Chapter 8. หวานละมุน

            “อีกเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว”  เขายิ้มร้ายกาจ โน้มหน้าลงดูดกลืนปลายถันที่แดงฉ่ำ ใช้ทั้งปากและลิ้นละเลียดความอ่อนนุ่มปลุกเร้าจนยอดอกชูชันท้าทายสายตา มือเรียวยกขึ้นโอบกอดเขาไว้ ส่งตัวตนของนางให้เขาลิ้มรส ในขณะที่สะโพกสอบยังคงเคลื่อนไหวนำพาความเสียดเสียวไปทั่วร่าง  เขาทำเช่นเดียวกับที่ใช้นิ้วและลิ้นแต่ครั้งนี้เป็นแท่งหยกร้อนระอุของเขาที่เคลื่อนไหวเข้าออกในร่องรัก ทุกการเคลื่อนไหวของเขานำพาความเสียวซ่านมาแทนที ความเจ็บปวดจางหายไปเมื่อใดไม่อาจรู้ได้

            ร่องรักทั้งอุ่นร้อนและชุ่มฉ่ำ เสียงครางกระเส่าปลุกเร้าให้ชายหนุ่มแทบคลุ้มคลั่ง เหงื่อไหลโทรมกาย นัยต์ตาร้องแรงดุจลูกไฟ และดวงตาของเขาสะกดนางให้นางจ้องมองเพียงเขาเท่านั้น           สะโพกสอบขยับโยกดุนดันจนร่างบางสั่นไหวตามแรงกระแทกกระทั้น มันเร็วขึ้น แรงขึ้น ถี่กระชั้นมากขึ้น  นางบิดเอวเผลอจิกเล็บกับแผ่นหลังของเขา  เสียงครางแหบพร่าทำให้นางได้สติ จ้องมองสีหน้าของเขาอย่างหลงใหล เหงื่อไหลชโลมกาย ผสานกับเสียงครวญหวานของนางเร่งเร้าผลักดันให้เขาขยับกาย

            “ข้า...ข้าไม่ไหวแล้ว” 

หรูซื่อพูดเสียงแผ่ว ครั้งนี้มันยิ่งกว่าเมื่อครู่ ราวกับมีพลุไฟระเบิดพร้อมกันนับสิบ นางไปถึงจุดสุดยอดอีกครั้ง  เขากลืนน้ำลายลงคอมองริมฝีปากสีชาดที่เผยอขึ้นส่งเสียงครางสุขสม เขาขยับตัวจับเรียวขางามพาดบ่า แล้วโยกสะโพกใส่ร่องรักที่หลั่งน้ำหวานอาบแท่งหยก ผิวขาวละเอียดบัดนี้กลายเป็นสีแดงระเรื่อ  บางจุดมีรอยจูบที่เขาฝากรักไว้ เขาก้มมองกลีบเนื้อที่โอบรัดแก่นกาย เอื้อมมือไปบีบเคล้นหน้าอกของนางเพื่อให้นางได้ลิ้มรสความเสียวซ่านขึ้นอีก

            “ท่าน...ท่านพี่ ช้า..ช้าหน่อย...ข้า...ข้า ...”

            นางหวีดร้องร่างกายสั่นระริกพร้อมกับเสียงคำรามของซุนหลวนคุน  เขากดแก่นกายเข้าไปจนสุดปลดปล่อยน้ำรักอุ่นร้อนในกายนาง กระแสความสุขไหลผ่านไปทั่วร่าง  หรูซื่อไม่เหลือสติสัมปชัญญะ นางหมดสิ้นเรี่ยวแรง นางฝืนลืมตามองใบหน้าหล่อเหลาที่เผยรอยยิ้มที่นางหลงใหล เขาโอบกอดนางอย่างรักใคร่ ความอ่อนโยนที่ได้รับหลังถูกเขาเคี่ยวกรำทำให้ผล็อยหลับไปทันที

            “ซื่อเอ๋อร์” 

เขาพึมพำเรียกชื่อนาง กดหน้าผากของตนลงที่หน้าผากนาง  ทุกรอยยิ้ม ทุกถ้อยคำ ทุกสิ่งที่ได้รับจากนาง เขาจะจดจำมันไปชั่วชีวิตที่เหลืออยู่

แม้ว่าวันหนึ่ง หากนางจำเรื่องทุกอย่างได้ สิ่งที่นางมอบให้เขาอาจเป็นความเกลียดชัง.

            ...

