Chapter 9. เว้าวอน 

            “ซื่อเอ๋อร์...มองข้า”   

น้ำเสียงเว้าวอนทำให้นางลืมตามองเขา อารมณ์ปรารถนาในดวงตาคู่นี้ทำให้นางไม่อาจหลบสายตาได้เลย  เขาต้องการนางเช่นเดียวกับที่นางปรารถนาในตัวเขา  สองมือยื่นมือไปโอบล้อมลำคอ เขายกบั้นท้ายงามงอนขึ้นก่อนจะชำแรกเข้าไปในร่องรักที่ฉ่ำแฉะ ฝากฝั่งตัวตนจนหมด เสียงหวานครางออกมาผสานกับเสียงคำรามอย่างพอใจ เพราะความเสียวซ่านทำให้นางรัดเอวเขาแน่น เขายกนางอุ้มทั้งที่สอดประสาน ยกสะโพกนางขึ้นแล้วกดลง

            “อ๊า...”  หรูซื่อกอดรัดเขาแน่น ทรวงอกงามบดเบียดแผงอกกำยำ ทุกการขยับโยกของเขาทำให้นางแทบสำลักความเสียวซ่าน กระแสแห่งความสุขแล่นไปทั่วร่างยันปลายนิ้วเท้า เขาอุ้มนางพร้อมยกสะโพกตอกตรึงลำทวน  มันลึกเสียจนนางได้แต่จิกเล็บกับแผ่นหลังของเขา

            “ชอบหรือไม่”

เขายังคงเพียรถามทั้งที่ร่องรักนางขมิบรัดลำทวนแข็งแกร่งจนเขาแทบคลั่ง นางพยักหน้าอย่างสิ้นอาย เขายกสะโพกนางขึ้นลงกระแทกกระทั้นอย่างดุเดือด เหงื่อไหลพราวไปทั่วร่าง ความปรารถนาถาโถมราวพายุหลงฤดู  หรูซื่อไม่อาจรับรู้สิ่งใดได้นอกจากความสุขสมที่เขามอบให้  กระทั่งเขาอุ้มนางมาที่โต๊ะอีกครั้ง วางสะโพกนางไว้หมิ่นเหม่ ตามด้วยจุมพิตร้อนแรง นางแทบมอดไหม้ด้วยไฟราคะที่เขาก่อขึ้น  เขาจับตามองทุกอากัปกิริยาของนาง ดื่มด่ำกับความงามเบื้องหน้า ร่างอรชนบิดเร่า เส้นผมคลี่สยาย บัวคู่งามสั่นไหวตามแรงขยับโยก เขาถอนริมฝีปากแล้วประคองแผ่นหลังของนางไปแนบโต๊ะ  เรียวขางามไร้เรี่ยวแรง เขาแยกมันออกกว้างแล้วดุนดันแก่นกายเข้าออกถี่กระชั้น  นิ้วหยาบกระด้างนวดคลึงเกสรอ่อนไหวจนเขาได้ยินเสียงสูดลมหายใจลึกด้วยความเสียวซ่านจึงยิ้มพอใจ ความบ้าคลั่งร้อนแรงทำเอานางร่อนเอวรับอย่างไม่รู้ตัว แท่งหยกร้อนอาบคราบรักเคลื่อนไหวเข้าออกถี่รัวและดิบเถื่อน แตกต่างจากทุกครั้ง 

            “ท่านพี่...ข้าไม่ไหวแล้ว...” นางวิงวอนด้วยดวงตาหยาดเยิ้ม

            “เรียกชื่อข้า” เขายังคงโหมกระหน่ำจนขาโต๊ะส่งเสียงปะท้วง

            “หลวน..หลวนคุน...”

            สิ้นเสียงนางเขาก็คำรามออกมาอย่างสุดกลั้น รั้งเอวคอดตอกตรึงไว้มั่น  ปลดปล่อยธารรักขาวขุ่นจนเอ่อล้นไหลเปื้อนเปรอะต้นขา ความสุขซ่านเสียวแล่นไปทั่วร่าง นางเหนื่อยล้าจนลมหายใจอ่อนระโหย เขาอุ้มที่ไร้เรี่ยวแรงกลับมาที่เตียง ตวัดผ้าห่มคลุมกายของนางไว้แล้วสวมเสื้อคลุมหลวมๆ เดินหายไปครู่หนึ่งจึงกลับมาพร้อมอ่างน้ำอุ่น บรรจงเช็ดตัวให้นาง

