ตอนที่3

“ผกา..”

คีรีพยายามหักห้ามใจแต่ทั้งความเมาและเนื้อหนังเต่งตึงอกตูมของผกากำลังทำให้สติของเขาควบคุมไม่อยู่สิ้นเสียงเรียกชื่อหญิงสาวอย่างแหบพร่าคีรีก็กดเธอลงกับฟูกนอนรีบตะกุมตะกามดูดดึงยอกประทุมถันฟัดเล่นให้สาแก่ใจ

“อ้ะ...”

ชายหนุ่มใช้มือหนาถลกผ้าถุงสีหวานของหญิงสาวขึ้นมากองที่เอวก่อนจะใช้มือล้วงเข้าไปในกางเกงในตัวจิ๋วลูบไล้ร่องสวาทที่กำลังฉ่ำแฉะ

“คีรี..”

และแล้วกิจกรรมสวาทที่ได้สิ้นลงเมื่อคีรีได้ยินเสียงพ่อตนมาตะโกนที่หน้าบ้านของผกาสติของเขาจึงกลับคืนมาได้

“พ่อ..”

“ถ้าเอ็งไม่ออกมาเอ็งไม่ต้องกลับไปที่ไร่อีก”

“ฉันไปก่อนนะผกา”

คีรีรีบใส่กางเกงลุกหนีร่างอวบอึ๋มที่นอนโชว์ของสงวนอยู่บนฟูกออกไปอย่างรวดเร็วเขามีสติรู้ตัวเพราะเสียงของพ่อไม่อย่างนั้นเกือบมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับผกาไปแล้ว

“โถ่เอ้ย..”

ผกานั่งกัดฟันกรอดกำมือแน่นอีกแค่นิดเดียวเธอก็จะทำให้สิ่งที่หวังได้สำเร็จแล้วแต่ดันมีคนมาขัดเสียก่อนยิ่งคิดเธอก็ยิ่งโมโห

ปึกก

“ดึกดื่นไม่กลับบ้านกลับช่องเอ็งจะไปค้างอ้างแรมบ้านผกามันได้ยังไง”

พ่อเลี้ยงอินลากลูกชายคนโตมาเหวี่ยงกองตรงกลางบ้านกลางดึกก่อนจะตวาดเสียงสั่นด้วยความโมโหดีที่สรวงมาบอกให้เขาไปตามคีรีกลับไม่อย่างนั้นไม่อยากจะคิดเลยว่าคนแถวนั้นจะพูดกันไปเสียหายขนาดไหนหากคีรีนอนค้างบ้านผกาจนถึงเช้า

“ก็ฉันไม่อยากกลับบ้านนี่พ่อ”

คีรีเงยหน้ามองพ่อตนเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“ข้าพึ่งคุยกับแม่เอ็งเมื่อเย็นว่าเอ็งคงไม่ทำอะไรให้ข้ากับแม่เอ็งเดือดร้อนเห็นจะไม่ใช่แล้วล่ะมั้ง..”

พ่อเลี้ยงอินเห็นทีเขาจะไว้ใจลูกชายของเขาเกินไปแล้ว

“ฉันขอไปนอนก่อนนะพ่อ...ไม่ไหว”

คีรีลุกหนีคนเป็นพ่อเดินเข้าห้องเพราะรำคาญที่จะฟังเสียงบ่นเต็มที

“ไอ้ลูกคนนี้..อย่าให้ข้าต้องมานั่งบังคับอะไรเอ็งมากนักเลย”

พ่อเลี้ยงอินยังคงพ่นเสียงบ่นตามหลังลูกชายตนไม่ขาดเขาอยากให้ลูกของเขาเลิกพฤติกรรมเจ้าชู้แบบนี้เสียทีแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรบอกสอนเตือนกี่ครั้งก็ไม่ฟังทุกอย่างของลูกเขาดีหมดยกเว้นเรื่องผู้หญิง

ไม่รู้เลยว่าแต่งงานไปแล้วจะเป็นอย่างไร

หากคีรีทำให้หลานสาวแสนคำเสียใจเขาต้องทุกข์มากแน่ๆที่เขาบังคับให้คีรีแต่งกับหลานสาวของแสนคำเพราะเป็นความต้องการของแสนคำด้วยแสนคำนั้นมีแต่หลานสาวจึงอยากให้วิวาห์เป็นฝั่งเป็นฝากับคีรีเพื่อที่อนาคตจะได้ไปควบคุมดูแลไร่ที่ทางเหนือ

