ความเจ็บปวด

นีรนิลส่งข้อความอธิบายเรื่องทั้งหมดและเธออ่านแล้วยิ่งทำให้เธอเจ็บปวด ตอนนี้หัวใจของเธอเหมือนกับถูกกระชากออกมาแล้วขยี้ด้วยฝ่าเท้าของอีกฝ่าย ความรู้สึกดีๆ ตอนนี้มันสลายไปเพราะอีกฝ่ายหลอกลวง ทั้งๆ ที่เธอจริงใจ ตลอด 4 ปีมันไม่มีความหมายอีกแล้ว เนติการู้สึกเจ็บปวด เธอกลับไปเก็บข้าวของตอนที่นีรนิลไม่อยู่ แล้วทิ้งโน้ตเอาไว้พร้อมกับแหวานแทนใจที่เราเคยแลกกัน หลังจากวันนั้น เนติกาก็ไม่กลับเข้ามาที่ห้องอีก เธอหลบหน้านีรนิลแล้วทิ้งข้อความเอาไว้

“ขอให้ตัวโชคดี” ประโยคนั้นทำให้คนอ่านถึงกับปล่อยโฮ

“ตัว…ฮือออ เค้าขอโทษ ฮือๆ” นีรนิลหยิบข้อความนั้นขึ้นมาอ่านทีไร น้ำตาเธอไหลทุกครั้ง เธอพยายามตามหาเขาทุกที่ และก็เพิ่งรู้ว่าเขาทำเรื่องขอจบไปแล้ว เธอเช็ครายชื่อรับปริญญาเขาก็ไม่ประสงค์ที่จะรับมันด้วย แล้วเธอจะไปตามเขาได้ที่ไหน คนตัวเล็กปล่อยน้ำใสๆ ให้ไหลออกมาอย่างพลั่งพลู

“น้ำตาล! เธออยู่ที่ห้องหรือเปล่า” เสียงเรียกนั้นดังมาจากด้านนอก เมื่อจำได้ว่าเป็นใครคนตัวเล็กจึงวิ่งไปเปิดประตู

“อื้อ..ริน อึก มีอะไรเหรอ”

“นี่ร้องไห้อีกแล้วเหรอ เนไปเกือบครึ่งปีแล้วนะ ตัดใจเหอะน้ำตาล”

“อึก อือ มันยากนะริน ฮือๆ” เมื่อพูดถูกเขาเธอก็ปล่อยโฮออกมาทุกครั้ง จนเพื่อนต้องรีบเข้ามาปลอบ

“เออๆ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ว่าแต่มีเพื่อนในกลุ่มพยาบาลบอกว่าเห็นเนที่ทองหล่อ ไม่รู้ว่าจริงป่าว”

“ห๊ะ! จริงเหรอ ตรงไหนอ่ะ”

“แถวร้าน...ที่พี่ๆ เคยพาไปเลี้ยง”

“จริงดิ ขอบใจมากนะริน”

“อ้าวแล้วนั่นเธอจะรีบไปไหน นี่ ยังไม่ได้ล้างหน้าล้างตาหน่อยเหรอน้ำตาล”

“อืม ไม่เป็นไรหรอก ฉันร้อนใจ ขอบใจมากนะริน”

นีรนิลไม่ได้สนใจตัวเองเลย ต้อนนี้สิ่งที่เธอสนก็คือเขา เธออยากปรับความเข้าใจกับเขา ขอร้องเขา ขอโอกาสให้เธออีกสักครั้ง คนตัวเล็กนั่งแท็กซี่ไปตามทางอย่างมีความหวัง มือน้อยๆ ถูกันไปมาด้วยความรู้สึกร้อนรน กว่าเธอจะไปถึงก็เป็นช่วงเวลาที่นักท่องราตรีออกมาหาความบันเทิงกันแน่นถนนนี้

“ร้านไหนนะ ร้านนี้เหรอ”

นีรนิลเปรย พลางมองหาร้อนที่เพื่อนส่งโลเคชั่นมาให้ หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อคิดถึงการเผชิญหน้ากับเขา ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในนั้น

“น้องครับ ขอดูบัตรหน่อยครับ”

“เอ่อๆ นี่ค่ะๆ”

นีรนิลรีบทำตามอย่างว่าง่าย แม้เธอจะรีบแต่เธฮไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าสตางค์ของตัวเอง เธอหยุดชะงักเมื่อการ์ดของผับก้มมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า หญิงสาวมองตามก็หน้าเอ่อแดง บ้าจริงเชียว เป็นใครก็ไม่เชื่อว่าเธอจะมาเที่ยวทองหล่อด้วยสภาพนี้ รองเท้าแตะหูหนีบเสื้อยืดกางเกงขาสั้น นี่มันชุดอยู่บ้านชัดๆ

