“ลูกสะใภ้พ่อเลี้ยงนี่งามสมชื่อปิ่นงามเลยนะ”
ผู้ใหญ่บ้านกำนันที่มาร่วมงานก็เอ่ยชมปิ่นงามกับพ่อเลี้ยงอินทร์เปราะเพาะเธอสวยน่ารักจนเป็นที่จับจ้องของผู้ชายแทบจะทุกคน
“ไม่ใช่สวยอย่างเดียวนะงานบ้านงานเรือนเก่งเสียด้วย”
พ่อเลี้ยงอินได้ยินเช่นนี้ตลอดเวลาที่อยู่ในงานทำให้เขาเองก็ยิ้มไม่หุบทั้งยังอวดด้วยว่าลุกสะใภ้ของเขาไม่ได้สวยอย่างเดียวเท่านั้นยังเรียบร้อยเป็นแม่บ้านแม่เรือนได้ดีอีกด้วย
“แบบนี้พ่อคีรีไม่หลงแย่เลยเหรอ..ฮ่าๆๆ”
“อยากจะให้หลงน่ะสิจะได้มีหลานให้อุ้มหัวปีท้ายปี”
เสียงผู้ใหญ่คุยหัวเราะเฮฮากันดูจะครึกครื้นตื่นเต้นมากกว่าตัวบ่าวสาวในงานเสียอีก
หลังจากพิธีสู่ขวัญรดน้ำสังข์ผูกข้อไม้ข้อมือเรียบร้อยแล้วตอนนี้ก็เป็นเวลาที่จะส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอที่เรือนเล็กท้ายไร่ผู้คนจากเรื่อนใหญ่ก็เดินตามมาส่งสองบ่าวสาวกันเป็นขบวน
“นาย.. เมียนายสวยยังกะนางฟ้าผู้ชายในไร่มองตากันเป็นมัน...นายไม่สนใจเธอจริงๆเหรอ”
สรวงได้จังหวะก็มาเอ่ยกระซิบกับคนเป็นนายไม่อยากจะคิดว่านายของเขาจะไม่สนใจปิ่นงามจริงๆ
“จะสนไม่สนเอ็งยุ่งอะไรด้วยวะ”
คราแรกคีรีก็ว่าจะไม่สนใจพอได้ยินผู้ชายคนอื่นเอ่ยชมป่นงามมากๆเข้าเขาก็รู้สึกไม่พอใจลึกๆอยู่เหมือนกัน
“ฉันก็แค่อยากรู้สวยขนาดนี้นายไม่สนจริงๆเร้ออ..ไม่ใช่ว่าแต่งปุ้ปท้องปั้บเลยล่ะ”
“ไอ้นี่..กวนตีนละ”
“ฉันก็แค่หยอกเล่นนั่นแหละนาย”
สรวงอมยิ้มกริ่มที่กวนประสาทนายตนเล่นได้
“ดูนายสิบอกไม่สนไม่สนจ้องเมียไม่หยุดเลย”
ทางด้านเด็กหนุ่มที่จับกลุ่มคุยกันขณะเดินตามขบวนพาเจ้าบ่าวเจ้าสาวมาส่งเข้าหอพวกเขาอดที่จะพูดถึงนายตนไม่ได้เพราะตลอดทั้งงานเห็นแต่คีรีเอาแต่จับจ้องปิ่นงามแทบไม่ละสายตา
“สวยขนาดนั้นใครจะไม่สนวะข้าว่านายก็ทำปากแข็งไปยังงั้น”
“เออ.. ข้าก็ว่างั้น”
เหมือนคนอื่นที่มองจะรู้ว่าคีรีท่าจะสนใจปิ่นงามเข้าแล้วแต่เจ้าตัวที่ปากแข็งเพราะยังคงไม่รู้ตัวเองมากกว่า
เมื่อได้เวลาเข้าหอดอกแก้วและอินก็นั่งมองสองบ่าวสาวด้วยความปลื้มปริ่มที่วันนี้ลูกเธอได้มีครอบครัวเป็นฝั่งเป็นฝาเสียที
“ยังไงหนูปิ่นก็เป็นสะใภ้ของแม่ถือว่าเป็นลูกสาวของแม่อีกคนมีอะไรก็คุยกับพ่อกับแม่ได้..ชีวิตคู่มันต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้างไม่หนักเกินไปก็ให้อภัยกันนะลูกนะ”
ดอกแก้วลูบหัวปิ่นงามเบาๆเธอเอ็นดูปิ่นงามมากแม้นจะรู้จักมักจี่กันไม่นานแต่เธอก็มองออกว่าปิ่นงามเป็นคนดีและเหมาะสมที่จะเป็นภรรยาลูกชายเธอที่สุด