            “ท่านพี่...” นางส่งเสียงงึมงำ

            “ชอบที่ข้าปรนนิบัติเจ้าหรือไม่” เขายังถามน้ำเสียงหยอกเย้า ใบหน้านางระบายยิ้มแล้วยกศีรษะขึ้นจูบแก้มของเขา  ยามนางหยัดกายขึ้น ผ้าห่มเลื่อนหล่นลงไปเปิดเผยบัวคู่งามเย้ายวนตา นางรู้ถึงสายตาของเขาจึงรีบดึงผ้าขึ้นปิด

            “ไม่ได้แล้วนะ ข้าไม่มีแรงแล้ว”

            “เช่นนั้นเจ้าหลับพักผ่อนเถิด วันนี้ข้าจะไปตลาดม้า ประเดี๋ยวจะให้ป้าหวงฝูเข้ามาดูแลเจ้า”

            “ตลาดม้า?”   ดวงตากลมโตฉายแววอยากรู้อยากเห็น

            “เจ้าอยากไปรึ” เขาแปลกใจที่เห็นนางสนใจ

            นางพยักหน้าน้อย ๆ แต่ก็รีบพูดขึ้น “ท่านไปทำงาน ข้าไม่ควรติดตามไปใช่ไหม”

            “ได้สิ ไปตลาดม้าไม่ใช่ความลับอะไร เจ้าพักผ่อนสักชั่วยามค่อยออกไปพร้อมกัน”

            “อื้ม”  นางยิ้มกว้าง “ท่านพี่น่ารักที่สุด”

            “น่ารักแล้วรักหรือไม่”

            นางไม่เอ่ยตอบแต่หลุบหายไปในผ้าห่ม

‘น่ารัก’ ‘ใจดี’ ใต้หล้านี้จะมีใครกล้าพูดกับเขาเช่นนางได้อีกหนอ

            ซุนหลวนคุนไม่คิดว่าการพานางออกไปข้างนอกจะทำให้นางดีใจถึงเพียงนี้  นึกถึงที่ป้าหวงฝูเล่าว่านางต้องการไปซื้อเครื่องประดับแต่กลับมีเรื่องเสียก่อน  ความจริงเขาเองก็ไม่ได้ซื้อของอะไรให้นางเลย คิดแค่ว่าหากนางต้องการอะไรก็สามารถชี้นิ้วสั่งได้  นางมาอยู่ที่นี่นานนับเดือนแล้วแต่เขาไม่เคยพานางออกไปข้างนอกด้วยตนเองสักครั้ง

            ในอดีตเขาละเลยนาง แต่เวลานี้เขาจะดูแลใส่ใจนาง  ให้นางได้ ‘รัก’ เขาอีกครั้ง

            ปกติท่านแม่ทัพซุนเดินทางด้วยอาชางามสง่า ทว่าวันนี้แม่ทัพหนุ่มพาภรรยามาชมตลาดจึงให้คนในจวนจัดรถม้าให้  แม้มีทหารอารักขาติดตามเพียงไม่กี่คน ทว่าทุกสายตาจับจ้องมายังรถม้าคันนี้

            “มีแต่คนมองมาที่เรา”   หรูซื่อขมวดคิ้วแล้วลอบมองเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่วันนี้ไม่ได้แต่งกายเครื่องแบบทหาร  สายตาคมปลาบคู่นั้นจับจ้องตัวอักษรในหนังสือรายงาน

            “พวกเขารบกวนเจ้าหรือ” เขาถามทั้งที่ยังอ่านรายงานฉบับนั้นอยู่

            “ถ้าข้าบอกว่ารบกวน ท่านพี่จะทำอย่างไร” นางถามอย่างนึกสนุก แม้สงสัยใคร่รู้ในสิ่งที่เขาทำอยู่แต่ก็ไม่อาจก้าวล่วงการงานของเขาได้

            “ควักลูกตาทิ้ง”

            “ท่านพี่!” นางขึงตาใส่ “ท่านจะทำเช่นนั้นไม่ได้นะ”

            คราวนี้ซุนหลวนคุนเงยหน้าขึ้น เห็นแววตาของนางแล้วก็ยื่นมือไปคว้าร่างเล็กมานั่งบนตักของตน

            “เหตุใดจึงทำไม่ได้ ในสนามรบ ข้าทำมากกว่านี้”

            “แต่พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิด”

            “ทำให้ฮูหยินของข้าไม่พอใจคือความผิดอย่างหนึ่ง”

            หรูซื่อยกมือขึ้นประคองใบหน้าของเขาแล้วเอ่ย “แล้วหากข้าทำผิดเล่า ท่านจะลงโทษอย่างไร”

            แม่ทัพหนุ่มจับฝ่ามือของภรรยาตัวน้อยมาจุมพิตที่กลางฝ่ามือ “ข้าไม่มีวันทำร้ายเจ้า หากมีวันนั้นจริง ข้าซุนหลวนคุนขอให้...”