“เอ่อๆ พอดีหนูมาหาเพื่อนนะคะ เดี๋ยวก็จะกลับแล้ว” เธอรีบเอ่ยก่อนที่จะมีใครมามองเธอตามการ์ดนี้

“อ่อครับ เชิญครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

คนตัวเล็กรับบัตรแล้วรีบเดินก้มหน้าก้มตาเข้าไปด้านในทันที ระหว่างนั้นสายตาก็มองหาร่างสูงๆ ของเขา ซึ่งไม่น่าจะหายากเพราะรูปร่างสูงโปร่งกว่าใครแล้วยังมีหน้าตาที่สะสวยกับสไตล์การแต่งกายที่ดูเท่ห์เป็นเอกลักษณ์นั้น และมันก็เป็นจริงอย่างที่เธอคิด เธอเห็นเขานั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน เธฮรีบเดินเข้าไปหาเขาทันที

“ตัว! ดีใจจังที่ตัวยังอยู่” นีรนิลรีบเอ่ย เธอตะโกนแข่งกับเสียงเพลง พร้อมกับรีบเดินเข้าไปใกล้ จังหวะนั้นเพลงจบพอดิบพอดี

“ใครเหรอแกเน” เสียงเพื่อนในกลุ่มเขาเอ่ย พลางมองมาที่เธออย่างกับตัวประหลาด ซึ่งสายตาของเขามันก็ยิ่งทำให้คนที่ดูเก้อเขินด้วยการแต่งกายนั้นรู้สึกอับอายเป็นเท่าตัว

“ไม่รู้สิ เขาจำคนผิดมั๊ง”

ประโยคนั้นทำให้นีรนิลหน้าชา เธอมองหน้าเขาแล้วเม้มปากแน่น ก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วเกาะแขนอีกฝ่ายไว้แน่น

“ตัว เค้าขอโทษ เค้าผิดไปแล้ว อย่าเลิกกับเค้าได้ไหม ขอโอกาสให้เค้าสักครั้งนะตัว อึก อึก อื้อ”

นีรนิลรีบพูดสิ่งที่เก็บอยู่ในใจ เธอรู้สึกผิดกับสิ่งที่เธอทำเป็นที่สุด เธออยากขอโอกาสจากเขา แต่ดูเหมือนคนฟังนั้นไม่ได้ยิน เนติกายืนนิ่ง สายตามองออกไปอีกทาง ก่อนจะหันมามองเพื่อนๆ ในกลุ่มไม่บอกก็รู้ว่าทุกคนรู้สึกอึดอัด

“เน ฉันว่าแกพาไปหาที่คุยกันดีกว่าไหม” เพื่อนที่นั่งข้างๆ กระซิบ

เนติกาหรี่ตามองดวงตาแข็งกร้าว เธอไม่มีอะไรจะคุยอีกแล้ว คนมีคู่หมั้นไม่สมควรมาวิ่งไล่ตามคนอื่นแบบนี้

“ปล่อยแขนฉันเถอะนะคะ เราไม่เคยรู้จักกัน เดี๋ยวแฟนฉันจะเข้าใจผิด”

พรืด!

“อ๊ะ เนแกทำอะไรวะ อุ๊บ จุ๊บ อื้อ” เพื่อนของเนตกใจที่จู่ๆ เนติกาก็รั้งขึ้นไปจูบ

นีรนิลมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจ และเจ็บปวดหัวใจที่สุดนี้

“ที่รักไม่ต้องกลัวนะคะ ฉันรักที่รักคนเดียวค่ะ” เนติกาหันไปส่งเสียงหวานให้กับคนที่เธอเอามาจูบ นีรนิลเม้มปากแน่น น้ำตาที่มันไหลอยู่แล้วตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงมันเปียกปอนไปหมดตอนนี้

“ตัว....” นีรนิลอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อสายตากับสิ่งที่เธอเห็น เขาทำเป็นไม่สนใจเธอ และเขาทำเป็นไม่รู้จักเธอเลยด้วยซ้ำ

“ส่วนคุณ ฉันไม่รู้จักนะคะ เชิญค่ะ เดี๋ยวพวกเราจะหมดสนุกกัน” เนติกาเอ่ย เธอมองเลยหัวของคนตรงหน้า พยายามกัดฟันพูดในสิ่งที่ขัดกับความรู้สึกตัวเองนั้น

“ไม่จริง ทำไมเราจะไม่รู้จักกัน ตัวกับเค้าเป็นแฟนกัน เรานักกันมากแค่ไหนตัวก็รู้ ฮือๆ ตัวกำลังโกรธเค้าอยู่ เขารู้ อึก อึก ตัวอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ฮือๆ”

“เอ่อๆ น้องๆ ค่ะ อย่าร้องค่ะ คนมองกันใหญ่แล้ว เอาไว้อารมณ์ดีแล้วค่อยคุยกันใหม่นะคะ” หญิงสาวในกลุ่มของเนติกาเห็นแล้วเกิดความสงสาร อีกฝ่ายเข้ามาประคองร่างของนีรนิลแล้วพยุงออกไปจากมุมนั้น