“เราก็ขึ้นชื่อว่ามีครอบครัวเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วนะคีรีทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวให้ดีล่ะ”
พ่อเลี้ยงอินย้ำกับคีรีเป็นนัยๆหวังว่าหลังจากนี้ลูกเขาจะไม่เถลไถลจนทำให้ปิ่นงามเสียใจ
“พ่อกับแม่ขอให้ลูกทั้งสองอยู่เย็นเป็นสุขอยู่กันจนถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรเลยนะ”
“ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
หลังจากที่ทั้งสองอวยพรบ่าวสาวเรียบร้อยแล้วก็ปล่อยให้พวกเขานั้นอยู่กันตามลำพังหลังจากนี้จะเป็นการเริ่มต้นชีวิตคู่ของทั้งสองจริงจังแล้วพวกเขาที่เป็นพ่อเป็นแม่ก็จะคอยดูอยู่ห่างๆ
ปิ่นงามเริ่มทำตัวไม่ถูกหลังจากในห้องเหลือเธอกับคีรีเพียงแค่สองคนเขาก็เอาแต่จ้องมองเธอตาเขม็งไม่หยุด
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ชอบไหมล่ะผู้ชายทั้งไร่ฉันมองเธอตาเป็นมันเลย”
คีรีเก็บอารมณ์โมโหนี้ตั้งแต่อยู่ในงานตอนนี้เขาพ่นคำประชดประชันใส่เธอด้วยความไม่พอใจที่เห็นผู้ชายแทบทั้งไร่สนใจแต่ปิ่นงาม
“อะไรคะ...”
คิ้วบางเริ่มขมวดผูกโบว์คิดในใจว่าเขาจะหาเรื่องเธอตั้งแต่ตอนนี้เลยหรืออย่างไร
“เล่นหูเล่นตาอีท่าไหนล่ะ”
“คุณคีรี”
ปิ่นงามเริ่มตอบกลับเสียงแข็งทีาเขากล่าวหาเธอโดยไร้เหตุผล
“ฉันจะบอกให้นะว่าผู้ชายที่นี่มันกลัดมันเกิดเธอให้ท่าพวกมันมากๆเดี๋ยวจะได้ชื่อว่าหลายผัวเอานะ”
คีรียังคงคายสุนัขออกจากปากไม่หยุด
“ปากเหรอคะที่พูด”
“ก็ปากน่ะสิ..แล้วปากนี่ก็ไม่ได้พูดได้อย่างเดียวนะ..ยังจูบได้ด้วยลองไหมล่ะ”
คีรียื่นหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆจนเธอต้องรีบลุกหนีแต่เขาก็ถูกเขาดึงจนร่างของเธอมานั่งฟุบอยู่บนตักของเขาแถมแขนทั้งสองของชายหนุ่มก็ยังกอดเธอเอาไว้แน่นอีก
“ปล่อยค่ะ...เราต่างคนต่างก็แต่งงานโดยที่ไม่ได้รักกัน...ถ้าคุณคิดจะทำรุ่มร่ามกับปิ่นก็ไปทำกับผู้หญิงของคุณอย่ามายุ่งกับปิ่น”
หัวใจของปิ่นงามตอนนี้เริ่มเต้นระรัวด้วยความตกใจกลัวเพราะไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนทำรุ่มร่ามกับเธอแบบนี้มาก่อน
“หึ่...ฉันเสียเวลาแต่งกับเธอแล้ว..จะไปหาผู้หญิงนอกบ้านทำไมล่ะ”
“คุณคีรี..ปล่อย”
“กลัวเหรอ..ตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำเลยนะ...อยากแต่งกับฉันเองก็ต้องยอมรับตัวฉันให้ได้..”
