หัวใจเต้นแรง

เนติกาเผลอมองริมฝีปากอิ่มอย่างลืมตัว หัวใจของเธอเต้นระทึก ดวงตาหวานหรี่ลงจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของกันและกัน ความรู้สึกบางอย่างปรากฏในหัวใจนั้น ดวงตาหวานยังคงกวาดมองดวงหน้าใสนั้นนิ่ง นีรนิลอาศัยช่วงนั้นหันไปมองยาที่อยู่ในถาด แอบยิ้มแล้วค่อยๆ เอื้อมไปหยิบมันมา

“ตัว!” หญิงสาวแกล้งเรียกเราเสียงเบาหวิว เนติกาเลิกคิ้วเชิงคำถามอย่างลืมตัว

“หืม...อ๊ะ นี่...อุ๊บ อื้อ อื้อ อือ”

เนติกาลืมตัวขานรับเสียงหวาน ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อจู่ๆ คนใต้ร่างของเธอก็นำบางอย่างมายัดใส่ปากเธอ เมื่อรู้ว่ามันคือยาเธอรีบจะบ้านทิ้ง แต่ทว่ามันก็ถูกสกัดกั้นด้วยริมฝาปากนุ่มของอีกฝ่ายที่ผงกหัวขึ้นมาฉกลงอย่างจังหนักหน่วง มือข้างหนึ่งก็กอดคอของเขาเอาไว้แน่น ส่วนอีกข้างก็กอดรัดร่างของเธอเอาไว้ เธอหายใจไม่ออกจนต้องกลืนเจ้าสิ่งนั้นลงไป

“จู๊บ บ๊ะ!! อื้อ เธอทำอะไรของเธอเนี่ย แฮกๆๆๆ”

เนติการีบผละร่างออกจากการกดทับร่างของคนตัวเล็กขึ้นแล้วจับคอตัวเอง

“เอ้า ดื่มน้ำก่อนค่ะ..อื้อ เร็วๆ ซิ” นีรนิลทำหน้าตาไขสือ เธอไม่ยี่ระกับสายตาคมดุนั้น หญิงสาวรีบส่งน้ำให้เขาดื่มอย่างรวดเร็ว นึกขันเมื่อเห็นสีหน้าตกใจนั้น เนติกาหรี่ตามองอีกฝ่ายแล้วนึกฉุน นี่หลอกลวงเราอีกแล้วงั้นเหรอ

“นี่ คุณเป็นคนแบบนี้ไปแล้วงั้นเหรอ โกหกหลอกลวงตลอด” ประโยคนั้นทำให้นีรนิลสะอึก แต่เธอก็ปรับสีหน้าเรียบแล้วเปลี่ยนเป็นยียวนกวนอารมณ์เขาแทน ในเมื่อเขามองเธอไม่ดีอยู่แล้วพูดไปก็เท่านั้นเขาไม่เชื่อเธออยู่แล้วนี่นา

“ก็แล้วแต่จะคิด คุณไม่อยากกินยาเองนี่นา ก็ต้องใช้แบบนี้”

“ชอบใช้เล่ห์มารยาหลอกคนไปทั่วสินะ” เนติกายังต่อว่าเจ้าหล่อนอีก

“ใช่ค่ะ แล้วจะทำไมเหรอคะ”

นีรนิลกวนโมโหเขากลับอีกครั้ง คนอะไรไม่ยอมเปิดใจฟังเธอเลย เข้าใจผิดไปถึงไหนแล้ว เธอไม่ได้หมั้น เธอไม่ได้แต่งงานกับใครทั้งนั้น ไม่ได้หมั้นด้วยซ้ำ เขาไม่ยอมฟังเธอเลย เอาแต่หนีหน้า แถมไปมีคนใหม่ในชั่วพริบตาเดียวอีก

เนติกากัดฟันกรอดๆ ทำไมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะน้ำตาล น้ำตาลอย่างตัวไม่หวานอีกต่อไปแล้ว หึ ทำแบบนี้คือยังไงท้าทายคนอย่างผู้กองเนอย่างนั้นเหรอ เสียดายที่แขนข้างนี้ยังเจ็บไม่อย่างนั้นเธอจะจัดการคนลองดีเป็นแน่

ก๊อกๆๆๆ!!!!