“ฮือๆ ตัวเค้าขอโทษ อย่าเลิกกันเลยนะตัว ฮือๆๆ”

นีรนิลยังคงตะโกนดังลั่นแข่งกับเสียงเพลง คนที่อยู่ใกล้ต่างเห็นพฤติกรรมของเธอพลางส่ายหัว ด้วยความเวทนาสงสาร ซึ่งความรู้สึกนั้นมันก็ไม่ต่างจากร่างโปร่งที่ยืนกำมือแน่น เธอพยายามอดทนเพื่อไม่ให้ใจอ่อน เธอไม่อยากไปยุ่งกับคนที่มีคู่หมั้นแล้ว เธอไม่อยากเอาหัวใจไปโยนเข้ากองไฟอีกแล้ว เพราะทุกวันนี้เธอก็ด้านชามากพอ แล้ว

“เน แกจะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอวะ ส่งสารน้ำตาลอ่ะ”

“อือ ..ฉันขอตัวก่อนนะ หมดอารมณ์เที่ยวแล้วว่ะ” เนติกาเอ่ยก่อนจะเดินออกจากโต๊ะของเพื่อนด้วยความรู้สึกหลากหลาย ดีใจที่ได้เห็นหน้าเจ้าหล่อนอีกครั้งและดีใจที่อีกฝ่ายยังมาหาเธอนี้ แต่นั่นเธอก็ต้องตัดใจ ตัดทุกอย่างออกไปให้จงได้ เพราะตอนนี้อนาคตที่เธอวาดไว้มันล่มสลายลงแล้ว เธอกำลังพยายามทำใจไม่ให้นึกถึงอีกฝ่ายอยู่ ตอนนี้มันยังไม่มีวี่แววว่าจะสมานแผลนั้นได้ด้วยซ้ำ เอาเถอะ แต่พอเข้าศูนย์ฝึกแล้วเธอก็จะไม่มีเวลาคิดมากอีกต่อไป อะไรๆ ก็คงจะดีขึ้น ร่างโปร่งคิดระหว่างที่แอบเดินตามคนตัวเล็กที่ดูจะเลื่อนลอยนั้นจนขึ้นแท็กซี่จากไป

“ตัวใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย” ประโยคนี้นีรนิลยังเปรยอยู่ตลอดเวลาที่นั่งแท็กซี่กลับบ้าน น้ำตาที่มากมายไหลอาบแก้ม และทุกครั้งที่เธอนึกถึงวันนั้นขอบตาหวานก็ร้อนผ่าวทุกครั้งไป

***********************

.....ปัจจุบัน….

“น้ำตาลๆ มานั่งอะไรตรงนี้เนี่ย” เสียงเรียกนั้นทำให้ร่างน้อยในชุดสีขาวสะอาดสะดุ้ง คนตัวเล็กรีบปาดขอบตาสวยแล้วกระพริบตาปริบๆ เพื่อไล่ความคิดทุกอย่างออกจากสมอง

“อ้าว ดาว ลงเวรแล้วเหรอ”

“อื้อ พวกจูนมาขึ้นแทนแล้ว แผนกเธอล่ะ ลงเวรกี่โมงเนี่ย”

“อื้อ ของตาลยังไม่ลงง่ายหรอก เห็นบอกว่ามีเคทด่วน เขาให้ตาลควงเวรต่อน่ะ คุณหมอนพไม่มีผู้ช่วย”

“อ้าวเหรอ งั้นดาวไปก่อนนะ น้ำตาลก็พักผ่อนบ้าง อยู่ต่างจังหวัดแบบนี้แถมไกลบ้านด้วย เจ็บป่วยไม่มีคนดูแลน๊า”

“อื้อ ...น้ำตาลไม่เป้นอะไรง่ายๆ หรอก แข็งแรงจะตายไป”

“จ๊ะ แม่หญิงเหล็ก ดาวไปก่อนนะ”

“อื้อ บ๊ายบาย…ใช่สิ หญิงเหล็ก เหล็กไปทั้งตัว ยิ่งหัวใจของเธอ ด้วยแล้ว มันเป็นเหล็กที่กำลังขึ้นสนิมเกรอะ” นีรนิลพูดกับตัวเอง นึกถึงหัวใจดวงน้อยที่สุดแสนจะบอบช้ำ แต่มันก็ยังเต้นอยู่ได้ แม้จะเกือบหยุดหายใจไปแล้วก็ตาม คนตัวเล็กคิดระหว่างนั้นก็รีบเตรียมตัวไปรับเคทด่วน เห็นว่าทหารถูกยิงเพราะปะทะกับพวกขนยาเสพติด งานนี้เธอคงต้องอยู่ดึกอีกแล้ว คนตัวเล็กคิดแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ....>>>>