ว่าจบก็พลิกร่างบางกดเธอลงบนฟูกนอนบดจูบหญิงสาวอย่างไร้ความนุ่มนวล
“อื้อออ..”
ปึกก
“โอ้ยย....”
หญิงสาวที่กำลังตกใจเพราะพึ่งเคยถูกจูบครั้งแรกเธอก็ปัดป่ายมือไม้ไปทั่วผลักเขาบ้างทุบเขาบ้างเพื่อที่จะให้หลุดพ้นพันธนาการจนสุดท้ายเหลือบไปเห็นตะเกียงเจ้าพายุที่วางอยู่ใกล้ๆกับหัวนอนจึงหยิบแล้วฟาดไปที่หน้าผากของคีรีเต็มๆทำให้ชายหนุ่มร้องโหยหวนด้วยความเจ็บเพราะหางคิ้วเขาดันแตกเพราะแรงฟาดของปิ่นงาม
“โถ่.. โว้ยย..”คีรีตวาดใส่หญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องไปทิ้งให้หญิงสาวนอนหายใจหอบถี่ด้วยอาการตกใจเพียงคนเดียว“เฮ้อ...”ปิ่นงามรีบวิ่งไปล็อคประตูเอาไว้เพราะกลัวว่าคีรีจะกลับมากระทำสิ่งที่เธอไม่ต้องการอีก22.00 น.“ไม่เห็นเอ็งไปงานแต่งไอ้คีรี...เมียมันสวยเหมือนกันนี่หว่า”ศักดิ์สิทธิํทาหาผกาช่วงกลางดึกตั้งแต่คืนนั้นทั้งสองก็นัดกันเล่นบทสวาทเรื่อยมาโดยที่ไม่มีใครรู้“อย่ามาพูดให้ฉันได้ยินฉันไม่อยากฟัง”คำพูดของศักดิ์สิทธิ์ทำสาวร่างอวบอิ่มที่นุ่งผ้าถุงกระโจมอกอยู่บนตักชายหนุ่มหงุดหงิดขึ้นมากะทันหัน“เออ... ข้าไม่พูดเรื่องคนอื่นแล้วก็ได้..”ศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้คิดจะมาเย้ยอะไรผกาเขาก็พูดตามที่คิดเพราะปิ่นงามนั้นงามสมชื่อจริงๆ“มาคุยเรื่องของเรากันดีกว่า”ว่าจบก็ถกผ้าถุงหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักขึ้นก่อนจะล้วงมือซ้ายไปที่กลีบกุหลาบงามส่งนิ้วแกร่งทั้งสองสอดใส่ไปในร่องสวาทชักเข้าออกช้าๆมือขวาก็ไม่ได้ปล่อยให้ว่างคว้าหมับบีบเค้นเต้างามทั้งขยี้ยอดปทุมถันที่แข็งตั้งชูชันเรียกอารมณ์สวาทให้หญิงสาวนั้นพร้อมกับกิจกรรมสวาทที่กำลังจะเกิดขึ้น“พ..พี่ศักดิ์”สองขาเรียวขอผกายกแยกชันขึ้นอัตโนมัติร่างบางแอ่นบิดเ
เย็นของวัน“ปิ่นทำแผลให้ค่ะ”ปิ่นงามเห็นคีรีอาบน้ำอาบท่าหลังจากกลับมาจากทำงานแล้วเธอจึงถือกล่องพยาบาลมานั่งตรงหน้าเขารู้สึกผิดที่ทำเขาเจ็บเหมือนกันแต่หากเขาไม่มาขัดใจเธอก่อนคงไม่เป็นแบบนี้“......”