            “ไม่เอา ท่านอย่าพูดจาเหลวไหล” นางปิดปากเขาไม่ให้กล่าวถ้อยคำออกมา นางคิดถึงเรื่องที่นางเจอบุรุษแปลกหน้าในคราวนั้น “ท่านพี่...ข้าเคยทำเรื่องไม่ดีกับท่านหรือไม่”

            ซุนหลวนคุนลูบหลังมือของภรรยาเบาๆ “มีเพียงข้าที่ทำผิดต่อเจ้า ไม่ได้ทำหน้าที่สามีที่ดี ปล่อยให้เจ้าอยู่กับมารดาของข้า และหากไม่เพราะเจ้าเดินทางมาหาข้า คงไม่ต้องพบเจอเรื่องร้ายเช่นนี้”

            “ไม่มีผู้ใดรู้เรื่องที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้าได้หรอกเจ้าค่ะ”  นางยิ้ม “ข้าเองอยู่ในสภาพนี้แล้วท่านพี่ยังรักใคร่ใส่ใจข้า ก็นับว่าดีมากแล้ว”

            “เจ้าเป็นเช่นนี้เพราะข้า ข้าจะละเลยเจ้าได้อย่างไร”  เขากอดนางไว้ “ฐานะของข้าต่ำต้อยกว่าเจ้ามากนัก สกุลของข้าเดิมทีเป็นเพียงชาวนายากจน ข้าไต่เต้าเข้ากองทัพสร้างผลงานจนฮ่องเต้ทรงประทานเจ้าให้ข้า เดิมทีข้าคิดสร้างชื่อและฐานะให้มั่นคง จัดการเรื่องชายแดนให้เรียบร้อยแล้วจะเดินทางกลับเมืองหลวง ใช้ชีวิตเคียงข้างเจ้า แต่ไม่คิดว่าเรื่องที่นี่ยุ่งยากกว่าที่คิด ทำให้ห้าปีมานี้ เจ้าต้องอยู่เพียงลำพัง”

            “ข้าเข้าใจ” นางพูดแล้วสบตากับเขา ริมฝีปากคลี่ยิ้มซุกซน “เวลานี้ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว ท่านก็ชดเชยให้ข้ามากๆ หน่อย”

            “ฮูหยินต้องการสิ่งใด บัญชามาได้เลย”  เขาหัวเราะออกมา “คราวก่อนเจ้าไปตลาด จะไปร้านขายเครื่องประดับแต่ยังไม่ทันได้ซื้ออะไรมิใช่หรือ เจ้าอยากได้อะไร ก็ซื้อได้ตามใจเถิด หรือถ้าอยากออกไปไหนก็บอกข้า ถ้าข้าไม่ว่างจะให้ทหารอารักขาติดตามเจ้า ดูแลความปลอดภัยของเจ้า”

            “ข้าไม่ได้อยากได้เครื่องประดับ” นางส่ายหน้าไปมา “ความจริงข้าอยากซื้อกำไลให้ป้าหวงฝูสักวงสองวง นางดูแลข้าดียิ่ง ข้ามอบเงินให้นาง นางก็ไม่รับ ข้าจึงอยากมอบอะไรให้นางบ้าง”

            “เป็นอย่างนี้เอง เจ้าดีกับนางเช่นนี้ หวงอี้ต้องดีใจมากเป็นแน่” เขายิ้มแล้วเชยคางนางขึ้น “แล้วเจ้าเล่าไม่ต้องการอะไรหรือ?”

            “ท่านมีเงินซื้อให้ข้ารึ” นางย่นจมูกใส่ “เสื้อผ้าของท่านขาดมีรอยปะชุนไปทั่ว น่าอายจริงๆ”

            คราวนี้ซุนหลวนคุนหัวเราะเสียงดังกว่าเดิม นานแล้วที่เขาไม่ได้หัวเราะเช่นนี้

“นั้นเพราะเสื้อผ้าของข้ามีเพียงฮูหยินที่คอยซ่อมแซมให้ นางหวงข้ามาก เสื้อผ้าของข้าล้วนส่งมาจากเมืองหลวง นางตัดเย็บเองกับมือ ฝีมือการเย็บปักของนาง เลื่องชื่อในเมืองหลวงเลยทีเดียว”