ตอนที่1

  ไร่คีรีรักษ์เป็นไร่ของพ่อเลี้ยงอินและดวงแก้วเป็นไร่ที่มีอาณาเขตกว้างขวางปลูกพืชไร่พืชสวนหลายชนิดมีคนงานในไร่มากมายทั้งสองช่วยกันบุกเบิกมาตั้งแต่ยังหนุ่มยังสาว

จนตอนนี้มีโซ่ทองคล้องใจถึงสองคนและอายุก็เข้าสู่ช่วงวัยหนุ่มสาวที่จะต้องมีครอบครัวแล้วด้วยพ่อเลี้ยงอินจึงให้ลูกชายคนโตอย่างคีรีหนุ่มรูปงามวัย26ที่เป็นที่หมายปองของสาวๆทั้งในไร่และในระแวกหมู่บ้านนี้เป็นคนดูแลควบคุมทุกอย่างต่อ

ส่วนลูกสาวคนเล็กอย่างนภาหญิงสาววัย22ก็เป็นคนทำบัญชีและดูแลเรื่องโรงครัวของทางไร่แม้นพวกเขาทั้งสองจะละมือจากการควบคุมดูแลไร่แล้วก็ยังออกช่วยคนงานทำไร่ทำสวนเป็นการออกกำลังไปในตัว

ยามเย็นโพล้เพล้พระอาทิตย์จะตกไม่ตกแหล่เหล่าคนงานในไร่คีรีรักษ์ต่างก็เก็บอุปกรณ์การเกษตรที่เอามาจากโรงนาเก็บเข้าที่ก่อนจะเตรียมตัวกลับที่พัก

กลุ่มผู้หญิงโสดก็เดินเป็นกลุ่มพูดคุยไถ่ถามเรื่องทั่วไปทั้งงานและเรื่องสารทุกข์สุขดิบในระหว่างเดินทางกลับส่วนผู้หญิงที่มีผัวแล้วก็เร่งรีบที่จะต้องกลับไปทำกับข้าวกับปลาไว้ให้ลูกผัว

พวกผู้ชายที่มีเมียแล้วรักดีหน่อยก็กลับบ้านพร้อมเมียแต่บางคนก็รวมกลุ่มตั้งวงกินเหล้ากินยากันตามประสาผู้ชายที่ชอบสังสรรหนุ่มโสดที่ยังไม่มีคู่ก็ใช้เวลานี้เข้าหาสาวๆที่ยังโสดเหมือนกันเพื่อเกี้ยวพาราสีเป็นปกติอย่างนี้เช่นทุกเย็น

สองสามีภรรยาพ่อเลี้ยงอินและแม่เลี้ยงดอกแก้วนั่งคุยกันอยู่ที่ชานเรือนไม้หลังใหญ่รับลมยามเย็นหลังจากที่เข้าไร่เข้ากงมาทั้งวัน

“พ่อ...ลูกเราจะแต่งงานอยู่รอมร่อแต่ดูทำตัวสิยังเกเรไปทั่วฉันกลัวเหลือเกินวันนึงจะไปทำใครท้องเข้าทีนี้เรื่องใหญ่แน่”

ดอกแก้วหญิงร่างเล็กวัยกลางคนชะเง้อคอมองหาลูกชายด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลเย็นป่านนี้แล้วก็ยังไม่เห็นจะกลับบ้านกลับเรือนยิ่งช่วงนี้เธอยิ่งได้ยินคนไนไร่พูดถึงลูกชายเธอในเรื่องผู้หญิงเธอยิ่งไม่สบายใจเพราะอีกไม่กี่วันแสนคำผู้ใหญ่ที่มีพระคุณกับพวกเธอก็จะส่งหลานสาวมาแต่งงานกับลูกชายเธอแล้วหลังจากที่ส่งสินสอดหลายสิบหมื่นไปสู่ขอ

“แม่ก็รู้ว่าถึงลูกเราค่อนข้างจะเอาแต่ใจแต่ก็คงไม่หาเรื่องเดือดร้อนมาให้เราหลอกเชื่อพ่อสิ”

อินพ่อเลี้ยงวัยเกือบห้าสิบชายร่างท้วมสูงใหญ่นั่งชันเช่าในชุดม่อฮ่อมผูกผ้าขาวม้าสีขาวสลับดำที่เอวเอ่ยออกมาอย่างไม่เป็นกังวลมากนักแม้นจะรู้ว่าลูกตนค่อนข้างหัวดื้อไม่ค่อยฟังใครแต่ก็มีความรับผิดชอบสูงไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ยกไร่ทั้งไร่ให้ดูแลอีกอย่างลูกของเขาถึงจะขึ้นชื่อเรื่องชอบเกี้ยวพาราสีสาวๆระแวกนี้ไปทั่วแต่ก็คงไม่ทำให้มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจมาถึงพวกเขาแน่นอน

“กับข้าวเสร็จแล้วจะ”

