ตอนที่12

เย็นของวัน

“ปิ่นทำแผลให้ค่ะ”

ปิ่นงามเห็นคีรีอาบน้ำอาบท่าหลังจากกลับมาจากทำงานแล้วเธอจึงถือกล่องพยาบาลมานั่งตรงหน้าเขารู้สึกผิดที่ทำเขาเจ็บเหมือนกันแต่หากเขาไม่มาขัดใจเธอก่อนคงไม่เป็นแบบนี้

“......”

คีรีนั่งไม่พูดไม่จาเขาไม่ได้ตอบรับหรือพูดปฏิเสธเพราะนี่มันก็เป็นหน้าที่เธอต้องจัดการให้เขาอยู่แล้วเพราะเธอมาทำเขาเจ็บเอง

“ก่อนทำแผลเมื่อวานล้างก่อนหรือยังคะ”

ปิ่นงามแกะผ้าแปะแผลออกก็เห็นรอยเลือดเกรอะกรัง เมื่อวานที่เขาเจ็บเธอก็ไม่ได้ทำแผลให้ด้วยไม่รู้ว่าเขาล้างสะอาดดีหรือเปล่า

“แค่เช็ดแล้วก็ใส่ยา”

คีรีส่ายหัวเขาแค่ใช้ผ้าเช็ดเลือดเสร็จแล้วก็ใส่ยาแปะผ้าแปะแผลแล้วก็นอนอยู่อีกห้องข้างๆ

“คราวหลังต้องเช็ดให้สะอาดไม่อย่างนั้นแผลจะอักเสบนะคะ”

“เธอจะทำฉันเจ็บอีกเหรอ”

คีรีจ้องหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังยื่นหน้ามาใกล้ๆเขม็งที่เธอพูดแบบนี้ไม่ใช่ว่าคิดที่จะทำเขาเจ็บอีกหรอกหรือ

“คือปิ่นหมายถึง...คุณบาดเจ็บด้วยอย่างอื่น”

ปิ่นงามต้องรีบอธิบายทันควันกลัวว่าเขาจะหาว่าเธอหัวรุนแรง

“กับข้าวฝีมือปิ่นพอจะกินได้หรือเปล่าคะ”

หลังจากทำแผลเสร็จทั้งสองก็มานั่งกินข้าวเย็นกันในครัวหญิงสาวเห็นคีรีเอาแต่นั่งกินข้าวไม่พูดไม่จาเลยไม่รู้ว่าเขานั้นพอใจกับกับข้าวที่เธอทำแค่ไหน

“อืม...รสชาติก็งั้นๆ”

คีรีตอบกลับเสียงห้วนทั้งที่ต้มยำปลาทับทิมกับผัดกะเพราไก่ที่หญิงสาวทำถูกปากเขาอยู่ไม่น้อย

ปิ่นงามเห็นว่าคำพูดของชายหนุ่มท่าจะไม่ตรงกับใจเพราะหากเขาไม่ชอบคงไม่ตั้งหน้าตั้งตากินแบบนี้อีกอย่างใครได้กินฝีมือของเธอเป็นต้องชมกันทั้งนั้นหากเขาคิดจะทำให้เธอเสียความรู้สึกงั้นเขาก็ไม่ต้องมากินอาหารฝีมือเธออีก

“ปิ่นว่าคุณน่าจะไม่ชอบไม่ต้องกินอาหารของปิ่นดีกว่านะคะ”

ว่าจบก็เลื่อนกับข้าวมาตรงหน้าตัวเองโดยไม่ยอมให้คีรีได้ตักกินอีก

“เดี๋ยว...กวนประสาทฉันเหรอ”

“ใครจะกล้าคะ...ก็คุณบอกว่าไม่อร่อยก็กินข้าวเปล่าอย่างเดียวก็แล้วกันค่ะ”

ปิ่นงามพูดด้วยน้ำเสียงห้วน

“หึ่...ฉันไปหาอะไรกินที่อื่นก็ได้”

คีรีลุกขึ้นพรวดมองหญิงสาวด้วยหน้าตาถมึงทึงหากเธอต้องการท้าทายเขาอย่าคิดว่าเขาจะง้อ

“ไปสิคะ”

ปิ่นงามรีบเดินไปเปิดประตูให้เขาออกไปอย่างไม่หวงห้ามเพราะคืนนี้เธอจะได้นอนอย่างสบายใจหากเขาไม่อยู่

“หึ่...”

คีรีมองค้อนปิ่นงามก่อนจะไปเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป

22.30 น.

