ตอนที่30

สามวันต่อมา

“ทำไมวันนี้ไม่อยู่กับคีรีล่ะลูก..ไม่ใช่ทะเลาะกันหรอกนะลูก”

ตองนวลเห็นลูกสาวเธอขลุกอยู่กับเธอที่เรือนใหญ่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่เห็นจะกลับไปหาคีรีที่ท้ายไร่เสียทีคงไม่ใช่ทะเลาะกันอีกหรือเปล่า

“ไม่หรอกค่ะ..ปิ่นอยากอยู่กับแม่นี่คะ..อยากนอนกอดแม่กินข้าวฝีมือแม่พรุ่งนี้แม่ก็จะกลับแล้ว”

“อ้อนเป็นเด็กๆไปได้นะเรา”

ปิ่นงามกอดแม่จนกลมเธออยากกอดแม่เธอนานที่สุดเท่าที่จะนานได้เพราะหลังจากนี้คงอีกนานกว่าจะเจอกันอีกอย่างการที่ได้อยู่ใกล้กับแม่ตนตอนนี้ก็เป็นสิ่งเดียวที่เรียกว่าความสุขเพราะรับรู้อยู่ทุกขณะว่าหากแม่เธอกลับไปแล้วเธอจะต้องพบกับความทุกข์ใจแสนสาหัส

เช้าวันต่อมาเมื่ออาทิตย์ยังไม่โผล่เต็มดวงดีแสนคำกับทุกคนที่มาพร้อมกันก็เตรียมตัวกลับหลังจากนั้นก็เป็นเวลาของปิ่นงามที่จะต้องเผชิญความจริงเธอรีบกลับไปที่เรือนเล็กทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับคีรีว่าเธอจะปล่อยเขาไป

หลังจากที่ปิ่นงามกลับมาถึงเรือนเล็กเธอเอ่ยลาคีรีเขาไม่เคยมีทีท่าที่จะคิดจะรั้งเธอไว้แม้แต่น้อยกลับบอกให้เธอรีบไปแล้วเขานั้นก็รีบไปหาผกาที่บ้านเพราะรู้สึกคิดถึงหญิงสาวร่างอวบอึ๋มใจจะขาด

“.ฮึก..ฮือๆๆ..”

สาวเจ้านั่งเก็บเสื้อผ้าไปร้องให้สะอื้นไปเธอจะไม่กลับไปสร้างความไม่สบายใจให้กับแม่และแสนคำที่ไร่แต่เธอจะขอเดินทางออกจากที่นี่ไปสู้เอาดาบหน้าด้วยทำใจอยู่ไม่ได้หากจะต้องเห็นคนที่รักผิดคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครนอกจากเธอไปมีสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น

“พ่อ...พี่คีกับพี่ปิ่นไปไหนก็ไม่รู้วันนี้ทั้งวันก็ไม่เห็นพี่คีเข้าไร่”

ตกเย็นนภารีบกลับมาฟ้องพ่อตนเพราะก็ไม่เห็นพี่ชายเธอมาที่ไร่แถมไปหาที่เรือนเล็กก็ไม่เห็นใครอยู่ทั้งชายและพี่สะใภ้

“หนูปิ่นไม่อยู่งั้นเหรอ”

“จะ”

พ่อเลี้ยงอินและแม่เลี้ยงดอกแก้วต่างก็มองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักเรื่องคีรีอินรู้จากสมศรีว่าอยู่ที่ไหนและตอนนี้เขาก็ให้พวกสรวงไปลากกลับมาที่นี่เหมือนเดิมแต่ปิ่นงามนี่สิไม่รู้เลยว่าไปอยู่ที่ไหน

“ลองกลับไปดูอีกสักรอบสิยัยภาว่าหนูปิ่นกลับมาหรือยังอาจจะไปนั่งเล่นที่น้ำตกก็ได้”

“นั่นสิภาก็ลืมนึกเดี๋ยวภามานะจ๊ะ”

นภารีบวิ่งลงบันไดปั่นจักรยานไปท้ายไร่ด้วยความว่องไวเมื่อมาถึงกลับพบว่าไม่มีใครอยู่บ้านเงียบเชียบเหมือนเดิมเธอเลยลองเดินเข้าไปในห้องนอนของพี่ชายตนพบว่าเสื้อผ้าของปิ่นงามตอนนี้ไม่มีเหลืออยู่แล้วจึงรู้ได้ทันทีว่าปิ่นงามนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

“พี่ปิ่นเก็บเสื้อผ้าหนีไปแล้วจะ”

นภาหายไปพักใหญ่ก่อนจะวิ่งกลับมาที่เรือนหน้าตาตื่นทั้งตอนนี้ยังเห็นพี่ชายเธอกลับมานั่งหน้าหงิกหน้างออยู่กลางเรือนด้วย

“ไปซะได้ก็ดี”