ที่เขาต้องทำตามคำที่แสนคำขอเพราะเมื่อก่อนเขาก็อาศัยบารมีและความช่วยเหลือของแสนคำถึงได้มีกินมีใช้เป็นเจ้าคนนายคนอย่างทุกวันนี้ได้บุญคุณอะไรที่เขาตอบแทนแสนคำได้เขาก็จะทำ

วันต่อมา

เช้ามืดหลังจากที่รถยนต์ของบ้านแสนคำขับออกมาจากตัวเมืองเชียงใหม่ไม่เท่าไรโดยมีคำปันชายหนุ่มคนขับรถของแสนคำเป็นคนขับ...ก็จอดที่ข้างทางเพื่อให้ปรางทิพย์หลานสาวคนเดียวของแสนคำลงเนื่องจากมีกวินหมอหนุ่มที่เป็นคนรักของปรางค์ทิพย์จอดรถรอเพื่อที่จะพาปรางค์ทิพย์หนีอยู่แล้ว

“พี่วิน”

ปรางค์ทิพย์ลงรถได้ก็โผเข้ากอดกวินจนแน่นเพราะคิดถึงสุดหัวใจเนื่องจากปู่ของเธอดันไล่ให้กวินออกไปจากพื้นที่หลังจากที่รู้ว่าเธอนั้นแอบคบกันเพราะปู่ของเธอต้องการให้เธอแต่งงานกับลูกชายของพ่อเลี้ยงอินที่อยู่โคราช

วันนี้เธอทำทีเตรียมเดินทางออกมาพร้อมกับปิ่นงามหญิงสาวลูกของตองนวลแม่นมของเธอโชคดีที่ปู่ของเธอตอนนี้ป่วยจนเดินไม่ได้เลยเดินทางไปร่วมงานแต่งไม่ได้เธอจึงถือโอกาสนี้หนีไปกับหมอกวินและคนที่จะต้องเดินทางไปแต่งงานแทนเธอก็เป็นปิ่นงาม

เรื่องนี้ปิ่นงามเองก็ไม่ได้เต็มใจเท่าไรนักแต่เพราะเห็นแก่ความรักของปรางค์ทิพย์และบุญคุณของแสนคำที่ชุบเลี้ยงเธอกับแม่เหมือนคนในครอบครัวเธอจึงยอมสละความสุขตัวเองเพื่อให้หลานสวาวของแสนคำอย่างปรางค์ทิพย์มีความสุข

“ดูแลตัวเองดีๆนะคะคุณปรางค์โชคดีนะคะ”

หญิงสาวร่างเล็กใบหน้าจิ้มลิ้มผิวขาวอมชมพูในชุดเสื้อแขนยาวผ้าฝ้ายคอกลมมีเชือกผูกเอวกับซิ่นผืนสีทองยาวถึงตาตุ่มบนหัวเกล้ามวยผมรวบตึงเดินลงมาจากรถถือกระเป๋าหวายยื่นให้หมอหนุ่มก่อนจะหันมากุมมือเรียวของปรางค์ทิพย์อวยพรให้เธอโชคดี

“เธอก็เหมือนกันนะปิ่น..ขอบคุณมากจริงๆ”

ปรางค์ทิพย์สวมกอดปิ่นงามแน่นขอบคุณหญิงสาวที่เสียสละเพื่อความรักของเธอก่อนจะรีบขึ้นรถไปกับกวินแฟนหนุ่มของเธอ

หลายชั่วโมงต่อมา

กว่าคำปันจะขับรถพาปิ่นงามมาถึงโคราชได้ก็ปาไปหลายชั่วโมงจวบจนตอนนี้ก็เริ่มฟ้ามืดแล้วกว่าจะมาถึงไร่

“นั่นหลานสาวแสนคำมาถึงแล้วละมั้งพ่อ”

“นั่นสิ”

อินและดอกแก้วเห็นรถยนต์ที่ไม่คุ้นตาและไม่เหมือนของคนในไร่ในดงใช้เท่าไรก็เดาได้ว่าน่าจะเป็นหลานสาวของแสนคำที่เดินทางมาถึงแล้วจึงรีบชวนกันลงจากเรือนมาต้อนรับ

“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยง”

ปิ่นงามรู้ดีว่าทั้งสองที่ลงมาต้อนรับเธอเป็นใครเพราะที่บ้านเธอมีรูปทั้งสองอยู่เต็มบ้านแม้นคนทั้งสองตรงหน้าจะดูแก่ไปบ้างแต่ก็ยังไม่ต่างจากรูปเท่าไรนัก

“หนูเป็นหลานแสนคำสินะ”