ตอนที่33

เพล้งงงง

เสียงแตกของจานกระเบื้องทำให้หมอหนุ่มที่พึ่งเดินเข้ามาในบ้านหลังจากที่ไม่ได้มาเยี่ยมเยียนที่นี่หลายวันต้องรีบวิ่งเข้ามาในครัวว่ามีอะไรเกิดขึ้น

“คุณปิ่นเป็นอะไรครับ”

พอเห็นปิ่นงามนั่งฟุบกองอยู่ที่พื้นเขาก็รีบพยุงเธอออกมาจากในครัวมานั่งที่โซฟาในห้องโถงของบ้าน

“จู่ๆก็หน้ามืดค่ะ”

“อืม.. ผมขอดูอาการหน่อยนะครับ”

ชาวีรีบตรวจชีพจรหญิงสาวก่อนจะซักถามความเป็นอยู่ทั่วไปเรื่องอาหารการกินการนอนตรงเวลาหรือไม่พบว่าไม่มีอะไรผิดปกติและเส้นชีพจรที่เขาจับได้ดูท่าว่าตอนนี้ปิ่นงามน่าจะตั้งครรภ์

“คุณปิ่นกำลังตั้งครรภ์นะครับ”

“อะไรนะคะ?”

ปิ่นงามตัวชาวาบเพราะไม่คิดว่าจะมีพันธะอะไรกับคีรีแล้ว

“สามีคุณล่ะครับ”

“ปิ่นขอไม่พูดถึงนะคะ...แล้วถ้าคุณหมอจะไล่ปิ่นออกปิ่นก็ไม่ว่าค่ะ”

ปิ่นงามรู้ดีว่าไม่มีใครอยากรับคนท้องทำงาน

“ไม่หรอกครับ...คุณอยู่ที่นี่ดีแล้วเป็นอะไรผมจะได้ดูแลสะดวก...งานอะไรที่คุณทำไม่ไหวก็ไม่ต้องทำ”

“ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะคะที่ดีกับปิ่นเหลือเกิน”

“ไม่เป็นไรเลยครับถือว่าผมช่วยเพื่อนคนนึงแถมอีกหน่อยก็จะมีหลานตัวเล็กๆมาวิ่งเล่นทำให้บ้านนี้มีชีวิตชีวาอีกด้วย”

หมอหนุ่มรู้สึกเห็นใจหญิงสาวมากกว่าเดิมเพราะดูจากการที่ปิ่นงามไม่อยากพูดถึงสามีตนแล้วเธอน่าจะมีเรื่องเจ็บปวดอยู่ภายในใจ

22.00​ น.

ดึกมากแล้วปิ่นงามก็ยังคงนอนไม่หลับเพราะยังตกใจที่ตัวเองตั้งท้องโดยที่ไม่คิดว่าจะมีพันธะอะไรกับคีรี

แต่เธอก็ไม่ได้เสียใจหากวันข้างหน้าจะมีลูกน้อยมาอยู่ข้างกายนับเป็นอีกก้าวของชีวิตที่เธอจะต้องกลายมาเป็นแม่คน

“แม่จะสนใจแต่หนูนะลูก”

ปิ่นงามคิดว่าในเมื่อชีวิตมีสิ่งที่จะต้องรับผิดชอบดูแลเธอก็จะไม่ขอคิดเรื่องอดีตและขอเดินหน้าต่อทำเพื่อลูกเธอเท่านั้น

คืนทั้งคืนจนถึงเช้าดอกแก้วและนภาต่างก็ไม่ค่อยได้หลับได้นอนเพราะต้องคอยดูแลคีรีหลังจากคีรีเป็นลมหลับไปตั้งแต่เมื่อวานได้กว่าจะตื่นก็ตอนดึกแถมพอตื่นมาก็ยังร้องเจ็บปวดทุรนทุรายอาเจียนออกมามีแต่เศษซากผมซากผมเหม็นเน่าคละคลุ้งไปหมดกว่าจะหยุดอาเจียนก็ย่ำรุ่งตะวันขึ้นของอีกวัน

“แม่.. พี่คีทำไมตัวซีดยังกะซากศพแบบนี้ล่ะจ๊ะ”

นภาใจไม่ดีเท่าไรที่เห็นพี่ชายเธอตัวซีดเผือดนอนหนาวสั่นไม่ได้สติ

“นั่นน่ะสิ..”