คีรีพูดทั้งรอยยิ้มอ่อนไม่มีทีท่าว่าจะสนใจปิ่นงามจะอยู่หรือจะไปแม้แต่น้อยทำให้นภาและทุกคนในบ้านต่างก็สงสัยหนักว่าทำไมคีรีถึงได้เปลี่ยนพฤติกรรมจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้

“คีรี...เมียเอ็งทั้งคนนะไปตามกลับมาเดี๋ยวนี้”

“ไม่..เมียฉันมีคนเดียวคือผกา”

“ถ้าเอ็งไม่ไปตามหนูปิ่นกลับมาเอ็งไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก”

พ่อเลี้ยงอินตวาดลูกชายเสียงฝาดด้วยอารมณ์แห่งโทสะ

“ไม่อยู่ก็ได้”

คีรีลุกพรวดออกไปชอบใจเสียอีกที่พ่อตนเอ่ยคำขาดออกมาเช่นนี้ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนก็ได้ขอแค่มีผกาอยู่ด้วยเท่านั้น

“คีรี..”

ดอกแก้วนั่งร้องให้สะอึกสะอื้นจะไม่มีกะใจจะพูดอะไรเธอเอ่ยตามหลังคีรีเสียงอ่อนก่อนจะเป็นลมไปดีที่นภารับร่างของแม่เธอเอาไว้ได้ทัน

“พี่คี..แม่..”

“หลงอะไรมันนักหนา”

พ่อเลี้ยงอินกัดฟันกรอดมือไม้สั่นเทาไม่รู้ว่าลูกชายของเขาเห็นผิดเป็นชอบไปตั้งแต่เมื่อไรทั้งที่ก่อนหน้านี้เห็นจะรักปิ่นงามแทบไม่ยอมห่างกายจะว่าเพราะความโกรธที่ปิ่นงามโกหกหรือก็ไม่น่าจะเป็นขนาดนี้

คีรีมาถึงบ้านผกาได้ก็เอาแต่ขลุกอยู่ติดกับหญิงสาวร่างอวบอิ่มไม่ห่างไม่เคยสนใจเลยสักนิดว่าที่บ้านของตนจะทุกข์ใจมากแค่ไหนที่เขามาอยู่กับผกาแบบนี้ตอนนี้สนเพียงว่าเขาได้อยู่ใกล้คนที่เขานั้นกำลังหลงรักอย่างหัวปลักหัวปลำเป็นพอ

“ฉันทิ้งทุกอย่างมาอยู่กับเธอเลยนะผกา”

“หมายความว่ายังไงจ๊ะ”

ผกาเริ่มขมวดคิ้วไม่เข้าใจกับคำพูดของคีรีเท่าไรนัก

“พ่อตัดขาดจากฉันแล้วฉันก็จะไม่กลับไปที่ไร่อีกฉันจะอยู่กับเธอช่วยเธอทำงาน”

“ห้ะ..เอ่อ..ผกาว่านายลองคุยกับพ่อเลี้ยงใหม่ดีกว่า”

“ไม่...คุยไปก็ไม่​รู้เรื่อง”

ผกาเริ่มใจไม่ดีแล้วหากคีรีถูกพ่อเลี้ยงตัดหางปล่อยวัดจริงเธอคงต้องเสียตำแหน่งว่าที่แม่เลี้ยงของไร่แบบนี้เธอจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้คิดว่าคงต้องปรึกษาหมอมั่นใหม่เสียแล้ว

หลายวันต่อมา

หลังจากวันที่ปิ่นงามหนีออกมาจากไร่ได้เธอก็เดินทางไปหาที่อยู่ใหม่ให้ไกลจากไร่คีรีรักษ์เธอเดินทางมาถึงกรุงเทพไม่คิดว่าจะมาหาห้องเช่าและหางานทำแต่ยังไม่ทันที่จะเดินหาห้องได้เธอก็เกิดเป็นลมดีที่มีหมอหนุ่มใจดีช่วยเธอเอาไว้เขาคือหมอชาวีหมอหนุ่มวัยยี่สิบปลายๆพอรู้ว่าหญิงสาวกำลังหางานเขาก็มีงานให้เธอทำพอดีช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่ทั้งสองได้มาเจอกัน

“ปิ่นขอบคุณคุณหมอมากนะคะที่ให้งานกับปิ่น”

“ไม่เป็นไรเลยครับถือว่าผมได้ช่วยคุณแถมยังมีคนมาคอยดูแลบ้านให้อีก”

ปิ่นงามยืนขอบคุณหมอหนุ่มอยู่ที่หน้าบ้านสีขาวหลังโตบ้านหลังนี้เป็นบ้านของพ่อและแม่ชาวีหลังจากที่ท่านทั้งสองย้ายไปอยู่ต่างประเทศก็ไม่มีคนอยู่

เพราะชาวีนั้นส่วนมากจะนอนอยู่ที่คลินิคของตนเสียมากกว่าเขาจึงคิดว่าจ้างให้หญิงสาวมาช่วยดูแลเธอจะได้มีที่อยู่ไม่ต้องลำบากหาห้องเช่าด้วย