ตอนที่36

“พี่อยากเจอปิ่นใจจะขาดแล้วภา”

“ภารู้...แต่ขอให้ใจเย็นๆเกิดพี่ปิ่นหนีไปอีกจะทำยังไง”

นภาคิดถูกแล้วที่เธอไม่รีบบอกคีรีเรื่องที่เจอปิ่นงามตั้งแต่ในห้างไม่อย่างนั้นคงจะกระโตกกระตากจนปิ่นงามอาจจะเตลิดหนีไปอีกแน่ตอนนี้เธอให้พี่ชายเธอรออย่างใจเย็นและจะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง

ในช่วงเย็นของวันต่อมานภาคะยั้นคะยอให้คีรีรออย่างใจเย็นที่โรงแรมกว่าจะบังคับพี่ชายเธอให้เชื่อฟังได้ก็เหนื่อยที่จะพูดพอสมควรหลังจากที่จัดการกับคีรีได้เธอก็เดินทางมาที่คลินิคของหมาวีในช่วงเย็นเพื่อที่จะคุยอะไรบางอย่างกับหมอชาวีเสียก่อน

“คุณนภาอาการที่มีแค่ปวดหัวไม่ได้รุนแรง..”

ชาวีดูประวัติคนไข้รายสุดท้ายของวันที่พยาบาลผู้ช่วยยื่นประวัติให้ก่อนที่จะพาคนไข้เข้ามาเขาก็แอบสงสัยพอสมควรเรพาะปกติแล้วคนไข้ที่ปวดหัวส่วนมากแค่หายากินเองนอนพักแล้วก็น่าจะหายไม่ต้องมาหาหมอ

“สวัสดีค่ะคุณหมอ”

“อ้าวคุณนั่นเองเชิญนั่งก่อนครับ..ปวดหัวอีกแล้วเหรอครับ”

ชาวีเงยหน้ามางมองคนไข้หลังจากที่เธอเอ่ยทักทายเขาก็จำด้ทันทีว่าเป็นหญิงสาวที่เขาเจอในห้างสรรพสินค้าเมื่อวาน

“เอ่อ...พอดีฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณหมอน่ะค่ะ”

นภาไม่พูดอะไรมากความเธอมาถึงก็ขอคุยกับหมอหนุ่มเรื่องที่เธอมีปัญหาอยู่ในตอนนี้และอยากให้เขาช่วยทันที

ชาวีนั่งฟังนภาอธิบายเรื่องราวที่ผ่านมาพักใหญ่ตอนนี้สีหน้าของเขาค่อนข้างเจื่อนอยู่พอสมควรเพราะไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงสามีของปิ่นงามจะโผล่มาสิ่งที่เขาคิดจะพูดกับเธอเรื่องความรู้สึกคงไม่มีโอกาสอีกต่อไปแล้ว

“ถ้าเรื่องทั้งหมดเป็นอย่างที่คุณพูดมาแสดงว่าอคิณคงเป็นลูกพี่ชายคุณ...ผมไม่รู้ว่าคุณปิ่นรู้สึกกับพี่ชายคุณยังไงเพราะเธอไม่เคยพูดถึงเลยแม้แต่นิดเดียว”

“คุณหมอช่วยให้ฉันได้ลองคุยกับพี่ปิ่นได้หรือเปล่าคะแค่สักครั้งก็ยังดี...”

นภาเชื่อว่าหากปิ่นงามได้ฟังเรื่องราวจากปากเธอปิ่นงามจะต้องหายเข้าใจผิดแน่

“.ก็ได้ครับงั้นเป็นพรุ่งนี้ตอนเย็นผมจะพาคุณไปที่บ้านที่คุณปิ่นอยู่”

“ขอบคุณมากๆเลยนะคะ”

นภาดีใจจนลืมตัวเธอเผลอไปจับไม้จับมือหมอหนุ่มเอาไว้แน่น

“เอ่อ..ครับ”

ชาวีรู้สึกประหม่าขึ้นมากะทันหันเพราะน้อยครั้งนักที่จะมีผู้หญิงสัมผัสตัวเขาแบบนี้นอกเสียจากเธอคนนั้นเป็นคนไข้

“โทษทีค่ะลืมตัว..ฉันกลับแล้วนะคะแล้วพรุ่งนี้จะมาหาอีกครั้งในตอนเย็น”

“ครับ”

นภาเดินหน้าระรื่นออกไปจากคลินิคเพราะทุกอย่างดูเป็นไปตามที่วางไว้ทั้งหมดตอนนี้ก็เหลือแค่รอเวลาคุยกับปิ่นงามให้เข้าใจเท่านั้น

23.00 น.

