ลงเขาปราบมาร2

“เปลี่ยนอาภรณ์เสีย เรากำลังจะไปที่วังหลวงอาภรณ์ที่บ่งบอกว่าเป็นศิษย์ของข้าเจ้าก็ควรเปลี่ยนมันใหม่เสียหมด”

ปู้ตานซินล่อหลอกหลงตั๋วให้ทำตามแผนการเขาส่วนเขาก็เปลี่ยนอาภรณ์ที่งามสง่าให้เป็นอาภรณ์สีทึมทึบ

“อาจารย์อาจารย์จงใจพาข้ามาเยี่ยมเสด็จพ่ออย่างนั้นหรือ”

เพียงพยักหน้าน้อยๆ ไม่ได้อธิบายอะไรปู้ตานซินไม่จำเป็นต้องอธิบายสิ่งใดให้ใครฟังเขาเองทำสิ่งใดเพียงลำพังมาตลอด

“ออกเดินทางต่อได้แล้ว หยางหว่านอยู่ข้างอาจารย์อาจารย์จะอุ้มเจ้าหากเหนื่อยนักก็ต้องพัก ระหว่างนี้ห้ามออกห่างอาจารย์”

หยางหว่านพยักหน้ากอดรอบลำคอ เหมือนพ่อกับลูกสาวตัวน้อย ปีศาจพรายน้ำแอบมองคนทั้งสามไม่วางตา สองสามวันมานี่ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องชาวบ้านล้วนหวาดกลัว ไม่มีใครเข้าใกล้ลำธาร

สองคนพ่อลูกแม้จะเหมือนไม่ระวังตัว และสองคนทำให้อิ่มไปหลายวัน แต่บางอย่างในตัวคนเป็นพ่อทำเอาเจ้าปีศาจไม่อยากเข้าใกล้ จะว่าไปบุรุษหนุ่มหล่อเหลาเช่นไรถึงต้องแบกลูกสาวเพียงลำพัง เป็นม่ายตั้งแต่ยังหนุ่ม ส่วนเจ้าหนุ่มหน้าตาเหลอหลานั่นมองอย่างไรก็โง่งม แม้ผิวพรรณหน้าตาจะต่างจากชาวบ้านทั่วไป จากที่ดูแล้วคาดว่าแม้แต่ธนูยังยิงไม่เป็น เอาเป็นว่าเจ้าหนุ่มนั่นล่ะ น่ากินที่สุด

“ข้าหิวน้ำ ไปตักน้ำ”ปู้ตานซิน เริ่มเบื่อหน่ายการรอคอยจะเดินตามน้ำไปแบบนี้ ก็ไม่พบเจ้าปีศาจเสียทีเช่นนั้นจะต้องใช้ตัวล่อ

หลงตั๋วไม่ลังเล ก้าวเดินลงไปในลำธารใสเย็น ใช้ถุงกระเพาะแพะตักน้ำในลำธาร ที่อยู่ๆ ก็เกิดคลื่นน้ำเป็นทางยาว เหมือนมีสิ่งใดอยู่ใต้ผิวน้ำกระชากแขนเล็กบอบบางเหมือนแขนผู้หญิงลงไปหลงตั๋วขืนตัวไว้ด้วยเขาฝึกกำลังลมปราณมาจากบนเขา เช่นนั้นเจ้าปีศาจจึงไม่อาจดึงเขาลงน้ำง่ายดายเหมือนชาวบ้านทั่วไป หยางหว่าน กอดรอบลำคอปู้ตานซินไว้แน่นด้วยความตกใจ

“อาจารย์…”ปู้ตานซิน กระชับอ้อมแขนที่อุ้มหยางหว่านให้แน่นขึ้นมืออีกข้างตวัดส่งลำแสงสีฟ้าใส เข้าครอบร่างของหลงตั๋วไว้ เหมือนเกราะป้องกัน

“ไม่ต้องกลัว อาจารย์จะพาคนมาช่วยเจ้า”