            บรรยากาศในจวนแม่ทัพกรุ่นไอหวานละมุน ทำเอาทหารและบ่าวรับใช้ต่างหายใจหายคอโล่งอกไปด้วย ก่อนหน้านี้ไม่มีมีแต่ผู้คนหวาดกลัว ไม่กล้าเงยหน้าสบตา หากมีปัญหาอะไรก็ไม่มีใครกล้าพูด หากแต่เวลานี้มีฮูหยินท่านแม่ทัพอยู่ในจวน  เมื่อมีเรื่องใดต่างมารายงานฮูหยินเพียงผู้เดียว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยหรือใหญ่โตเพียงใด ทุกคนล้วนรายงานนางก่อนทั้งสิ้น

            “ท่านดุมากเลยหรือ”  หรูซื่อถามพลางยื่นถ้วยชาส่งให้ซุนหลวนคุน

            “แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร”  มือหนึ่งรับถ้วยชา อีกมือโอบเอวคอดมานั่งบนตัก  นางขืนตัวออกแต่วงแขนนั้นรัดแน่นหนาทำให้นางจำนนจงใจนั่งบนตักแกร่งของเขา โชคดีที่อยู่ในห้องตามลำพัง ไม่มีผู้อื่นกล้าเข้ามา นางจึงยกน้ำชาให้เขาด้วยตนเอง

            แท้จริงแล้วหรูซื่อไม่รู้ว่า เป็นคำสั่งของท่านแม่ทัพไม่ให้ผู้อื่นเข้ามาใกล้ ภรรยาตัวน้อยขี้อายมาก ยามร่วมอภิรมย์ยังต้องดับไฟให้หมด นางกลัวเสียงร้องของตนเองจะดังจนผู้อื่นได้ยินจึงยอมกัดผ้าห่ม ดูแล้วน่ารังแกเสียเหลือเกิน  ยามเขาอยู่กับนาง เขาจึงไม่ให้ผู้อื่นมารบกวน

            “ท่านพี่ใจดี”  นางยิ้มจนดวงตาเป็นประกายหยาดเยิ้ม

            ซุนหลวนคุนยกชาขึ้นดื่ม หลังวางถ้วยชาแล้วจึงยื่นนิ้วไล้แก้มแดงปลั่งของนางเบา ๆ

“ตั้งแต่ข้าเป็นทหารมา เพิ่งเคยได้ยินคนชมข้าเช่นนี้”

            “ท่านดุมากเลยหรือ?” นางถามย้ำอีกครั้งอย่างแปลกใจ

            “ผู้อื่นต่างพูดว่าข้าโหดเหี้ยม” เขายิ้มให้นาง ปลายนิ้วเลื่อนมาหยุดที่รอยจางๆ บริเวณลำคอของนาง  หรูซื่อรู้ว่าเขาแตะรอยที่นางพยายามปกปิดพลันขวยเขินขึ้นมา จึงยกมือทุบแผ่นอกของเขา

            “ใช่ ท่านโหดเหี้ยมจริง ๆ ผู้คนในจวนต่างรู้กันหมดว่าท่านกลืนกินข้าจนอ่อนเปลี้ยลุกจากเตียงไม่ไหว”

            น้ำเสียงแง่งอนทำให้เขาหัวเราะในลำคอ “ข้าก็อยู่นี่คอยปรนนิบัติรับใช้ฮูหยินอย่างไรเล่า”

            “ท่านพี่...”   ไม่เคยรู้เลยว่า เขาพูดจาหยอกล้อเป็นเหมือนกัน แล้วนางก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือของเขาปัดผ่านบัวคู่งาม “จะทำอะไร...นี่...กลางวันแสกๆ ท่านพี่อย่ามารุ่มร่ามเช่นนี้นะ”

            “สามีจะปรนนิบัติภรรยาอย่างไรเล่า”

มือไม้ว่องไวปลดสายรัดเอว สาปเสื้อคลายออกเผยผิวขาวเนียนละเอียดดุจหยกใส เอี๊ยมสีขาวไข่มุกขับเน้นทรวงอกคู่งาม ลมหายใจอุ่นร้อนนเป่ารดผิวกาย สิ่งที่เขาทำนั้นทำให้ลมหายใจของนางติดขัด เสื้อผ้านางหลุดลุ่ย  กลีบปากแดงนุ่มดั่งดอกไม้เผยอขึ้นเล็กน้อย

            “ทะ...ท่านพี่...มะ...ไม่ได้นะ”

นางรวบรวมเรี่ยวแรงผลักไส  การดิ้นรนน้อย ๆ ของนางทำให้ร่างกายบดเบียดแนบชิดกันมากยิ่งขึ้น หลังจากร่วมรักกันมาแล้ว นางจึงได้เข้าใจว่า ‘สามี-ภรรยา’ ทำสิ่งใดร่วมกัน และตอนนี้นางก็รู้ว่า สิ่งที่นางนั่งทับอยู่แข็งขันขึ้นมาแล้ว

