น้ำหอมหรือหัวใจที่เป็นเหตุ

นีรนิลมาแอบมองคนถือดีที่ตอนนี้บอกว่าจะรับประทานอาหารเอง คิ้วเรียวขมวดนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ ทำไมเขาถึงได้ดื้อได้ใจอย่างนี้นะ จะทานเองได้ยังไงกัน แขนข้างที่ใช้งานได้นั้นมันไม่ใช่ข้างถนัดของเขา แล้วมันก็ยังไม่ค่อยปกติด้วย ภาพที่เห็นทำให้เธอต้องส่ายหัวอย่างเอือมระอา แบบนี้คงไม่ได้ทานยาแน่

แกร่ก! คนตัวเล็กรีบเปิดประตูเข้าไปข้างในทันทีโดยไม่ต้องเคาะส่งสัญญาณตามมารยาท

“อื้อ ...มาค่ะ เดี๋ยวเค้าป้อนให้เอง” หญิงสาวรีบขยับโต๊ะเลื่อนที่วางถาดอาหาร มาวางอยู่ตรงหน้าของเขา

“ไม่ต้อง..ฉันกินเองได้” เนติกาจ้องหน้าอีกฝ่ายเสียงเข้ม ในใจนึกรำคาญตัวเองที่ทำอะไรไม่ค่อยถนัดนั้น

“กินเองได้ยังไงล่ะคะ ดูสิ ถามว่า..ได้สักคำหรือยัง” หญิงสาวนิ่วหน้าตำหนิเขา เมื่ออีกฝ่ายเบนหน้าหนี เธอก็อมยิ้ม เพราะรู้ว่าคงเถียงไม่ออกนั่นเอง

“อืมก็ได้ ป้อนเร็วๆ ด้วย หิวจะแย่แล้ว” ประโยคที่ได้ยินทำให้นีรนิลอมยิ้ม นีรนิลจัดการดึงข้าวต้มหมูของโปรดของเขาเอามาถือ ก่อนจะค่อยๆ ตักชั้นบนสุดใส่ปากเขาอย่างเบามือ

เนติการู้สึกดีเมื่อมีอะไรลงท้องเสียทีหลังจากที่ป้ำตักใส่ปากอย่างยากลำบาก ทุกการกระทำนั้นทำให้นีรนิลดีใจ นี่เป็นครั้งแรกในรอบ ห้าหกปีที่เธอได้ปรนนิบัติเขา แต่ก่อนนั้นเธอตั้งใจจะเป็นแม่ศรีเรือนทำอาหารให้กับเขากินทุกวัน แต่ความฝันก็ต้องพังทะลายลง แต่ก็ช่างเถอะมันผ่านมาแล้ว และตอนนี้เขาก็อยู่ต่อหน้าเธอแล้ว ไม่รู้ด้วยพรมลิขิตหรือว่าโชคชะตาที่ทำให้มาเจอกับเขาอีกครั้ง

เนติกาเองก็อ้าปากรับข้าวต้มอย่างว่าง่าย เธอลอบชำเรืองมองใบหน้าใสที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมนั้น หากตอนนั้นเราไม่เลิกกันตอนนี้คงจะไปหาทางมีลูกด้วยกันแล้วกระมัง เพราะเธอเคยวาดฝันเอาไว้ว่าหากแต่งงานอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวเธอจะบินไปปรึกษาแพทย์เพื่อมีลูก คิดแล้วก็แอบน้อยใจเมื่อนึกถึงเรื่องที่อีกฝ่ายโกหกเรื่องที่ตัวเองจะต้องหมั้นและแต่งงานกับคู่หมั้นไฮโซนั้น

“เอาอีกไหมคะ” นีรนิลช้อนสายตาบอกเขาเมื่อเห็นอีกฝ่ายกินเอากินเอาอย่างเอร็ดอร่อย เนติกาลืมตัวแล้วเอ่ยเย้าตามความเคยชิน

“แล้วให้เอาหรือเปล่าล่ะ” น้ำเสียงกระเส่าเอ่ย นีรนิลหน้าร้อนผ่าวมองหน้าเขาด้วยความตกใจ

“อะ อะไรนะคะ”