จะช่วยเขาก็ช่วยได้ในเมื่อประเมินด้วยสายตาเจ้าปีศาจตัวนี้ไม่มีทางจะต่อกรกับเขาได้ แต่อยากจะได้สั่งสอนให้ฮ่องเต้รู้เสียบ้างว่า หากเขาปล่อยปละละเลยจนเกินไปภัยอาจมาถึงตัวในไม่ช้า เกราะป้องกันที่เคลือบร่างกายของหลงตั๋วไว้ไม่มีทางที่ใครจะทำลายลงได้ หลงตั๋วจึงปลอดภัยอยู่ในนั้น รอจนกว่าเขาจะไปช่วย

“อาจารย์...แต่ข้ากลัว”

“ไม่ต้องกลัวอาจารย์จะกลับมาช่วย”

ตะโกนก้องแต่ร่างของหลงตั๋วกับถูกกระชากลงน้ำไปหายไปพร้อมคลื่นน้ำที่เงียบสงบดังเดิม ปู้ตานซินสะบัดฝ่ามือพรึ่บเดียวก็พาทั้งตัวเขาและ หยางหว่านมาที่ท้องพระโรงในวังหลวง

“ท่านปรมาจารย์”ฮ่องเต้วัยกลางคนทักขึ้นด้วยความประหลาดในใจ

“ฝ่าบาทไม่มีเวลาแล้วเดิมข้าตั้งใจพาไท่จือมาเยี่ยมเยือนท่าน ทว่าระหว่างทางกลับถูกปีศาจพรายน้ำจับตัวไท่จือไปเสียแล้ว”เล่าได้ไม่ติดขัดแม้แต่น้อยภายในใจไม่ได้รู้สึกผิดอะไรด้วยซ้ำที่ทิ้งหลงตั๋วมา คนที่รู้สึกผิดควรเป็นฮ่องเต้ผู้นี้ต่างหากมิเห้นโลงศพมิหลั่งน้ำตา

“ปีศาจพรายน้ำ”เหมือนจะพึ่งนึกได้ว่ามีคนถวายฎีกา แต่ยังไม่ได้สนใจจะสั่งการใดใด

“ฝ่าบาทต้องเร่งส่งคนไปจัดการเจ้าปีศาจนั่นเสียทิ้งไว้ไม่ดีแน่ ข้าได้ใช้เกราะป้องกันคุลมร่างของไท่จือไว้แล้ว แต่ทว่าเมื่อผ่านไปสามวันเกราะนั่นจะคลายความแข็งแกร่งลง เกรงว่าช้ากว่านี้ไทจือจะถูกเจ้าปีศาจกินเป็นอาหาร”โกหกเรื่องเกราะ ก็เกราะนั้นสามารถยืดอายุได้ตราบนานเท่านานคนในนั้นไม่หิวๆไม่ง่วงราวกับถูกแช่แข็งจองจำ

“ท่านปรมาจารย์เสียงร่ำลือว่าท่านเหนือผู้อื่นเช่นไรจึงไม่สามารถ ช่วยไท่จือได้”

“ฝ่าบาท ข้าช้าไปเพียงนิดเผลอไผลไม่ทันระวังตัว แต่ข้ายินดีนำกำลังทหารกลับไปช่วยด้วยตัวเอง”

“แค่เพียงทหารจะสู้กับปีศาจได้หรือ ข้า ข้า...”ขี้ขลาดยิ่งนัก ปู้ตานซินปรามาสในใจ

“หากฝ่าบาทไปช่วยไท่จือ ข้ายินดี ใช้เคล็ดวิชาจัดการปีศาจพรายน้ำ ในรอบหนึ่งปีข้าจะใช้เคล็ดวิชาได้เพียงครั้งหนึ่ง ในครั้งนี้ข้ายินดีใช้มันเพื่อช่วยไท่จือแล้วอีกอย่างหากฝ่าบาทส่งทหารไปกับข้า ชาวบ้านล้วนซาบซึ้งใจที่ฝ่าบาท ใส่ใจในความเดือดร้อนของชาวบ้าน ยิ่งจะสร้างขวัญกำลังใจและยิ่งจะได้รับคำสรรเสริญเยินยอ” ฮ่องเต้ยิ้ม มุมปากคล้อยตามวลีของปู้ตานซิน

“องครักษ์เกราะเงินเกราะทอง แปดกองธงรับบัญชาข้า ให้ยกทัพตามท่านปรมาจารย์ไปช่วยไท่จือเดี๋ยวนี้”