ยังไม่ทันที่ทุกอย่างจะดำเนินไป เสียงเรียกจากด้านนอกก็ดังขึ้น ทำให้นีรนิลรู้สึกโล่งอก เธอเริ่มกลัวสายตาจากเขาแล้วเธฮเริ่มเสียวสันหลังขึ้นมา

“อ้าวคนป่วย ทำไมยืนทำหน้าเครียดแบบนี้ล่ะคะ ทานยาหรือยัง”

คนที่เดินเข้ามานั้นเอ่ย เป็นคนเดียวกับที่ไปบอกนีรนิลเรื่องที่เขาไม่ทานยา

“อือ กินแล้วน่าหมวด” น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ยขึ้น

“จริงเหรอคะ กินได้ไงเนี่ย คุณพยาบาลเก่งจังทำให้ผู้กองกินยาได้ด้วย”

พูดเสร็จก็หันไปมองหน้าคนเก่งที่ยืนอมยิ้มอยู่นั้น

“กลับไปทำหน้าที่ได้แล้ว เวลาราชการนะเนี่ย”

“ผู้กองอ่ะ”

“หมวดเจน อยากปั่นจิ้งหรีดใช่ไหม” เนติกาเสียงเข้ม

“อื้อ ก็ได้ค่ะ รับทราบๆ ค่ะ” ทหารหญิงคนนั้นเอ่ย หลังจากนั้นก็ทำท่าตะเบะแล้วอมยิ้ม หันไปมองนีรนิลแล้วยิ้มหวานให้

“ฝากผู้กองของเราด้วยนะคะคุณพยาบาลคนสวย”

“เอ่อๆ ค่ะ ดิฉันจะดูแลเป็นอย่างดีค่ะ”

นีรนิลเหลือบไปมองหน้าคนตัวสูงแล้วอมยิ้ม เนติกามองหน้าตอบเธอเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันใบหูเขาแดงขึ้นทั้งสองข้าง ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาโมโห

หลังจากที่ลูกน้องของเขาไปแล้ว เนติกาก็ขึ้นไปนอนบนเตียงอารมณ์หงุดหงิดเป็นที่สุด สายตามองหาคนต้นเรื่องที่ทำให้เธออารมณ์เสียได้ขนาดนี้ ตอนนี้ไม่อยู่ในห้องนี้แล้ว นึกโล่งอก หลังจากนั้นคนที่เข้ามาทำหน้าที่เปลี่ยนชุดและเปลี่ยนผ้าปูเตียงให้เธอก็คือผู้ช่วยพยาบาลทั้งสองคน เนติกาจึงเลือกที่จะไปนั่งตรงระเบียงห้องพิเศษ เพื่อสูดอากาศ

“พี่ดาวว่าพี่น้ำตาลเขามีแฟนไหม”

เสียงที่ดังขึ้นจากห้องน้ำนั้นทำให้คนที่นอนอยู่นั้นหูผึ่งอย่างอยากรู้ ผู้ช่วยสองคนนี้ขี้นินทาจัง หญิงสาวคิดในใจ

“ไม่รู้สิ ไม่เคยเห็นแฟนเธอเลยนะ อยู่ที่นี่ก็เกือบ ปีแล้ว”

“ก็แสดงว่าโสดนะซิ ถึงว่าคุณหมอนพเช้าถึงเย็นถึง”

“แต่พี่ว่าพี่น้ำตาลไม่สนใจหรอก ตั้งนานแล้วไม่เห็นว่าจะมีท่าทีเลย”

“ก็ไม่แน่นะคะพี่ดาว หากตื้อทุกวันมันต้องใจอ่อนสักวันหนึ่งแหละค่ะ หมอนพก็เหล่อออก”

“อื้อ ช่างเขาเหอะ เรื่องของเขา ไปทำหน้าที่เราดีกว่า”