“อุ้ย!เอ่อๆ หมายความว่ามีอีกไหม แฮกๆๆ” เนติการีบแก้ตัวแล้วเบนสายตาไปทางอื่น การรีบพูดนั้นทำให้เธอสำลัก

“อื้อ ตัวอ่ะ เห็นไหม ดื่มน้ำก่อนค่ะ นี่ๆ” นีรนิลรีบหันไปหยิบแก้วน้ำแล้วป้อนเขาด้วยความเป็นห่วง พลางลูบหลังเบาๆ ไปมา

เนติกาเหลียวไปมองอีกฝ่าย ทำให้ปลายจมูกนั้นเฉียดแก้มใสของอีกฝ่ายไปมา เธอลืมตัวเผลอสูดกลิ่นหอมเข้าปอด หัวใจของเธอพองโตน้ำหอมที่เจ้าหล่อนใช้มันเป็นกลิ่นเดิม กลิ่นที่เธอเคยซื้อให้แล้วบอกว่าเธอชอบให้เจ้าหล่อนใช้กลิ่นนี้ มันเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ แต่แอบเซ็กซี่เบาๆ

พรึ่บ!

“จุ๊บ! อุ๊ย!” ด้วยความรีบร้อน นีรนิลรีบหันมามองเขา แก้มใสจึงชนกับปากของเขาอย่างจัง ร่างบางตาลุกวาวพลางแก้มนั้นร้อนผ่าว เธอรู้สึกเหมือนเขาจุ๊บเธอนั้น มันคงบังเอิญมากกว่า คนตัวเล็กรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“เอ่อๆ ฉันหายแล้ว ขอบคุณค่ะๆ” เนติการีบบอก

“อื้อ ค่ะ เดี๋ยวอีก 10 นาทีทานยานะคะ” นีรนิลเปลี่ยนเรื่องทันที เธอปรับให้สถานการณ์เป็นปกติโดยเร็ว เนติกามองยาเม็ดโตแล้วแอบกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอ นึกถึงความขมที่ปาดเนื้อในลำคอแล้วมันพะอืดผะอมอย่างบอกไม่ถูก

“หากกินยากอีกจะป้อนแบบเมื่อวานนะคะ” นีรนิลอมยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น เนติกานึกฉุน ชอบใช้เล่ห์กลหลอกลวงอยู่เรื่อยไม่รู้ว่าทำแบบนี้มากี่คนแล้ว

“หึ คุณพยาบาลคงถนัดป้อนยาแบบนี้กับคนไข้ซินะคะ” สายตาเหยียดหยามนั้นทำให้นีรนิลรู้สึกไม่พอใจ

“หึ ป้อนแบบนี้คือแบบไหนคะ” หญิงสาวทำเป็นไม่รู้ที่เขาพูด คางเรียวเชิดขึ้น ประโยคที่สุดแสนจะกวนนั้นมันทำให้คนฟังอารมณ์เสีย

"หึ! คนนิสะ....” ก๊อกๆๆๆ เสียงนั้นทำให้เนติกาหยุดชะงัก

“พี่เน...เป็นไงบ้างคะ” ร่างของหญิงสาวเดินยิ้มเข้ามาแต่ไกล

“อื้อ ดีขึ้นเยอะเลย วันนี้ไม่มีเรียนภาคค่ำเหรอคะ”

“อื้อ ไม่ค่ะ พอพี่เนไม่อยู่ คุณพ่อก็เลยไม่อยากให้เรียน ไม่มีคนไปรับนะคะ”

“เดี๋ยวก็ไม่ทันเพื่อนหรอกค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ รสาจะเกาะพี่เนกินจนตายเลย” หญิงสาวขยับเข้าไปใกล้แล้วแกล้งซบหน้ากับแขนของเนติกาเบาๆ ภาพนั้นทำให้คนที่แอบมองเจ็บปวดใจ นีรนิลรีบขอตัวออกมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว เธอแน่ใจแล้วว่านักศึกษาคนนี้คือแฟนของเขา แล้วเราจะเสียเวลารอทำไมนะน้ำตาล หญิงสาวบอกตัวเองพลางเช็ดขอบตาที่ร้อนผ่าวเบาๆ