นภาสาวน้อยร่างเล็กหน้าตาคมเข้มผิวสีน้ำผึ้งจัดสำรับกับข้าวเย็นเสร็จก็เดินขึ้นเรือนมาตามพ่อกับแม่ตนลงไปกินข้าวที่ครัวข้างล่าง

“พี่เราเค้าจะกลับมากินข้าวเย็นหรือเปล่าล่ะลูก”

ดอกแก้วเอ่ยถามลูกสาวตนด้วยเห็นว่าทำงานอยู่ในสำนักงานที่ไร่ด้วยกันทั้งวัน

“เห็นว่าจะไปกินกับพวกพี่สรวงน่ะจะ”

นภาตอบกลับแม่เธอด้วนสีหน้าอ่อนใจเธอเองก็ห้ามพี่ชายเธอแล้วแต่ก็ห้าไม่ได้เช่นเคยบทพี่ชายเธอจะทำอะไรก็ต้องทำให้ได้อยู่แล้ว

“ไปบ้านไอ้สรวงอีกแล้วงั้นรึ...เฮ้อ”

ดอกแก้วถอนหายใจพรืดใหญ่เพราะคีรีไปบ้านสรวงผู้จัดการที่ไร่นี้ทีไรเป็นเมาหัวราน้ำกลับมาทุกครั้ง

“เอาน่าแม่ลูกเรามันไม่ให้ทำให้เราเดือดร้อนหรอกน่า..กินข้าวกันเถอะพ่อหิวแล้วล่ะ”

อินเข้าใจว่าผู้ชายโสดอย่างลูกเขาก็ต้องมีดื่มสังสรรค์กันบ้างอีกหน่อยก็แต่งงานแล้วคงไม่มีเวลาให้เพื่อนให้ฝูงเท่าไร

“ภาก็เชื่อว่าพี่คีรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”

นภาเองก็เชื่อใจพี่ชายเธอเหมือนกันว่าคงไม่ทำอะไรนอกลู่นอกทางเพราะรู้จักนิสัยใจคอกันดีเว้นเสียแต่ว่าพี่เธอนั้นจะคิดทำอะไรแผลงๆเพราะไม่อยากแต่งงานอย่างที่พ่อบังคับน่ะสิ

 “นายดื่มหนักไปแล้วนะ”

สรวงหนุ่มวัย25ผู้จัดการไร่คนสนิทของคีรีแม้นว่าเขาจะชอบชวนนายตนสังสรรค์หลังเลิกงานแต่ก็ไม่ได้อยากให้เจ้านายมาเมาเละเทะจนคนงานในไร่เอาไปนินทา

“เรื่องของข้าโว้ย”

คีรีหนุ่มวัย26ร่างกายบึกบึนสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาคมคายผิวสีแทนตัดผมทรงรากไทรเขาปัดไม้ปัดมือคนที่กำลังจะดึงแก้วน้ำเมาออกจากมือเพราะช่วงนี้เขาค่อนข้างเครียดคนที่รักอิสระและผู้หญิงเยอะอย่างเขาจะต้องมาถูกจับคลุมถุงชนแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักแถมการมีเมียเป็นตัวเป็นตนก็จะทำให้การเกี้ยวพาราสีสาวๆระแวกนี้ยากขึ้นไปอีก

“อีกไม่กี่วันนายก็จะแต่งงานแล้วฉันไม่เห็นนายจะเตรียมตัวอะไรเลยล่ะ”

คมเด็กหนุ่มโสดในไร่ที่นั่งร่วมวงดื่มเขาได้ยินมาว่าอีกไม่กี่วันเจ้านายตนก็จะได้แต่งงานแต่ไม่ยักเห็นจะเตรียมตัวทั้งทีพวกเขาเตรียมหาชุดใหม่ใส่ในวันงานกันแล้ว

ปึก

“หึ่...จะเตรียมตัวอะไรวะ...ข้าไม่ได้อยากแต่งซะหน่อยที่ต้องยอมเพราะพ่อข้าบังคับ”

คีรีวางแก้วเสียงกระทบแคร่ไม้สนั่นได้ยินเรื่องงานแต่งเขาก็เริ่มหงุดหงิดกระฟัดกระเฟียดขึ้นมาปกติแล้วพ่อของเขาก็ไม่ได้วุ่นวายอะไรกับชีวิตเขามากนักไม่ยักรู้ครั้งนี้ทำไมถึงได้บังคับเขานักหนาว่าจะต้องแต่งกับผู้หญิงเมืองเหนือที่เขาไม่เคยแม้นแต่จะรู้จักชื่อหรือเห็นหน้าถึงขั้นหากไม่ยอมคงไม่ต้องมาเรียกพ่อเรียกลูกกันทำให้เขาต้องจำใจยอมแต่โดยดี

“แล้วผู้หญิงที่จะมาแต่งงานกับนายสวยหรือเปล่าเห็นว่าเป็นผู้ดีจากเมืองเหนือเลยนี่นาย”