านางเหนือกว่าข้า และเหมาะสมเคียงข้างท่าน เรื่องแค่นี้ท่านพี่คงไม่รู้สินะ”

“ข้าอ่อนด้อยเรื่องเหล่านี้จริง ๆ โชคดีที่มีน้องหญิงคอยชี้แนะ มิเช่นนั้น ข้าคงไม่รู้เลยว่าสตรีมีกลยุทธ์ที่น่ากลัวเช่นนี้”

“ท่านล้อข้าเล่นอีกแล้ว” นางยกมือขึ้นทุบแผ่นอกของเขา รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกลั้นหัวเราะอยู่จึงได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ สายตามองเลยไปยังตำราที่วางอยู่เบื้องหน้า  

“ท่านอ่านตำราพิชัยยุทธ์ต้องเข้าใจเรื่องเหล่านี้ดีอยู่แล้ว”  เมื่อเขาไม่เคยห้ามปราม นางจึงกวาดตามองบนโต๊ะทำงานของเขา “ทำไมข้ารู้สึกคุ้นเคยกับตำราเหล่านี้”

“เจ้าย่อมคุ้นเคย”  เขาเอื้อมมือไปหยิบตำรามาให้นางดู “นี่เป็นลายมือของเจ้า”

“ลายมือของข้าหรือ?”  นางถามเขาอย่างประหลาดใจแล้วหยิบตำราเหล่านั้นมาพลิกดู “ลายมือข้าจริง ๆ ด้วย”

“เจ้าเป็นแก้วตาดวงใจของท่านราชครู เมื่อเจ้าสนใจใคร่รู้เรื่องใด บิดาของเจ้าก็พร้อมสั่งสอนด้วยตนเอง และเมื่อเจ้าแต่งเข้าสกุลข้าแล้ว เจ้าก็ยังคัดลอกเนื้อหาสำคัญเหล่านี้ส่งมาให้ข้า แม้เจ้าไม่ได้อยู่ข้างกายข้า แต่สำหรับข้า เจ้าอยู่ข้างกายเสมอ เช่นนี้แล้ว เจ้าวางใจเถิด ข้าไม่อาจมีหญิงใดนอกจากเจ้าได้อีกแล้ว”

“นอกจากเรื่องทำอาหารที่ไม่เอาไหนแล้ว ดูเหมือนข้าจะทำอะไรมีประโยชน์ต่อท่านอยู่บ้าง” นางยิ้มกว้าง

“เจ้ามีค่ามากกว่านั้น”  เขาขบติ่งหูของภรรยารัก รับรู้ได้ถึงอาการสั่นสะท้านของกายสาว    

“เสื้อผ้าของท่านรวมทั้งบทคัดลอกตำราเหล่านี้ ล้วนเป็นข้าทำให้ท่าน แสดงว่าข้าเองก็รักท่านไม่น้อยสินะ”

เพราะนางจำเรื่องราวก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย จึงไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับเขา แต่เมื่อเห็นว่าตนเองทุ่มเทให้เขามากมายถึงเพียงนี้  ย่อมแสดงให้เห็นว่าเขามีน้ำหนักในใจนางไม่น้อย การแต่งงานของนางคงไม่เลวร้ายมากนัก อาจมีเพียงเรื่องเดียวคือนางยังไม่มีทายาทให้เขาเท่านั้น ทว่านางกลับไม่รู้ว่าถ้อยคำของตนนั้นทำให้ซุนหลวนคุนชะงักไป  ร่างกายที่เกร็งขึ้นชั่วขณะทำให้หรูซื่อเอี้ยวใบหน้าหันไปมองเขา

“ท่านพี่เป็นอะไรไป ข้าพูดอะไรผิดหรือ?”

“ข้า”  เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นบีบหัวใจของเขาอยู่ เขากอดนางแน่นขึ้น มีเพียงวิธีนี้ที่ย้ำเตือนว่านางยังอยู่เบื้องหน้าเขาจริง ๆ มิใช่เพียงภาพฝันละเมอยามหลับตา