“น้ำตาลเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“เอ่อๆ คุณหมอนพ ปะ ปล่าวค่ะ ดูเหมือนเศษฝุ่นจะเข้าตาค่ะ” นีรนิลต้องกลายเป็นคนโกหกโดยไม่รู้ตัว

“ไหนครับ ขอหมอดูหน่อยสิ” หมอนพรีบเข้าไปดูใกล้ๆ ด้วยความเป็นห่วง เขาหยิบผ้าสะอาดที่ชอบพกติดตัวนั้นออกมาทำหน้าที่จักษุแพทย์ ภาพที่เห็นนั้นทำให้ทุกคนต่างอมยิ้ม ต่างจากคนที่นั่งอยู่บนรถเข็ญ ถึงกับกำมือแน่น เนติการีบเบนหน้าหนีทันที ในโรงพยาบาลก็ไม่เว้น

“ว้าว คุณหมอกับคุณพยาบาลสวีทกันจริงเชียวนะคะ”

“อ้าวคุณหนูรสา คงหวานสู้คุณหนูไม่ได้หรอกครับ” นีรนิลสะดุ้งเมื่อหันไปสบตากับเขา

“มันแน่อยู่แล้วค่ะ ไปเดินเล่นทางนู้นดีกว่าค่ะพี่เน” เนติเหลือบไปมองหน้าอีกคนพลางเอื้ออมือไปลูบไล้ฝ่ามือของรสาไปมาเบาๆ

“ค่ะ”

หลังจากนั้นนีรนิลก็ได้แต่คอยแอบมองเขาอยู่ห่างๆ เมื่อรู้ว่าเขามีแฟนแล้วเธอจึงต้องหยุดอยู่ในมุมุของตัวเองนั้น วันนี้เขาต้องออกจากโรงพยาบาลแล้วซินะ ไปขอดูหน้าอีกครั้งก็ได้นีรนิลบอกตัวเอง จากนั้นเธอก็เขาไปที่ห้องของเขา พบว่ามันว่างป่าว นี่เขากลับไปแล้วอย่างนั้นเหรอ คนตัวเล็กรู้สึกผิดหวังสายตาเหม่อลอยไปยังเตียงที่เขาเคยนอน ก่อนจะหันหลังกลับด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว

พรืด!

“อุ๊ย! ว๊ายยยย อื้อ” ทันทีที่หันกลับมาก็พบว่าเขาคนนั้นยืนอยู่ด้านหลัง ร่างเล็กสะดุดขาตัวเองจนเกือบล้ม ถ้าไม่มีแขนของเขารองรับเอาไว้ป่านนี้ลงไปนั่งก้นจั้มเบ้าอับอายเขาเป็นแน่ ทั้งคู่มองหน้ากันอยู่สักพัก แต่คนที่ได้สติก็คือนีรนิล

“เอ่อๆ ขอบคุณค่ะ อ๊ะ” นีรนิลช้อนสายตามองเขาอย่างตำหนิเมื่อเขาไม่ยอมคลายอ้อมแขนแถมยังรัดแน่ยมากกว่าเดิมเสียอีก

“ทำไมเหรอ โดนตัวนิดตัวหน่อยไม่ได้อย่างนั้นเหรอ” เนติกาเปิดประเด็น คำพูดนั้นใครฟังก็รู้ว่าไม่พอใจ ซึ่งมันก็เป็นไปตามนั้น ตั้งแต่วันนั้นเจ้าหล่อนไม่เคยเข้ามาดูแลพยาบาลเธออีก จนเธอหายดี ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงหายหน้าไปแบบนี้ นี่ต้องการจะปั่นหัวเราอีกอย่างนั้นเหรอ

“อ๊ะ หาเรื่อง ปล่อยนะ คุณจะทำอะไร” นีรนิลกรอกสายตามองกิริยาของเขา เธอรู้สึกสายตาที่มองมานั้นมันแปลกชอบกล เขาจะหาเรื่องอะไรของเขา เธอไปทำอะไรให้อีก นีรนิลคิดแล้วรู้สึกหวาดๆ ทั้งๆ ที่เรากับเขาเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว แต่ทำไมหัวใจเธอสั่นแบบนี้....>>>>>