“เอ่อๆ ค่ะพี่ดาว” เนติกาลุกขึ้นออกมาจากเก้าอี้แล้วทำทีเดินเข้ามาในห้อง พยาบาลที่เห็นเธอรีบวิ่งเข้ามาพยุง

“อื้อ มาค่ะฉันช่วยๆ”

“เอ่อๆ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันพอจะเดินได้แล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“ผู้กองนี่ฟื้นตัวเร็วนะคะ อีก สองวันก็กลับบ้านได้แล้วค่ะเนี่ย”

“ขอบคุณค่ะ อยากกลับบ้านแล้ว”

“คิดถึงแฟนล่ะซิคะเนี่ย” ประโยคที่เอ่ยทำให้ร่างบางที่เดินเข้ามาพร้อมกับคุณหมอประจำตัวได้ยินขึ้น

“แหม ผู้กองมีแฟนแล้วเหรอครับ สาวๆ หนุ่มๆ ของผมก็อกหักหมดสิครับเนี่ย” หมอนพเอ่ยแล้วอมยิ้มให้กับผู้ช่วยพยาบาลทั้งสองที่กำลังจะเดินออกจากห้องไปนั้น

“ไม่หรอกมั๊งคะคุณหมอ” เนติกามองเลยไปยังร่างบางที่เธอเอกสารยืนอยู่ด้านข้างของหมอหนุ่มนั้น หญิงสาวสังเกตพฤติกรรมนั้นทันที

“ไม่อะไรล่ะครับ พยาบาลของผมนั่งเมาส์ว่าผู้กองสวยเท่ห์อย่าบอกใคร ผมได้ยินเต็มสองหู”

“หึ เอาล่ะๆ ฉันไม่ต่อปากกับคุณหมอแล้วค่ะ รีบตรวจเถอะ”

“ครับ คุณน้ำตาลช่วยผมหน่อยครับ” น้ำเสียงนุ่มเอ่ยพลางส่งสายตาหวานให้กับหญิงสาว

“ได้ค่ะคุณหมอ” นีรนิลเข้าไปช่วยเปิดแผลให้คุณหมอดูอย่างเบามือ เธอเหลือบสายตามองหน้าเขาเพราะเกรงว่าเขาจะเจ็บ เนติกาจ้องหน้าเจ้าหล่อนนิ่งระหว่างนั้นหมอนพก็จับแผลหล่อนเบาๆ

“โอ้ย!” เนติการ้องเสียงหลง

“อุ๊ย เจ็บเหรอคะ พู่วว” ทุกคนตกใจที่เห็นพฤติกรรมของเจ้าหล่อนนั้น เนติกามองหน้าเจ้าหล่อนด้วยความตกใจ ไม่ต่างจากหมอนพ

“คุณพยาบาล!!”

“อุ๊ย! ขะ ขอโทษค่ะ น้ำตาลลืมตัวคิดว่าเป็นเด็ก เห็นร้องเหมือนเด็ก” เธอปดคำโต พลางรีบปิดแผลมือไม้สั่น บ้าจริงน้ำตาลทำอะไรของเธอเนี่ยขายขี้หน้าหมดเลย คนตัวเล็กคิดในใจใบหน้าสวยแดงระเรื่อด้วยความอาย

“อย่าลืมตัวบ่อยนะครับ พักผ่อนบ้าง วันนี้ไม่ต้องขึ้นเวรนะครับ” น้ำเสียงที่ได้ยินใครฟังก็รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันมากกว่าคำว่าเพื่อนร่วมงาน

“เอ่อๆ ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ” นีรนิลพยักหน้ารับคำ สายตาของเธอดันหลือบไปมองหน้าคนที่นอนอยู่นั้น ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกนั้นมันไม่ต่างจากร่างสูงที่นอนทนฟังทั้งสองขายขนมจีบกันนั้น เห็นแล้วมันขัดหูขัดตาอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาลก้อนนี้มันเป็นน้ำตาลก้นเปรี้ยวเสียแล้วกระมัง เนติกาคิดแล้วหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก....>>>>