คีรีนั่งไม่พูดไม่จาเขาไม่ได้ตอบรับหรือพูดปฏิเสธเพราะนี่มันก็เป็นหน้าที่เธอต้องจัดการให้เขาอยู่แล้วเพราะเธอมาทำเขาเจ็บเอง“ก่อนทำแผลเมื่อวานล้างก่อนหรือยังคะ”ปิ่นงามแกะผ้าแปะแผลออกก็เห็นรอยเลือดเกรอะกรัง เมื่อวานที่เขาเจ็บเธอก็ไม่ได้ทำแผลให้ด้วยไม่รู้ว่าเขาล้างสะอาดดีหรือเปล่า“แค่เช็ดแล้วก็ใส่ยา”คีรีส่ายหัวเขาแค่ใช้ผ้าเช็ดเลือดเสร็จแล้วก็ใส่ยาแปะผ้าแปะแผลแล้วก็นอนอยู่อีกห้องข้างๆ“คราวหลังต้องเช็ดให้สะอาดไม่อย่างนั้นแผลจะอักเสบนะคะ”“เธอจะทำฉันเจ็บอีกเหรอ”คีรีจ้องหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังยื่นหน้ามาใกล้ๆเขม็งที่เธอพูดแบบนี้ไม่ใช่ว่าคิดที่จะทำเขาเจ็บอีกหรอกหรือ“คือปิ่นหมายถึง...คุณบาดเจ็บด้วยอย่างอื่น”ปิ่นงามต้องรีบอธิบายทันควันกลัวว่าเขาจะหาว่าเธอหัวรุนแรง“กับข้าวฝีมือปิ่นพอจะกินได้หรือเปล่าคะ”หลังจากทำแผลเสร็จทั้งสองก็มานั่งกินข้าวเย็นกันในครัวหญิงสาวเห็นคีรีเอาแต่นั่งกินข้าวไม่พูดไม่จาเล
“อืมม...”คีรีไล่สูดเนื้อนวลที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆกลิ่นของเธอทำให้เขารู้สึกดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนแถมผิวเนื้อยังนวลเนียนนุ่มนิ่มจนเขาไม่อยากจะยกจมูกออกแม้นแต่วินาทีเดียว“อื้อ.. อืมม..”สาวเจ้าเมื่อถูกจู่โจมบดจูบอีกรอบก็เริ่มนอนตัวเกร็งไม่ยอมหายใจเพราะไม่เคยกับเหตุการณ์แบบนี้เลยริมฝีปากหนาที่กำลังบดจูบเธออย่างเร่าร้อนมันทำให้ภายในท้องของหญิงสาวเริ่มมวนแปลกๆไม่รู้ความรู้สึกนี้จะเรียกว่าดีหรือเรียกว่าอะไรเพราะไม่เคยเป็นมาก่อนเช่นกันคีรีถอดถอนริมฝีปากให้หญิงสาวพ้นพันธนาการเพราะรู้ได้เลยว่าเธอกำลังหายใจไม่ออกอึก..ฟู่วว... ริมฝีปากบางเป็นอิสระได้ปิ่นงามก็รีบสูดหายใจเข้าปอดทันเฮือกใหญ่“อื้อ..”พอเห็นว่าหญิงสาวเริ่มค่อยยังชั่วคีรีก็ไม่รีรอที่จะดำเนินกิจกรรมต่อเขาก้มลงบดจูบเธออีกครั้งและครั้งนี้ดูจะร้อนแรงกว่าเมื่อครู่พอสมควรทั้งยังส่งลิ้นร้ายตวัดฉกชิมภายในโพรงปากหวานดูดดึงลิ้นเรียวเล่นจนสาวเจ้าเริ่มอ่อนระทวยไปกับลีลารสจูบของคนที่มากประสบการณ์การจูบอย่างชายหนุ่มมือทั้งสองของคีรีเริ่มปล่อยให้มือหญิงสาวเป็นอิสระเพราะรู้ว่าเธอกำลังเคลิ้มไปกับเขาก่อนจะรีบกอดกางเกงตนออกอย่างรวดเร็วขณะที่ริมฝีปากก็