ถึงจะดึกมากแล้วแต่คีรีนั้นยังคงนอนไม่หลับเพราะอยากจะเจอกับปิ่นงามใจจะขาดแต่นภาก็ห้ามเอาไว้ตลอดบอกแค่ว่าให้เขานั้นรออย่างใจเย็น

“ฉันคิดถึงเธอใจจะขาดรู้บ้างหรือเปล่า”

คีรียืนกอดอกเหม่อมองฟ้ายามค่ำคืนคนเดียวที่ระเบียงห้องไม่รู้ว่าหญิงสาวจะยอมให้อภัยหรือไม่แต่เขาจะไม่ยอมให้เธอหนีจากชีวิตของเขาไปอีกเด็ดขาด

เย็นวันต่อมา

“อาหมอ..”

“..ไง..”

เป็นทุกครั้งที่หมอชาวีมาที่บ้านอคิณจะต้องวิ่งมาต้อนรับทุกครั้งแต่วันนี้เด็กชายดูจะมีสีหน้าแปลกใจพอสมควรที่เห็นมีผู้หญิงที่ไม่คุ้นหน้ามาด้วย

“ไง..เจ้าหมูอ้วนให้อากอดหน่อยเร็ว”

เมื่อมั่นใจแล้วว่าเด็กคนนี้เป็นหลานตนนภาก็ย่อตัวลงพูดกับเด็กชายที่กำลังมองมายังเธอตาแป๋วพร้อมอ้าแขนรอกอด

“ไปสิครับ”

อคิณหันหน้าไปมองชาวีครู่หนึ่งเมื่อได้รับอนุญาตและรับรู้ถึงความปลอดภัยจึงโผเข้าไปหานภาและยอมให้กอดโดยดี

“..ภ..ภา”

“พี่ปิ่น...”

ปิ่นงามที่พึ่งเดินออกมาจากในครัวเพื่อมาต้อนรับหมอหนุ่มแต่ยังไม่ถึงหน้าบ้านดีเธอก็หยุดเดินนิ่งชะงักตกใจที่เห็นนภาอยู่ที่นี่

ชาวีอาสาพาอคิณไปเดินเล่นและปล่อยให้สองสาวนั่งคุยกันอยู่ในบ้านนภาเห็นว่าตนอยู่ตามลำพังกับปิ่นงามแล้วเธอจึงรีบอธิบายเรื่องราวเหตุการณ์เลวร้ายในครั้งนั้นให้ปิ่นงามได้ฟังว่าทำไมคีรีถึงได้เปลี่ยนไป

ปิ่นงามในตอนนี้ไม่ได้รู้สึกโกรธกับเหตุการณ์ที่คีรีทำกับเธอมานานแล้วยิ่งมารู้ว่าที่เขาทำทุกอย่างลงไปเพราะอะไรยิ่งไม่มีตะขิดตะขวงใจอะไรกับเขาอีก

แต่ที่เธอกังวลอยู่ตอนนี้ก็คือไม่รู้ว่าตัวเองนั้นยังรักคีรีอยู่หรือไม่เพราะไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะต้องเจอกับเขาอีกและชินชากับการมีชีวิตอยู่กับลูกสองคนไปเสียแล้ว

“ตอนนั้นพี่ปิ่นคงลำบากมากเลยใช่หรือเปล่าคะ”

นภานึกถึงตอนที่ปิ่นงามหนีไปจากไร่แถมยังตั้งท้องด้วยตอนนั้นเธอคิดว่าปิ่นงามคงลำบากน่าดู

“ไม่เลยคุณหมอเค้าช่วยเหลือพี่ทุกอย่าง”

“ค่อยสบายใจหน่อย...แล้วเรื่องที่ภาเล่าให้พี่ปิ่นฟังล่ะจ๊ะพี่ปิ่นคิดยังไง”

“พี่ไม่ใช่ไม่เชื่อ...แต่..พี่ขอทำใจสักนิดก่อนที่จะเจอหน้าคุณคีภาเข้าใจพี่นะ”

ปิ่นงามนึกภาพไม่ออกเลยว่าหากเธอเจอหน้าคีรีจะพูดคุยทักทายกันแบบไหนเพราะเธอเลือกที่จะนึกถึงเขาตั้งแต่รู้ตัวว่าตั้งท้องอคิณแล้ว

“ภาเข้าใจค่ะ...ขอแค่พี่ปิ่นอย่าหนีพวกเราไปอีกก็พอ..ทุกคนเป็นห่วงพี่มาก...โดยเฉพาะพี่คีหลายปีมานี้เค้าเอาแต่ทำงานยังรู้สึกผิดกับพี่ปิ่นตลอดเวลา...พ่อกับแม่ก็รู้สึกผิดกับน้าตองนวลที่ไม่ยอมดูแลพี่ปิ่นให้ดี”

นภาเข้าใจว่าปิ่นงามไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีวันนี้แต่เธอก็อยากให้ปิ่นงามเข้าใจว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาทุกคนไม่เคยลืมปิ่นงามเลย

“พี่คงทำให้พวกท่านทุกข์ใจมากเลยสินะ”

“ทุกคนไม่ได้โกรธพี่ปิ่นนะจ๊ะแค่เป็นห่วงเท่านั้นว่าจะอยู่อย่างไร”