            “ทำไมเล่า ข้าปรนนิบัติไม่ถูกใจหรือ” เสียงแหบพร่าเอ่ยถาม ดวงตาลุกโชนด้วยไฟปรารถนาที่พร้อมจะเผานางให้ทุรนทุราย มือใหญ่เลื่อนไปดึงปิ่นปักผมของนางออก เส้นผมยาวสลวยคลี่สยายล้อมกรอบใบหน้าที่แดงระเรื่อ

            “มะ...ไม่ได้...” นางส่ายหน้าไปมากลายเป็นลูกนกตัวน้อยเสียขวัญในอ้อมอกของเขา “กลางวันอย่างนี้ ประเดี๋ยวมีคนเข้ามา”

            “ใครกล้า” เขาหัวเราะในลำคอ มีแต่คนอยากตายเท่านั้นที่กล้าเข้ามารบกวนในเวลานี้

            “ท่านพี่อย่าเลย...ข้า...”   นางยังพูดไม่ทันจบความก็กลายเป็นเสียงครางหวานเมื่อเสื้อบังทรงถูกกระดุกออกไปพ้นทางและริมฝีปากร้อนอ้าปากครอบครองปทุมถัน  แรงดูดดึงและบีบเคล้นทำให้นางเสียวซ่านไปทั่วร่าง  ทุกครั้งที่ร่วมรักหลับนอน นางขอร้องให้เขาดับเทียนทุกดวง เพราะนางเขินอายจนเกินไป  เขายอมตามใจนางทุกคราว แต่ครั้งนี้แม้อยู่ในห้องหับแต่กลางวันแสก ๆ เช่นนี้ นาง...นาง...

            “เจ้าชอบแบบนี้ไหม ซื่อเอ๋อร์” ถามพลางขบปลายถันสลับกับไล้เลียจนเปียกชุ่มและเปลี่ยนเป็นสีแดงสุกปลั่งและยั่วเย้าให้ปลายลิ้นตวัดไปมา  หรูซื่อตัวสั่น ความเขินอายกลับกลายเป็นตื่นเต้นจนใจเต้นรัว  ใบหน้างามแหงนหงายร้องครางอย่างพอใจ มอบคำตอบที่เขาต้องการให้ด้วยร่างกายที่ตอบสนองทุกสัมผัสของเขา

            ชายหนุ่มถอนริมฝีปากแล้วใช้มือข้างเดียวกวาดหนังสือรายงานลงจากโต๊ะแล้วจับเอวบางยกขึ้นนั่งบนโต๊ะ  เสียงหวีดร้องตกใจหลุดจากกลีบปากสีชาด  กางกางชั้นในผ้าไหมเรียบรื่นถูกถอดออกไปพ้นทาง  แม่ทัพหนุ่มนั่งที่เก้าอี้ ยามนี้เบื้องหน้าคือดอกไม้สาวที่แย้มกลีบรอเชยชมมือเล็กยื่นมาปิดส่วนที่น่าอาย แต่เขากลับยิ้มร้ายกาจล่อลวงใจออกมา

            “เหตุใดไม่ให้ข้ามอง”

            นางส่ายหน้าไปมา กัดริมฝีปากกลั้นเสียงร้องของตน หรูซื่อตัวเกร็งก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นสั่นสะท้าน ลิ้นร้อนตวัดไล้กลีบดอกไม้สาวยั่วเย้าจนหลั่งน้ำหวานวาวใส  นางกระถดสะโพกหนี แต่มือแกร่งจับเอวบางไว้มั่นให้รองรับการปรนเปรอจากลิ้นอุกอาจ  ร่างกายบิดเร่าตามสัญชาตญาณเรียกร้องการเติบเต็มจากเขา

            “ดีหรือไม่ซื่อเอ๋อร์ของข้า” 

            เขาชอบถามในสิ่งที่นางไม่กล้าเอ่อยตอบ แต่เขาได้คำตอบนั้นจากเสียงครางเย้ายวนพรูออกจากกลีบปากสวย ลิ้นของเขาทำให้นางหอบครางปนสะอื้นและหยัดสะโพกรับอย่างไม่รู้ตัว เกลียวคลื่นแห่งดำกฤษณาโถมเข้าใส่  เป็นความทรมานอันแสนหวานระลอกแล้วระลอกเล่าจนนางหวีดร้องพร้อมร่างกายที่เกร็งกระตุก ซุนหลวนคุนไม่รอช้า เมื่อนางถึงจุดสุขสมแล้วจึงหยัดกายขึ้นยืน ปลดเปลื้องอาภรณ์อย่างรวดเร็ว จับเรียวขางามเกี่ยวรัดเอวสอบของตน