ในเช้าของวันต่อมาคีรีตื่นก็รู้สึกว่าร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดตัวรุมๆน่าจะมีไข้เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่รู้สึกตัวจึงค่อยๆลุกออกจากฟูกนอนหมายจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปทำงานแต่ก็ต้องตกใจเพราะที่ฟูกมีแต่รอยเลือดเต็มไปหมดรวมทั้งที่หน้าขาของเขาด้วยคิดในใจว่านี่สินะที่เขาเรียกว่าเลือดพรหมจันทร์“หึ่...”ไม่รู้ทำไมถึงทำให้เขายิ้มได้เมื่อเห็นเลือดเกรอะกรังแบบนี้แต่ก็รู้สึกภูมิใจลึกๆว่าได้ร่างบางที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ใต้ผ้าห่มมาเป็นของเขาจริงๆแล้ว“หื้มม..”คีรีหยิบผ้าขาวม้าที่พับวางอยู่ในตู้มาพันรอบเอวเอาไว้....เหมือนตอนนี้คีรีในหัวของเขาจะตีกันกับหัวใจอยู่ไม่น้อยเพราะหัวใจที่กำลังรู้สึกดีกลับถูกสมองสั่งให้หยุดและย้ำว่าเขาไม่ต้องการหญิงสาวและต้องพยายามทำให้เธอออกไปจากที่นี่ให้ได้“ฉันช่วยเธอได้เท่านี้”คีรีเดินไปหยิบกะละมังใส่น้ำกับผ้ามาเช็ดตัวให้ปิ่นงามขณะที่เธอยังหลับไม่ได้สติและเปลี่ยนเสื้อผ้าเปลี่ยนฟูกนอนให้หญิงสาวก่อนจะอาบน้ำและออกไปทำงานทิ้งให้ร่างบางนอนอยู่คนเดียว10.00 น.“เฮ้ออ...”ตั้งแต่เช้ายันช่วงสายคีรีไม่เป็นอันทำงานเพราะในใจพะวงกับอาการของปิ่นงามพอสมควรไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะตื่นมากินข้าวกินปล
“อืม...ขอบใจนะภา..เอ่อ..คุณคี”ปิ่นงามรู้สึกตัวค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นหลังจากที่มีผ้าเย็นๆมาเช็ดอยู่ที่ใบหน้าคราแรกนึกว่าเป็นนภาเพราะเมื่อช่วงสายหญิงสาวก็มาดูแลเธอแต่เมื่อมองเห็นคนที่กำลังเช็ดตัวให้เธอชัดก็ต้องหลบสายตาของเขาเล็กน้อยเพราะยังรู้สึกเขินอายกับเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมาอยู่ไม่น้อย“ลุกมากินข้าวก่อนสิ.. จะได้กินยา”“ปิ่นจัดการเองก็ได้ค่ะคุณไปทำงานเถอะ”“แม่ฉันไล่ให้มาดูแลเธอกลับไปมีหวังก็โดนบ่นอีกน่ะสิ”ปิ่นงามจำต้องค่อยๆลุกมากินข้าวเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องมาดูแลอะไรเธอมากนักแม้นตอนนี้จะนั่งลำบากอยู่พอสมควรก็เถอะหญิงสาวใช้เวลากินข้าวไม่เท่