ดอกแก้วนั่งน้ำตารื้นทุกช่วงเวลาที่เห็นลูกเจ็บปวด

“...ภาถอยหลวงตาสิลูก”

“จะแม่”

หลังจากที่พ่อเลี้ยงไปนิมนต์หลวงตามิ่งมาตั้งแต่เช้าตอนนี้หลวงตาก็ขึ้นเรือนมาพร้อมสามีเธอพอดีจึงรีบดึงมือนภาให้หลบหลวงตาไปนั่งรออยู่นอกห้อง

หลวงตามิ่งนั่งบริกรรมคาถาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะใช้ก้านมะยมชุบน้ำมนต์ในบาตรที่พ่อเลี้ยงอินถืออยู่ข้างๆประพรมน้ำมนต์ตามตัวของคีรี

“อืม...ได้ยินหลวงตาหรือเปล่าคีรี”

ไม่นานนักคีรีก็ค่อยๆลืมตาขึ้นได้สติ

“ค..ครับหลวงตา”

คีรีตอบหลวงตามิ่งเสียงแหบพร่าตอนนี้เขาเริ่มมีสติอยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

“ไม่เป็นอะไรแล้วหลังจากนี้ก็สวดมนต์บ่อยๆ”

หลวงตามิ่งพยักหน้าเบาๆเห็นว่าตอนนี้ของต่ำในตัวคีรีน่าจะออกหมดไปแล้วเหลือแค่ฟื้นฟูร่างกายสวดมนต์ใช้พุทธคุณรักษาร่างกายที่ซูบผอมอิดโรยก็จะฟื้นคืนแข็งแรงในเร็ววัน

หลังจากที่หลวงตามิ่งกลับไปแล้วทุกคนต่างก็ดีใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ที่คีรีกลับมาเป็นคนเดิมเสียที

“ทำไมนายยังไม่กลับมาซะทีนะ”

ทางด้านผกาก็ร้อนใจเพราะคีรีไปตั้งแต่เมื่อวานไม่เห็นจะกลับมาหาเธอเสียทีจึงรีบหยิบหุ่นรูปปั้นคู่ที่อยู่บนหัวนอนขึ้นมายกเหนือหัวก่อนจะท่องคาถาและยอกในสิ่งที่ตนต้องการ

“สาธุจงพานายกลับมาหาฉันด้วยเถอะ”

ฟู่ววววว​ เพล้งงงง

จบคำพูดผกาลมก็พัดมาห่าใหญ่แรงเสียจนข้าวของในบ้านตกแตก

“หา...ขาดได้ยังไง”

ผกาลืมตาดูหุ่นในมือพบว่าตอนนี้สายสินที่พันรอบหุ่นขาดกระจุยแถมหุ่นทั้งสองยังคอหักคามือเธอด้วย

ฟู่วววว

“อ..อะไร..อ๊ายย...อ๊ายยยย”

เมื่อลมมาแรงอีกครั้งตอนนี้ผกาเห็นเป็นเงาดำอยู่รอบตัวของเธอใจของเธอสั่นระรัวด้วยความกลัวและแล้วเงาพวกนั้นก็พุ่งเข้าตัวเธอจนนอนดิ้นทุรนทุรายปวดตัวเข้าถึงกระดูกอยู่คนเดียวในบ้าน

ความเจ็บปวดในตอนนี้ไม่ใช่เพียงแค่ของที่ทำใส่คีรีกลับคืนเข้าตัวเองแต่กรรมจากการที่ฆ่าคนอย่างทารุณตอนนี้เธอก็ได้รับความเจ็บปวดนั้นด้วยเช่นกัน

“ผมจะไปตามหาเธอ..”

ทางด้านคีรีเมื่อได้สติครบถ้วนก็เรียกหาแต่ปิ่นงามพอรู้ข่าวว่าเมียรักนั้นหนีไปเพราะตัวเองก็รีบลุกจะไปตามหาเพราะหัวใจของเขามันอยู่กับเธอหากเธอไม่อยู่แล้วเขาจะมีกำลังใจใช้ชีวิตต่อได้อย่างไร

พลั่กกก

ด้วยร่างกายอิดโรยไร้เรี่ยวแรงจึงทำให้ล้มพับทั้งที่ยังก้าวไม่ถึงสามก้าวเป็นภาพที่น่าหดหู่ใจของคนที่กำลังเฝ้าดูแลพอสมควร

“โอ้ยย..”

“พี่คี”

“เฮ้อ..”

นภาและพ่อเลี้ยงอินช่วยกันพยุงตัวคีรีมานอนที่เตียงดังเดิมเพราะรู้ว่าสังขารคีรีคงทำอะไรไม่สะดวกนักในตอนนี้

“รักษาตัวให้ดีก่อนเถอะลูก..”

ดอกแก้วปลอบลูกตนไปร้องให้ไปสงสารลูกชายจับใจนึกเคืองใจผกาไม่น้อยที่กล้าทำลายครอบครัวลูกชายเธอซ้ำตอนนี้ยังอาการปางตายอีกแต่คิดไปคิดมาลูกชายเธอเองก็มีส่วนผิดหากไม่ไปให้ความหวังหญิงสาวก็คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหวังว่าเหตุการณ์เลวร้ายอบบนี้จะไม่เกิดขึ้นกับครอบครัวเธออีก