คีรีเดินโซซัดโซเซกลับมากลางดึกหลังจากไปนั่งดื่มที่บ้านของสรวงคราแรกว่าจะไม่กลับเพราะยังเคืองที่ปิ่นงามท้าทายเขาแต่ก็ถูกสรวงพามาส่งจนได้ตอนนี้เขาเดินเข้ามาหาร่างบางที่นอนหลับอุตุอยู่ใต้ผ้าห่มในห้องหญิงสาวนั้นนอนไม่ดับตะเกียงทำให้ห้องนี้มีแสงสว่างเพียงพอที่เขาจะมองใบหน้าจิ้มลิ้มเวลาหลับชัดเจน

คีรีนอนตะแคงมองหน้าภรรยาตัวเล็กไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกอยากสัมผัสใบหน้าจิ้มลิ้มนักยังไม่ทันได้คำตอบมือหนาก็เลื่อนขึ้นไปลูบไล้สัมผัสเรียบร้อยแล้วคิดในใจว่าขณะที่เธอหลับอยู่เฉยๆแบบนี้ก็น่ารักอยู่หรอกแต่เมื่อเวลาเธอท้าทายเขานั้นช่างน่าหมั่นไส้เช่นกัน

คีรีค่อยๆเข้าไปกอดก่ายร่างบางนุ่มนิ่มเมื่อสติเลือนลางด้วยฤทธิ์น้ำเมาร่างกายก็เริ่มทำทุกอย่างตามที่หัวใจสั่งจริงๆไม่มีทิฐิมาแทรก

“คุณคี...ฉันนึกว่าคุณจะไม่กลับมาซะอีก”

ปิ่นงามรู้สึกตัวตื่นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรกำลังกอดรัดเนื้อตัวของเธออยู่เมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นเป็นคีรีจึงรีบผละตัวออกห่างเธอคิดว่าคืนนี้เขาจะไม่กลับมาเสียอีก

“ที่นี่คือที่ของฉันจะเข้าจะออกตอนไหนก็ได้”

คีรียังคงพยายามรวบร่างบางเข้ามากอดทั้งที่เธอพยายามเลื่อนตัวหนี

“ปล่อยค่ะ...เหม็นเหล้า”

“เหม็นอย่างงั้นเหรอ”

เสียงห้วนเอ่ยจบก็กดริมฝีปากหนาบดจูบไปที่พวงแก้มของหญิงสาวและค่อยๆเลื่อนมากอบกุมริมฝีปากอวบอิ่ม

“อึก...อืมม..”

ปึก..ปึก

ปิ่นงามพยายามทั้งผลักทั้งทุบคีรีให้เขาหยุดการกระทำก็สู้แรงเขาไม่ได้อีกเช่นเคย

“ทำอะไรของคุณ”

เมื่อผละริมฝีปากจากเขาได้ปิ่นงามก็ตวาดคนที่กำลังกอดรัดเธอแน่นเสียงแข็ง

“เป็นผัวจะทำอะไรเมียบ้างไม่ได้เลยหรือไง”

ชายหนุ่มเอ่ยปากดุหญิงสาวสีหน้าของเขามีความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดทั้งๆที่ปิ่นงามก็รู้อยู่แก่ใจว่าในเมื่อแต่งงานกับเขาแล้วเธอก็ต้องทำหน้าที่เมียแต่ก็ยังทำเขาอารมณ์เสียอยู่ได้

ดวงตากลมโตเหลือบมองหาอุปกรณ์ที่จะป้องกันตัวเองแต่ก็ไม่มีอะไรอยู่ใกล้ตัวสักนิดตะเกียงที่ตั้งเอาไว้ตอนนี้ก็ไปอยู่ตรงมุมห้องเสียแล้ว

“ไม่ต้องมองหาไม่มีอะไรใกล้มือเธอที่จะมาฟาดหัวฉันได้อีกแล้ว”

คีรีเริ่มที่จะลุกล้ำหญิงสาวอีกรอบ

“อื้ออ...คุณคีรี..ปิ่นไม่พร้อม”

“เธอแต่งกับฉันแล้วนะปิ่น”

“แต่..”

“อยู่เฉยๆ..”

คีรีประสานมือหนาของเขากับมือเรียวของคนใต้ร่างกดแนบกับฟูกนอนเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอปัดป่ายขัดขืนผลักเขาให้เสียอารมณ์ได้อีก

ดวงตาคมของคีรีที่หยาดเยิ้มจากฤทธิ์น้ำเมามาก่อนหน้าอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งได้มองใบหน้าจิ้มลิ้มผ่านแสงสลัวของตะเกียงใกล้ๆก็ยิ่งหยาดเยิ้มเป็นทวีคูณ

“เอ่อ...”

ปิ่นงามรีบเบือนหน้าหนีอีกฝ่ายที่เอาแต่จ้องหน้าเธอไม่ยอมหยุดความเงียบของค่ำคืนทำให้เสียงหัวใจที่กำลังเต้นถี่ดังจนคนทั้งสองได้ยินชัดทั้งยังแยกไม่ออกว่ามันคือของใครกันแน่

ฟอดด

ปิ่นงามหลับตาปี๋นอนตัวเกร็งเมื่อคนตัวโตก้มลงมาซุกไซร้ลำคอระหงส์ความคิดที่จะขัดขืนยังคงมีแต่เธอก็ทำใจเพราะยังไงก็ต้องอยู่กับเขาที่นี่ตลอดแม้นรอดมือเขาไปได้วันนี้วันหน้าก็คงไม่รอดอยู่ดีในเมื่อรับปากรับหน้าที่แทนปรางค์ทิพย์แล้วหน้าที่เมียของคีรีเธอคงเลี่ยงไม่ได้