าไรเธอก็กินยาแล้วจึงนอนพักหวังว่าคีรีจะได้รีบกลับไปทำงานแต่เปล่าเลยเขายังคงนั่งเฝ้าหญิงสาวอยู่ที่ห้องระหว่างที่เธอหลับไม่ยอมห่างไปไหนคอยยื่นมืออังหน้าผากของคนที่นอนหลับอยู่ตลอดจวบจนเย็นเมื่อไข้หญิงสาวลดลงได้เขาก็ออกไปทำอาหารเย็นเพราะรู้ว่าเย็นนี้ปิ่นงามคงลุกมาทำไม่ไหวแน่“จะไปไหน”คีรีเห็นปิ่นงามเปิดประตูออกมาจากห้องพร้อมเสื้อผ้าอยู่ในมือสีหน้าของเธอซีดเซียวแถมยังเดินไม่ค่อยจะสะดวกเขาจึงต้องรีบมาพยุงตัวเธอเอาไว้“ปิ่นจะไปอาบน้ำค่ะ”“เดินจะไม่ไห
“เหรอคะ..”ปิ่นงามยังคงทำหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราวทั้งที่เธอรู้อยู่แก่ใจว่าเธอดีขึ้นเพราะใคร“ใช่สิ...ไม่งั้นเธอคงนอนชักไปแล้ว”“ขอบคุณนะคะ...เอ่อ..ในครัวมีข้าวต้มกับหมูทอดแล้วก็ต้มจับฉ่ายถ้าคุณหิวก็กินได้ค่ะปิ่นไม่หวง”ว่าจบก็เดินออกไปเดินเล่นที่หน้าเรือนเธอคิดว่าถ้าหากเธอยังนั่งอยู่ในนี้คีรีคงไม่คิดจะกินอาหารที่เธอทำแน่เพราะเป็นคนที่มาดเยอะอยู่พอสมควรตั้งแต่ช่วงสายเมื่อวานถึงเที่ยงวันนี้คีรีไม่ได้เข้าไร่เพราะมัวแต่ดูแลปิ่นงามจนผกามาส่งขนมและไม่ได้เจอคีรีสองวันแล้ว“ดูแลกันถึงไหนไม่เข้าไร่เข้ากงเลยนะนาย”ทั้งรู้ว่าที่เขาไม่อยู่ก็เพราะดูแลภรรยาอยู่ที่เรือนเล็กยิ่งรู้แบบนี้เธอก็ยิ่งหงุดหงิดเพราะเขาเป็นคนบอกเธอว่าจะไม่สนใจเมียแต่งคนนี้เห็นทีจะไม่ใช่อย่างที่พูดแล้ว“วัว.. วัว”พลั้กกก“โอ้ยย...ฮือๆๆ”ดินเด็กชายวัยห้าขวบลูกของละไมคนงานในไร่ที่เป็นเด็กพิเศษไม่เหมือนเด็กทั่วไปทุกๆวันดินจะมานั่งเล่นใต้ต้นไม้ใหญ่รอคนเป็นแม่ทำงานทุกวันแต่วันนี้เหมือนโชคร้ายที่ทางที่ดินเดินอยู่นั้นเป็นทางที่นางยักษ์ที่กำลังโกธากำลังเดินผ่านมาเมื่อเห็นเด็กชายขวางทางจึงผลักเสียจนล้มเพราะยังคงหงุดหงิดเรื่องคีรีอยู่ใ
“เสียเวลา...ดินการตอบสนองช้ากว่าเด็กทั่วไปแม่ของดินเคยหัดแล้วเจ้านี่ร้องโวยวายก็เลยต้องป้อนกันอยู่อย่างนี้”คีรีเคยตั้งคำถามกับละไมแม่ของดินอย่างที่ปิ่นงามถามก็ได้ความว่าเจ้าหนูนี่โวยวายไม่ยอมกินเลยต้องป้อนกันจะได้ไม่เสียเวลางาน“นาย...ขอโทษทีจะที่ฉันมาช้า...เดี๋ยวฉันป้อนเองจะ”ละไมรีบจ้ำอ้าวมาหาลูกชายเมื่อเห็นคีรีนั่งป้อนข้าวลูกเธออยู่ก่อนหน้าแล้ว“อืม...คราวหลังเร็วหน่อยนะพี่ละไม”“จะนาย”คีรียื่นจานข้าวให้ละไมก่อนจะเดินออกไป“ปกติพาดินมาที่นี่ทุกวันเหรอคะ”ปิ่นงามยังคงนั่งอยู่เพราะอยากจะคุยอะไรบางอย่างกับแม่ของดิน“จะคุณปิ่น...ฉันเลี้ยงลูกคนเดียวทำงานในไร่ก็ต้องพามันมาทุกวันอย่างนี้แหละวันนี้ฉันต่อคิวตักข้าวช้าก็เลยมาช้าจะ”“เอาอย่างนี้..ถ้าเอาดินมาเอามาฝากปิ่นก็ได้..ปิ่นจะดูเค้าให้เอง”ปิ่นงามรู้แบบนี้คงปล่อยให้ดินอยู่ตรงนี้คนเดียวต่อไปไม่ได้วันๆเธอก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรนอกจากดูแลงานบ้านงานเรือนกับแปลงผักเล็กๆหน้าเรือนเธอจึงอาสาขอดูแลดินเอง“จะดีเหรอจ๊ะคุณปิ่นเจ้าดินไม่ใช่เด็กปกตินะจ๊ะอารมณ์มันไม่ค่อยคงที่”ละไมไม่เห็นด้วยเท่าไรเพราะที่เธอต้องให้ดินเล่นอยู่คนเดียวตรงนี้เพราะดินไม่เหมื
“ขอบใจ”“ฉันทำฟักทองเชื่อมรสจัดแบบที่นายชอบมาให้เหมือนกันจะ..”บุญตาเองก็ไม่ยอมน้อยหน้ารีบเข้ามานั่งข้างคีรีพร้อมฟักทองเชื่อมในปิ่นโต“นายจะกินของฉัน”ผกาตวัดมองค้อนบุญตาจนตาแทบถลน“ให้นายเลือกเองดีกว่านะ”บุญตายังคงยิ้มหน้าระรื่นไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวสายตาของผกาแม้แต่น้อย“เอ่อ..ฉันขอบใจพวกเธอสองคนมากนะแต่ฉันอิ่มมากแล้วไม่อยากกินอะไรเพิ่ม..ขอตัวก่อน”คีรีรู้สึกรำคาญสองสาวขึ้นมากะทันหันตอนนี้เขาไม่ได้อยากมีคนมาคอยเอาอกเอาใจอยากอยู่เงียบๆมากกว่าว่าจบก็รีบเดินหนีสองสาวออกไปอย่างไม่ใยดี“นาย.. เพราะแกเลยนังบุญตานายจะกินของฉันแล้วเชียว”ผกาแทบจะเฉือนเนื้อบุญตาเป็นชิ้นๆที่เข้ามาสาระแนเวลาที่เธอจะอยู่สองต่อสองกับคีรี“หนุ่มๆในไร่โสดๆตั้งมากมายชอบจริงๆคนมีเมียแล้ว”สรวงไม่ได้อยากปากมากกับผู้หญิงนักแต่เห็นแม่สองสาวนี่เกาะแกะเจ้านายตนทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าคีรีมีเมียตบเมียแต่งแล้วก็ยังไม่วายคิดที่จะเลิกยุ่ง“จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกนายเองต่างหากที่สนใจพวกฉัน”บุญตาตอกหน้าสรวงกลับ“ใช่”ผกาเองก็เอ่ยเสริมผสมโรงเป็นมิตรกันไปโดยปริยายก่อนจะแยกย้ายกันเดินกลับออกไป“เฮ้อ..”สรวงเท้าเอวส่ายหัวก่อนจะถอนหา